Οταν άκουσε για την καραντίνα για τον κορωνοϊό, πήγε σε ένα μικρό καφενείο δίπλα στο σπίτι του, ήπιε δυο ρακές και ξεκίνησε για αυτό που ζούμε τώρα, αναζητώντας τις χαρές και τις ευκαιρίες που προσφέρει ο εγκλεισμός, αλλά ξέροντας και ότι πρέπει να διδαχθούμε μαθήματα, γράφει ο Γιάννης Στάνκογλου.
«Πέμπτη 12 Μαρτίου, ήταν η τελευταία μέρα που βγήκα. Ακουσα τις ανακοινώσεις και αργά το βράδυ πήγα στο καφενεδάκι απέναντι από το σπίτι μου. Συνειδητοποίησα τι συμβαίνει, ήπια δυο ρακές και είπα "τώρα πάμε σπίτι και θα δούμε τι θα γίνει"... Επαιζα στον Γιούγκερμαν στο θέατρο, χωρίς να γνωρίζω ότι είναι η τελευταία παράσταση. Για εμάς τους ηθοποιούς που έχουμε αυτή την έντονη, διαρκή σχέση με το performing είναι σαν να μας κόπηκαν τα φτερά.
Πλέον βγαίνω από το σπίτι μόνο για να ψωνίσω, όπως όλοι με μάσκες, γάντια, προσέχοντας να τηρώ τις αποστάσεις. Μερικές φορές δεν βγάζω καν το κράνος, νιώθω σαν να φοράω κανονική πανοπλία. Ακόμα και έτσι, είναι πολλοί αυτοί που μου μιλάνε, από απόσταση πλέον. Μου λένε πόσο τους λείπουν οι “Αγριες Μέλισσες”, πότε θα επιστρέψουμε... Δεν πλησιάζουν όμως, βλέπω τον φόβο στα μάτια τους. Είμαι άνθρωπος της επαφής και όλη αυτή η κατάσταση μου φαίνεται τόσο αλλόκοτη.
Η καθημερινότητά μου είναι μέσα στο σπίτι. Εγώ που εδώ και δώδεκα χρόνια λόγω των παιδιών ή γυρισμάτων ξυπνούσα στις 7.30, πλέον πιάνω τον εαυτό μου να ξυπνάω στις 10 το πρωί και γύρω στα μεσάνυχτα να κοιμάμαι ξανά. Κατά τη διάρκεια της ημέρας κάνω διάδρομο, αυτό με κουράζει σωματικά και με βοηθάει ταυτόχρονα να εκτονωθώ, το έχω ανάγκη.
Μαγειρεύω κάθε μέρα, είναι κάτι που αγαπω πολύ. Λίγο πριν το μεσημέρι μου αρέσει να βάλω μια ρακή, μαζί με ωραία καλούδια που παίρνω από το Καραμανλίδικα, ένα προσούτο Δράμας... Αυτή η ώρα είναι η καλύτερη. Κοιτάζω την Αθήνα από το παράθυρο και μοιάζει με νησί έτσι που έχει καθαρίσει η ατμόσφαιρα. Από εδώ βλέπω την Ακρόπολη, την Πνύκα, όταν έχει αεράκι βλέπω μέχρι τον Πειραιά. Εχω μάθει να χαίρομαι αυτές τις στιγμές.
Ελπίζω πραγματικά όλο αυτό να μας γίνει μάθημα. Δεν ξέρω πότε θα ξαναβγούμε κανονικά, δεν ξέρω πότε θα ξαναπαίξω στο θέατρο, υπάρχουν όλα αυτά τα ερωτήματα. Είναι όμως τόσο σημαντικό, πέρα από αυτά τα ερωτήματα και τις αγωνίες, να συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε μέρος της φύσης. Οπως εμείς έτσι και η φύση αποζητά την καθαρότητα, τη διαύγεια. Αν δεν τα βρούμε αυτά τα στοιχεία, τότε είμαστε χαμένοι.
Διαβάζω περισσότερο. Αποφάσισα ότι τώρα είναι επιτέλους η ώρα να διαβάσω το “Μαγικό Βουνό” του Τόμας Μαν. Ανακάλυψα επιτραπέζια που είχαν τα παιδιά και δεν τα γνώριζα καν και πλέον παίζω μαζί τους και διαπιστώνω ότι ενώ ποτέ δεν μου άρεσαν αυτά τα παιχνίδια, τώρα αρχίζω να τα απολαμβάνω. Κάθε βράδυ μιλώ με τους κολλητούς μου. Η επικοινωνία έχει γίνει πιο καθαρή, μιλάς πλέον για πράγματα που δεν έχουν σχέση μόνο με τους δικούς σου προβληματισμούς αλλά με ολόκληρη την κοινωνία. Εχουμε μια ησυχία, μια ψυχραιμία, βλέπουμε σε βάθος τις σχέσεις μας με τα παιδιά μας, με τους φίλους μας, με τον ίδιο μας τον εαυτό. Γεννήθηκα το 1974, δεν έζησα πολέμους, εγκλεισμούς, αγριότητες, έζησα όπως η γενιά μου μια ήρεμη ζωή. Και τώρα, ενώ έχω αρχίσει να μεγαλώνω, καλούμαι να βγω από όλο αυτό, να βγω καλύτερος, πιο συνειδητοποιημένος. Εχω αυτή την ευθύνη απέναντι στα παιδιά μου, στους φίλους μου. Μέχρι τώρα κάναμε ότι γουστάραμε, είμασταν ροκ εντ ρόλ, τώρα η ζωή μάς λέει “ώπα”.
Εκανα σχέδια για μια παράσταση του καλοκαιριού που δεν ξέρω πια αν θα γίνει, πότε θα γίνει. Εχω στα χέρια μου τα τελευταία σενάρια από τις “Αγριες Μέλισσες”, δεν ξέρω, σκέφτομαι μήπως πάρω την Ελένη (Κίτσου) να κάνουμε τις πρόβες με skype. Για τουλάχιστον ενάμιση μήνα δεν πρόκειται να αρχίσουν τα γυρίσματα, δεν έχω ιδέα τι θα γίνει και με το σίριαλ. Εχουμε πάντως κάβα για τρια επεισόδια. Τον Γενάρη του 2021 θα κάνω τον Ριχάρδο τον Τρίτο, ναι αυτό μπορώ να το πω. Και μπορώ από τώρα να αρχίσω να μελετώ. Και να κοιτώ όσο περισσότερο μπορώ την ακίνητη Αθήνα, έξω από το παραθυρό μου, μέσα στην άνοιξη».