Ο Γιάννης Μπέζος ανταποκρίθηκε στην πρόσκληση του iefimerida και περιγράφει τη ζωή του αυτές τις μέρες της καραντίνας λόγω κορωνοϊού, στην Αθήνα, τον Μάρτιο του 2020.
«Αυτή τη στιγμή (απόγευμα Τετάρτης) βρίσκομαι στην πέμπτη ημέρα καραντίνας. Βεβαίως έχουν αλλάξει τα πρακτικά της καθημερινότητάς μου, όμως και οι ανάγκες μας πια δεν είναι μεγάλες, αφού δεν βγαίνουμε έξω παρά για να πάρουμε λίγο αέρα. Αν υποθέσει κανείς ότι αυτός ο αέρας είναι κανονικός... Βγαίνω ελάχιστα από το σπίτι και ξαναγυρνώ. Δεν έχει ενδιαφέρον. Νομίζω ότι τις μέρες αυτές, αν κάνεις την απόπειρα να βγεις, θα επιστρέψεις γρήγορα. Αισθανόμαστε την ανάγκη να επιστρέψουμε στη βάση μας, να ανασκουμπωθούμε, να ανατροφοδοτηθούμε.
Οταν ξεκίνησε η καραντίνα, είχα ήδη τελειώσει τις παραστάσεις στο θέατρο. Τώρα σταμάτησαν και τα γυρίσματα, υποχρεωτικά. Περνώ τις μέρες αυτές διαβάζοντας πολύ, γυμνάζομαι και ενημερώνομαι τόσο όσο χρειάζεται για να μαθαίνω τα πρακτικά, τα νούμερα, τι πραγματικά γίνεται, προσπαθώντας να καταλάβω πιο από όλα αυτά που μεταδίδουν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης είναι πιο κοντά στη σοβαρότητα για να το ακολουθήσω. Μόλις τέλειωσα το βιβλίο του Γιώργου Σκαμπαρδώνη «Casa Μπιάφρα» και άρχισα ένα βιβλίο για τους στωικούς φιλοσόφους. Ταυτόχρονα διαβάζω κείμενα σχετικά με τον Τσέχοφ για τα θεατρικά μου σχέδια.
Το μεγάλο θέμα για εμένα δεν είναι ότι αλλάζουν οι συνήθειες και οι χρόνοι μας μέσα από την καραντίνα. Η κατάσταση που ζούμε επιφέρει μια μεγάλη αλλαγή στον εσωτερικό μας ρυθμό, στον προσωπικό μας ρυθμό. Υπάρχει μια τάση γενικότερα -κυρίως στους νέους- να σπρώχνουν τον χρόνο να τρέξει, κάτι που είναι άνευ σημασίας, άνευ νοήματος. Να σπρώξεις τον χρόνο για να κερδίσεις τι; Τώρα, αυτή η συνήθεια αλλάζει ριζικά. Ακαριαία σταματήσαμε να προγραμματίζουμε σε βάθος μήνα, εξαμήνου, χρόνου.
Εγώ πλέον προγραμματίζω με ορίζοντα την επόμενη μέρα. Προσωπικά έχω αρχίσει εδώ και καιρό να ιεραρχώ διαφορετικά τις ανάγκες μου -τώρα αυτό θα συμβεί στους περισσότερους. Θα αλλάξει η συμπεριφορά μας προς τους άλλους. Και ο τρόπος που μιλάμε θα αλλάξει. Κάτι άλλο που παρατηρώ αυτές τις μέρες είναι ότι υπάρχει μια σύμπνοια πρωτόγνωρη για τη χώρα μας, τη συμπεριφορά των πολιτών και τη συμμετοχή των πολιτικών φορέων. Μας αναγκάζουν οι συνθήκες να ωριμάσουμε. Ηρθε η στιγμή που μας χρειάζεται ένα ταρακούνημα για να καταλάβουμε ότι τίποτα δεν είναι αυτονόητο, ότι όλα θέλουν φροντίδα.
Γιάννης Μπέζος: Το είχαμε παρακάνει με τις αγκαλιές και τα φιλιά
Παρατηρώ πώς αυτές τις μέρες που επικοινωνώ με τους άλλους τηλεφωνικά ή διαδικτυακά, αυτή η επικοινωνία αποκτά άλλη αξία. Και νιώθω ότι όταν το ξεπεράσουμε όλο αυτό, θα αποκτήσει νέα αξία το να συνομιλούμε δια ζώσης, το να παρατηρούμε το βλέμμα του άλλου, την απορία, την αμηχανία του. Οσο για τη φυσική επαφή, το άγγιγμα, τα φιλιά τις αγκαλιές δεν θα μου λείψουν – το είχαμε παρακάνει με όλα αυτά στην τηλεόραση και στις κοινωνικές συναθροίσεις, είχαμε φτάσει στην υπερβολή.
Θα γίνει μέσα μας μια συνολική αναδιάταξη των προτεραιοτήτων επειδή αυτό έχουμε ανάγκη. Θα εφαρμόσουμε αυτό που έλεγε ο παππούς όλων μας, ο Σωκράτης: το ζητούμενο θα είναι με ποιον τρόπο περνάμε την καθημερινότητά μας, πώς και με ποιον ζούμε. Οι ώρες θα αποκτήσουν αξία. Και εμείς επιτέλους θα ωριμάσουμε -ήρθε αυτή ώρα».
Διαβάστε ακόμη: