Ακόμα και μέσα από τον εγκλεισμό στο σπίτι, με την περίπου μιάμιση ώρα κάθε μέρα εκτός, για δουλειές και περπάτημα, ο Αρης Βεζενές δουλεύει πυρετικά, συζητά με συναδέλφους στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο και βλέπει πώς θα διαμορφωθεί ο χάρτης της επόμενης μέρας.
Η συνθήκη της εξόδου, της συνύπαρξης, της μοιρασιάς ενός πιάτου φαγητού, ενός καλού κρασιού, είναι αρτηρίες της δουλειάς του Αρη Βεζενέ, του σεφ που το εστιατόριό του Vezene και η Japanese pub του Birdman, αποτελούν κυψέλες συνάντησης στην Αθήνα. Ηδη πριν βάλει το κλειδί στην πόρτα για να κλείσει τα μαγαζιά του μπαίνοντας στην περίοδο καραντίνας, άρχισε να επεξεργάζεται τα σενάρια της επόμενης μέρας. Συνομιλεί με 12 σεφ, εξετάζουν το μέλλον του κλάδου και ετοιμάζουν κινήσεις, παρακολουθεί τι κάνουν οι μεγάλοι σεφ σε Λονδίνο και Λος Αντζελες, μιλά με Νέα Υόρκη, σχεδιάζει τα επόμενα βήματα. Οσο ταυτόχονα ανακαλύπτει ξεχασμένες χαρές της καθημερινότητας, της βραδύτητας και παρακολουθεί διαδικτυακά πάρτι γενεθλίων με τον γιο του και τους συμμαθητές του στον παιδικό σταθμό.
«Είναι σχεδόν τρεις εβδομάδες που βρίσκομαι στο σπίτι. Το τελευταίο βράδυ που λειτούργησε το εστιατόριο, έβαλα το κλειδί στην πόρτα, ένιωσα μια παγωμάρα και αναρωτήθηκα τι θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε τους επόμενους μήνες. Για εμένα δεν ήταν σοκ, ήδη από τον Φεβρουάριο αντιλαμβανόμουν ότι θα συμβεί αυτό και άρχισα να προετοιμάζομαι. Μπήκα σε μια διαδικασία ενημέρωσης της ομάδας, άρχισα να μειώνω το μενού, κάθε μέρα υπήρχε ένα λιγότερο πιάτο.
Εδώ και δέκα μέρες άρχισα δειλά-δειλά να τηλεφωνώ σε κάποιους συναδέλφους για να δω τι κάνουν, πώς είναι η καθημερινότητα τους, πώς το διαχειρίζονται. Τους είπα ότι σκέφτομαι να κάνω μια επιστολή, να γράψω πέντε αιτήματα για τον κλάδο μας και να την προωθήσουμε στην κυβέρνηση. Τώρα έχουμε μαζευτεί περίπου 12 άτομα και δουλεύουμε πάνω σε αυτό το σχέδιο. Τι με προβληματίζει; Πιστεύω ότι η οικονομική βοήθεια που αναγγέλλεται στα κανάλια θα γίνει μέσω τραπεζικού δανεισμού. Σε καθημερινά facetime με φίλους λέω εκεί που περάσαμε δέκα χρόνια οικονομικής κρίσης και πιστεύαμε ότι τώρα θα ανοίξουμε τα φτερά μας δημιουργικά, πάλι θα βυθιστούμε σε χρέος για να ρίξουμε καύσιμο στην μηχανή. Γιατί; Μα δεν φταίμε.
Μέσα στο 24ωρό μου που μοιάζει με την ταινία «Η μέρα της μαρμότας» δουλεύω πάνω σε αυτό το πλάνο, τσεκάρω εκκρεμότητες, σχεδιάζω το μέλλον ή τουλάχιστον ένα από τα σενάρια. Ένα μέρος της τραπεζαρίας έχει γίνει γραφείο μου. Πριν από όλα όμως ξεκινάμε οικογενειακά να φτιάχνουμε πρωινό. Χωρίς βιασύνη. Για την ακρίβεια απολαμβάνουμε την κάθε μας στιγμή μαζί. Αυτό μου έλειπε.
Διαβάζω τα νέα online καθημερινά. Είναι κομμάτι της ημερήσιας ιεροτελεστίας μετά το πρωινό. Εμψυχώνομαι όταν βλέπω ότι στο Λονδίνο και το Λος Άντζελες σημαντικά εστιατόρια μετατρέπονται σε food markets. To concept είναι απλό και μπορεί να κρατήσει ενεργό ένα μέρος της αγοράς, από τον ιδιοκτήτη εστιατορίου, τον μάγειρα, ως τον μικρό παραγωγό αγροτικών προϊόντων, τον ψαρά, τον κρεοπώλη... Φτιάχνεις υπέροχο ψωμί, έχεις έναν καλό παραγωγό ντομάτας, δικό σου βούτυρο; Μπαμ, τα ετοιμάζεις και τα διαθέτεις με υπηρεσία delivery. Θα ήταν ελπιδοφόρο να μπορούμε να ανατροφοδοτήσουμε την αγορά και ίσως έτσι να διαφυλάξουμε χιλιάδες δουλειές. Νιώθω όμως ότι στην επόμενη μέρα θα τα καταφέρουμε.
Από το σπίτι βγαίνω μόνο δυο φορές: πετάγομαι στα μαγαζιά για να ελέγξω τα ψυγεία, κάνω τις αγορές μου στο μικρό μανάβικo της Απόλλωνος και το μάρκετ της οδού Νίκης και μετά ξανά σπίτι. Συμπληρώνω τις φόρμες εξόδου με ακρίβεια: ξέρω ότι χρειάζομαι 1 ώρα και 15 λεπτά. Τα μαγειρέματα είναι απλά, οικογενειακά. Κάνω απόπειρες να βοηθήσω την γυναίκα μου και με διώχνει λέγοντας «πως γίνεται για μια καρμπονάρα να βρωμίζεις δυο κατσαρόλες, ένα μπρίκι, 2 μπολάκια, μια ράσπα και μια σπάτουλα;» Πόσο δίκιο έχει…
Συνεχίζει το μεσημέρι με περισσότερη διαδικτυακή επικοινωνία. Προσπαθούμε να οργανώσουμε μερίδες φαγητού για ανθρώπους στην πρώτη γραμμή, όπως και άλλοι συνάδελφοι, αλλά και αυτό έχει τις προκλήσεις του. Υπάρχουν παιδιά που επέστρεψαν στην επαρχία ή αναγκαστικά μένουν με γονείς και δεν μπορούν να ρισκάρουν την υγειά τους. Έχουμε δρομολογήσει όπως όλοι την εφαρμογή ΖΟΟΜ και πια, μιλάμε καθημερινά οι ομάδες της κουζίνας και της σάλας. Δεν μιλάμε για την κατάσταση που ζούμε αλλά για την επόμενη μέρα, για νέα πιάτα, για νέο μενού, για ιδέες που ποτέ δεν προλαβαίναμε να οργανώσουμε.
Το απόγευμα είτε μόνος, είτε με τη γυναίκα, είτε με τον μικρό, περπατάμε στον Εθνικό Κήπο και φτάνουμε δίπλα από το γήπεδο του Φωκιανού, έως και τις στήλες Ολυμπίου Διός. Διαθέτουμε καθημερινά χρόνο για χαρτοκοπτική και πάσης φύσεως χειροτεχνίες. Εν ολίγοις απολαμβάνουμε την διαδικασία του γιου μας να μεγαλώνει. Τελικά μήπως ο Covid-19 μας θύμισε ότι δεν περιστρέφονται όλα γύρω από την δουλειά; Σήμερα είχαμε HouseParty ραντεβού με τα υπόλοιπα παιδιά από τον παιδικό σταθμό για γενέθλια. Γονείς και παιδιά σε κάθε σπίτι στήσαμε μικρή τουρτίτσα με κεράκι για να ευχηθούμε διαδικτυακά. Ήταν πραγματικά ελπιδοφόρο ότι τα παιδιά μας δεν χάνουν επαφή και στην επιστροφή τους δεν θα χρειαστεί να ξανασυστηθούν. Το γέλιο δεν τελείωνε.
Το βράδυ βάζω τον Διονυσιάκο για ύπνο διαβάζοντάς του παραμύθια και μετά δουλειά μέχρι τη μία το πρωί (είναι σημαντικό να μην αλλάζουμε το βιολογικό μας ρολόι λένε οι ειδικοί για την καραντίνα). Εκτός αν ανακαλύψουμε κάποια καλή σειρά και μείνουμε ως τις πέντε το πρωί βλέποντας απανωτά επεισόδια, τρώγοντας Ιον αμυγδάλου (το μαδέρι, με τα ολόκληρα αμύγδαλα) και midnight snacks. Από τις 2μμ και μετά Facetime με Αμερική. Γενικά ο εγκλεισμός μας έφερε όλους πιο κοντά. Μιλάμε πιο συχνά, μιλάμε με ειλικρίνεια και για ουσιώδη πράγματα. Ίσως μέσα από αυτό το reset θα εκτιμήσουμε όλοι λίγο περισσότερο το πόσο αξία έχει ο χρόνος και ότι είναι το μόνο αγαθό που δεν αγοράζεται, επιστρέφεται η μεταβιβάζεται. Το ποτήρι του κρασιού αποκτά μια υγιή συνέπεια καθημερινά και νιώθω σχεδόν ευγνώμων ότι έχω χρόνο να το απολαύσω. Σαββατοκύριακο επετειακά μαγειρέματα και πολύ bbq. Ενίοτε πίνουμε ουισκάκι και διακωμωδούμε την καθημερινότητα μας. Τελικά μας έλειπε ποιοτικός ελεύθερος χρόνος. Τσίν Τσίν, Thank you for coming.»