Ο Νομπελίστας οικονομολόγος Τζότζεφ Στίγκλιτς, ούτε σταθεί και όπου βρεθεί, δεν κουράζεται να αναφέρεται δημοσίως στην Άνγκελα Μέρκελ και τις πολιτικές λιτότητας που προωθεί εδώ και χρόνια εντός της Ευρωζώνης. Η πολεμική του, δε, είναι σκληρή και δεν χαρίζεται.
Γράφοντας για τον βρετανικό Guardian o κ. Στίγκλιτς σημειώνει πως «η λιτότητα είναι η απόλυτη καταστροφή της Ευρωζώνης. Ένα παλιό ρητό λέει ''αν τα γεγονότα δεν ταιριάζουν με τη θεωρία, άλλαξε τη θεωρία'', ωστόσο η Μέρκελ και οι υπόλοιποι ηγέτες της λιτότητας, αρνούνται να δουν την πραγματικότητα αν και είναι μπροστά στα μάτια τους. Η λιτότητα που έχουν επιβάλλει είναι αποτυχημένη».
Κι όμως, οι θιασώτες της λιτότητας σημειώνουν πως οι οικονομίες δεν καταρρέουν, άρα η λιτότητα πέτυχε. Έαν ισχύει αυτό, τότε ο πιο γρήγορος τρόπος για να πέσει κανείς, είναι να πηδήξει από έναν γκρεμό.
Αυτό που πρέπει να δούμε, σημειώνει ο Στίγκλιτς, είναι τη ζημιά που άφησε πίσω της αυτή η πολιτική της λιτότητας και το πόσος χρόνος χρειάστηκε για να φτάσουμε εδώ. Υπό αυτό το πρίσμα η λιτότητα ήταν η απόλυτη καταστροφή της Ευρωζώνης, καθώς επέφερε ύφεση, ανεργία και υποανάπτυξη. Ακόμα και η ανάπτυξη στη Γερμανία, από το 2008 ακολουθεί αργούς ρυθμούς.
Οι χώρες που πλήττονται περισσότερο από την κρίση, βρίσκονται σε κατάσταση κατάθλιψης. Δεν υπάρχει άλλη λέξη για να περιγράψει κανείς την κατάσταση στην Ισπανία και την Ελλάδα, αναφέρει ο κ. Στίγκλιτς. Πάνω από το 50% των ανθρώπων δεν μπορούν να βρουν δουλειά. Αυτό σημαίνει πως η εγχείρηση πέτυχε, αλλά ο ασθενής πέθανε. Ή ότι θεωρούμε επαρκές φάρμακο μια μικρή πτώση της ανεργίας και την εμφάνιση μιας πενιχρής ανάπτυξης.
Και συνεχίζει την ανάλυσή του: «Η μεγάλη ύφεση μείωσε το αναπτυξιακό δυναμικό της Ευρώπης. Οι νέοι χάνουν τις δεξιότητές τους. Υπάρχουν συντριπτικά στοιχεία ότι αντιμετωπίζουν την προοπτική του εισοδήματος ζωής ως μια απίθανη εκδοχή. Η Γερμανία πιέζει τις χώρες να ακολουθήσουν πολιτικές που μειώνουν τις οικονομίες τους και τη δημοκρατία τους. Όταν οι πολίτες ζητούν αλλαγή πολιτικής, οι κυβερνήσεις τους απαντούν πως δεν μπορούν να κάνουν κάτι, καθώς τα μέτρα έχουν επιβληθεί απέξω».
Φέρνει το παράδειγμα της Γαλλίας που ψήφισε την αλλαγή πολιτικής η οποία εκφράστηκε στο πρόσωπο του Ολάντ, ωστόσο τρία χρόνια μετά ακολουθεί πολιτικές λιτότητας και προσαρμογής. Είναι ανοησία αυτό που λέγεται ότι η μείωση των φόρων να φέρει επενδύσεις. Αυτό που δεν υπάρχει είναι ζήτηση, όχι η ανάγκη για μείωση φόρων.
Για να καταλήξει: «Τη στιγμή που έχει αποδειχθεί πως η λιτότητα δεν λειτουργεί, η Γερμανία και τα υπόλοιπα ''γεράκια'' βάζουν σε στοίχημα το μέλλον της Ευρώπης».