Χρειάστηκε να περάσουν 17 χρόνια για να δούμε τον Τζόι να πίνει καφέ από την τεράστια χρωματιστή κούπα του Central Perk, την κουζίνα της Μόνικα, το κλασικής κοπής διαμέρισμα εργένηδων του Τσάντλερ και του Τζόι στο Friends. Η επανένωση των θρυλικότερων φίλων της παγκόσμιας τηλεόρασης είναι γεγονός. Αλλά δεν είναι ακριβώς αυτό που νομίζετε.
Eίναι ένα talk show, ένα ντοκιμαντέρ, μια αναβίωση θρυλικών σκηνών, μια συρραφή από γκάφες και γέλια κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων. Κυρίως όμως είναι ένα τεράστιος ψυχαναλυτικός καναπές, που τους χωράει όλους. Όχι μόνο τους έξι που αποτέλεσαν τους ήρωες του σίριαλ Friends από το 1994 ως το 2004, αλλά τελικά και όλους εμάς. Τους τηλεθεατές που παρακολουθήσαμε το σίριαλ, και κάθε τόσο επιστρέφουμε σε αυτό, κυρίως τις στιγμές που νιώθουμε ότι έχουμε ανάγκη από αβίαστο γέλιο. Και τους μεγαλύτερους σταρ της εποχής - όπως την Lady Gaga να τραγουδά το Smellly Cat με την Φίμπι.
Το reunion των Friends, μοιάζει με ένα μπολ κοτόσουπας μια Δευτέρα του χειμώνα: comfort food για την ψυχή, που θα σε κάνει να νιώσεις ασφαλής, σαν να επιστρέφεις στην μήτρα των ευτυχισμένων στιγμών του παρελθόντος. Για να σου προκαλέσει όμως αμέσως το σαρκαστικό σοκ της συνειδητοποίησης του χρόνου που πέρασε, αυτού που υπήρξες. Όταν έπεσε η κλακέτα για την τελευταία σκηνή των Friends το 2004, άφησες πίσω τους έξι ήρωες. Ξαναβλέποντάς τους τώρα στα διαμερίσματά τους, στο Central Perk, στον καναπέ μέσα στο πάρκο όπου έδωσαν συνέντευξη στον James Corden, νιώθεις σαν να ξαναβλέπεις τον εαυτό σου, 17 χρόνια πριν. Και αυτό είναι ένα σοκ. Η νοσταλγία είναι μια καλή λέξη για να περιγράψει αυτό που νιώθεις, μαζί με το στρεσογόνο αντανακλαστικό του προσωπικού σου απολογισμού αυτά τα 17 χρόνια.
Η Μαλάλα Γιουσαφζάι είναι κάτι ανάμεσα σε Τζόι και Φίμπι
Απολογισμός που δεν έγινε από την Τζένιφερ Ανιστον, την Κόρτνεϊ Κοξ, Μάθιου Πέρι, Ντέιβιντ Σουίμερ, Mατ Λε Μπλάνκ, Λίζα Κάρντοου. Δεν μιλάνε για την περίοδο μετά τα Φιλαράκια, για την εμπειρία του αποχωρισμού από τους χαρακτήρες που ερμήνευσαν. Σχεδόν δεν τολμούν να υποθέσουν πολλά, να αφήσουν ελεύθερη τη φαντασία τους όταν τους ρωτά ο Corden πώς θα ήταν σήμερα οι ρόλοι τους. Η επιστροφή τους έχει ένα σαφές περίγραμμα αναφοράς: την δεκαετία του σίριαλ, αυτού που δημιούργησε παγκοσμίως. Αυτού που υπήρξε -και υπήρξαμε. Είναι απολαυστικό να βλέπεις τον Ντέιβιντ Μπέκαμ να λέει ότι όταν είναι πεσμένος βάζει να δει το επεισόδιο με τον Τζόι και τον Τσάντλερ να μαλώνουν για το ποιος θα κάτσει στην πολυθρόνα. Είναι κάπως ανατρεπτικό να ακούς την Μαλάλα Γιουσαφζάι να μιλά για το σίριαλ με την κολλητή της να λέει ότι η Μαλάλα είναι κάτι ανάμεσα σε Τζόι και Φίμπι. Γιατί έτσι είναι: όλοι μας νιώσαμε να ταυτιζόμαστε με κάποιον ήρωα, ή με μέρη της προσωπικότητάς τους. Και ξαναβλέποντάς τους τώρα, είναι γλυκό και μαζί πικρό.
Τζόι: η κόλλα, ο εξισορροπιστής
Αν κάποιος μπορεί να κερδίσει αδιαμφισβήτητα τον ρόλο του storyteller του σίριαλ ανάμεσα στους έξι, τότε αυτός είναι αδιαμφισβήτητα ο Τζόι, δηλαδή ο Ματ Λε Μπλανκ. Θυμάται τα πάντα, κυριολεκτικά, κάθε λεπτομέρεια, κάθε τικ, κάθε πληροφορία. Σωματοποιεί, μετατρέπει αστραπιαία σε αστείο το κάθετι, συνδέεται με όλους τους συμπρωταγωνιστές του -χωρίς να κλαψουρίζει για αυτό που ήταν, για τις ευτυχισμένες στιγμές. Δεν τον νικάει η νοσταλγία, την απολαμβάνει αλλά την τιθασεύει. Κάνει ακόμα και αστεία για το βάρος που έχει πάρει με την Τζένιφερ Ανιστον να τον μαλώνει και να τον αγκαλιάζει. Είναι ο κουλ θείος, με τα κοντομάνικα πουκάμισα, που κανονικά τώρα θα έπρεπε να έχει μια καντίνα με τα εκπληκτικότερα σάντουιτς που έχεις φάει στη ζωή σου στη Venice Beach στην Καλιφόρνια.
Ο στριμμένος θείος Τσάντλερ
Από την άλλη ο Μάθιου Πέρι, δηλαδή ο Τσάντλερ, στο reunion ήταν ο γεροντοκόρος, στριμμένος θείος, που παραμένει ψυχρός όταν οι άλλοι συγκινούνται, έχει κάτι κυνικό να πει, δεν νοσταλγεί, μοιάζει να ψιλοβαριέται. Συγκινείται μόνο όταν βλέπει την Τζάνις (την oh my god φιλενάδα του) και μοιάζει να μην συμπαθεί και τόσο την Κόρτνει Κοξ, να μην την ανέχεται και τόσο. Θα είδαν πάρει διαζύγιο η Μόνικα και ο Τζάντλερ;
Περιέργως ο Ντέιβιντ Σουίμερ είναι ο πιο ορθολογιστής της παρέας. Ο πιο εγκεφαλικός στις συζητήσεις, στις αναδρομές. Μοιάζει να είναι ο leader της ομάδας σε αυτή την επανένωση, ρόλο που θα περίμενε κανείς να έχει η Τζένιφερ Ανιστον, η οποία όμως είναι πολύ παραδομένη στην συγκίνησή της, στα διαρκή δάκρυα και στα επιφωνήματα. Οι δυό τους δεν διστάζουν να αποκαλύψουν ότι στον πρώτο κύκλο ήταν ερωτευμένοι, αλλά ποτέ δεν έγιναν ζευγάρι, αφού την περίοδο εκείνη βρίσκονταν σε άλλες σχέσεις. Ξαναβλέπουμε σκηνές που ξέρουμε τους διαλόγους απ' έξω φυσικά, μαθαίνουμε πώς ένιωθαν τη στιγμή της ερμηνείας (ναι, τα έπαιρναν όλα πολύ προσωπικά), το παρασκήνιο, την αλλαγή της ζωής τους όταν έγιναν ακαριαία διάσημοι (ο έντρομος Τζόι όταν είδε στην τηλεόραση πλάνα της ακατάστατης ταράτσας του από ελικόπτερο με κάμερες που έκανε κύκλους από πάνω!). Και συνειδητοποιούμε ότι δεν υπήρχε απόσταση από τους ρόλους τους. Τους είχαν κάνει μέρος της προσωπικότητάς και της πραγματικής τους ζωής -έτρωγαν μαζί κάθε μέρα, ακόμα και τα Σαββατοκύριακα...
Η ροή του reunion είναι σπονδυλωτή με αποτέλεσμα να μην σε αφήνει να μουλιάσεις στα συναισθήματα κάθε ενότητας -συγκίνηση, αμηχανία, νοσταλγία, άγαρμπες στιγμές, γέλια, περιέργεια. Με εξαίρεση την έναρξη, όταν επιστρέφουν στο σκηνικό οι έξι ηθοποιοί: εκεί βλέπουμε σκηνές που είναι αμήχανες. Νιώθεις να κοιτάς μέσα από την κλειδαρότρυπα, αναρωτιέσαι αν η χημεία υπάρχει ακόμα ή χάθηκε. Και τελικά ναι, υπάρχει. Η κόλλα είναι ο Τζόι -συγνώμη, ο Ματ Λε Μπλανκ- αυτός τους κρατάει ενωμένους, κρατά την ουσία των Friends ζωντανή. Την μνήμη τους. Σίγουρα δεν θα ήταν κακή ιδέα να έχετε κάποιο χαρτομάντηλο δίπλα όταν το δείτε -είτε λόγω συγκίνησης είτε για τα μέχρι δακρύων γέλια (η σκηνή που σκοντάφτει και πέφτει ο Τζόι και γυρίστηκε τέσσερις φορές είναι απολαυστική. Ή η σκηνή που ανεβάζουν τον καναπέ από την σκάλα με τον Ρος να ουρλιάζει pivot - δείτε και το παρασκήνιο της σκηνής).
Μία ώρα και σαράντα λεπτά μετά, να είστε έτοιμοι για ένα reunion και με αυτό που υπήρξατε 17 χρόνια πριν. Οσο περνάει η ώρα μετά το τέλος του show, δεν μπορείς να αποφύγεις αυτή τη συνομιλία με τον εαυτό σου και εκείνη την εποχή της ευφορίας και τον προσδοκιών. Τελικά αυτό το τηλεοπτικό reunion είναι σαν ένας καθρέπτης -και ένα μπολ με σούπα κοτόπουλο μια Δευτέρα, μέσα στον χειμώνα.