Η καυτερή ντοματένια θρυλική σακσούκα του Different Beast επιστρέφει. Το γλυπτό που καθηλώνει στην έκθεση για την Ελευσίνα στο Μπενάκη. Η σειρά No Future του ρηξικέλευθου σχεδιαστή Απόστολου Μητρόπουλου. Οι απρόσμενοι διάλογοι του Χάρη Βλαβιανού. Ενα αγόρι από τον Πόρο που πόζαρε για τον Λουσιάν Φρόιντ και τον Τζον Κράξτον. Οι επιλογές.
Ο υλικός πολιτισμός και οι αισθήσεις συναντούν διαρκώς νέες εμπειρίες, όσο παλαιότερες ξυπνούν. Τα ίχνη τους αναζητούμε, εντοπίζουμε. Βλέπουμε τις ιστορίες και τα μυστικά πίσω και πέρα από αυτά. Από τη συγκίνηση ως την έκπληξη, την απόλαυση ως τη νοσταλγία, τη γνώση ως την αναζήτηση, όλα συνυπάρχουν. Τι θα δούμε, γευθούμε, συναντήσουμε, αυτή την εβδομάδα
Η παντοκρατορία της πικάντικης βελούδινης σακσούκα στο Different Beast της Κηφισιάς
Θυμάμαι χρόνια πριν την πανδημία, στη Νέα Υόρκη, φίλους να με μυούν στο ιδανικό έδεσμα για brunch, που εμφανίστηκε από το Ισραήλ για να απειλήσει την ηγεμονία του avocado toast. Χρειάστηκαν λίγα λεπτά για να το προφέρω σωστά: σακσούκα (Saksuka). Eλάχιστα δευτερόλεπτα για να μείνω έκπληκτη από τη βαθιά γεύση, τους τόνους καυτερού, μια ασυναίσθητη βελούδινη επέλαση. Και λίγο ακόμα για να μετανιώσω που φορούσα λευκό πουκάμισο που λερώθηκε με σάλτσα ντομάτας.
Το φημισμένο πιάτο με αυγά ποσέ, ειδικό τυρί, μια μεστή σάλτσα ντομάτας που σερβίρεται πάντα μέσα στο τηγανάκι του, είναι συνταγή της Βόρειας Αφρικής -το Μαρόκο διεκδικεί την πατρότητα. Όμως γρήγορα αγαπήθηκε στο Ισραήλ, από εκεί έφτασε στη Νέα Υόρκη. Δύσκολα το συναντάς στην Ελλάδα, σταθερά όμως το έβρισκε κανείς στο Different Beast στην Κηφισιά.
Όταν λίγες μέρες πριν, όταν το αστικό πρότζεκτ γεύσης και ατμόσφαιρας που είναι το Different Beast ανακοίνωσε ότι μετά από περίπου ένα χρόνο η σακσούκα επιστρέφει, όσοι γνωρίζουν την δύναμη του πιάτου, ενθουσιάστηκαν. «Όταν φτιάξαμε το Different Beast θέλαμε να προσφέρουμε γεύσεις σπάνιες, νέες ιδέες, που δεν συναντάς στην Αθήνα. Ετσι επιλέξαμε και την σακσούκα: αυγά ποσέ, σάλτσα ντομάτας, κύμινο, πάπρικα γλυκά, φρέσκο τσίλι από επάνω και ένα μαλακό τυρί που φτιάχνουμε μόνοι μας με γιαούρτι, το λάπνε. Συνοδεύεται από ξεροψημένο προζυμένιο ψωμί» μου εξηγεί η δημιουργός του μαγαζιού Εβίτα Κουτσοπούλου.
Ζούσε για 15 χρόνια στο Λονδίνο μαζί με τον σύζυγό της Alex Canvin και αποφάσισαν να επιστρέψουν στην Ελλάδα επιλέγοντας την Κηφισιά όπου μεγάλωσε η Εβίτα για να φτιάξουν ένα πρότζεκτ με αναφορές στις αγαπημένους γαστρονομικές και βιωματικές εμπειρίες στο Λονδίνο.
Πριν οι γεύσεις κυριαρχήσουν στη συνείδηση του κοινού, ήταν η μοναδική ατμόσφαιρα του χώρου, η διακόσμηση, η επιλογή των σερβίτσιων που το έκαναν γνωστό και απόλυτα ινσταγκραμικό. «Θέλαμε ο χώρος να έχει αλληλεπίδραση με τον επισκέπτη του, να νιώθει άνετα, σαν να είναι σπίτι του. Μου αρέσει που βλέπω ότι αρκετοί έρχονται και κάθονται μόνοι τους . Δημιουργεί αυτή την ενέργεια».
Τα πιάτα, τα σκεύη, τα κουτάλια, τα πιρούνια, τα ποτήρια του Different Beast είναι μια ολόκληρη άλλη ιστορία. Μοναδικά, διαφορετικά μεταξύ τους, με vintage πατίνα. Τα επιλέγει η ίδια στα flea markets του Λονδίνου ή σε απίστευτες «τρύπες» που έχει εντοπίσει στο κέντρο της Αθήνας. «Πρόσφατα έψαχνα για νέες κούπες, επέλεξα αυτές που μου άρεσαν και γυρίζοντάς τες είδα ότι έγραψαν από κάτω Made in occupied China. Τα vintage έχουν τόσες ιστορίες να πουν».
Η σακσούκα επέστρεψε λοιπόν, όσο το περίφημο duch baby, ένα ιδιότυπο μεγάλο πανκέικ που βουλιάζει στη μέση και φιλοξενεί ιδιαίτερες προσθήκες γεύσεων είναι το πρώτο σε πωλήσεις. Μαζί επιστρέφουν οι υπέροχες σούπες (σούπα με γλυκοπατάτα φυστικοβούτυρο και καραμελωμένη καρύδα, για παράδειγμα). Μια νέα σαλάτα του Καίσαρα, ιδιότυπη, που σερβίρεται σε μια μεγάλη βίντατζ πιατέλα θα προστεθεί επίσης, κέικ παντζάρι, μηλόπιτα με miso και μαρμελάδα βερίκοκο κ.ο.κ.
Different Beast, Κασσαβέτη 19, Κηφισιά. Τηλ: 21 6700 4556
https://www.instagram.com/differentbeastathens/
Η ανατροπή της θεάς Δήμητρας από τον γλύπτη Γιάννη Παππά στο Μπενάκη: χαροκαμένη αλλά και ερωτική
«Στην Ελευσίνα καθένας μας προσαρμόζεται στο σύμπαν», έγραψε το 1939 ο Χένρι Μίλλερ. Η ιερή πόλη της αρχαιότητας που έγινε και σύμβολο της εκβιομηχάνισης της χώρας, ένα διαρκές ανοιχτό μουσείο αρχέγονο και σύγχονο, αποκαλύπτεται, μέσα από μια μεθοδική, τρυφερή, βαθιά ανατομία στο Μουσείο Μπενάκη. Εκεί η έκθεση «Μυστήριο_29 Ελευσίνα - Ωμό Μουσείο» που επιμελήθηκε η αρχιτέκτων-μουσειολόγος Ερατώ Κουτσουδάκη παρουσιάζει 12 ενότητες που μας οδηγούν στον μύθο και την ωμή πραγματικότητα της πόλης. Από την Περσεφόνη, τα Ελευσίνια Μυστήρια, ως τους βιομηχανικούς εργάτες, τον Καζαντζίδη. Την έκθεση διοργανώνει το Μουσείο Μπενάκη μαζί με την 2023 Ελευσίς Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης.
Η Ερατώ Κουτσουδάκη γράφει στο iefimerida για το έκθεμα που από χθες δεσπόζει μέσα στις αίθουσες του μουσείου, την Δήμητρα, την μπρούτζινη γυναίκα με κοσμήματα που δημιούργησε ο γλύπτης Γιάννης Παππάς.
«Θα σταθώ στο έκθεμα που μοιραία κλέβει τις εντυπώσεις: το γυναικείο γλυπτό του Γιάννη Παππά που παραπέμπει στη θεά Δήμητρα, με το ρόδι στο χέρι και τις παπαρούνες στα μαλλιά. Ο μύθος της Δήμητρας και της Κόρης, που συμβολίζει βέβαια τον κύκλο της ζωής και των εποχών, τον κύκλο της σποράς, είναι άμεσα συνδεδεμένος με την Ελευσίνα. Εκεί κατοικεί ως σήμερα, έχοντας ωσμωθεί, αν μου επιτρέπεται η λέξη, με την Παναγίτσα των Χριστιανών, την Μεσοσπορίτισσα, ο μικρός ναός της οποίας δεσπόζει στην κορυφή του αρχαιολογικού χώρου, πάνω από τον παλαιό ναό. Με τα λόγια του Σατωμπριάν, που επισκέπτεται το μικρό παραθαλάσσιο αρβανιτοχώρι της Λεψίνας το 1807, “…είναι αυτή που καλεί όλη την ανθρωπότητα στη γνώση των μυστηρίων της, που δεν φοβάται τον εκθρονισμό της, που χρωματίζει τα λουλούδια με μύριες χαριτωμένες αποχρώσεις, που προσφέρει καρπούς σε όλα τα στάδια της ωρίμανσής τους, και απονέμει με μέτρο λιακάδες και βροχές, ευεργετικές δροσιές”.
Τη θεά Δήμητρα η λαϊκή φαντασία μετασχημάτισε στην Ελευσίνα σε Αγία Δήμητρα, στο παραμύθι που μας παραδίδεται από τον Γάλλο ανασκαφέα της Ελευσίνας, Φρανσουά Λενορμάν και αργότερα τον μεγάλο μας λαογράφο Ν. Πολίτη. Αυτό λοιπόν που συμβολίζει για μένα η παρουσία του αγάλματος στην αίθουσα, είναι αυτό που σημειώνει ο σπουδαίος Σουηδός ελληνιστής Martin Nilsson: “Πολύ σπάνια μπορούμε να παρακολουθήσουμε τη συνέχεια μιας λατρευτικής συνήθειας μέσα στους αιώνες τόσο καλά όσο αυτή. Οι λαϊκές συνήθειες, που ανήκουν στο παλιό και όπως θα μπορούσε κανείς να πει, στο πιο χαμηλό στρώμα της θρησκείας, είναι εκείνες που έζησαν περισσότερο από όλες”.
Στην αίθουσα, η θεά είναι τοποθετημένη με τα νώτα της σ’ αυτόν που εισέρχεται. Κοιτά μέσα από τη Στοά, μια άλλη Ελευσίνια, σημερινή, καθημερινή, γήινη, την κυρία Νοδάρα, που κάπως στο νου μου είναι καταγεγραμμένη ως η καρδιά της πόλης, η μάνα-γη της. Η φίλη Ευαγγελία Νοδάρα, δημιουργός και διαχειρίστρια ενός πολυπληθέστατου και δραστήριου γκρουπ του facebook συμπυκνώνει το συναίσθημα και τις αναμνήσεις των Ελευσιναίων. Και είναι μία από τους 10 ξεναγούς μας στην έκθεση, μέσα από τα ομιλούντα πορτρέτα.
Τέλος, το γλυπτό μου αρέσει γιατί έχει και μια ερωτική διάσταση, κόντρα στο ρόλο της ως θεάς της γεωργίας και χαροκαμένης μάνας. Είναι ανατροπή χαρακτήρα πολύ συμβατή με τον υπόγεια ανατρεπτικό χαρακτήρα της Ελευσίνας. Όχι τυχαία, ο Γ. Παππάς έχει χαράξει στη βάση της τους στίχους του Μπωντλαίρ: «Η αγαπημένη ήταν γυμνή και φορούσε μονάχα, Καθώς με γνώριζε βαθιά, φανταχτερά κοσμήματα…»
*Έκθεση Μυστήριο_29 Ελευσίνα - Ωμό Μουσείο Moυσείο Μπενάκη, Πειραιώς 138, από τις 13 Οκτωβρίου ως τις 27 Νοεμβρίου, Πέμπτη, Κυριακή: 10:00-18:00, Παρασκευή, Σάββατο: 10:00-22:00
Η αδιανόητη ιστορία ενός αγοριού στον Πόρο που συνάντησε τον Λούσιαν Φρόιντ και τον Τζον Κράξτον
Μερικές συμπτώσεις είναι τόσο ωραίες που είσαι σίγουρος ότι δεν είναι τυχαίες, είναι σαν σήμανση στον χωροχρόνο της Τέχνης: Στο Λονδίνο, η σύγχρονη τέχνη τιμά φέτος με κάθε τρόπο του Λούσιαν Φρόιντ με αφορμή τα 100 χρόνια από τη γέννησή του: μεγαλειώδεις εκθέσεις -κορυφαία αυτή της Εθνικής Πινακοθήκης- εκδόσεις, εκδηλώσεις. Στην Ελλάδα αποθεώνουμε τον Τζον Κράξτον, που επίσης γεννήθηκε πριν από 100 χρόνια (δυο μήνες μεγαλύτερος του Φρόιντ). Τον σπουδαίο ζωγράφο, που αγάπησε τη χώρα μας και έκανε πατρίδα του την Κρήτη.
Και οι δυο τους, δέθηκαν με στενούς φιλίας, έζησαν για πέντε μήνες στον Πόρο δημιουργώντας έναν κύκλο έργων που αποκαλούνται «τα Ποριώτικα». Και οι δύο ζωγράφισαν τον γιο της σπιτονοικοκυράς τους στον Πόρο, τον Πέτρο Μαστροπέτρο. Δυο πορτρέτα με άρωμα λεμονιού και θάλασσας, μάρτυρες μιας φιλίας δυνατής, που πουλήθηκαν για εκατοντάδες χιλιάδες στερλίνες σε δημοπρασίες στο Λονδίνο.
Το καλοκαίρι του 1946, ο Λούσιαν Φρόιντ βρέθηκε στο Παρίσι, γνώρισε τον Τζιακομέτι και τον Πικάσο και μετά ήρθε κατευθείαν στην Ελλάδα και έμεινε μαζί με τον Τζον Κράξτον στον Πόρο. Ζωγράφιζε μανταρίνια, λεμονιές, αγκάθια και φραγκόσυκα, πλάσματα αιθέρια και διαφανή, δύο αυτοπροσωπογραφίες και φυσικά τον Πέτρο. Εξω από σπίτι έχει τοποθετηθεί σήμανση που γράφει ότι εκεί έζησαν για λίγους μήνες ο Φρόιντ και ο Κράξτον -αξίζει να το εντοπίσει κανείς περπατώντας στα στενά πάνω από την παραλία.
Γράφει ο Γιώργος Σεφέρης στο Μέρες Ε΄, 1945-1951: «Οταν νύχτωσε, έναστρος ουρανός. Εκείνη την ώρα ήρθαν ο John Craxton και ο L. Freud, δύο νέοι ζωγράφοι που τους ακούω από τότε που ήρθα και που τους γνώρισα μόνο χθες. Μένουν στον Πόρο εδώ και μήνες, τους προστατεύει η Lady Norton. Ο πρώτος Αγγλος, ο δεύτερος εγγονός του μεγάλου Freud. Γλεντούν στην Ελλάδα, όπου βρίσκουν πράγματα που τους λείπουν στον τόπο τους. Το φως κι ένα άλλο είδος ανθρώπινης επικοινωνίας, καθώς λένε. Διασκεδάζουν με τον Καραγκιόζη που παίζει στο χωριό. Ξεκινήσαμε όλοι μαζί να πάμε να τον δούμε».
“John Craxton: Μια ελληνική Ψυχή”, Δημοτική Πινακοθήκη Χανίων, έως τις 31 Ιανουαρίου 2023 https://pinakothiki-chania.gr
Lucian Freud: New Perspectives, Εθνική Πινακοθήκη Αγγλιας, ως τις 22 Ιανουαρίου 202 3www.nationalgallery.org.uk
Η επιβεβαιωμένη προφητεία του Απόστολου Μητρόπουλου για την μόδα και η σειρά No Future
Ηταν το 2017, πέντε χρόνια πριν, όταν o Απόστολος Μητρόπουλος έβγαλε στις πασαρέλες τα μοντέλα ως φορείς μιας προφητείας, γραμμένης πάνω στα ρούχα τους: μια γραμμή διέγραφε τις λέξεις Haute Couture. Η υψηλή μόδα έχει τελειώσει, προέλεγε ο γνωστός σχεδιαστής μόδας με την υψηλή εικαστική αντίληψη. Σήμερα το τέλος της μόδας όπως την ξέραμε, της υψηλής μόδας, διατρανώνεται από τoν oίκο Βalenciaga ως τον οίκο Givenchy. Εχει σημασία: οι γαλλικοί οίκοι που ταυτίστηκαν με την παράδοση και την φινέτσα της μόδας, γίνονται το σήμα του τέλους της. Σε σκοτεινούς καιρούς σαν αυτούς που ζούμε, η μόδα δεν μπορεί να υποδύεται ότι ανήκει σε ανέφελες εποχές.
Κάθε κίνηση του Απόστολου Μητρόπουλου έχει αυτή την ηλεκτρική δόνηση της προφητείας. Τώρα, με έναν μινιμαλισμό που παριέχει μέσα του τον κώδικα της μετάλλαξης, έρχεται να παρουσιάσει αποκλειστικά και μόνο φούτερ από οργανικό βαμβάκι σε τέσσερα χρώματα που δημιουργούνται ειδικά για αυτόν στο Βέλγιο: apple green, το lemon yellow, ματζέντα φούξια και μαύρο. Όλα φέρουν επάνω τα πασίγνωστα τριπλά ποντίκια με τα τακούνια και το όπλο που έχουν γίνει σήμα κατατεθέν του Μητρόπουλου διεθνώς -αναγνωρίζεις ότι είναι δημιουργία του ακαριαία είτε τα δεις στην Αθήνα, είτε στη Νέα Υόρκη.
Όμως πλέον «τα ποντίκια είναι γενετικά μεταλλαγμένα, έχουν αλλάξει μορφή. Τα πάντα στην εποχή μας έχουν αλλάξει, είναι τόσο σκοτεινά: αρρώστιες, μεταλλαγμένα τρόφιμα, biozohazard. Ονόμασα τη συλλογή μου No Future. Όμως επέλεξα δυνατά, αισιόδοξα χρώματα για τα φούτερ για να δείξω ότι πάντα υπάρχει αισιοδοξία, όσο σκοτεινά και αν είναι τα μηνύματα που λαμβάνουμε» μου λέει ο Μητρόπουλος.
Ηταν το 2002 όταν πρωτοπαρουσίασε τα ποντίκια, και τώρα, 20 χρόνια μετά τους δίνει τη νέα μορφή τους. Σύμπτωση: με τον ίδιο τρόπο, το καλτ φιλμ Σπιρτόκουτο του Γιάννη Οικονομίδη ακριβώς 20 χρόνια μετά αλλάζει μορφή, γίνεται μιούζικαλ. Μια καθοριστική εικοσαετία όπου όλα μπαίνουν σε νέα φόρμα και διαβάζονται διαφορετικά.
Ο Μητρόπουλος εμπνεύστηκε τα ποντίκια από την αγαπημένη του ταινία, το «Mildred Pierce» με την υπέροχη Τζόαν Κρόφορντ στη σκιά, φορώντας ψηλά τακούνια, ακίνητο μαλλί κομμωτηρίου, ατρόμητο στιλ. Στο έμβλημά του, η Κρόφορντ συναντά την μίνι μάους. Κάτι θηλυκό, τρυφερό, αθώο, σκοτεινό.
«Πλέον από το 2020 κάνω μόνο πρότζεκτ που έχουν εικαστική διάσταση», λέει. «Το τέλος της φούσκας που λέγεται μόδα είναι εδώ. Όλα αλλάζουν». Στη φωτογράφιση των φούτερ χρησιμοποίησε δυο παλιά τζιν, τα ένωσε και δημιούργησε ένα καινούριο «η έννοια της ανακύκλωσης των ρούχων, της βιωσιμότητας, δεν είναι τάση, είναι επιτακτική ανάγκη. Ένα ρούχο ακόμα και ταλαιπωρημένο είναι πάντα ωραίο γιατί έχει αναμνήσεις», λέει.
Ακόμα και ο Balmain, ο Versace, ο Dior, οίκοι ταυτισμένοι με την πολυτέλεια, παρουσιάζουν αθλητικά ρούχα και αξεσουάρ, συνεργάζονται με μεγάλες μπράντες αθλητικών ειδών. «Τα τακούνια έχουν καταργηθεί. Καθοριστικό ρόλο σε αυτή την αλλαγή έπαιξε βέβαια ο Demna στον Balenciaga. Eκανε την ανατροπή και τον ακολούθησαν πολλοί», λέει ο Απόστολος Μητρόπουλος.
Τα φούτερ του «No Future» φοριούνται όλη την ημέρα. Με διαφορετικά παπούτσια και κοσμήματα προσαρμόζονται σε κάθε περίσταση. Αυτή είναι άλλωστε η λογική της μόδας πλέον. «Δεν υπάρχει dress code όπως παλιά. Στο Λονδίνο το 2004 αν πήγαινες σε club και φορούσες λευκά αθλητικά παπούτσια δεν σε άφηναν να μπεις. Αν φορούσες Nike νόμιζαν ότι ανήκεις σε συμμορία» λέει ο Μητρόπουλος.
Τα φούτερ της σειράς «No Future» του Απόστολου Μητρόπουλου θα αρχίσουν να διατίθενται από τη Δευτέρα 17 Οκτώβρη. Είναι όλα made to order. https://www.instagram.com/apostolosmitropoulos/
Οι ιλαροτραγικοί νέο-Πλατωνικοί Διάλογοι του Χάρη Βλαβιανού με τα πρόσωπα έκπληξη
«Πλατωνικοί διάλογοι, ή γιατί στο σπήλαιο κάνουν όλοι πάρτι». Ο τίτλος του νέου βιβλίου του Χάρη Βλαβιανού που τη Δευτέρα πάει στο τυπογραφείο και θα κυκλοφορήσει σε δύο εβδομάδες από τις εκδόσεις Πατάκη, είναι απολύτως πιστός σε αυτό που θα συναντήσει ο αναγνώστης. Διάλογοι που θα νιώσει να σπαρταρούν στο χαρτί, με χιούμορ, περιγραφές και σημεία στίξης που σε μεταφέρουν πλάι στον χώρο των διαλόγων αυτών που άλλοτε είναι εντελώς φανταστικοί, άλλοτε φέρουν συγκεκριμένα πρόσωπα, υπαρκτά πίσω από τις φράσεις. Ιλαροτραγικοί και γλυκόπικροι, σάρκινοι και φαντασιακά υψιπετείς διάλογοι. Όπως αυτός που ακολουθεί, προδημοσίευση από το βιβλίο που μας προσέφερε ο Χάρης Βλαβιανός.
ΟΤΑΝ Ο ΛΟΧΑΓΟΣ ΓΚΑΡΣΙΑ ΠΙΑΣΕΙ ΤΟΝ ΖΟΡΟ
Στον Κώστα και την Ειρήνη
Παίρναμε το πρωινό μας σε παραλιακό καφέ του νησιού όταν ξαφνικά χτύπησε το κινητό του. Είδα με έκπληξη ότι η φωτογραφία που άστραψε στην οθόνη ήταν ενός σκύλου.
«Θα τον αγαπάς πολύ» είπα, μόλις το έκλεισε, «αφού προτιμάς να βλέπεις τη μουσούδα του, παρά το πρόσωπο της γυναίκας σου».
«Υπερβολικά» είπε.
«Φίλος μού είχε αναφέρει περιστατικό όπου κάποιος αυτοκτόνησε πέφτοντας στη θάλασσα επειδή είχε σκοτωθεί το σκυλί του» είπα.
«Δεν ξέρω τι θα έκανα αν έχανα τον Κατσάκο» είπε.
«Κατσάκος;» είπα.
«Μανιάτης» είπε, «από την Αρεόπολη. Είναι απόγονος σπουδαίων σκύλων, που όλοι τους υπηρέτησαν πιστά το έθνος».
«Τι εννοείς;» είπα.
«Δεν έχεις ακουστά για τον φημισμένο οπλαρχηγό Λάμπρο Κατσακέα;» είπε.
«Όχι» είπα.
«Ήταν ο έμπιστος του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη» είπε. «Σκοτώθηκε σε ενέδρα, έξω από την Επίδαυρο, από εχθρό του Μαυρομιχάλη. Αυτός, για να τιμήσει τον φίλο του, έδωσε στο σκυλί που τον ακολουθούσε τ’ όνομά του».
«Φοβερή ιστορία» είπα.
«Ναι» είπε. «Ο Κατσάκος που είδες στην φωτογραφία είναι ο τελευταίος απόγονος αυτών των Κατσάκων».
«Μήπως θα έπρεπε να τον τιμήσει η χώρα στους εορτασμούς που ετοιμάζονται για τα 200 χρόνια της Επανάστασης;» είπα.
«Είχα γράψει σχετικά στην Πρόεδρο της Δημοκρατίας» είπε.
«Και;» είπα.
«Απέρριψε ευγενικά την πρότασή μου» είπε, «με το επιχείρημα ότι αν αρχίσουμε να μνημονεύουμε τους απογόνους των σκύλων των αγωνιστών, τότε ο κατάλογος των εκδηλώσεων θα μακρύνει πολύ».
«Έχει κάποιο δίκιο» είπα.
«Πάντως, με κάλεσε στη δεξίωση για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, που θα γίνει αυτό το Σάββατο» είπε.
«Και θα πας μόνος ή θα συνοδεύεσαι από τη γυναίκα σου;» είπα.
«Προφανώς και θα πάω με τον Κατσάκο» είπε. «Εχθές του αγόρασα ειδική μαύρη στολή και ένα ωραίο λευκό παπιγιόν».
«Θα μοιάζει με γκαρσόνι» είπα.
«Αυτός είναι ο σκοπός» είπε. «Αλλιώς δεν θα μας αφήσουν να μπούμε. Και ο Κατσάκος τρελαίνεται να πηγαίνει σε δεξιώσεις και να τρώει τα φαγητά του μπουφέ».
«Άμα ανήκεις στο γένος των Κατσάκων, αυτό είναι το ελάχιστο που μπορείς να απαιτήσεις» είπα.
«Χαίρομαι που με καταλαβαίνεις» είπε, «γιατί η γυναίκα μου μ’ έβρισε και έφυγε με φίλες της για την Ανάφη».
«Πότε θα επιστρέψει;» είπα.
«Όταν διώξω από το σπίτι τον Κατσάκο» είπε.
«Και πότε θα συμβεί αυτό;» είπα.
«Όταν ο λοχαγός Γκαρσία πιάσει τον Ζορό» είπε.
kanesti@iefimerida.gr
#TheList