Παρά τη βαριά ψυχολογία της καραντίνας, αν σταθούμε λίγο θα δούμε πώς αυτές τις μέρες η Ελλάδα ζει στιγμές σχεδόν ιστορικές, όπως ο ψηφιακός μετασχηματισμός του κράτους, γράφει ο Βασίλης Καραμητσάνης, Ιδρυτής και Πρόεδρος του Διεθνούς Φεστιβάλ Αnimasyros.
To μετά, η ανάγκη να αλλάξει η ζωή μας ήταν το κίνητρο που οδήγησε τον νομικό Βασίλη Καραμητσάνη να ιδρύσει πριν από 12 χρόνια το φεστιβάλ animation με βάση τη Σύρο, Αnimasyros που σήμερα είναι στα κορυφαία του είδους ανά τον κόσμο με διεθνή ονόματα να φτάνουν στο νησί κάθε χρόνο για το φεστιβάλ. Αυτό το μετά και ο τρόπος που τώρα οικοδομείται, μέσα από την συνθήκη της πανδημίας αλλά και με την ευθύνη όλων μας, απασχολεί τον Βασίλη Καραμητσάνη καθώς ετοιμάζεται για την έξοδο από την καραντίνα.
«Όταν ξεκίνησε η καραντίνα, με βρήκε, όπως τους περισσότερους από μας, εντελώς απροετοίμαστο. Η αλήθεια είναι ότι, με το που παρουσιάστηκαν κρούσματα Covid-19 στη χώρα μας, πήρα την πρωτοβουλία να κλείσω το δικηγορικό μου γραφείο και να ζητήσω από τις συνεργάτιδες να δουλεύουν πλέον εξ αποστάσεως από το σπίτι. Στην αρχή τούς κακοφάνηκε, "δεν είναι πολύ νωρίς;", με ρώτησαν. Το ίδιο αισθανόμουν και εγώ, όμως από την αρχή πίστεψα ότι σε αυτή την περιπέτεια η πρόληψη έπρεπε να υπερβεί την καταστολή.
Η πρώτη εβδομάδα εγκλεισμού στο σπίτι ήταν δύσκολη, μια γνήσια βίαια προσαρμογή. Ξυπνούσα το πρωί και αισθανόμουν ότι δεν είχα τι να κάνω, έτρωγα συνέχεια και άσκοπα, έβλεπα ταινίες όσο μπορούσα και τις άφηνα στη μέση χωρίς υπομονή. Η δουλειά που ερχόταν από το γραφείο ήταν πλαδαρή, λιγοστοί πελάτες ανταποκρίνονταν και σίγουρα όλα φαινόταν κάπως παγωμένα. Στο ξεκίνημα μού έκανε διαρκώς μεγάλη εντύπωση ότι είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που έβλεπα το κράτος μας να λειτουργεί συνολικά, να προλαμβάνει και κυρίως να επιβάλλεται. Αισθάνθηκα, δηλαδή, μια λεπτή κοινωνική γραμμή ευθύνης, στην οποία πειθαρχήσαμε σχεδόν όλοι ως κοινωνία.
Τη δεύτερη, όμως, εβδομάδα άρχισα να υποβάλλομαι σε όλα εκείνα τα υπαρξιακά αδιέξοδα, με τα οποία σκοπίμως δεν είχα ποτέ αναμετρηθεί. Ένιωθα την ανία του εγκλεισμού πολύ εντονότερη, άρχισα να θεωρώ τις βιντεοκλήσεις κάπως βαρετές, το πλήθος του διαθέσιμου ψηφιακού υλικού ανιαρό και την έλλειψη προοπτικής ηρωικής εξόδου από την καραντίνα ασφυκτική. Τότε ήταν που άρχισα να σκέφτομαι τι είναι σημαντικό για μένα. Ξεκίνησα να διαβάζω άρθρα και να βλέπω ντοκιμαντέρ ιστορίας, για τα οποία ως σήμερα δεν είχα αρκετό χρόνο, να αναλογίζομαι τι έχω κάνει σωστό και τι έχω κάνει λάθος όλα αυτά τα χρόνια, και, πιστέψτε με, βρήκα πολύ περισσότερα λάθη από σωστά.
Άρχισα να σκέφτομαι πώς ως δικηγόρος και ως επικεφαλής ενός διεθνούς φεστιβάλ κινηματογράφου ανιμέισον θα μπορούσα να γίνω δημιουργικός και παραγωγικός την επόμενη μέρα, οψέποτε αφεθούμε εκ νέου στην περιώνυμη "κανονικότητα". Ξέρετε, είναι όλες αυτές οι πρακτικές κοινωνικές αλλαγές που ήρθαν απότομα με την πανδημία και που έχουν κάνει τη ζωή μας άνω-κάτω αυτή τη στιγμή, αλλά που κανείς δεν ξέρει εάν θα επηρεάσουν το αύριο. Και από τη μια, όλη αυτή η πρωτόγνωρη κατάσταση φαντάζει τόσο ανυπέρβλητη και μεγάλη που αναρωτιέσαι "καλά, γιατί ν' ασχοληθώ εγώ με ένα φεστιβάλ ανιμέισον σε ένα νησί των Κυκλάδων, όπως το Animasyros;", αλλά μετά η ίδια αυτή η κατάσταση έρχεται να σου δώσει την απάντηση: Γιατί όλοι έχουμε ανάγκη να μορφοποιήσουμε τη ζωή μας μετά και αυτό το μετά για να έρθει πρέπει να το προκαλέσουμε. Ο καθένας από τη θέση του.
Έτσι, βρέθηκα, βρεθήκαμε, να δουλεύουμε πάνω σε ένα δίκτυο φεστιβάλ κινηματογράφου σε μια μεγάλη κοινή ευρωπαϊκή δράση που θα δικτυώσει κοινό και επαγγελματίες του χώρου την επόμενη ημέρα. Σε κοινωνικό επίπεδο τώρα, αν η καραντίνα τελείωνε αύριο, θα κρατούσα τα εξής: Μέσα στη δυστοπία των ημερών, ορκίστηκε για πρώτη φορά στην ιστορία της χώρας ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας μια πανάξια Ελληνίδα, χωρίς παράτες, χωρίς χειραψίες. Επιπλέον, κατάλαβε και ο πιο αντιδραστικός πολίτης την απόλυτη ανάγκη ύπαρξης ενός ισχυρού και σταθερά συντηρούμενου δημόσιου συστήματος υγείας. Ομοίως, αφέθηκαν οι τεχνοκράτες της ηλεκτρονικής διακυβέρνησης να υλοποιήσουν σταδιακά και χωρίς τα συνήθη κοινωνικά κρατήματα αυτό που λέμε ψηφιακό κράτος και έχει τόσο ανάγκη η χώρα για να πάει παραπέρα. Μακάρι τα κέρδη, προσωπικά και κοινωνικά, αυτής της καραντίνας να μην τα ξεχάσουμε, όταν κάποια στιγμή βγούμε από τον εγκλεισμό.