Με το βλέμμα στην επόμενη μέρα του εγκλεισμού, ο σκηνοθέτης Τάσος Μπουλμέτης αναρωτιέται αν μας περιμένει ακόμα ένας εμφύλιος ή θα βγούμε στους δρόμους να φιληθούμε όπως μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ο Τάσος Μπουλμέτης ανταποκρίθηκε στην πρόσκληση του iefimerida και περιγράφει τη ζωή του αυτές τις μέρες της καραντίνας λόγω κορωνοϊού, στην Αθήνα, τον Μάρτιο του 2020.
Μια παρατεταμένη συνθήκη καραντίνας βιώνει ήδη από τον Φεβρουάριο ο σημαντικός σκηνοθέτης της «Πολίτικης Κουζίνας», του «Νοτιά», του «1968» και από πέρυσι καθηγητής στο UCLA. Kαι μέσα από αυτή, η πολιτική του σκέψη και κοινωνική συνείδηση οξύνεται και ήδη αναλογίζεται τι θα συμβεί την επόμενη μέρα. Αυτή είναι η δική του σελίδα στα Ημερολόγια Καραντίνας του iefimerida.gr τις μέρες του «Μένουμε Σπίτι».
«Η καραντίνα με βρήκε σε καραντίνα. Μια προγραμματισμένη επέμβαση στις 4 Φεβρουαρίου με καθήλωσε στο σπίτι και μόλις άρχισα να βγαίνω για φυσικοθεραπεία ήρθαν τα μέτρα του ιού. Έτσι βρέθηκε η ευκαιρία αφενός να κάνω στοιχειώδη δουλειά πάνω σε παλιά projects και αφετέρου να περιπλανηθώ στο δαιδαλώδες (“ψυχικό" πάντα) τοπίο του διαμερίσματός μου κάνοντας χιλιάδες διαδρομές, όπου ανακάλυψα καινούργια μονοπάτια. Πώς είναι να πηγαίνεις από τον διάδρομο στο σαλόνι και στο υπνοδωμάτιο, σε σχέση με το να πηγαίνεις από την κουζίνα στο σαλόνι;
Τα πρωινά δουλεύω εντατικά για τέσσερις ώρες. Διάλειμμα για φαγητό και μετά μια κλασική ταινία για να φρεσκάρω λίγο τη μνήμη. Μετά λίγη δουλειά ακόμα, διάβασμα, ενημέρωση, επικοινωνία με φίλους, και τέλος πριν από τον ύπνο ένα επεισόδιο σε κάποιο streaming κανάλι. Επίσης, μου δόθηκε η δυνατότητα να δω πολλές όπερες.
Φυσικά η έλλειψη φυσικής επαφής με άλλους ζώντες οργανισμούς είναι αξιοπρόσεκτη, αλλά η εικονική επαφή σού δίνει τη δυνατότητα αναστοχασμού. Διαπιστώνεις και χαίρεσαι για τους φίλους που διάλεξες και σε διαλέξανε και αξιολογείς ξανά τις φιλίες και τις γνωριμίες σου μέσα από το φίλτρο της απόστασης.
Όταν βγαίναμε με φίλους και αγαπημένα πρόσωπα, τα τρία τέταρτα της ώρας περνούσαν κοιτάζοντας ο καθένας το κινητό του, τώρα μιλάμε από τα κινητά και μιλάμε για ουσία. Τώρα η έλλειψη των άλλων είναι παρούσα και κυρίαρχη. Σκέφτομαι πως θα είναι η πρώτη ώρα της πρώτης ά λ λ η ς μέρας: Όταν μας πουν πως είμαστε ξανά “ελεύθεροι”, θα ξεχυθούμε στους δρόμους και θα φιλάμε όποιον βρούμε μπροστά μας, όπως έγινε στον Β’ Παγκόσμιο; Ή εμείς οι Έλληνες λόγω της γνωστής ιστορικής παράδοσης θα επιδοθούμε σε έναν νέο αδιανόητο εμφύλιο; (Αδιανόητο= “μη διανοηθείτε”).
Πρώτη φορά διαπιστώνω πως μια κυβέρνηση μπορεί να είναι πιο μπροστά από την κοινωνία της. Θυμώνω με τους ανεκδιήγητους συνδικαλιστές εκπαιδευτικούς οι οποίοι αρνούνται την τηλε-εκπαίδευση, σε αντίθεση με όλα τα εκπαιδευτικά ιδρύματα όλων των βαθμίδων στον πλανήτη. Παρακολουθώ τις συζητήσεις καθηγητών στα αμερικανικά πανεπιστήμια και την ευελιξία τους να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα. Και δεν είναι θέμα τεχνολογίας. Τα μέσα πλέον υπάρχουν και σε εμάς. Αξιος ο Πιερρακάκης. Εχει τη γνώση, την κουλτούρα, την παιδεία να κάνει την Ελλάδα συμβατή τεχνολογικά με τις προηγμένες χώρες. Το λέω μετά λόγου γνώσεως. Ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση.
Οσο κι αν φαίνεται περίεργο, ο εγκλεισμός αυτός ήταν χρήσιμος και αναγκαίος. Γιατί ανακαλύψαμε άλλες ποιότητες και άλλα τοπία στον περίγυρό μας. Γιατί κάτω από μια αναπάντεχη ξαφνική απειλή, όχι τόσο αυτής του θανάτου, όσο της συλλογικής διαχείρισης μιας νέας και άβολης πραγματικότητας που μας ζητάει να αλλάξουμε συμπεριφορές, κάνουμε ένα τελικό τεστ δοκιμής, ώστε ο καθένας να συμβάλει να γίνει η αγέλη καλύτερη, όταν με το καλό έρθει η ώρα».
Διαβάστε επίσης:
- Σε ισχύ η απαγόρευση κυκλοφορίας - Πώς θα γίνονται οι μετακινήσεις, οι δύο βεβαιώσεις και το sms
- Αυτές είναι οι δύο βεβαιώσεις που μπορείτε να τυπώσετε για τις μετακινήσεις σας
- Πασκάλ Μπρυκνέρ: Η πανδημία του κορωνοϊού σηματοδοτεί το τέλος του γερμανικού δεσποτισμού στην Ευρώπη