Για εκείνη την περίοδο που ένιωσε «ότι η ζωή είναι πιο στενή» και που την έκανε να εξοικειωθεί με συνθήκες εγκλεισμού, σαν και αυτές που ζούμε αναγκαστικά τώρα γράφει η Μαρία Ναυπλιώτου. Αυτή είναι η δική της σελίδα στα Ημερολόγια Καραντίνας του iefimerida.gr τις μέρες αυτές που Μένουμε Σπίτι.
«Παρασκευή 20 Μαρτίου, ένατη μέρα καραντίνας, στο σπίτι μου στο Παλαιό Φάληρο. Περνώ αρκετές ώρες, τουλάχιστον περισσότερες από ποτέ στο παρελθόν, στο μπαλκόνι μου. Από εδώ βλέπω ένα κομμάτι της θάλασσας, τον ανοιχτό ορίζοντα. Οταν φυσάει ένα ωραίο βορειαδάκι τότε βλέπω μέχρι τα σπιτάκια της Αίγινας στο βάθος. Δεν ασχολούμαι με την κηπουρική όμως έχω μεγάλα αναρριχώμενα φυτά στο μπαλκόνι. Προχθές κοιτούσα ένα φυλλοβόλο δεντράκι και είδα να βγάζει τα πρώτα του φυλλαράκια. Ναι, θα έλεγε κανείς ότι το μπαλκόνι μου, μου δίνει ελπίδα, αυτές τις μέρες.
Ομως και μέσα στο σπίτι υπάρχει ζωή. Καταλαβαίνω ότι αυτός ο εγκλεισμός είναι για κάποιους επώδυνος, όμως προέχει η υγεία όλων μας και κυρίως των ανθρώπων που κινδυνεύουν περισσότερο. Πρέπει συνειδητά να μένουμε στο σπίτι, εκτός από όσους αναγκαστικά βγαίνουν έξω για να φροντίζουν όλους εμάς.
Τέτοιες συνθήκες, αναγκαστικού εγκλεισμού δεν έχω ξαναζήσει στη ζωή μου. Ομως, όλοι μας έχουμε βιώσει εμπειρίες που μας έκαναν να νιώθουμε εγκλωβισμένοι, παγιδευμένοι σε μια κατάσταση. Ή να νιώθουμε ότι προσφέρουμε ένα κομμάτι του εαυτού μας -ίσως και ολόκληρο τον εαυτό μας- σε κάποιον, κάτι, ότι βρεθήκαμε όλος ο σκοπός της ζωής μας να είναι προς μια κατεύθυνση. Εχω αισθανθεί έτσι. Εχω νιώσει ότι η ζωή μου έγινε πιο στενή. Αφορούσε ένα πράγμα και μόνο, είχε στόχο ένα πράγμα και μόνο. Ολα τα υπόλοιπα ήταν σαν να έχουν σταματήσει να υπάρχουν. Αυτό το έχω ζήσει, ναι. Ηταν μια πολύ δύσκολη εποχή, χωρίς τον αναγκαστικό εγκλεισμό που επιτάσσει τώρα το κράτος. Μια προσωπική συνθήκη που πρέπει να σας πω ότι με δυσκόλεψε.
Στο τέλος της διαδρομής, αυτή η συνθήκη με έκανε πιο αισιόδοξη, πιο δυνατή. Αντιλήφθηκα την αξία του «εδώ και τώρα». Το σήμερα είναι η ζωή. Καλό είναι να μην ασχολούμαστε με υποθετικά σενάρια γιατί στην ουσία δεν ξέρουμε τι θα συμβεί. Αυτό συμβαίνει και τώρα με την πανδημία. Τα υποθετικά σενάρια που κάνουμε είναι καλό να τα διαχειριστούμε σε πραγματικό χρόνο. Διαφορετικά, το μόνο που θα καταφέρουμε, είναι να μπούμε σε έναν λαβύρινθο σκέψης που οδηγεί σε περαιτέρω αγωνία.
Εμαθα να βρίσκω κάθε μέρα αυτό που έχει ουσιαστική προτεραιότητα -και σε αυτή τη φάση προτεραιότητα είναι η υγεία των συνανθρώπων μας και η δική μας. Πλέον αγωνιώ για αυτό που πραγματικά αξίζει την αγωνία μου. Η αβεβαιότητα είναι βεβαίως εκεί, όμως το θέμα είναι πώς τη διαχειρίζεσαι, πώς κλείνεις την πόρτα στο σκοτάδι. Είμαι πιο αισιόδοξη, πιστεύω ότι το μόνο που μπορεί να σε κάνει να πενθήσεις είναι οι προσωπικές απώλειες. Ολα τα άλλα παλεύονται, όλα τα άλλα μπορούμε να τα ξαναφτιάξουμε, θα βρούμε τον τρόπο.
Μπορεί να χρειαστεί να αλλάξουμε ριζικά τη ζωή μας. Ακόμα και αν δεν είμαι έτοιμη, αναγκαστικά θα το κάνω – ο άνθρωπος προσαρμόζεται για την επιβίωσή του, το έχει δείξει η Ιστορία αυτό. Το ζήτημα είναι να μπορείς να ζεις την κάθε μέρα, να έχεις στενή σχέση με τον εαυτό σου, να μπορείς γενναιόδωρα να φροντίζεις, να αγαπάς και να έρχεσαι κοντά στους ανθρώπους -ακόμα και μέσα από τα social media όπως συμβαίνει τώρα.
Ετσι ζω και αυτές τις μέρες. Μέσα στην καθημερινότητά μου προσπαθώ να ασχολούμαι με τις δουλειές στο σπίτι (και θυμάμαι τη μαμά μου, που έλεγε όλη η μέρα δεν φτάνει για τις δουλειές του σπιτιού, μόλις τελειώνεις κάτι νέο προκύπτει -πόσο δίκιο είχε). Παρακολουθώ τα νέα, μπορεί να ξαναδιαβάσω μια συνέντευξη που να αλλάξει κάτι στον τρόπο που σκεφτόμουν ως τώρα. Κρατώ απόσταση από τα σενάρια που κυκλοφορούν, σενάρια που είναι υποθετικά και δυσοίωνα. Από την άλλη όμως είμαι έτοιμη για ό,τι έρθει. Δεν βγαίνω από το σπίτι. Ολες αυτές τις μέρες μόνο την Πέμπτη βγήκα για να πάω στο φαρμακείο και στη τράπεζα για μια υπογραφή που έπρεπε να βάλω. Και αυτή η έξοδος ήταν σαν μια ολόκληρη περιπέτεια. Είναι μια καινούρια πραγματικότητα που θα κρατήσει καιρό, χρειάζεται όμως μεγάλη προσοχή, πρέπει να δείξουμε προσωπική ευθύνη, είναι στο χέρι μας να σταματήσουμε τη διάδοση του ιού. Από την άλλη βλέπεις ότι οι άνθρωποι χρησιμοποιούν το χιούμορ ως αντίδοτο σε αυτή τη δυσοίωνη ζωή, το χιούμορ κα το νοιάξιμο. Αυτά είναι τα καλύτερα αντίδοτα.
Οταν τελειώσει όλο αυτό που ζούμε και βγούμε έξω με το καλό, δεν λαχταρώ να πάω σε ένα συγκεκριμένο μέρος. Το πρώτο πράγμα που θέλω να κάνω είναι να δω τους ανθρώπους μου από κοντά. Να πάω μόλις μας επιτραπεί στον αδελφό μου στον Βερολίνο. Οχι, δεν με νοιάζει ο τόπος. Πιστεύω σε αυτό που έγραφε ο Καβάφης: “Καινούργιους τόπους δεν θα βρεις, δεν θα βρεις άλλες θάλασσες. Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς του ίδιους”.»