Στην καντίνα του Σωτήρη Κοντιζά που θα σερβίρει μόνο αχνιστά ράμεν. Στην Υδρα που ο γιγαντιαίος μπρούτζινος ήλιος του Τζεφ Κουνς αποφασίστηκε να μείνει εκεί για πάντα. Στα σεμινάρια για την ιστορία της μόδας από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πολέμο ως την μυθολογία του Dior. Στις σελίδες του «Luna Luna». Οι επιλογές.
Ράμεν, οι σούπες χάδια της Ιαπωνίας, στην νέα «καντίνα» του Σωτήρη Κοντιζά
Περίμενε τα χιόνια ο Σωτήρης Κοντιζάς για να αποσπάσει από τις κουζίνες του και να κάνει μόνο, ασυναγώνιστο πρωταγωνιστή τα ράμεν του. Αυτές τις πληθωρικές, εθιστικές σούπες της Ιαπωνίας, που κοντράρουν στα ίσια την κοτόσουπα με αυγολέμονο της μαμάς που μάς μεγάλωσε. Ο Κοντιζάς, δημιούργησε το Tanpopo στην οδό Αριστείδου και Ευριπίδου και θα σερβίρει μόνο καυτά ράμεν με δώδεκα διαφορετικούς τρόπους, με σταρ σε κάποιες από αυτές τα γκιόζα του (βελούδινα, περασμένα στο τηγάνι dumplings με διαφορετική γέμιση). Οσοι έχουμε γευθεί τα ράμεν του στο Nolan, όσοι τα παραγγέλναμε ξανά και ξανά μέσα στο lockdown από το P.S. Luncheon γνωρίζουμε τα μυστικά της απόλαυσής του.
Τώρα, στην Αριστείδου και Ευριπίδου 2, οι μάγειρες θα τα ετοιμάζουν πάνω από αχνιστές κατσαρόλες, απέναντι θα κάθονται στα μισά τραπέζια όσοι έχουν κάνει κράτηση και στα υπόλοιπα θα κάθεται όποιος τυχερός βρίσκει θέση χωρίς να έχει κλείσει προηγουμένως. Το όνομα του νέου επιχειρηματικού εγχειρήματος είναι δάνειο από την ιαπωνική ταινία του 1985, όπου μια νεαρή μητέρα που έχει ένα μικρό μαγειρείο φτιάχνει το τελειότερο ράμεν που έγινε ποτέ και κατορθώνει να ξεπεράσει τον ανταγωνισμό. Την συνταγή της την δίνει ένας οδηγός φορτηγού. Επίσης tanpopo ονομάζεται στα ιαπωνικά το φυτό ταραξάκος.
Ένα καθαρόαιμο ραμενάδικο στην κοιλιά της πόλης, στο κέντρο της. O Κοντιζάς έχει στο μυαλό του οδηγό σε αυτή την προσπάθεια τον σεφ Ντέιβιντ Τσανκ – όσοι δεν τον γνωρίζετε αναζητήστε τον στο Netflix και θα καταλάβετε γιατί είναι τόσο καθοριστικός για τη γαστρονομία των μητροπόλεων- ο οποίος άνοιξε το Μomofuku στη Νέα Υόρκη το 2004, με την εμπειρία που είχε από τα ramen bar της Ιαπωνίας και της Κορέας. Και μέσα σε ένα χρόνο είχε ήδη χαρακτηριστεί το σημαντικότερο εστιατόριο στον κόσμο.
Ραμενάδικο λοιπόν, από τον Σωτήρη Κοντιζά και ευκαιρία να ρίξουμε μια ματιά στον ορισμό του Τσανγκ για την αυθεντικότητα, όπως σημειώνει στο βιβλίο του «Εat a peach». «Τι κάνει κάτι αυθεντικό; Είναι πάντα προτιμότερο να είναι αυθεντικό; Είναι η αυθεντικότητα εχθρός της καινοτομίας; Ειλικρινά όλες αυτές οι ερωτήσεις μου φέρνουν ναυτία, βαριέμαι το όλο θέμα. Όχι επειδή δεν είναι σημαντικό. Είναι σημαντικό. Αλλά επειδή όποτε κάποιος αρχίζει να θέτει ερωτήματα περί αυθεντικότητας και πολιτιστικής οικειοποίησης, το μυαλό μου αρχίζει να περιπλανιέται».
Ο εκτυφλωτικός περιστρεφόμενος ήλιος του Τζεφ Κουνς μόνιμα στην Υδρα
Όταν είδα πρώτη φορά την εικόνα του τεράστιου ήλιου που δημιούργησε ο Τζεφ Κουνς, ομολογώ αυθόρμητα γέλασα. Με την γνωστή πατίνα κιτς που χαρακτηρίζει τις δημιουργίες του, χρησιμοποιώντας 2,5 τόνους μπρούτζου, έφτιαξε έναν ανακλαστικό ήλιο που κινείται με τον αέρα. Ξεπερνάει τα 9 μέτρα και είναι τοποθετημένος στην ταπεινή πλίνθινη οροφή του παλιού Δημοτικού Σφαγείου, όπου στεγάζεται κάθε καλοκαίρι η έκθεση του Ιδρύματος ΔΕΣΤΕ του Δάκη Ιωάννου. Είδα λοιπόν τον ήλιο στις εικόνες και μου φάνηκε αστείος: σαν ένα τεράστιο πρόσωπο Teletubbies που περιστρέφεται, στην ξερή πλαγιά που καταλήγει μέσα στην θάλασσα, πάνω από το ρυάκι από όπου έπεφτε στο νερό το αίμα των κριαριών που έσφαζαν μέσα στα δωματιάκια.
Και ήρθε η εμπειρία να με διαψεύσει. Όχι να αναιρέσει το στοιχείο του κιτς, του αστείου, αλλά να επιβάλλει πάνω σε αυτό την αίσθηση του αναπάντεχα ταιριαστού στον χώρο μνημείου. Του τελετουργικού. Λειτουργεί ως σύμβολο και σήμανση. Πλησιάζεις με το δελφίνι ή με το σκάφος στην Υδρα και βλέπεις τις ακτίνες του ήλιου, συμβόλου του θεού Απόλλωνα, να γυρίζουν αργά λαμπυρίζοντας, με μικρές αστραπές από τα πτερύγια των ακτινών. Όπως όταν βλέπεις την αλυσίδα που κουνά μπροστά στα μάτια σου ένας ταχυδακτυλουργός, έτσι σε μαγνητίζει αυτή η κίνηση. Και αν είναι καλοκαίρι και βράζει το νησί από τη ζέστη, αυτή η μπρούτζινη ροή ανάμεσα στα γαλάζια ουρανού και θάλασσας αποκτά έναν ρυθμό που αντανακλά μέσα σου.
Ο ήλιος αυτός, θα παραμείνει για πάντα στο νησί λοιπόν. Θα γίνει τοπόσημό της Υδρας. Ο Τζεφ Κουνς και ο Δάκης Ιωάννου ήθελαν να τον δωρίσουν, οι δημοτικές αρχές της Υδρας το επιθυμούσαν και τελικά και το Κεντρικό Αρχαιολογικό Μουσείο έδωσε το πράσινο φως. Και ο ήλιος θα μείνει αμετακίνητος, ούτε θα δύει ούτε θα ανατέλλει στο παλιό Σφαγείο.. Ένα μνημείο για τον Απόλλωνα, από έναν αστέρα της σύγχρονης Τέχνης. Το έργο τέχνης φέρνει τον τίτλο «Apollo Wind Spinner».
https://www.instagram.com/destefoundation/
H ιστορία της μόδας και της εμπειρίας της σε απλά μαθήματα, από τον Poiret στον Dior
Καθώς ζούμε σε μια εποχή όπου επιχειρείται -άλλοτε με επιτυχία, άλλοτε όχι τόσο- μια μετάβαση στην επόμενη μεγάλη στιγμή της μόδας, έχει ξεχωριστό ενδιαφέρον να παρακολουθήσει κάποιος εξειδικευμένα μαθήματα -σεμινάρια. Αυτή την διαδικασία έχει κινήσει με τον ξεχωριστό του τρόπο το Ιδρυμα Βασίλη Παπαντωνίου , με έναν κύκλο μαθημάτων υπό τον τίτλο «Από τον Poiret στον Dior. Η ιστορία της μόδας το 1ο μισό του 20ου αιώνα». Αλλωστε η μόδα ενώνει την Τέχνη με την κοινωνική και ιστορική αλλαγή με τρόπο μοναδικό που αξίζει να αποκωδικοποιήσουμε όσοι θέλουμε να βλέπουμε πίσω από την επιφάνεια της εικόνας.
Ηδη στο πρώτο μάθημα μελετήθηκε η μόδα στην δεκαετία του 1910, η οποία χωρίζεται σε δυο σημαντικές περιόδους: πριν από τον πόλεμο και κατά τη διάρκεια του πολέμου. Ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος είχε μεγάλη επίδραση στην κοινωνία και στον πολιτισμό και αναπόφευκτα επηρέασε και τη μόδα. Την περίοδο 1910-1919 η μόδα διατήρησε τη λάμψη και το στυλ της προηγούμενης δεκαετίας, αλλά σε μια πιο απλοποιημένη μορφή, με αποτέλεσμα να διαμορφωθεί μια καινούργια, ξεχωριστή γυναικεία σιλουέτα.
Ακολούθησε η δεκαετία του 1920 με κυρίαρχη την τάση για πιο άνετα ρούχα, αντιπροσωπευτικά της σύγχρονης εποχής και τη δραστήριας νέας γυναίκας. Απλά πατρόν για ευκολία και πιο φυσική σιλουέτα, κοντύτερος ποδόγυρος, σπορ ρούχα, παπούτσια Mary Jane, «The flapper», στυλ a la Garçonne, Little Black Dress, ρεγιόν, ζέρσευ, jazz, τσάρλεστον κλπ. Στις 13 Φεβρουαρίου θα γίνει μια συζήτηση με την σχεδιάστρια Ορσαλία Παρθένη, Πρόεδρο της Ένωσης Ελλήνων Σχεδιαστών Μόδας, ενώ στις 20 Φεβρουαρίου θα ακολουθήσει η μόδα της δεκαετίας του 1930, στις 6 Μαρτίου η μόδας της δεκαετίας του 1940 και μια εβδομάδα μετά το «Νέο Look του Dior». Θα ακολουθήσουν άλλα δυο σεμινάρια με τις επόμενες δεκαετίες.
Συνολικά, τα ερωτήματα που τίθενται σε αυτά τα σεμινάρια, συζητήσεις, είναι τα ακόλουθα:Πότε φορέθηκε; Πως φαινόταν όταν πρωτοφορέθηκε; Τι είδους εσώρουχα το συνόδευαν για να το υποστηρίξουν και να του δώσουν το σωστό σχήμα; Ποιο ήταν το χτένισμα αυτού που το φορούσε; Ποια αξεσουάρ το συνόδευαν; Ποια η κοινωνική θέση αυτού που το φορούσε; Τι είδους ενδύματα φορούσαν τα μέλη άλλων κοινωνικών τάξεων την ίδια εποχή; Πως αισθανόταν αυτός που το φορούσε; Ποια σχόλια έκανε ο περίγυρoς;
Ποια η σχέση του ενδύματος με τις τέχνες και την ιστορία της εποχής; Τι είδους υλικά χρησιμοποιήθηκαν για την κατασκευή του και τη διακόσμησή του; Πως είναι το πατρόν του; Που και πως είναι οι ραφές του; Τα μαθήματα γίνονται κάθε Δευτέρα έως τις 27 Μαρτίου 2023, στις 7.00 μ.μ., από την Αγγελική Ρουμελιώτη, υπεύθυνη συλλογών του Ιδρύματος Βασίλη Παπαντωνίου, στον πολιτιστικό χώρο του Ιδρύματος, Κανάρη 4 στην Αθήνα.
Ένα λεύκωμα για το αβάν-γκαρντ λούνα παρκ τέχνης με έργα Μπασκιά, Χόκνεϊ, Νταλί που αρχίζει περιοδείες
Ηταν το 1987, όταν ένα παράλογο όνειρο έγινε πραγματικότητα: ένα πάρκο ψυχαγωγίας, ένα λούνα παρκ τέχνης δημιουργήθηκε στο Αμβούργο, με τους κορυφαίους εικαστικούς να φτιάχνουν παιχνίδια, τσουλήθρες, διαδραστικά γλυπτά. Αναμεσά τους οι Jean-Michel Basquiat, David Hockney, Roy Lichtenstein και Keith Haring. Η ιδέα και η υλοποίηση ανήκε στον αυστριακό André Heller.
Το πάρκο λειτούργησε για 13 εβδομάδες και το επισκέφτηκαν 240.000 άνθρωποι. Ολη η διαδικασία σχεδιασμού, κατασκευής, λεπτομέρειες των έργων τέχνης, η τελική μορφή, καταγράφηκαν φωτογραφικά φυσικά για να δημιουργήσουν το αρχείο αυτής της καινοτόμου απόπειρας. Ιχνη δημιουργίας καθοριστικών εικαστικών του περασμένου αιώνα με μια εφαρμογή πρωτοποριακή : ένα αβάν-γκαρντ λούνα παρκ.
Kenny Scharf. Wave swinger. Φωτογραφία: Sabina Sarnitz (σελίδες 102-103)
Ολες αυτές οι εικόνες και οι εγκαταστάσεις που είχαν χαθεί εντελώς από τη δημόσια σφαίρα εδώ και 35 χρόνια, έρχονται ξανά στο φως μέσα από την επανακυκλοφορία από την Phaidon του λευκώματος «Luna-Luna» και μάλιστα για πρώτη φορά στα αγγλικά. Το ανακαλύψαμε στο Hyper Hypo της οδού Βορέου και στην ιστοσελίδα του διεθνή εκδοτικού οίκου. H επανακυκλοφορία δεν είναι τυχαία και συνδέεται με ένα μικρό θαύμα που χρηματοδοτήθηκε με 100 εκατομμύρια δολάρια από τoν Drake.
Τα ψυχελικά έργα τέχνης του λούνα παρκ άρχισαν να συγκεντρώνονται σε έναν χώρο στο Λος Αντζελες και ο Heller ήρθε ξανά αντιμέτωπος με το όνειρο που έζησε για μια φορά στο παρελθόν. Εχει ενδιαφέρον: ο ηλικίας 75 ετών Αυστριακός καλλιτέχνης δεν γνώριζε τον ράπερ Drake πριν αυτός αποφασίσει να δώσει νέα ζωή στο λούνα παρκ, το οποίο αναμένεται να περιοδεύσει σε όλο τον κόσμο.
Εμεις, ξεφυλλίζουμε το λεύκωμα της Phaidon και βλέπουμε τον Μπασκιά και τον τροχό που δημιούργησε, το καρουσέλ του Κιθ Χάρινγκ με τις κλασικές μορφές ανθρώπων. Στην ράχη του βιβλίου είναι γραμμένος ο τίτλος με ειδικό UV μελάνι, με αποτέλεσμα να λάμπει στο σκοτάδι. Οι φωτογραφίες είναι της Sabina Sarnitz.