«Από το σύνδρομο της Πολυάννας μέχρι τον Ηράκλειτο όλα καταλήγουν στον ίδιο παρανομαστή! Να αναζητάς οτιδήποτε θετικό μέσα από οποιοδήποτε κακό προκύπτει!» γράφει η Δέσποινα Βανδή. Ανταποκρίθηκε στην πρόσκληση του iefimerida και έγραψε τη δική της σελίδα στα Ημερολόγια Καραντίνας.
«Να έρθουμε αντιμέτωποι με την ησυχία μας γιατί μόνο εκεί μέσα θα ακούσουμε πραγματικά όσα ο θόρυβος και η φασαρία σκεπάζουν!» προτρέπει η Δέσποινα Βανδή. Εγραψε το κείμενο αυτό καθώς βρισκόταν στην 11η μέρα καραντίνας, στον κύκλο αυτό του «Μένουμε Σπίτι». Εξ ου και ο τίτλος που επιλέγει: Καραντίνα γαρ. Και όσο και η ίδια βρίσκεται σε μια διαδικασία αναστοχασμού, δεν σταματά να ανυπομονεί για την επόμενη φορά που με φίλους, γύρω από ένα τραπέζι, καλοκαίρι, θα μοιραστεί ένα καρβέλι ζεστό ψωμί και γέλια.
Δέσποινα Βανδή: Καραντίνα γαρ...
«Πώς ακριβώς να ξεκινήσω...
Τις τελευταίες μέρες μου στέλνουν διαφορα μηνύματα που σε αυτά μέσα η λέξη που κυριαρχεί είναι η λέξη «φόβος»! Η λογική λέει πως αυτό το συναίσθημα έχει να κάνει με καταστάσεις άγνωστες που δε γνωρίζουμε τις προεκτάσεις που μπορούν να πάρουν! Οποτε μέχρι ενός σημείου είμαστε σε καλό δρόμο! Γιατί το λέω αυτό;
Διότι εάν εξαιρέσουμε το ότι οικονομικά όντως σε παγκόσμιο επίπεδο άρα και σε ατομικό δεν ξέρουμε που θα μας οδηγήσει όλο αυτό. Κατά τα άλλα γνωρίζουμε πως με το να «Μένουμε σπίτι» για όσο διάστημα χρειαστεί α) περιορίζουμε την εξάπλωση του ιού β) προστατεύουμε τον συνάνθρωπο γ) κάνουμε πιο εύκολη τη ζωή των γιατρών και όλων των ανθρώπων που εργάζονται στο σύστημα υγείας δ) κερδίζουμε χρόνο στο να βρεθεί η θεραπεία! Πάμε τώρα να δούμε αλλιώς αυτόν τον αόρατο εχθρό!
Από το σύνδρομο της Πολυάννα μέχρι τον Ηράκλειτο όλα καταλήγουν στον ίδιο παρανομαστή! Να αναζητάς ο,τιδήποτε θετικό μέσα από οποιοδήποτε κακό προκύπτει! Πρέπει να ήμουνα γύρω στα 9 όταν διάβασα την Πολυάννα! Ηταν το πρώτο μου βιβλίο και πραγματικά ο τρόπος που σκεφτόταν η συγκεκριμένη ηρωίδα, υπήρξε για πολλά χρόνια σημείο αναφοράς για μένα, μέχρι να φτάσω στον Ηράκλειτο στα χρόνια των σπουδών μου και στο «Το αντίξουν συμφέρον»!
Κι επειδή το κοινό στοιχείο του παιδικού αυτού βιβλίου μέχρι το απόφθεγμα του φιλοσόφου είναι το ότι το πλαίσιο μέσα στο οποίο τοποθετούμε τα πράγματα ορίζει τη σημασία τους, πάμε να φτιάξουμε ένα άλλο κάδρο τώρα! Τι θετικό μπορεί να βγει μέσα από αυτό το οποίο ζούμε; Δεν είναι τόσο οξύμωρο όσο ακούγεται! Εχουμε μάθει να ζούμε με πολύ θόρυβο! Μέσα σε χαοτικούς ρυθμούς κινούνται τα πάντα γύρω μας κι εμείς απόλυτα συντονισμένοι έχουμε ξεχάσει και χάσει την ησυχία!
Ησυχία ήταν η ώρα του μεσημεριού το καλοκαίρι που μου έλεγε η μάνα μου να μην κάνω θόρυβο γιατί ο κόσμος κοιμάται και ξεκουράζεται! 14:00-17:00 καθόμουν ήσυχη λοιπόν στο δωμάτιο μου, σεβόμενη τον κανόνα αυτόν, περιμένοντας να ακούσω εκεί γύρω στις 17:01 τον πρώτο ήχο μιας μπάλας να αναπηδαει στο μικρό δρόμο κάτω από το σπίτι μου που σηματοδοτούσε την έναρξη της ζωής στη γειτονιά μέσα από το παιχνίδι! Αυτές τις ώρες της κοινής ησυχίας, διάβαζα, άκουγα μουσική, βαριόμουνα, έγραφα στο ημερολόγιο μου -ναι, το συνηθίζαμε αυτό τότε, δεν υπήρχαν εννοείται κινητά,social κτλ- αλλά μάθαινα παράλληλα ατέχνως πώς μπορεί να μένει κανείς μόνος του και τι μπορεί να κάνει στο χρόνο αυτό!
Και λέω τώρα! Ας δούμε αυτό το διάστημα ως τον συγκεντρωμένο χρόνο της ησυχίας που έπρεπε να κάνουμε τα μεσημέρια των καλοκαιριών που πέρασαν κι ας τον εκμεταλλευτούμε εντέχνως πια! Να έρθουμε αντιμέτωποι με την ησυχία μας γιατί μόνο εκεί μέσα θα ακούσουμε πραγματικά όσα ο θόρυβος και η φασαρία σκεπάζουν! Την αλήθεια μας, τα θέλω μας, τη γύμνια των σκέψεων μας, τους φόβους μας, τα συναισθήματα όλα, καλοδεχούμενα! Ο,τι υπάρχει ίσως κάτι θέλει να μας πει όλον αυτόν τον καιρό! Ας του δώσουμε την ευκαιρία! Κάτι καλό μπορεί να μας κάνει αυτός ο εσωτερικός διάλογος, αυτή η περισυλλογή! Συναισθήματα είναι, όχι σεισμός που δεν ξέρουμε που να κρυφτούμε μη μας πλακώσει κανένα ταβάνι! Εμείς τα παράγουμε, δικά μας είναι, ας τα αγκαλιάσουμε κι ας πάψουμε να χρησιμοποιούμε ως άλλοθι το παρελθόν για να δικαιολογούμε μονίμως τις λάθος επιλογές μας!
Να προχωράμε μπροστά και να μάθουμε να εκτιμούμε την αξία της κάθε στιγμής ακόμα και της ρουτίνας μας! Λέω απλά πως τα συρτάρια και οι ντουλάπες του σπιτιού μας είναι μεν μια καλή αρχή αλλά ας μη μείνουμε μόνο σε αυτό! Ας πάμε και λίγο πιο μέσα, μέσα μας! Και μπορούμε να επιλέξουμε από την ντουλάπα της ψυχής μας να ντυθούμε αισιόδοξοι, δυνατοί, με ευγένεια με αγάπη! Ευκαιρία να πετάξουμε ό,τι είναι παλιό και δε ταιριάζει με τον καλύτερο εαυτό μας! Να επαναπροσδιορίσουμε την αξία των πραγμάτων που μας κάνουν ευτυχισμένους!
Είναι η 11η μέρα που δεν έχω βγει από το σπίτι! Εχω μια εικόνα στο μυαλό μου! Είμαστε με φίλους σε ένα ταβερνάκι δίπλα στη θάλασσα, τσουγκρίζουμε τα ποτήρια μας και τρώμε το ζεστό ψωμί που έρχεται πάντα πρώτο πριν από όλα τα άλλα, είμαι ξυπόλυτη και βυθίζω τα πόδια μου στην άμμο όσην ώρα γελάμε λέγοντας ιστορίες... κάποιος παίζει ένα τραγούδι στην κιθάρα του στο διπλανό τραπέζι και μας παρασύρει στο τραγούδισμα του...ο Βασίλης τραγουδάει σε γυναικείο τόνο και παραδόξως τα καταφέρνει... τα γέλια συνεχίζονται όπως και τα τραγούδια... ο ήλιος πάει να δύσει κι εγώ αισθάνομαι αληθινά ευτυχισμένη!».
Δε θέλω κάτι αλλο... Απλά περιμένω πότε θα τελειώσει η κοινή ώρα ησυχίας κι αυτόν που θα κατέβει πρώτος στη γειτονιά να παίξει με την μπάλα του... Μέχρι τότε...ησυχία!».