Συλλεκτικές εκδόσεις στο pop up shop του ΝΕΟΝ στο Καπνεργοστάσιο πριν την αυλαία του Dream On, το wine bar restaurant στην οδό Σολωμού που ανοίγει τον Δεκέμβριο και κάνει ήδη θόρυβο, μέσα στις πουέντ της Ελευθερίας Στάμου πριν ανέβει στη σκηνή για τον Δον Κιχώτη, το αόρατο έργο της Λουκίας Αλαβάνου στον Εθνικό Κήπο. Οι επιλογές.
Σύμη, Παρίσι, Αρλ, Ρώμη: Οι polaroids με πρωταγωνιστές αρχαιότητες του κορυφαίου φωτογράφου François Halard
Στην αρχαιότητα και στον Μεσαίωνα, ήταν συχνές οι αναφορές στις αχειροποίητες εικόνες, που δημιουργήθηκαν χωρίς να τις αγγίξει χέρι ανθρώπου, αλλά από έναν άγγελο, έναν θεό. Αυτή η δοξασία, αλλά και η χαρακτηριστική απεικόνιση που αχνή μοιάζει να προβάλλεται από το βάθος ή να βουλιάζει σε αυτό, διαπερνά τη νέα έκθεση του σπουδαίου Γάλλου φωτογράφου François Halard.
Ζει τα καλοκαίρια του στο σπίτι του στη Σύμη, τον χειμώνα στο πολύφωτογραφημένο σπίτι του στην Αρλ, αλλά και στο Παρίσι. Φωτογραφίζει για την Conde Nast, έχει εκδόσει τουλάχιστον 10 βιβλία, έχει πραγματοποιήσει αμέτρητες εκθέσεις, σόλο ή με συμμετοχές, έχει αναλάβει ασύλληπτα, ζηλευτά πρότζεκτ, όπως αυτό για τη Villa Medici στη Ρώμη.
Η έκθεση «Gods First» στην γκαλερί Ruttkowski68 στο Παρίσι, φέρνει αυτή την αίσθηση του αχειροποίητου μέσα από τις πολαρόιντ που δημιούργησε με θέματα όπως θραύσματα αρχαιοτήτων, μπούστα, αγάλματα. Κάποιες φορές γράφει με μαρκαδόρο πάνω σε αυτές τις εικόνες, ή τις καλύπτει με κερί. Το όνομα της Αφροδίτης γράφεται με λευκά γράμματα που θυμίζουν κιμωλία, το κερί δημιουργεί μια τραχιά αίσθηση – ακόμα και οι θεοί είναι εύθραστοι, σημειώνει ο επιμελητής της έκθεσης Vincent Huguet.
http://francoishalard.com/
Πριν την πρεμιέρα του Δον Κιχώτη στη Λυρική: Τα πόδια της χορεύτριας Ελευθερίας Στάμου όταν βγάζει τις πουέντ
Στη σκηνή βλέπεις ένα σώμα σαν φτερό, ένα σώμα που έχει νικήσει τον πόνο, την βαρύτητα, τα όρια που βάζουν οστά, σάρκα, νευρικό σύστημα. Δεν μπορείς να δεις όμως τα πληγωμένα πόδια, να νιώσεις τον πόνο. Ο κόσμος τού μπαλέτου είναι το νόμισμα όπου η όψη της ομορφιάς πληρώνεται με την ακριβή όψη του κόπου, του ιδρώτα, του τραύματος (για χάρη του θαύματος). Η Ελευθερία Στάμου, χορεύτρια της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, από τα μέσα Σεπτέμβρη, έξι ώρες κάθε πρωί, αλλάζοντας πουέντ κάθε τόσο, κάνει πρόβες για να γίνει ένα από τα κορίτσια λουλουδιών στον Δον Κιχώτη του Τιάγκο Μπορντίν που βασίζεται στην κλασική χορογραφία του Μαριύς Πετιπά, η οποία πρωτοπαρουσιάστηκε το 1869 στο Μπολσόι. Η πρεμιέρα θα γίνει στην αίθουσα Σταύρος Νιάρχος στις 26 Νοεμβρίου.
Ο Δον Κιχώτης ένα από τα πιο απαιτητικά μπαλέτα του ρεπερτορίου και «θεωρείται ότι αποτελεί μεγάλη πρόκληση για τους χορευτές του κλασικού χορού, λόγω του υψηλού βαθμού τεχνικής δυσκολίας, καθώς ο τρόπος με τον οποίο αποδίδεται κρίνει την ποιότητα του συνόλου ενός Μπαλέτου. Δεν είναι τυχαίο ότι έχει επικρατήσει να λέγεται στον κόσμο του κλασικού χορού ότι “ομάδα που μπορεί να αποδώσει σωστά τον Δον Κιχώτη είναι ικανή να χορέψει τα πάντα”» διαβάζουμε στο ενημερωτικό σημείωμα της Λυρικής. Tα πόδια της Ελευθερίας, μόλις αφαιρέσει τις πουέντ φανερώνουν αυτή την δυσκολία, στα όρια του άθλου.
«Υπάρχει τεράστια αβεβαιότητα, υπάρχει ο φόβος του τραυματισμού, καθώς πουσάρεις όλο και πιο πολύ τον εαυτό σου. Υπάρχουν δάκρυα, απογοήτευση, στρες για να βγει αυτό το ανάλαφρο που βλέπετε στη σκηνή. Βλέπετε το παγόβουνο, δεν διακρίνετε πόσο μαύρο είναι από κάτω». Κοιτάζω έντρομη τα δάχτυλά της στην φωτογραφία και γελάει «αυτό είναι το κερασάκι στην τούρτα. Το κλασικό μπαλέτο αποτελεί την μεγαλύτερη πρόκληση για τον χορευτή, δεν έχει σχέση με τα υπόλοιπα. Μερικές φορές κάποιοι κάλοι μπορούν να σε κάνουν να νιώθεις ότι τρελαίνεσαι από τον πόνο. Όλα όμως είναι συνήθεια. Εχουμε μάθει να ζούμε με αυτό».
Η ψυχολογική κατάσταση παίζει σημαντικό ρόλο. «Αν είσαι στεναχωρημένος, ο πόνος εντείνεται», μου λέει. Φυσικά έχει σχέση η καταπόνηση με το πόσες ώρες φοράς τις πουέντ και τι κάνεις με αυτές: χοροπηδάς ή απλά στρίβεις, για παράδειγμα. «Ο Δον Κιχώτης έχει πολλές τεχνικές απαιτήσεις, τα flower girls βρίσκονται διαρκώς στη σκηνή». Κάθε χορογραφία έχει τις δικές της ιδανικές πουέντ «φοράμε τις πιο μαλακές όταν έχουμε πολλά πηδήματα για να δώσουν ώθηση στο πόδι να εκτοξευθεί προς τα πάνω».
Γυρίζοντας σπίτι αφήνει πολύ κρύο νερό να τρέξει για αρκετή ώρα πάνω στα πόδια της, βάζει πάγο ή κρέμες επουλωτικές, ενώ κάνει φυσικοθεραπείες και βελονισμούς κάθε τόσο. Εξω κυκλοφορεί με αθλητικά παπούτσια, δύσκολα πια θα βάλει ψηλοτάκουνα.
Πριν κλείσει η έκθεση Dream On και αποχωρήσει ο ΝΕΟΝ από το Καπνεργοστάσιο: Στο pop up πωλητήριο ως τις 27/11
Μοιάζει αδιανόητο: σε δέκα μέρες, το Καπνεργοστάσιο που επί δύο χρόνια έγινε ένας σχεδόν προσκυνηματικός χώρος για τη σύγχρονη Τέχνη χάρη στον οργανισμό ΝΕΟΝ, θα δει τα έργα της έκθεσης «Dream On» να ακολουθούν την μακρά και δύσκολη διαδικασία της απομάκρυνσής τους.
Είναι μερικά από τα μεγάλης κλίμακας έργα της Συλλογής Δημήτρη Δασκαλόπουλου, εγκαταστάσεις που δώρισε στο ΕΜΣΤ, την Tate στο Λονδίνο, το Guggenheim στη Νέα Υόρκη και το MCA στο Σικάγο. Θα φύγουν για τους νέους προορισμούς τους ανά τον κόσμο. Μαζί θα φύγει και ο ΝΕΟΝ που αφού αναδιαμόρφωσε τον ισόγειο χώρο του Καπνεργοστασίου και επί δυο χρόνια παρουσίασε εκθέσεις σταθμούς, παραδίδει τώρα τον χώρο στην Βουλή των Ελλήνων, στην οποία και ανήκει και φιλοξενεί τη Βιβλιοθήκη της Βουλής στον επάνω όροφο.
Δέκα μέρες έμειναν για να δούμε ξανά την έκθεση -ήδη ένα μικρό πάρτι αποχαιρετισμού συντελείται με συρροή κόσμου στον αριθμό 218 της Λένορμαν- αλλά και για να επισκεφθούμε το pop up κατάστημα του NEON με τα λευκώματα από τις εκθέσεις του, αφίσες, τετράδια, γραφική ύλη, πάνινες τσάντες. Eιδικά για τις τελευταίες μέρες οι κατάλογοι των εκθέσεων Portals | Πύλη και Antony Gormley | SIGHT προσφέρονται με 50% έκπτωση.
Πριν ήταν αποκαΐδια, σε δευτερόλεπτα έγιναν λουλούδια: Το «αόρατο» έργο της Λουκίας Αλαβάνου στον Εθνικό Κήπο
Είναι η έκθεση έκπληξη, η έκθεση μύηση στις δυνατότητες της τέχνης στην ψηφιακή εποχή, στον δημόσιο χώρο της Αθήνας και δη στον Εθνικό Κήπο. Η έκθεση επαυξημένης πραγματικότητας Seeing the Invisible απαιτεί να κατεβάσεις δωρεάν μια εφαρμογή στο κινητό ή το τάμπλετ και να δεις να εμφανίζονται σε διαφορετικά σημεία του Εθνικού Κήπου έργα Τέχνης σύγχρονων δημιουργών από όλο τον κόσμο.
Η έκθεση ήταν πρωτοβουλία του Outset Contemporary Art Fund και των Βοτανικών Κήπων της Ιερουσαλήμ και παρουσιάστηκε για πρώτη φορά την περίοδο 2021-2022, σε 12 βοτανικούς κήπους διεθνώς. Στην Ελλάδα παρουσιάζεται από την Outset Greece. Πραγματοποιώντας τον στόχο της Outset Greece να στηρίζει Έλληνες καλλιτέχνες και να προβάλει το έργο τους σε διεθνείς οργανώσεις, έγινε ανάθεση ενός νέου έργου σε μία Ελληνίδα καλλιτέχνιδα, με αποτέλεσμα ο Εθνικός Κήπος να είναι ο μοναδικός συμμετέχων κήπος που παρουσιάζει ένα 14ο έργο. Η γενική διευθύντρια της Outset Greece Αρτεμις Σταματιάδη μας μίλησε για το έργο της Λουκίας Αλαβάνου και μας έβαλε στον δυστοπικό αλλά και αδιαπραγμάτευτα αισιόδοξο κόσμο του.
«Πώς μπορεί ένας ερημότοπος να μεταμορφωθεί για μια στιγμή σε πράσινη όαση; Αν ακολουθήσουμε τη φαντασία ενός επτάχρονου παιδιού, τότε ίσως βρούμε τον τρόπο. Το 14ο έργο της έκθεσης Seeing the invisible στον Εθνικό Κήπο, το «Νέα Ζωή» από την Λουκία Αλαβάνου είναι αποτέλεσμα ενός διαλόγου με παιδιά της περιθωριακής κοινότητας Ρομά της Νέας Ζωής. Ενός αχαρτογράφητου και εγκαταλελειμμένου τόπου που βρίσκεται στην περιφέρεια της Δυτικής Αττικής.
Αρχικά στον θεατή παρουσιάζεται ένας δυστοπικός κόσμος, φτιαγμένος από οπτικά και ακουστικά στοιχεία που μολύνουν το καθημερινό τοπίο των παιδιών. Αυτός τελικά μεταμορφώνεται σε μια πράσινη U-τοπία, ένα «μη-τόπο» εμπνευσμένο από ζωγραφιές που δημιούργησαν τα παιδιά όταν τους ζητήθηκε να αποτυπώσουν πώς θα ήθελαν ιδανικά να είναι η «γειτονιά» τους.
Έτσι, το έργο της Λουκίας εμπνέεται από τα ίδια τα παιδιά μέσα από τις ζωγραφιές και τα όνειρά τους και επιχειρεί μέσα από ένα «φανταστικό» περιβάλλον να κάνει την επιθυμία τους από αόρατη, ορατή. Το έργο αφουγκράζεται αυτή την επιτακτική ανάγκη να ακουστούν φωνές που βρίσκονται στο περιθώριο, και το επιτυγχάνει με το να εντάσσεται σε μια συλλογική καλλιτεχνική δράση που εξελίσσεται στο κέντρο της πόλης και σε ένα ιστορικό τοπόσημο όπως είναι ο Εθνικός Κήπος.
Η θεματική της έκθεσης Seeing the Invisible, θίγει κρίσιμα ζητήματα της εποχής, όπως η περιβαλλοντική ευαισθητοποίηση και το αποτύπωμα της τεχνολογίας, ωστόσο με τη νέα ανάθεση του έργου «Νέα Ζωή» της Λουκίας Αλαβάνου προστίθεται η προάσπιση των αξιών συμπερίληψης και ισότητας. Προσωπικά, αυτό που με συγκινεί στο συγκεκριμένο έργο είναι η αθωότητα και η ευαισθησία με την οποία η καλλιτέχνις παρουσιάζει τη «ματιά» του παιδιού. Ανεξαρτήτως του πολιτιστικού υπόβαθρου ή της αντιληπτικής ικανότητας του κάθε θεατή σε σχέση με τις προβληματικές που θέτει η εν λόγω έκθεση, το κύριο μήνυμα που αναδύεται αυτόματα είναι απλό και φέρει ένα τόνο αισιοδοξίας και αγνότητας. Αν φροντίσουμε το περιβάλλον μας μπορεί να «ανθίσει» ξανά.
Η «Νέα Ζωή» προέκυψε από τη συνεργασία της Λουκίας Αλαβάνου και της ομάδας της, δηλαδή των Φαίδωνα Γιαλή και Μανώλη Μανουσάκη, μαζί με τους επιμελητές της έκθεσης Hadas Maor και Tal Michael Haring, τους Βοτανικούς Κήπους της Ιερουσαλήμ και την Outset Greece. Όσον αφορά την τεχνική υποστήριξη, έγινε από την Khora, ένα κορυφαίο Σκανδιναβικό στούντιο παραγωγής Εικονικής Πραγματικότητας (VR) και Επαυξημένης Πραγματικότητας (AR), όπου ανέλαβε την ανάπτυξη και των υπόλοιπων έργων της έκθεσης καθώς και της εφαρμογής Seeing The Invisible».
Πριν ανοίξει το wine restaurant Pharaoh στη Σολωμού: Η απρόβλεπτη συνεργασία των Φ. Βαλλάτου, Μ. Παπουτσάκη, P. Παναγιωτακόπουλου και του βαρύτονου Δ. Πλατανιά
Ήταν ένας Κεφαλονίτης δημοσιογράφος, ένας Κρητικός σεφ, ένας Καλαματιανός wine expert, ένας επίσης Καλαματιανός διεθνής βαρύτονος, πολλές γάστρες και ανοιχτές φωτιές… Δεν πρόκειται για ένα ανέκδοτο του συρμού, αλλά για μια πραγματική παρέα φίλων που ξαφνικά αποφάσισαν να γίνουν και συνέταιροι για να φέρουν στην Αθήνα έναν χώρο που όμοιος του δεν υπάρχει.
Ένα wine restaurant bar, όπου όλα τα φαγητά γίνονται στη φωτιά -ξύλο, κάρβουνο- χωρίς χρήση ηλεκτρικού ρεύματος, με πολλές γεμάτες γάστρες, ενώ όλα τα κρασιά είναι φυσικής οινοποίησης, ενώ η μπάρα εξακολουθεί και λειτουργεί ακόμα και αφού κλείσει η κουζίνα.
Και όλο αυτό το εγχείρημα που ήδη στήνεται στις παρυφές των Εξαρχείων, θα έχει το παράδοξο όνομα Pharaoh και την υπογραφή του δημοσιογράφου Φώτη Βαλλάτου, του σεφ Μανώλη Παπουτσάκη, του wine expert Perry Παναγιωτακόπουλου και του διεθνούς φήμης, δύναμη της φύσης στη σκηνή, βαρύτονου Δημήτρη Πλατανιά.
Είναι ήδη τόσες οι πληροφορίες που περιτριγυρίζουν το εγχείρημα, που το κάνουν ακόμα πιο γοητευτικό. Θα αρχίσει να λειτουργεί λίγο πριν τις γιορτές και έχει έναν ακόμα σταθερό, αδιαπραγμάτευτο άξονα: Την μουσική που ανήκει στην κατηγορία eclectic. Όχι live (ίσως μια φορά το χρόνο αλλά μέχρι εκεί). Free jazz, βραζιλιάνικα των 60’s, afrobeat, ηλεκτρονική τζαζ, γιαπωνέζικα των 80’s, σύγχρονη όπερα.
«Θα παντρέψουμε το ελληνικό καφενείο με τη γαλλική μπρασερί και τα ιαπωνικά τζαζ μπαρ», μου λέει ο Φώτης Βαλλάτος από το Ελευθέριος Βενιζέλος όπου είναι το πιθανότερο να τον πετύχεις με το κινητό τηλέφωνο σε λειτουργία, μεταξύ πτήσεων και καταγραφής ταξιδιωτικών εμπειριών. Δεν είναι να απορείς που όλοι μιλάνε για το Pharaoh πριν καν ανοίξει, πριν καν δούμε ενδεικτικές γεύσεις του μενού, που θα στηρίζεται στην ελληνική κουζίνα με τον μοναδικό και βραβευμένο τρόπο του Μανώλη Παπουτσάκη που η Θεσσαλονίκη, του «Δέκα Τραπέζια» και «Χαρούπι» στη Θεσσαλονίκη. Επίσης, στο μπαρ θα μπορεί όποιος επιθυμεί να δοκιμάσει τα πιάτα του μενού.
Γιατί όμως αυτό το αλλόκοτο όνομα; «Είναι βαρετό να έχουν τα μαγαζιά ονόματα που παραπέμπουν στον χώρο» μου λέει ο Φώτης Βαλλάτος και θυμάμαι τον Πάρι Μέξη που μου μιλούσε για τον τρόπο που σχεδιάζει τα εξώφυλλα των επανεκδόσεων των βιβλίων του Μένη Κουμανταρέα από τις εκδόσεις Πατάκη. Μου έλεγε ότι δεν θα έκανε ποτέ το αναμενόμενο, πχ να φτιάξει μια φανέλα με τον αριθμό 9 στο εξώφυλλο του βιβλίου «Η φανέλα με το 9». Ο Φώτης Βαλλάτος εξηγεί ότι πριν κλείσουν τον χώρο στην οδό Σολωμού, είχαν βρει ένα κατάστημα που παλιά πουλούσε δολώματα για ψάρεμα. «Σκεφτόμουν ότι υπάρχει ένα τέτοιο σκουλήκι που το λένε Φαραώ και επειδή αγαπώ την Αίγυπτο έκανα τη σύνδεση. Τελικά βρήκαμε τον χώρο στη Σολωμού αλλά κρατήσαμε το όνομα, γραμμένο με λατινικούς χαρακτήρες».
Θα λειτουργεί από το μεσημέρι για γεύμα ως το βράδυ για δείπνο, ενώ το μπαρ θα μένει ανοιχτό όσο χρειαστεί, αφού το Pharaoh είναι στημμένο να δουλεύει και σαν μπαρ μετά φαγητού.