Ζώντας την καραντίνα στην Αίγινα, σε απόλυτη επαφή με την φύση, σε διαρκή σχέση με την τέχνη της, καθώς δημιουργεί νέα έργα από πέτρα και πηλό, η Βένια Δημητρακοπούλου γράφει για τη δική της ζωή σε απομόνωση, στο ημερολόγιο του iefimerida.gr
«Η ανατροπή, στις ζωές όλων μας, είναι πρωτόγνωρη. Τα θέματα που καλούμαστε να διαχειριστούμε πολλά και δύσκολα. Μία συνθήκη σχεδόν αφόρητη κοινή όμως για όλους. Μου ζητήθηκε να μιλήσω για το πως βιώνω και πως περνώ αυτό το διάστημα.
-Η κάθε μέρα που περνά είναι μια κερδισμένη μέρα. Ευχαριστώ γι’ αυτό.
-Οι ώρες της είναι όλες πολύτιμες. Τις εκτιμώ.
-Οι άνθρωποι που είναι κοντά μου τώρα είναι οι μόνοι με τους οποίους μπορώ να αγκαλιαστώ. Το κάνω.
-Η φύση γύρω μου ανοίγει κάθε μέρα και περισσότερο, γιατί η άνοιξη δεν αναχαιτίζεται. Μπαίνω στην αγκαλιά της με ότι τρόπο μπορώ. Περπατάω πολύ, κοιτώ την θάλασσα που στραφταλίζει, το φωτεινό μονοπάτι πάνω της, αφήνομαι στη ζεστή ανάσα του ήλιου, μυρίζω το χώμα μετά τη βροχή, το αγγίζω, ακούω τα πουλιά, τις μέλισσες, τα κουδούνια από κοπάδια που βόσκουν γύρω και με πλημμυρίζει ένα φως.
-Δημιουργώ μια καινούργια καθημερινότητα με μικρά τελετουργικά που γίνονται οι καινούριες μου συνήθειες. Λένε πως χρειάζεται 21 φορές να κάνεις κάτι ώστε να το συνηθίσεις κι άλλες τόσες για να το ξεχάσεις.
-Διαβάζω πολύ, κυρίως ποίηση. Τα ποιήματά είναι εικόνες. Ακούω μουσική, μελοποιημένα ποιήματα, τραγουδάω. Η μουσική με συνοδεύει σχεδόν όλη μέρα, καμιά φορά και τα βράδια που δυσκολεύομαι να κοιμηθώ. Με ταξιδεύει.
-Γράφω κάτι σαν ημερολόγιο. Καταγράφω μάλλον, σκέψεις, αισθήματα, φράσεις, ή κείμενα που μου έκαναν εντύπωση και που σημαίνουν για μένα κάτι. Έχω ένα χοντρό τετράδιο που γεμίζει σιγά-σιγά.
-Ανάβω το τζάκι το απόγευμα και κάθομαι ακίνητη μπροστά του για ώρα πολύ. Είναι ώρα που δε σκέφτομαι. Αδειάζει ο νους. Αναπαύεται. Ησυχάζει.
-Όταν ο καιρός είναι καλός δουλεύω στο εργαστήριο μου, έξω, τις πέτρες μου. Έχω ξεκινήσει εφτά καινούργια κεφάλια που τα δουλεύω ταυτόχρονα. Σωματική εκτόνωση. Σπάζοντας τις πέτρες νιώθω τον εαυτό μου να σπάζει τα δεσμά τα βαριά που τον καθηλώνουν στο μικρό εγώ του και να ελευθερώνεται.
-Βάζω την κόρη μου να μου ποζάρει. Ξεκίνησα να φτιάχνω το κεφάλι της σε γλυπτό. Ξαναπιάνω μετά από καιρό στα χέρια τον πηλό.
-Τραβώ φωτογραφίες με το κινητό μου. Στιγμές της ζωής μου εδώ στη φύση, στο χωριό, στο νησί. Η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο, σκέφτομαι.
-Γράφω σε αγαπημένους που ζουν μακριά να βεβαιωθώ πως είναι καλά. Σε κάποιους στέλνω εικόνες με λίγο ήλιο, φως και θάλασσα που νιώθω πως τις έχουν πολύ ανάγκη.
-Μιλάω με τους δικούς μου και με φίλους με τους οποίους αυτή η καραντίνα μας έχει φέρει ακόμα πιο κοντά. Μιλάμε ουσιαστικά.
-Ακούω με προσοχή κάθε μέρα στις έξι το απόγευμα τον άνθρωπο που ενώνει για λίγο όλους τους Έλληνες. Τον καθηγητή Σωτήρη Τσίοδρα. Είναι ίσως η μόνη στιγμή της ημέρας που ανοίγει η τηλεόραση. Εξαίρεση γίνεται μόνο όταν παίζει κάποια ωραία ταινία.
-Σχεδιάζω την επόμενη μέρα, όμως μέχρι εκεί. Οχι παραπάνω.
-Πριν κοιμηθώ κοιτώ κάποιες εικόνες που μου δίνουν δύναμη και φέρνω νοερά μπροστά στα μάτια μου αγαπημένους που δεν είναι κοντά μου πια. Είναι μία ώρα προσευχής και κατάνυξης. Μία καινούργια μέρα έρχεται. Πίστη. Ελπίδα.
Κλείνω τα μάτια μου και νιώθω σαν να έχω πιάσει το νήμα από την αρχή. Σκέφτομαι πως ίσως με αυτό στο χέρι μου θα μπορούσα να χτίσω κάτι ξανά. Με άλλο τρόπο. Διαφορετικό. Συμπεραίνω πως η ζωή χωρίς να νιώθεις πως ανήκεις κάπου, χωρίς τον «άλλον», χωρίς την επαφή, το άγγιγμα, την εγγύτητα, τη ζεστασιά, είναι ένα περίβλημα κενό, ένα απολίθωμα. Η ζωή που αξίζει να ζει κανείς είναι η ζωή που αγαπάς και αγαπιέσαι, που προσφέρεις και προσφέρεσαι, που εμπνέεσαι, που φτιάχνεις, που δημιουργείς. Με ότι έχεις. Με ένα χαρτί, ένα μολύβι, έναν στίχο, μια σκέψη, μια εικόνα. Με τα λίγα. Τα στοιχειώδη. Αυτά από τα οποία είχαμε όλοι αποξενωθεί. Αυτά που βρίσκουμε πάλι σιγά-σιγά.
Η αγάπη και ο έρωτας ως άνοιγμα και ένωση με αυτό που υπάρχει γύρω, είναι πάνω από κάθε κακό και κάθε συμφορά. Και είναι γι’ αυτό αυτά που είναι ικανά να φτιάξουν ξανά τον κόσμο κόσμημα από την αρχή.
Σκέφτομαι ακόμα πως μέσα μας υπάρχουν όλα. Φως και σκοτάδι. Δύναμη κ αδυναμία. Θάρρος και φόβος. Ελπίδα και απελπισία.
Πόσο χρόνο μας έχουν δικούς τους τα μεν και πόσο τα δε είναι το ζητούμενο.
Η αγάπη εξισορροπεί τα πάντα.
Συνέχει. Αντέχει. Νικά. Να αντέξουμε.»