Πρωταγωνίστρια στις μεγαλύτερες σκηνές όπερας του κόσμου, η διεθνής Ελληνίδα σοπράνο που έχει κατακτήσει την κορυφή στον χώρο της, η Μυρτώ Παπαθανασίου, ζει αυτές τις μέρες καραντίνας στην Αθήνα. Δεν τραγουδά στα μπαλκόνια, μιλά διαρκώς με τους φίλους της στις χώρες που αλύπητα χτυπά ο κορωνοϊός και σκέφτεται την επόμενη μέρα.
Το πρόγραμμά της τα τελευταία χρόνια είναι σαρωτικό, ταξιδεύει διαρκώς για να πρωταγωνιστήσει σε σκηνές των πόλεων που είναι μητροπόλεις της όπερας. Εχοντας μόλις επιστρέψει από το Τόκιο και τη Βαρκελώνη, η σπουδαία σοπράνο Μυρτώ Παπαθανασίου, μετρά ασθενείς ή θύματα του κορωνοϊού στο ευρύτερο περιβάλλον της και ζει την καραντίνα με περισυλλογή και διαρκή στοχασμό για όσα έρχονται, όπως γράφει στα Ημερολόγια Καραντίνας του iefimerida.gr Την ίδια ώρα που το διεθνές κοινό, βράδυ Κυριακής, την έβλεπε -στην Ελλάδα μέσω της CosmoteTV- στο Μezzo να τραγουδά στον Μιθριδάτη του Μότσαρτ σε μια παραγωγή του Théâtre des Champs-Elysées...
«Ημουν στο Τόκιο και αμέσως μετά στην Βαρκελώνη ως τα τέλη Φεβρουαρίου οπότε ολοκληρώσαμε τον κύκλο παραστάσεων στη Liceu Οpera, με το “La Clemenza di Tito” του Μότζαρτ. Επέστρεψα στην Ελλάδα μόλις είχαν εμφανιστεί τα πρώτα κρούσματα στην Βαρκελώνη –στην Ελλάδα ακόμα δεν είχε φτάσει ο κορωνοϊός.
Στην Ιταλία είχαν αρχίσει τα πρώτα κρούσματα, μόλις είχε κλείσει η Σκάλα στο Μιλάνο, όμως στην Βαρκελώνη με τους χιλιάδες τουρίστες -συχνά δεν μπορείς καν να κυκλοφορήσεις από την πολυκοσμία- δεν είχαμε την αίσθηση του κινδύνου, κυκλοφορούσαμε ανέμελοι. Δύο εβδομάδες αφού έφυγα έμαθα ότι ο πιανίστας της παραγωγής μας στην όπερα διαγνώστηκε θετικός στον ιό. Ο ιός εξαπλώνεται με εξωφρενική ταχύτητα την ίδια στιγμή που καθώς μένουμε κλεισμένοι στα σπίτια μας ο ίδιος ο χρόνος έχει αποκτήσει μια διάσταση αόρατη.
Φτάσαμε στην Αθήνα. Το τελευταία βράδυ πριν επιβληθεί η απαγόρευση, βγήκαμε με τον άνδρα μου και την κόρη μου και πήγαμε κάτω από την Ακρόπολη, στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου. Ηταν βράδυ και ποτέ δεν είχα δει την Ακρόπολη σε τόση ησυχία, τόσο μόνη της. Κάθε μέρα περνώ μέρος του χρόνου μου επικοινωνώντας με φίλους και συνεργάτες μου ανά τον κόσμο, κυρίως σε περιοχές που έχουν πληγεί σοβαρά. Στην αγαπημένη μου Ιταλία κυρίως όπου έχω ζήσει και δουλέψει πολύ. Χθες το βράδυ μιλούσα με έναν φίλο μου Ιταλό, γιατρό, που μόλις είχε επιστρέψει από μια ακόμα μαραθώνια βάρδια και έπρεπε ακόμα και από το σπίτι να βγάλει τις εφημερίες, να μιλήσει με ασθενείς που χρειάζονται οδηγίες για το πώς να συνεχίσουν. Μου έλεγε τρομακτικές ιστορίες από το νοσοκομείο του που έχει μετατραπεί σε ειδικό νοσοκομείο αναφοράς. Δίνουν πραγματικό αγώνα, κάποια κοκτέιλ αντιβιωτικών πιάνουν σε ορισμένους ασθενείς ενώ σε άλλους όχι, κάθε περιστατικό απαιτεί διαφορετικό χειρισμό.
Αν και το σύστημα υγείας στη Βόρεια Ιταλία όπου εργάζεται είναι εξαιρετικό -καμία σχέση με το ελληνικό- υπάρχουν ελλείψεις προσωπικού. 43 γιατροί έχουν πεθάνει και όπως μου έλεγε ο φίλος μου, προχθες διαγνώσθηκε θετικός στον ιό και ο διευθυντής του νοσηλευτικού προσωπικού στο νοσοκομείο του. Είναι βέβαιος μέσα από αυτά που βιώνει ότι όταν βγούμε από την καραντίνα ζωή μας θα είναι εντελώς διαφορετική. Και αναρωτιέται τι θα γίνει όταν τελειώσει η καραντίνα και βγούμε έξω όσοι δεν έχουμε νοσήσει, που δεν έχουμε ανοσία, πώς θα γίνει η μετάβαση, τι άλλοι κίνδυνοι μπορεί να υπάρχουν.
Προσπαθώ να είμαι συνέχεια κοντά στους ανθρώπους αυτούς, να μαθαίνω νέα, να επικοινωνώ, να ξέρουν ότι είμαι δίπλα τους. Ευτυχώς έχουμε όλα τα μέσα για να το κάνουμε αυτό, για να πούμε μια κουβέντα, να νιώσουμε την λύπη, να κοιτάξουμε τον άλλο στα μάτια έστω και μέσα από την οθόνη. Μιλάω με Λουξεμβούργο, Βιέννη, Βαρκελώνη, χθες μίλησα και με τον ατζέντη μου που ζει στην Μπολόνια, τον δάσκαλο τραγουδιού μου στο Μιλάνο. Ανακουφίζομαι να μαθαίνω ότι είναι καλά στην υγεία τους. Εχω ήδη απώλειες στο περιβάλλον μου, ένας συνεργάτης μου έχασε τη ζωή του, ένας φίλος τενόρος στο Τορίνο είναι διασωληνωμένος. Ανοίγω ελάχιστα την τηλεόραση για να ενημερωθώ. Προτιμώ να διαβάζω ξένα άρθρα ιντερνετικά, να μιλάω με τους φίλους μου, να δοκιμάζουμε οικογενειακά νέες μαγειρικές, να κάνω γιόγκα, να ζωγραφίζω, ή να παίζουμε μουσική όλοι μαζί. Δίνουμε σημασία στην καλή διατροφή και στις βιταμίνες C και D.
Δεν έχω όρεξη ούτε να τραγουδάω στα μπαλκόνια, ούτε να εξωτερικεύσω την αγωνία μου με αυτό τον τρόπο. Βιώνω αυτή την περίοδο σαν ένα δύσκολο, σκοτεινό τούνελ. Δεν τραγουδώ ούτε μεσα στο σπίτι. Παίζω πιάνο, σονάτες του Μπετόβεν, Σοπέν, παίζω πρίμα βίστα σαν εξάσκηση. Ακούω μουσική αλλά όχι κλασική επειδή δεν θέλω να φορτιστώ. Χορεύω με την κόρη μου, έχω ανάγκη πράγματα που με κινητοποιούν. Ελάχιστες φορές βγαίνω από το σπίτι και εκεί έχω την αίσθηση μιας αόρατης απειλής, κοιτώ συνεχώς την απόσταση από τον διπλανό μου.
Και όταν τελειώσει αυτή η ιστορία και βγούμε έξω, πιστεύω θα είμαστε διαφορετικοί με τις αγκαλιές και τα φιλιά. Δεν ξέρω αν θα γίνουμε όλοι πιο ανθρώπινοι και τρυφεροί, ή θα βγει το τέρας από μέσα μας, γιατί ο άνθρωπος κρύβει ένα τέρας μέσα του. Οταν θα είναι πλέον ο άνθρωπος ξανά καβαλάρης, όταν θα κάνει την ανάβαση, αναρωτιέμαι τι πρόσωπο θα δείξει. Αραγε θα συνεχίσει την καταστροφική του πορεία από εκεί που την είχε σταματήσει ο covid ή θα αλλάξει πορεία; Φοβάμαι πώς θα γυρίσει στο πρώτο... Προς το παρόν απολαμβάνω την αλληλεγγύη που υπάρχει. Βέβαια, είναι μια περίοδος που δοκιμάζονται οι σχέσεις μας με τον εαυτό μας και τους άλλους. Πόσο μπορείς να αντέξεις το «μόνος μου», τον δίπλα σου. Τι αντιστάσεις έχεις και ποια είναι τα όρια σου. Αλλά έχουμε τεράστια δεξαμενή δύναμης οι άνθρωποι, το πιστεύω αυτό, έχουμε αποθέματα που δεν γνωρίζουμε.
Παρατηρώ ότι για πρώτη φορά βάζω τόσους περιορισμούς στην κόρη μου, περπατάμε για λίγο έξω και της λέω συνέχεια “πρόσεξε”. Της έχω μιλήσει για αυτό που συμβαίνει, της έχω εξηγήσει πόσο σημαντικό είναι να προσέχει, να βάζει αντισηπτικό, να πλένει τα χέρια της, να κρατά αποστάσεις. Της λείπουν οι ξαδέλφες της, οι φίλες της και της εξηγώ γιατί δεν μπορούμε να τις δούμε. Η κόρη μου είναι το τελευταίο πλάσμα που θα δείξει το άγχος για αυτό που συμβαίνει γύρω της, δεν διαμαρτύρεται, δεν δείχνει δυσαρέσκεια για όσα δεν μπορεί να κάνει. Μόνο μια φορά μας είπε “δεν θα ξαναπώ βαριέμαι στην θάλασσα όπως έλεγα παλιά, γιατί τώρα δεν μπορώ να πάω λόγω κορωνοϊού και τώρα πραγματικά μου λείπει”. Τα παιδιά είναι πιο ευπροσάρμοστα από εμάς. Ισως αυτή η παύση, να είναι η ευκαιρία να κάνουμε ενδοσκόποπηση...
Ηταν πολλά τα επαγγελματικά πρότζεκτ που είχα δρομολογήσει για τους επόμενους μήνες. Τον Απρίλιο θα πήγαινα στη Μπολόνια για τη «Λουίζα Μίλερ» του Βέρντι, ένα υπέροχο έργο. Τον Μάιο θα εμφανιζόμουν στην Κίνα, τέλη Μάη στη Γερμανία στο Φεστιβάλ Χέντελ, τον Ιούνιο θα έπαιζα “Τραβιάτα” στην Ελβετία, τον Αύγουστο θα εμφανιζόμουν για πρώτη φορά στη Νότιο Κορέα. Δεν με νοιάζει όμως αν χάνω δουλειές, συμβόλαια, λεφτά. Αυτή τη στιγμή το μυαλό μου καταναλώνεται μόνο σε αυτό το αδιανόητο σοβαρό πράγμα που ζούμε. Δεν μπορώ να προγραμματίσω τίποτα σε βάθος χρόνου, μέχρι αύριο το μεσημέρι».