Αυτός ο Μάρτιος ήταν ο πιο ανατρεπτικός μήνας της ζωής μου, γράφει για τα Ημερολόγια Καραντίνας του iefimerida, ο Αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την Προώθηση του Ευρωπαϊκού Τρόπου Ζωής, Μαργαρίτης Σχοινάς.
Το ημερολόγιο καραντίνας του Μαργαρίτη Σχοινά
Αυτός ο Μάρτιος ήταν ο πιο ανατρεπτικός μήνας της ζωής μου.
Ξεκίνησε με δυο σημαντικές στιγμές, με έντονα συναισθήματα και προσωπική φόρτιση. Πρώτα στις 3 Μαρτίου, στις Καστανιές του Έβρου, εκεί που τελειώνει - ή αν θέλετε εκεί που αρχίζει - η Ευρώπη, με σύσσωμη την ευρωπαϊκή ηγεσία δίπλα στον Έλληνα Πρωθυπουργό να δηλώνει ξεκάθαρα ότι η Ευρώπη δεν εκβιάζεται.
Την επομένη με την πρόταση της Κομισιόν για ένα βαρύ πρόγραμμα στήριξης της Ελλάδας 700 εκατομμυρίων ευρώ και εκατοντάδων ευρωπαίων συνοριοφυλάκων, ειδικών ασύλου αλλά και νέων χερσαίων και πλωτών μέσων για τη φύλαξη των συνόρων της Ευρώπης στον Έβρο και στο Αιγαίο. Πρόγραμμα που υιοθετήθηκε ομόφωνα, σε έκτακτη σύνοδο των Υπουργών Εσωτερικών της ΕΕ, σε χρόνο ρεκόρ το απόγευμα της ίδιας μέρας.
Δέκα μέρες μετά, στην Αρχαία Ολυμπία, στην τελετή Αφής της φλόγας, εκπληρώνοντας ένα παιδικό όνειρο, να τρέξω ως Λαμπαδηδρόμος στις παρυφές του αρχαίου σταδίου με το βάρος της ιστορίας της πατρίδας μου, αλλά και την ευρωπαϊκή μου αρμοδιότητα για τον πολιτισμό και τον αθλητισμό, να συναντώνται σε έναν μοναδικό και ανεπανάληπτο συμβολισμό.
Και έπειτα εσπευσμένη επιστροφή στις Βρυξέλλες και απευθείας στην απομόνωση στο σπίτι. Η Βελγική Κυβέρνηση πήρε αυστηρά μέτρα καθολικού περιορισμού, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Όλοι οι Επίτροποι ανήκουμε βέβαια στην ειδική κατηγορία που επιτρέπει περιορισμένη κίνηση προς το γραφείο, αλλά χωρίς καμία άλλη εξαίρεση. Μένουμε στο σπίτι όπως όλοι, αλλά έχουμε απόλυτη συναίσθηση της ευθύνης για συντονισμό, αλληλεγγύη και δράση που υπέχουμε ατομικά, αλλά και συλλογικά, ως το εκτελεστικό όργανο της ΕΕ.
Προσωπικά, έχω επιλέξει για λόγους ασφάλειας των επικοινωνιών αλλά και για να σπάω τη μονοτονία να κάνω όλες τις τηλεδιασκέψεις για τα θέματα αρμοδιότητας μου από το γραφείο μου στην έδρα της Επιτροπής, στο εμβληματικό - αλλά αποκαρδιωτικά άδειο τώρα - κτήριο Μπερλεμόν.
Με τη συμπαράσταση ενός μικρού αριθμού συνεργατών που έχουν ειδική εξουσιοδότηση να με συνοδεύουν – βεβαίως από την επιτρεπόμενη απόσταση -, προσπαθούμε να προχωρήσουμε τη δουλειά της Επιτροπής σε όλο το εύρος της Αντιπροεδρίας. Η εβδομαδιαία συνεδρίαση του Κολλεγίου, κάθε Τετάρτη, γίνεται επίσης με τηλεδιάσκεψη με την Πρόεδρο και όλους τους συναδέλφους μου από τα γραφεία τους. Παρά τις δυσκολίες, οι νέες μέθοδοι εργασίας μας επέτρεψαν να προωθήσουμε κοινές λύσεις στα προβλήματα που απασχολούν τους πολίτες και τις κυβερνήσεις αυτή την πρωτόγνωρη περίοδο. Βρήκα μάλιστα το χρόνο να γράψω τις σκέψεις μου για τον ρόλο της Ευρώπης στη κρίση σε ένα μικρό άρθρο γνώμης που διαβάστηκε πολύ αυτές τις ημέρες (https://ec.europa.eu/greece/news/20200330_1_el)
Η δουλειά συνεχίζεται στο σπίτι με ασταμάτητα τηλεφωνήματα και διαδικτυακές επαφές. Η κάθε κυβέρνηση έχει τις δικές της έγνοιες, τα δικά της προβλήματα. Αλλά η ανάγκη για ευρωπαϊκό συντονισμό και αλληλοβοήθεια γίνεται ολοένα και πιο εμφανής και απλώνεται σε όλο το 24ωρο. Ειδικά στα θέματα ευθύνης μου, όπως η Ασφάλεια, η Μετανάστευση, ο Πολιτισμός και η Κινητικότητα που έχουν να κάνουν με σύνορα, προστασία και κατοχύρωση δικαιωμάτων, αυτή η περίοδος εγείρει καθημερινά πολλαπλά θέματα που πρέπει να αντιμετωπιστούν άμεσα. Η Πρόεδρος Von der Leyen μάλιστα με συμπεριέλαβε στην ομάδα κρούσης των 10 Αντιπροέδρων και Επιτρόπων που συνεδριάζει κάθε πρωί για την αντιμετώπιση των βασικών πτυχών της κρίσης.
Σε προσωπικό επίπεδο, ο ξαφνικός και απόλυτος περιορισμός της - αχαλίνωτης - κίνησης και ταξιδιών που έχω συνηθίσει χρόνια τώρα, αλλάζει τα πάντα στη καθημερινότητά μου. Ανακαλύπτω μετά από χρόνια την αξία του γειτονικού πάρκου ως προορισμού και όχι ως τοπίου, τη χαρά της ζεστής καλημέρας στους γείτονες αντί του νεύματος από μακριά, την απόλαυση ενός βιβλίου που διαβάζεται αργά, όχι μεταξύ πτήσεων και εγγράφων εργασίας, τα ψώνια και το μαγείρεμα με την οικογένεια που μας διασκεδάζει περισσότερο από τα βραδινά ντελίβερι που είχαμε μάθει να θεωρούμε αυτονόητα, την άσκηση έξω που είναι χαρά και φυσική διέξοδος, όχι υποχρέωση στο γυμναστήριο.
Τι μου λείπει ; Πολλά και βασικά, φυσικά όλα όσα...απαγορεύονται. Η άμεση επαφή με τον κόσμο, οι κοινωνικές σχέσεις, οι αγκαλιές και τα φιλιά που για όσους με ξέρουν καλά ήταν στοιχεία της προσωπικότητας μου, πριν γνωρίσω τον... Γιούνκερ (ναι κι αυτός μου λείπει και μάλιστα πολύ). Ο μεγάλος μας γιος που εργάζεται στο εξωτερικό και περνάει αυτές τις μέρες μόνος, αν και η παρουσία του μικρού μας στο σπίτι - μετά από καιρό - γεμίζει τις μέρες μας. Οι γονείς και ο αδελφός μου στη Θεσσαλονίκη που έχω να δω καιρό και που η απόσταση πολλαπλασιάζει την έγνοια μου. Οι φίλοι μου που μου χαμογελούν από τις οθόνες, αλλά εγώ που τους ξέρω διαβάζω την ανησυχία στα μάτια τους για το αύριο, η Χαλκιδική με τις ομορφιές της, τα λημέρια μου και οι άνθρωποι της, τα Σαββατοκύριακα με ποδόσφαιρο και μπάσκετ και το όνειρο για τον Άρη κυπελλούχο Ελλάδας φέτος μετά από 50 χρόνια να μένει κι αυτό στον αέρα...
Τρέχοντας με τη δάδα της Ολυμπιακής φλόγας στην Αρχαία Ολυμπία - που άλλο ρεκόρ κι αυτό, αυτή τη φορά θα καίει για 17 αντί για 5 μήνες - σκεφτόμουν τη δύναμη του ανθρώπου ως μέτρου όλων, ικανού να φωτίζει και να ξεπερνάει κάθε εμπόδιο στα ίδια αυτά χώματα για χιλιάδες χρόνια. Τίποτε δεν στάθηκε ικανό να τον κερδίσει ή να τον μηδενίσει, αντίθετα η κάθε δυσκολία τον δυνάμωσε, τον έκανε να προοδεύσει, να εξελιχθεί, να μεγαλουργήσει. Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι αυτό θα συμβεί και τώρα. Όπως έλεγε ο Σωκράτης, θα ζήσουμε καλύτερα μόνο αν επιδιώξουμε και τα καταφέρουμε να γίνουμε καλύτεροι. Και ναι, κι αυτή τη φορά πάλι θα τα καταφέρουμε.