Στη σειρά Famagusta, που προβάλλεται κάθε Κυριακή στις 21.00 στο Mega, η Αστέρω Κυπριανού υποδύεται τη «Νάντια», την πιστή φίλη της οικογένειας Σέκερη και γιατρό. Η Κύπρια ηθοποιός μοιράζεται στο iefimerida.gr την αληθινή ιστορία της οικογένειάς της, που βίωσε την τραγική εισβολή τον Ιούλιο του 1974...
Το τηλεοπτικό κοινό της σειράς Famagusta γνωρίζει την Αστέρω Κυπριανού ως «Νάντια», τη γιατρό που είναι στενή φίλη της «Χριστίνας» και έχει κληθεί να αναλάβει την υγεία του γιου της οικογένειας Σέκερη, του «Παύλου», ο οποίος αντιμετωπίζει ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα υγείας. Και μπορεί στη σειρά, που έχει καταφέρει να κερδίσει το κοινό σημειώνοντας υψηλά νούμερα τηλεθέασης, να βλέπουμε τη «Νάντια» στο παρόν, ωστόσο η Κύπρια ηθοποιός έχει μεγαλώσει με τις αφηγήσεις της οικογένειάς της, καθώς οι γονείς της και τα αδέρφια της έζησαν την εισβολή τον Ιούλιο του 1974. Μάλιστα, ο ένας της αδερφός, ο Δημήτρης, γεννήθηκε μόλις τρεις μήνες μετά την εισβολή μέσα σε μια σκηνή και έγινε πρωτοσέλιδο στον Τύπο.
Η ηθοποιός γεννήθηκε στη Λευκωσία, από πρόσφυγες γονείς. Το χωριό τους ήταν η Κατωκοπιά, είναι απόφοιτη του Τμήματος Αρχαιολογίας - Ιστορίας και παράλληλα σπούδασε σε δραματική σχολή. Τα τελευταία 20 χρόνια παίζει στο θέατρο και σε τηλεοπτικές σειρές, ενώ με τον Ανδρέα Γεωργίου και τον Κούλλη Νικολάου, μεταξύ άλλων, έχουν συνεργαστεί στις σειρές «Μπρούσκο», «Το τατουάζ», «Άσπρα Μπαλόνια», «Το βαλς των 12 θεών».
Η ιστορία της οικογένειας της Κύπριας ηθοποιού που βίωσε την τουρκική εισβολή
Η Αστέρω Κυπριανού μιλάει στο iefimerida.gr σχετικά με τα παιδικά της χρόνια ως παιδί οικογένειας προσφύγων. «Η οικογένειά μου είχε 9 παιδιά, μεγαλώσαμε πολύ δύσκολα οικονομικά και εγώ γεννήθηκα μετά την εισβολή. Ήταν δύσκολα τα παιδικά μου χρόνια, αλλά υπήρχε πολλή πολλή αγάπη - φτωχικά μεν, αλλά με αγάπη και έντονες εικόνες. Η μάνα μου, εν καιρώ πολέμου, είχε 7 παιδιά, ήταν έγκυος στο 8ο παιδί, οπότε φαντάζεστε πόσο σκληρό ήταν αυτό που συνέβη και στη δική μου οικογένεια: έπρεπε να ξεριζωθεί από το σπίτι της, να τρέχει με τα παιδιά χωρίς να μπορεί να πάρει πράγματα, να φύγει από τον χώρο της και να πρέπει να μεγαλώσει τα παιδιά με πολλές στερήσεις, φτώχεια, δυσκολίες και με συνεχείς μετακινήσεις. Οι περισσότεροι πρόσφυγες, που έφυγαν από το σπίτι τους, δεν εγκαταστάθηκαν μόνιμα σε ένα συγκεκριμένο μέρος - μετακινήθηκαν σε πολλά μέρη μέχρι να καταλήξουν πού θα είναι η καινούργια τους βάση, έχοντας την αγωνία πότε θα επιστρέψουν πίσω.
Η δική μου οικογένεια, όπως γνωρίζω από τις αφηγήσεις της μάνας μου, έφυγε χωρίς να αντιλαμβάνεται τι την περίμενε - γενικότερα, οι περισσότεροι ίσως περίμεναν ότι θα επέστρεφαν και πάλι πίσω, πως ίσως έφυγαν για λίγο και αργότερα θα επέστρεφαν κανονικά στα σπίτια τους, στον τόπο τους. Η μεγάλη μου αδερφή μέχρι σήμερα έχει το παράπονο ότι έφυγε από το σπίτι και δεν πήρε ούτε μία παιδική της φωτογραφία… Σίγουρα αυτό είναι κάτι πολύ ασήμαντο μπροστά στις ζωές που χάθηκαν, στους ανθρώπους που ήταν αιχμάλωτοι και σε όσους παραμένουν αγνοούμενοι, αλλά το κάθε πράγμα πονάει όσους έζησαν την εισβολή...» περιγράφει.
Στα σχολικά τετράδια υπήρχε το «Δεν ξεχνώ»
Ποιες είναι οι εικόνες που έχει έντονα στη μνήμη από τα παιδικά της χρόνια; «Θυμάμαι τον κόσμο να κάθεται με αγωνία, με έγνοια μπροστά από την τηλεόραση περιμένοντας τις ειδήσεις για να ακούσουμε τις διαπραγματεύσεις, τι καινούργιο υπάρχει. Δυστυχώς, όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει, δεν έχουμε δει κάτι που να νιώσουμε ότι υπάρχει ελπίδα, σαν να έχει μείνει το θέμα της Κύπρου μόνο στα χαρτιά.
Άλλη μια έντονη εικόνα είναι τα τετράδια που μας έδιναν όπου υπήρχε χαραγμένο το λιμανάκι της Κερύνειας και γραμμένο το "Δεν ξεχνώ". Στα δικά μου χρόνια υπήρχε άμεση επαφή με τα γεγονότα, αν και δεν τα ζήσαμε υπήρχαν μέσα μας από τις αφηγήσεις των δικών μας ανθρώπων... Εγώ γεννήθηκα το 1976 και ίσως είμαστε η τελευταία γενιά που ασχολούμαστε με το θέμα της Κύπρου - είναι κάπως λυπηρό. Τα δικά μου παιδιά γνωρίζουν από το σχολείο, από την οικογένειά μου, αλλά δεν ξέρω αν έχουν αυτή τη φλόγα που χρειάζεται για να τους πυροδοτεί και να νιώθουν ότι κάτι πρέπει να γίνει...» απαντάει η ηθοποιός, από την άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής, ενώ οι αφηγήσεις τής προκαλούν μια ταραχή που δεν περίμενα να νιώσει, όπως μου εκμυστηρεύεται.
Αστέρω Κυπριανού: «Όταν έγινε η εισβολή, η μάνα μου ήταν στην κουζίνα και μαγείρευε. Άφησε το φαγητό στο τραπέζι και δεν ξαναγύρισε στο σπίτι»...
Της ζητώ να μου περιγράψει πώς βίωσε η οικογένειά της τις ώρες της εισβολής και το πρώτο διάστημα που απομακρύνθηκαν από τον τόπο καταγωγής τους. «H μαμά μου, σε προχωρημένη εγκυμοσύνη, μαγείρευε στο σπίτι και απλώς σταμάτησε το φαγητό, το σκέπασε και το άφησε πάνω στο τραπέζι γιατί θεώρησε ότι θα γυρίσουν πίσω - δεν επέστρεψαν ποτέ πίσω…
Η μαμά μου ξεκίνησε μόνη με τα αδέρφια μου να φεύγει από το χωριό, ο πατέρας μου έμεινε πίσω γιατί υπήρχε το κοπάδι και είχαν έγνοια για τα ζώα τους - τα πονούσαν, ήταν η τροφή τους για να ζήσουν. Μου περιέγραφε η μαμά μου που έμπαιναν ο ένας στο αυτοκίνητο του άλλου στριμωγμένοι, χωρίζονταν οι οικογένειες μεταξύ τους»…
«Ο αδερφός μου δεν είχε κούνια, κοιμόταν σε χαρτόκουτο» -Τι έγραψαν οι εφημερίδες της εποχής
«Ο αδερφός μου, ο Δημήτρης, γεννήθηκε αμέσως μετά τον πόλεμο, τον Οκτώβριο του 1974, σε σκηνή, και επειδή η μάνα μου δεν είχε κούνια, τον έβαλε μέσα σε χαρτόκουτο. Μάλιστα, αυτή η φωτογραφία που δίνει η οικογένειά μου, αποκλειστικά για το iefimerida.gr, από το δημοσίευμα σε εφημερίδα της εποχής, γράφει χαρακτηριστικά ότι ο μικρός Δημήτρης δεν βρήκε την κούνια του αλλά βρήκε αγάπη.
Αμέσως κινητοποιήθηκε ο κόσμος και έστελναν βοήθεια μόλις έγινε γνωστή η ιστορία της οικογένειάς μου. Ο αδερφός μου βαφτίστηκε από όλες τις μαθήτριες ενός λυκείου - ήταν Θηλέων.
Ο δεύτερος και ο τρίτος αδερφός μου, ο Κύπρος και ο Γιώργος, έφυγαν από την Κύπρο, όπως κι άλλα παιδιά, χωρίς να γνωρίζουν πού θα πάνε και έκλαιγαν πριν την αναχώρησή τους. Πήγαν σε οικοτροφείο, κι αυτά τα παιδιά που έφυγαν από την Κύπρο τα έλεγαν «τα παιδιά των ορφανοτροφείων». Φτάνοντας στην Αθήνα χωριστήκανε - ο ένας πήγε στη Θεσσαλονίκη και ο άλλος στην Καλαμάτα. Μάλιστα, η Τζένη Καρέζη είχε πάει στο ορφανοτροφείο και την είχε γνωρίσει ο αδερφός μου που ζούσε εκεί - τότε δεν ήξερε ποια είναι.
Τελικά, η μάνα μου κατέληξε να ζει σε πολυκατοικία, μέσα σε ένα κλουβί, ενώ ήταν μαθημένη να ζει έξω στη φύση με τους λεμονανθούς, τα πορτοκάλια - η περιοχή ήταν γεμάτη πορτοκάλια. Οι άνθρωποι ασχολούνταν με τα χωράφια, είχαν γεωργικές καλλιέργειες και ξαφνικά βρέθηκαν μέσα σε κλουβιά που δεν ήξεραν και πότε θα βγουν - η μάνα μου έφυγε χωρίς να βγει. Τουλάχιστον, μέσα σε όλες τις δυσκολίες που έφερε η προσφυγιά, ευτυχώς δεν είχαμε αγνοούμενους, αιχμαλώτους - είναι συγκλονιστικό που μέχρι σήμερα υπάρχουν οικογένειες που αναζητούν τους ανθρώπους τους και αναρωτιούνται αν ζουν, αν υπάρχουν ελπίδες…
Ο πόλεμος, όπου υπάρχει, είναι σκληρό πράγμα. Στην Κύπρο βλέπουμε απέναντί μας τον Πενταδάχτυλο και είναι μια άσχημη εικόνα - ειδικά το βράδυ που φωτίζεται η σημαία του ψευδοκράτους είναι πολύ προκλητικό. Εμείς κάνουμε μια σειρά για να δείξουμε τα γεγονότα, να δει ο κόσμος τι έζησε αυτός ο τόπος, αλλά τα ηνία και τη δύναμη τα έχουν αυτοί που μας κυβερνούν...».
Όταν άνοιξαν τα σύνορα και πήγαν να δουν το σπίτι τους
Όταν άνοιξαν τα σύνορα, θέλησε να πάει να δει το σπίτι της οικογένειάς της; «Πήγα μία φορά. Πήγε και η μάνα μου και ήταν πραγματικά μια συγκλονιστική εμπειρία. Όταν μπήκα στο σπίτι, το είδα πολύ διαφορετικό από αυτό που είχα φανταστεί μέσα από τις περιγραφές της οικογένειάς μου, υπήρχαν όμως σημεία που δεν τα είχαν αλλάξει. Θυμάμαι μου έλεγε η μάνα μου ότι είχε μια τεράστια κουζίνα, κι όταν μπήκα στο σπίτι, το οποίο τώρα κατοικείται από Τουρκοκύπριους, είχαν κάνει αλλαγές. Οι άνθρωποι που μπήκαν είχαν έρθει από την Πάφο και αναγκαστήκαν να φύγουν δεν είναι ότι δεν το είχαν σεβαστεί. Δυστυχώς, δεν βρήκαμε πράγματα γιατί, πριν μπουν αυτοί που είναι τώρα μέσα στο σπίτι, υπήρχαν άλλοι, μας είπαν ότι δεν βρήκαν τίποτα - εμείς θα θέλαμε έστω μία φωτογραφία να βρούμε… Η θεία μου όταν πήγε στο σπίτι της βρήκε το ερμάρι - την παραδοσιακή ξύλινη ντουλάπα που όταν την ανοίγεις μέσα υπάρχουν οι ημερομηνίες από κάθε γέννα των παιδιών και έγραφαν τα ονόματά τους.
Στο χωριό μου υπήρχαν και καινούργια χτίσματα, ενώ το πιο ανατριχιαστικό ήταν που σε καμία από τις εκκλησίες δεν υπήρχε ο σταυρός και οι περισσότερες είχαν γίνει στάβλοι - να μπαίνεις στην εκκλησία και να βλέπεις βρωμιές. Καταλαβαίνω ότι δεν είναι ορθόδοξοι χριστιανοί, αλλά είναι πολύ σημαντικό ο σεβασμός στη θρησκεία του άλλου - ίσως τώρα έχουν αλλάξει, όταν είχα πάει αυτά είχα αντικρίσει.
Υπήρχε κόσμος στην Κύπρο, ειδικά το πρώτο διάστημα, που πήγε γιατί το είχε ανάγκη, ωστόσο πολλοί αρνούνται ακόμα και σήμερα να βρεθούν εκεί, και είναι απόλυτα σεβαστό» απαντά.
Famagusta: Η «Νάντια» θα κάνει πολλές, δύσκολες αποκαλύψεις...
Η Αστέρω, όπως μου επισημαίνει στη συνέντευξή μας, βλέποντας τη σειρά «Famagusta» και ακούγοντας τις αληθινές ιστορίες από όσα πέρασαν οι άνθρωποι -τους βιασμούς των γυναικών, τις αιχμαλωσίες, την προσφυγιά- τώρα που είναι σε πιο ώριμη ηλικία συνειδητοποιεί τι πραγματικά τράβηξε η δική της οικογένεια, ο λαός της Κύπρου που έζησε τον πόλεμο. «Δεν πιστεύω να μη συγκινήσει, να μην αγγίζει και να μην επηρεάσει τον κόσμο βλέποντας τη σειρά» μου αναφέρει.
Αλήθεια, ποια ήταν η αντίδρασή της όταν ο Ανδρέας Γεωργίου τής μίλησε για το «Famagusta»; «Όταν ο Ανδρέας Γεωργίου μού έκανε την πρόταση να παίξω στη σειρά, εννοείται γνώριζα το θέμα, αλλά δεν είχα συνειδητοποιήσει τι πάμε να κάνουμε - νομίζω και οι συνάδελφοί μου. Διαβάζοντας τα σενάρια και ξεκινώντας τα γυρίσματα, τότε αντιλαμβάνεσαι στην πράξη τι συμβαίνει. Ειδικά για τους ηθοποιούς που έπρεπε να υποδυθούν αληθινά πρόσωπα και να αφηγηθούν τις ιστορίες που βίωσαν είναι πιο έντονο.
Προσωπικά δεν το είχα συνειδητοποιήσει, είχα στο μυαλό μου την ευθύνη που κουβαλάει ένα τέτοιο εγχείρημα και τον τρόμο "τι πάμε τώρα να κάνουμε", αλλά το πώς θα το βίωνα δεν το είχα καταλάβει. Τώρα το συνειδητοποιώ, βλέποντας και παίζοντας στη σειρά, παρόλο που ο δικός μου ρόλος είναι διαφορετικός, καθώς υποδύομαι στο σήμερα τη γιατρό, οπότε είναι διαφορετικό το κομμάτι μου.
Πώς θα δούμε τη «Νάντια» στα επόμενα επεισόδια; Έρχονται καταιγιστικές εξελίξεις; «Η "Νάντια" είναι μια αφοσιωμένη γιατρός, νοιάζεται τους ασθενείς της και έχει να αντιμετωπίσει μια δύσκολη περίπτωση με τον "Παύλο", καθώς, όπως θα δούμε στα επόμενα επεισόδια, είναι πιστή φίλη της μαμάς του, της "Χριστίνας Σέκερη". Η ίδια πρέπει να στηρίξει τον γιο της καλύτερής της φίλης, η οποία δεν έχει ιδέα τι συμβαίνει στο παιδί της. Θα δείτε την αμηχανία της γιατρού προσπαθώντας να αποφύγει τη φίλη της για να μην καταλάβει το παραμικρό - δεν έχει υποψία τι την περιμένει. Μάλιστα, όταν η "Χριστίνα" αντιληφθεί ότι ο άνδρας της πηγαίνει συνέχεια στο ιατρείο της φίλης της, δεν της περνάει από το μυαλό το φλερτ. Αντίθετα, δεν θέλει να πιστέψει ότι κάτι έχει ο σύζυγός της.
Ο ρόλος μου, παρόλο που δεν είναι από τους βασικούς, κρατάει τόσα μυστικά, που θα κάνω πολλές, δυνατές και δύσκολες αποκαλύψεις. Πρόσφατα γυρίσαμε πολύ δύσκολες σκηνές στο νοσοκομείο και έρχονται πολλές εξελίξεις» καταλήγει.