Η συναισθηματική τοπογραφία του Jimmy’s Fish στο Μικρολίμανο. Κοσμήματα παραδοσιακών στολών ξυπνάνε στα σχέδια της ιστορικού Τέχνης Κατερίνας Κρητικού. Η Σύλβια Κούβαλη και το πρακτορείο ιδεών της ampersand ρίχνoυν γέφυρες. Ο Χάρι Κούνζρου γράφει για τα ουρλιαχτά της λογικής σε ένα κόσμο εικονικό. Οι επιλογές.
Το συνδετικό «&» που κάνει τις ιδέες πράξη σε Τέχνη, design, χειροτεχνία
Στοχασμός, παρατήρηση, στρατηγική, υλοποίηση. Λέξεις στρατηγικές σημασίας για το εγχείρημα-αποστολή της Σύλβιας Κούβαλη μετά τη δημιουργία των δυναμικών αιθουσών τέχνης γκαλερί Rodeo που ξεκίνησε από την Κωνσταντινούπολη και σήμερα εδρεύει σε Λονδίνο και Πειραιά. Μια εστία και μήτρα παρουσίασης και δημιουργίας σύγχρονης Τέχνης που έχει απολύτως προσωπικό στίγμα και προσφορά.
Λίγο πριν την καραντίνα, η Σύλβια Κούβαλη αποφάσισε να θέσει σε εφαρμογή ένα ακόμα σχέδιο που έχει τον σπερματικό χαρακτήρα και φτάνει μέχρι την υλοποίηση. Το ampersand -η λέξη για τον χαρακτηριστικό σύμβολο &- αυτό το και που ολοκληρώνει μια πρόταση, μια ιδέα, μιας σκέψη. Πρόκειται για ένα πρακτορείο ιδεών στον χώρο του design και της σύγχρονης Τέχνης με νομαδικό χαρακτήρα: δεν παρουσιάζει τα έργα που προκύπτουν από τις ιδέες σε έναν και μόνο χώρο αλλά ανά την γη, ουσιαστικά. Πέρυσι ήταν η Τήνος με το Hydroessa’s Dowry, από τις 18 Μάρτη είναι η οδός Μαυρομιχάλη και Κάστορος στον Πειραιά, στην γειτονιά της τέχνης και του Paleo όταν σκοτεινιάζει, δηλαδή πλαι στην οδό Πολυδεύκους. Εκεί παρουσιάζεται το έργο του μυστηριώδους καλλιτέχνη KIM1995.
Αυτή τη στιγμή εργάζονται για το ampersand ως project managers o Finn McCullough με έδρα το Λονδίνο και η Βάσω Κότση, με έδρα την Αθήνα. «Διακινούμε ιδέες» μου λέει η Βάσω Κότση.«Το ampersand παρουσιάζει ιδέες που εισάγουν διαφορετικούς τρόπους προσέγγισης της χειροτεχνίας και των τεχνικών μέσων, παραδοσιακών και μη, που εκφράζουν τη βιωσιμότητα, το περιβάλλον και τις κοινότητες που το αποτελούν. Υπό την επίβλεψη και επιμέλεια της Σύλβιας Κούβαλη και της ομάδας μεταξύ Αθήνας και Λονδίνου, το ampersand ασχολείται με θέματα παγκόσμιου ενδιαφέροντος και παράγει μοναδικά αντικείμενα μέσα από τους δημιουργούς, χειροτέχνες καθώς και τους στοχαστές με τους οποίους επιλέγει να συνεργαστεί και να συνδιαλλαγεί».
Σκοπός του ambersand είναι να δημιουργήσει γέφυρες ανάμεσα σε κόσμους που διαφορετικά δεν θα είχαν συναντηθεί. Kαι αν θέλει κάποιος ένα απτό παράδειγμα, αρκεί να δει την έκθεση του ΚΙΜ1955. «Προέρχεται από την Καραϊβική, δεν γνωρίζουμε τίποτα για αυτό, ούτε καν αν είναι άνδρας, δεν τον έχουμε δει ποτέ. Το ανακάλυψε η Σύλβια σε μια φουάρ στο εξωτερικό και από τον Σεπτέμβρη δουλεύουμε μαζί του για τα έργα που παρουσιάζονται τώρα στον Πειραιά» μου εξηγεί η Βάσω Κότση. «Κινείται μεταξύ design, Τέχνης και ακτιβισμού, είναι καθοριστικό για το έργο του να μην επιβαρύνει το περιβάλλον να μην παράγεται διοξείδιο του άνθρακα από τη δουλειά του. Δεν ταξιδεύει, δεν μετακινείται, στέλνει ψηφιακά τα αρχεία του». Ετσι έφτασαν και στα κεντρικά γραφεία του ambersand και πήραν σάρκα και οστά με τη συνεργασία τοπικών συνεργείων και τεχνιτών στην περιοχή. Επίσης αναζητήθηκαν μεταχειρισμένα αντικείμενα για να μην υπάρξει παραγωγή διοξειδίου του άνθρακα «και πήραν μια νέα μορφή, ένα νέο δέρμα». Κάθε έργο φέρει το όνομα του τεχνίτη που το κατασκεύασε και το ποσό του διοξειδίου του άνθρακα που δεν παράχθηκε για την κατασκευή του. Πουλιούνται μόνο στην Ελλάδα.
Δημιουργήθηκε επίσης μια σειρά από σλόγκαν σε αυτοκόλλητα όπως «immobility is sustainable, «don’t move», «ideas don’t need to be shipped», «made to stay». Επίσης συλλεκτικά πόστερ σε έκδοση του ενός ή των τριών, με αυτά τα σλόγκαν.
Αναβιώνοντας το νεοελληνικό κόσμημα -Παραδοσιακές στολές, προσωπική μνήμη
To ίδιο το όνομα φέρει μέσα του την έννοια του αέναου, του διαρκούς. Ισως γιατί αυτός είναι και ο στόχος, ο πυρήνας των δημιουργιών, της Κατερίνας Κρητικού, της Ιστορικού Τέχνης που δημιουργεί κοσμήματα μέσα από μια συστηματική αναβίωση του νεοελληνικού κοσμήματος. Ετσι γεννήθηκε η Αenalia, καθώς η Κατερίνα Κρητικού περπατούσε στους δρόμους του Παρισιού -σπούδασε στη Σορβόνη- φορώντας κοσμήματα της γιαγιάς της και την σταματούσαν για να την ρωτήσουν που τα αγόρασε.
«Μέχρι σήμερα δεν έχει γίνει κάποια σοβαρή προσπάθεια αναβίωσης του νεοελληνικού κοσμήματος, που καλύπτει την περίοδο από τον 17ο ως τις αρχές του 19ου αιώνα. Δεν βλέπουμε δηλαδή αυτό που υπάρχει εδώ και δεκαετίες με την αναβίωση του αρχαιοελληνικού κοσμήματος – χαρακτηριστικές περιπτώσεις οι δημιουργίες των οίκων Λαλαούνη και Ζολώτα» μου εξηγεί η Κατερίνα Κρητικού.
Κοιτάζω τα σκουλαρίκια Βάγια, με σαφείς επιρροές από το φουσκάτο περιδέραιο της Πάτμου, το περιδέραιο Ορμυλια με κωνικά σχήματα και πετράδια που παραπέμπει σε χαρακτηριστικά περιδέραια από παραδοσιακές στολές της Μακεδονίας, τα σκουλαρίκια Τύμφη με έντονο βυζαντινό στοιχείο που παραπέμπει στα πιο μακριά σκουλαρίκια που συναντάμε στην νεοελληνική αργυροχρυσοχοΐα.
«Με ενδιαφέρει εξαιρετικά το εκπαιδευτικό κομμάτι» λέει η Κατερίνα Κρητικού, ενώ στο site και στο e shop της βρίσκεις τις συλλογές της χωρισμένες ανά γεωγραφικές περιοχές, με αναφορά στον χώρο όπου εντοπίστηκαν αντίστοιχα κοσμήματα. «Όταν παίρνεις ένα κόσμημα aenalia συνοδεύεται πάντα από ένα σημείωμα που εξηγεί την ιστορία του κάθε κοσμήματος, σε ποια πόλη φοριόταν, ποιας στολής ήταν μέρος και πότε. Για την κατασκευή τους συνεργάζομαι με ένα εργαστήριο στα Ιωάννινα, στο κέντρο της ελληνικής αργυροχρυσοχοΐας παραδοσιακά».
Για τη δημιουργία τους χρησιμοποιούνται παραδοσιακές τεχνικές αλλά και τεχνολογία λέιζερ για τα καλύτερα φινιρίσματα. Επειδή είναι χειροποίητα κανένα δεν μοιάζει ακριβώς με κάποιο άλλο. Το βασικό υλικό είναι το ασήμι, ενώ κατόπιν παραγγελίας γίνονται και χρυσά. Χρησιμοποιούνται επίσης ημιπολύτιμοι λίθοι όπως αμέθυστοι και τουρμαλίνες, αλλά και πολύτιμες πέτρες.
Σε αυτή τη φάση η Κατερίνα Κρητικού στρέφεται και προς το εξωτερικό -ήδη διατίθενται κοσμήματά της στο Μιλάνο και στο Γκσταντ της Ελβετίας, ενώ στην Ελλάδα βρίσκεις τα κοσμήματά της στο μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης και στο e shop της.
Jimy’s Fish, ή πώς στο Μικρολίμανο υπάρχει ένα κομμάτι της καρδιάς μας
Mέρος της συναισθηματικής μας τοπογραφίας, κάτω στο Μικρολίμανο, το Jimmy’s Fish, δεν χρειάζεται να καμωθεί το παραμικρό, έχει αυτή τη διαυγή, γαλήνια, σίγουρη δύναμη του εστιατορίου όπου η γεύση και η ατμόσφαιρα ακαριαία σε κάνουν να νιώθεις ότι ανήκεις εκεί. Μακριά από πειραματισμούς και δοκιμές στα πιάτα, η μοναδικής ποιότητας πρώτη ύλη, η καθαρή διαχείρισή της τροφής, η επικοινωνία με τους εργαζόμενους δημιουργούν μια συνθήκη οικείας ζεστασιάς.
Ναι, πηγαίνεις στο Jimmy’s Fish για να γευθείς ψάρια, οστρακοειδή, όλα τα καλά της θάλασσας, έχοντας στο μυαλό το ιδανικό τέλος, αυτή την ταρτ τατέν που μοιάζει να έχει δική της ταυτότητα, δική της ζωή, ένα ανεπανάληπτο επιδόρπιο. Μια διάσταση comfort και ασφάλειας, σαν αυτή που το φαγητό, η τροφή, η μοιρασιά τους, συνοδεύουν τον άνθρωπο από την αρχή των χρόνων.
Η σαλάτα Αιγαίο είναι μια διαρκής πηγή σύνδεσης με τη φύση και αυτό που θυμάσαι από παιδί ως γεύση στο χωριό. Ντομάτα, κρίταμο, κάπαρη με γεύσεις απολύτως διαυγείς, δυναμικές, σε κάνει να νιώθεις ηλίθιος που έχεις δοκιμάσει κατά καιρούς τόσες «χάρτινες» ντοματοσαλάτες. Η αχινοσαλάτα είναι ότι πιο βελούδινο, ηδονικό, συνεπές με τον ορισμό του umami μπορείς να γευθείς.
Η λευκή ταραμοσαλάτα με τα πιτάκια είναι επίσης ένα πιάτο με δική του ταυτότητα το αυτονόητο που θα παραγγείλεις με το που θα καθίσεις. Πώς να αντισταθείς στα επίσης παραδοσιακά best sellers, το γαριδάκι Σύμης και το χαρακτηριστικό μελένιο χταπόδι café Waichart. To φρέσκο ψάρι της ημέρας ποτέ δεν θα σε διαψεύσει και θα φτάσει συνοδευόμενό από λαχταριστή σαλάτα φρέσκων λαχανικών.
Κάθεσαι λοιπόν στην σάλα με την εκπληκτική διακόσμηση που παραπέμπει σε ελληνικό νησί ή στην Ριβιέρα, ή κάθεσαι πάνω στην αναμορφωμένη παραλία του Μικρολίμανου, κοιτάς τα ψαροκάικα, 20 λεπτά από το Σύνταγμα, με γεύσεις ανόθευτες σε ένα περιβάλλον όπου αισθάνεσαι ότι είναι σαν σπίτι σου, σαν να φιλοξενείσαι εκεί που αγαπιέσαι.
Οι διαχρονικές αξίες της εστίασης και της σύνδεσης δεν θα φύγουν ποτέ -ίσα ίσα θα ριζώνουν όσο «γάστρο» δήθεν αφίξεις κάνουν θόρυβο και επιδιώκουν την προσοχή σου.
Κρέας για λύκους ή μόνος μπροστά σε μια οθόνη και την παράνοια της εποχής
Στην ταινία «The Matrix», ο Neo πρέπει να επιλέξει: να πάρει ένα κόκκινο χάπι που θα του επιτρέψει να δει την πραγματικότητα όσο σκληρή και αν είναι αυτή, ή το μπλε χάπι που θα τον κρατήσει μέσα στην εξομοίωση του συστήματος; Ο συγγραφέας και δημοσιογράφος σε επιδραστικά αμερικανικά έντυπα Χάρι Κούνζρου, επέλεξε για το βιβλίο του τον τίτλο «Red Pill» μαρτυρώντας εξαρχής ότι ο ήρωάς του θα βρεθεί σε ένα δίλημμα πραγματικής ζωής και ερμηνείας της μέσω της παραίσθησης του διαδικτύου.
Το βιβλίο με τις εκπληκτικές κριτικές κυκλοφορεί στην Ελλάδα από τις εκδόσεις Δώμα με τον τίτλο «Κρέας για τους λύκους» σε μετάφραση Δέσποινας Κανελλοπούλου. Ο ήρωάς του, o Aντον, είναι ένας συγγραφέας, που φτάνει σε προάστιο του Βερολίνου για ένα residency με αναφορά στην κατασκευή του εαυτού όπως παρουσιάζεται στην λυρική ποίηση. Αντί να ασχοληθεί με την εργασία του, ταξιδεύει στο Internet και κολλάει στην αστυνομική σειρά Blue Lives. Η βία, ο νόμος τού ισχυρού, τού ο θάνατός σου η ζωή μου, γίνεται εμμονή του. Και «τι γίνεται όταν η λογική αντίδραση είναι ένα ατελείωτο ουρλιαχτό δρόμου;».
Όταν ο ήρωας του βιβλίου επιστρέφει στη Νέα Υόρκη, στο σπίτι του στο Μπρούκλιν και γράφει ότι στο Βερολίνο ήταν σαν «ένας κατάσκοπος στο σπίτι των λογικών». Το βιβλίο τον Νοέμβριο του 2016 σε ένα πάρτι που υποτίθεται ότι γίνεται για να εορταστεί η νίκη της Χίλαρι Κλίντον στις εκλογές…