Αναζητά συνταγές για ψωμί, παλεύει με νερό, αλεύρι και μνήμες της γιαγιάς της, γέλια και την υπόσχεση της ζωής που σχηματιζόταν μπροστά της η συγγραφέας Ιφιγένεια Θεοδώρου (εκδόσεις Πατάκη) στη δική της σελίδα στα Ημερολόγια Καραντίνας.
«Χρειαστήκαμε λίγα εικοσιτετράωρα για να το συνειδητοποιήσουμε. Ο καλός καιρός τις πρώτες μέρες μας έσπρωξε στις παραλίες, η αγωνία της επάρκειας στα σούπερ μάρκετ και ο εγωισμός μας στην ανυπακοή. Ο Σπύρος Παπαδόπουλος δεν εισακούστηκε όσο κι αν έπλενε τα χέρια του πετώντας χαριτωμένα υπονοούμενα σε κάθε διαφημιστικό διάλειμμα. Μας ταρακούνησαν μόνο οι τρομακτικές απώλειες στην γειτονική Ιταλία και οι διεθνείς ειδήσεις που έφεραν στο σαλόνι μας την οσμή του αντισηπτικού στα νοσοκομεία του κόσμου. Κι ο εθνικός μας ιατρός που με το μειλίχιο ύφος του στις έξι κάθε απόγευμα, χωρίς να κουνάει το δάχτυλο μπρος στην μύτη μας, μάς έδειξε ότι το ατομικό αξίζει να υποκύψει στο συλλογικό όταν ο κίνδυνος έστω και ως αόρατος ιός, είναι ορατός έξω από την πόρτα μας.
Ετσι μένουμε σπίτι! Αν βέβαια εξαιρέσουμε τους μαχητές της πρώτης γραμμής, τους γιατρούς και το νοσοκομειακό προσωπικό, τους φαρμακοποιούς, τους οδηγούς και τους υπαλλήλους σε παραγωγή και γραμμές τροφοδοσίας,, και όλους εκείνους που ξεκινούν πρωί κι αντικρύζουν πρώτοι τους έρημους δρόμους και την αδράνεια μια ολόκληρης χώρας….. Αδράνεια … Που μεταφράζεται σε όνειρα όλο κινητικότητα στην διάρκεια της νύχτας γιατί το υποσυνείδητο δουλεύει , οι σκέψεις, οι επιθυμίες και οι φόβοι μας μεταμφιέζονται σε εικόνες, οι εικόνες σε σκηνές χρωματιστές ή ασπρόμαυρες, με ήχο ή τυλιγμένες στην σιωπή ενός κινηματογραφικού τοπίου. Α! Τα όνειρά μας το βράδυ έχουν πια περισσότερη πλοκή απ’ ότι η πραγματικότητα, όμως η πραγματικότητα κάθε μέρας έχει περισσότερο συναίσθημα.
Ξυπνάω κουρασμένη από το ολονύκτιο ξεφάντωμα στα άδυτα των συμβολισμών κι αμέσως νιώθω ένα αίσθημα ανακούφισης όταν αντικρύζω τους τοίχους του δωματίου μου και σκέφτομαι ότι στα δημόσια νοσοκομεία δίνονται μάχες σώμα με σώμα. Τεντώνω τα μέλη μου και ψάχνω τα γυαλιά μου…. Αισθάνομαι τυχερή που μένω στο σπίτι. Δεν με κυνηγάει το άγχος να προλάβω το σχολείο των παιδιών, τα κεφαλάκια τους μόλις εξέχουν από το πάπλωμα, κοιμούνται κι αφήνουν την ησυχία να πλανάται στην κουζίνα. Θυμάμαι την γιαγιά μου που ζύμωνε ψωμί και κάνοντας καφέ ανατρέχω στο ίντερνετ για συνταγές κι ενώ παλεύω με το αλεύρι και το νερό ανακατεύω στην μνήμη μου το γέλιο της με την μυρωδιά της αγκαλιάς της.
Οσο το ζυμάρι ξεκουράζεται ανοίγω συρτάρια και κουτιά , ξεθάβω παλιές φωτογραφίες, η συγκίνηση ξεπηδάει απειλητική, γίνεται όμως σχοινί που ξαναδένει σχέσεις, στέλνω σε στενούς και παλιούς φίλους με Whatsapp στιγμιότυπα από ένα παρελθόν που το είχαμε θάψει για να το αναβιώσουμε μόνο σε περίπτωση ανάγκης… Είναι μια περίπτωση ανάγκης κι αυτή…. Η τεχνολογία βοηθάει να είσαι συνδεδεμένος με την επικαιρότητα, κι έτσι ακούγοντας ειδήσεις και στο Youtube την καινούργια έκδοση του τραγουδιού του Κηλαηδόνη ξεσκονίζω παλιά, αχρείαστα CD και δίσκους, βρίσκω το κόκκινο βινύλιο του που ακούγαμε με ευλάβεια στα φοιτητικά μου χρόνια. Αποφασίζω να φτιάξω μια λίστα με παλιούς ξεχασμένους γνωστούς και συγγενείς στην Θεσσαλονίκη για να ρωτήσω νέα τους… Κάνω μια δεύτερη λίστα με όλους τους φίλους μου, που περνούν την καραντίνα μόνοι στο σπίτι . Γι αυτούς που το γυμναστήριο, τα μαθήματα χορού, το σινεμά και οι διαλέξεις ήταν μια αφορμή να βγαίνουν το βράδυ από το σπίτι…. Η λίστα μου περιλαμβάνει και τις φίλες της μαμάς μου που ζούν μόνες και που τώρα θα βλέπουν παιδιά κι εγγόνια στο Skype. Με συνδέουν μαζί τους απογεύματα γύρω από το τραπέζι του κουμκάν και κυριακάτικες εκδρομές στην θάλασσα. Αφιερώνω λίγη ώρα κάθε φορά να μιλήσω με όλους στο τηλέφωνο ,τώρα που δεν φτάνουν οι αγκαλιές και τα φιλιά εξ αποστάσεως.
Γελάω με τις αναρτήσεις στο Facebook, το χιούμορ είναι ευεργετικό, το γέλιο χαλαρώνει τους μύες , τέτοιες ώρες δεν καταπονώ το μυοσκελετικό μου σύστημα , λίγο περπάτημα αρκεί…Οι βαριές δουλειές ας περιμένουν. Κάνω μια σύντομη βόλτα γύρω από το σπίτι, με έκπληξη συναντώ άγνωστους που κρατούν την αναγκαία απόσταση, αλλά με χαμόγελο μου λένε καλησπέρα. Θα ήθελα να μάθω την ιστορία τους τώρα που η υστερία του χρόνου είναι παρελθόν. Και βέβαια στο κοντινό σούπερ μάρκετ για πρώτη φορά αναγνωρίζω στο ταμείο την γυναίκα πίσω από την μάσκα της. Τώρα πια εκτός από κουράγιο έχει κι ονοματεπώνυμο.
Τα παιδιά παραπονούνται που δεν βλέπουν τους φίλους τους. Είναι μια ευκαιρία να τους μιλήσω για τα δικά μου καλοκαίρια , δυο μήνες χωρίς τους κολλητούς μου, χωρίς τηλέφωνο και Skype, αλλά και χωρίς ηλεκτρικό στο σπίτι της Χαλκιδικής. Τότε που η απομόνωση από τον πολιτισμό λειτουργούσε σαν ευχάριστη παρένθεση, η φύση ήταν σύμμαχός μας, δεν υπήρχε απειλή για την επιβίωση της οικογένειας και την νύχτα ο φόβος σκορπούσε από το φως του φακού που τρυπούσε το σκοτάδι . Γιατί κι ο φόβος είναι ένα δυνατό συναίσθημα, κι αυτή τη φορά δεν φτάνει ο φακός της κατασκήνωσης για να τον διώξει. Και η απειλή για την επιβίωση… Το αύριο μου γελάει περιπαικτικά πίσω από γκρίζα σύννεφα, οι μαύρες σκέψεις διώχνουν το αύριο , μου’λεγε η μητέρα μου. Παίρνω τα παιδιά και βγαίνω έξω . Στην διπλανή αυλή μια γάτα πριν δυο μέρες γέννησε τα γατάκια της. Ακολουθώντας αυστηρά το βιολογικό της ρολόι μένει κι εκείνη σπίτι. Ο νόμος της επιβίωσης την πιέζει να βγαίνει ελάχιστα ίσα για να βρει τροφή, ο φόβος των κινδύνου που καιροφυλακτεί τριγύρω την αναγκάζει να μένει όσο το δυνατό περισσότερο κοντά στα μωρά της. Της πηγαίνουμε φαγητό κάθε μέρα, όπως θα πηγαίναμε σακούλες με τρόφιμα στην ηλικιωμένη γειτόνισσα μας. Η αλληλεγγύη μαθαίνεται. «Πόσο καιρό θα μείνει μέσα;» ρωτούν τα παιδιά… « Οσο χρειάζεται …Θα βλέπει κάθε μέρα πώς μεγαλώνουν τα μικρά της» τους απαντώ και αισθάνομαι ότι επιτέλους έχω κι εγώ χρόνο να δω πώς μεγαλώνουν τα δικά μου . Μπορεί και με στερήσεις. Θυμάμαι το μισοάδειο ψυγείο μας όταν ο πατέρας μου είχε μείνει χωρίς δουλειά. «Τα εμπόδια είναι για να τα πηδάμε,» μου έλεγε. Οσο έμενε σπίτι μαγείρευε, έτριβε τα μπακίρια που είχαμε στην κουζίνα και τα βράδυα παίζαμε ξερή και διαβάζαμε μαζί τα ταξίδια του Γκιούλιβερ.
Διαβάζω κι εγώ τώρα με τα παιδιά μου. Παίρνει ο καθένας ένα βιβλίο και διαβάζει στον άλλο μια σελίδα. Σαν να δουλεύουμε στο ραδιόφωνο, διαβάζουμε για όλους αυτούς που μένουν σπίτι. Στο μεγάλο σπίτι μιας κοινωνίας που κρατάει την ανάσα της και αισθάνεται. Αισθάνεται όλους αυτούς που μένουν σπίτι μόνοι έχοντας παρέα την φωτισμένη οθόνη του λαπ τοπ ή το κατοικίδιο τους, άλλους που κρατούν το χέρι ενός παιδιού ή του συντρόφου τους κι εκείνους που το μυαλό τους το ραγίζει η αγωνία και η αβεβαιότητα. Χτες αργά ακούσαμε την νεόκοπη λεχώνα να καυγαδίζει άγρια με κάποιο γάτο που απείλησε την φωλιά της. Ετσι έρχονται κάθε βράδυ και τα άσχημα νέα για την παγκόσμια κατάσταση, σαν τα ουρλιαχτά μιας ανοχύρωτης κοινωνίας απέναντι στην άγνωστη απειλή.. Όμως το πρωί όταν βλέπω την γατούλα γαλήνια να ζεσταίνει τα μωρά της αισθάνομαι ότι η ελπίδα είναι εκείνο το αίσθημα που μας γιγαντώνει και μας ηρεμεί συγχρόνως . Αισθάνομαι… Ο κενός χρόνος μου το επιτρέπει. Απέναντι στην ανυπαρξία καθημερινής πλοκής τα συναισθήματα μου πλέκουν τον πιο γερό ιστό με τον περίγυρο και με τον εαυτό μου. Είμαι ζωντανός και σε εγρήγορση. »