Ο εφιάλτης κάθε γονιού, είναι το να χάσει το παιδί του σε ένα πολυσύχναστο μέρος. Για μια μητέρα, αυτό έγινε πρόσφατα πραγματικότητα.
Η Kelly Asprey και τα τέσσερα παιδιά της από το Eastleigh του Southampton, επισκέπτονταν το Λονδίνο την Τετάρτη 24 Αυγούστου, όταν η μητέρα χωρίστηκε από τον επτάχρονο γιο της Quinn ενώ έμπαινε στο μετρό στο σταθμό Victoria του μετρό.
Η 38χρονη Kelly πάτησε το κουμπί έκτακτης ανάγκης στο σταθμό, καθώς δεν είχε ιδέα πού βρισκόταν ο γιος της. Ευτυχώς, οι δυο τους επανενώθηκαν, χάρη σε κάτι που είχε κάνει πριν η γυναίκα και το οποίο έκτοτε προτρέπει όλους τους γονείς να κάνουν όταν βγαίνουν από το σπίτι με τα παιδιά τους.
Η μητέρα είχε τραβήξει ένα στιγμιότυπο με τα παιδιά της μαζί, λίγα λεπτά πριν ο Quinn εξαφανιστεί. Αυτό σήμαινε ότι το προσωπικό του υπόγειου χώρου θα ήξερε ακριβώς τι φορούσε ο μαθητής για να τον βοηθήσει να τον βρει.
Αρχικά, όταν ένας φύλακας του τρένου ρώτησε τι φορούσε ο γιος της, η Kelly πανικοβλήθηκε τόσο πολύ που το μυαλό της «άδειασε» και θυμόταν μόνο ότι φορούσε ένα μπλε μπλουζάκι. Ωστόσο, στη συνέχεια θυμήθηκε τη φωτογραφία.
Χάρη στην εικόνα, το προσωπικό τον βρήκε δύο στάσεις μακριά, στο σταθμό του μετρό South Kensington, με τη φανέλα της ποδοσφαιρικής ομάδας Fareham Town και τον επανένωσε γρήγορα με την οικογένειά του.
Ευτυχώς, η οικογένεια χωρίστηκε συνολικά μόνο για περίπου 10 λεπτά, αλλά η μητέρα παραδέχεται ότι έμοιαζε πολύ περισσότερο.
Η Kelly, εργαζόμενη στο NHS, δήλωσε: «Θα πρότεινα οπωσδήποτε σε άλλους γονείς να βγάζουν φωτογραφίες των παιδιών τους όταν βγαίνουν σε πολυάσχολες ημέρες, σε περίπτωση που κάποιος χαθεί.
Ήμασταν στο Λονδίνο μόνο για μια μέρα - ήταν η πρώτη φορά που τα πήγαμε όλα στο Λονδίνο με τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Το είχαμε κλείσει πριν από την έναρξη των καλοκαιρινών διακοπών και ανυπομονούσαμε πολύ γι' αυτό.
Καθώς κατεβαίναμε από το τρένο στο Waterloo, είπα ότι θα ήθελα να βγάλω μια φωτογραφία όλων πριν αρχίσουμε να μετακινούμαστε μεταξύ σταθμών και συρμών του μετρό, σε περίπτωση που χάσουμε κάποιον, τότε θα ξέρουμε τι φοράνε.
Το έχω ξανακάνει αυτό όταν πηγαίνουμε κάπου καινούργια ή πιο μακριά από το σπίτι μας και νιώθω ότι είναι σημαντικό, και εκείνη τη μέρα έτυχε να είναι η μέρα που χρειαζόμουν αυτή τη φωτογραφία».
«Ανεβήκαμε μια κυλιόμενη σκάλα και ο Quinn ήταν μπροστά μου και όλοι οι άλλοι ακολουθούσαν. Καθώς φτάσαμε στην κορυφή, χωρίστηκε σε δύο κατευθύνσεις και κοίταξα για ένα δευτερόλεπτο πάνω από τον ώμο μου για να βεβαιωθώ ότι όλοι ήταν εκεί, ώστε να είμαστε μαζί για να κατευθυνθούμε προς το επόμενο μετρό.
Καθώς κοίταξα πίσω, ο Κουίν είχε εξαφανιστεί. Φώναξα το όνομά του, νομίζοντας ότι θα με καλούσε πίσω, αλλά δεν υπήρξε ανταπόκριση. Συνέχισα να τον φωνάζω, μανιωδώς και πανικόβλητη. Είχα ιδρώσει και έτρεμα και αισθανόμουν άρρωστη. Φώναξα 'το αγοράκι μου χάθηκε και δεν ξέρω τι να κάνω' και κάποια με ρώτησε αν φορούσε μπλε μπλούζα γιατί είχε δει ένα αγοράκι να μπαίνει στο τρένο.
Κάποιος μου είπε να πατήσω το κουμπί έκτακτης ανάγκης και ένας φύλακας ήρθε να βοηθήσει. Με το πρωτόκολλο για τα χαμένα παιδιά, επανενωθήκαμε σύντομα, με τον Quinn να βρίσκεται και να κρατείται από το προσωπικό δύο στάσεις πιο πέρα» συνέχισε και πρόσθεσε:
Μπορούσα να δείξω τη φωτογραφία που είχα τραβήξει, στην οποία φαινόταν η μπλε και κόκκινη φανέλα της ποδοσφαιρικής ομάδας Fareham Town που είχαμε αγοράσει την προηγούμενη ημέρα. Ευτυχώς είχα αυτή τη φωτογραφία ως έναν τρόπο να προσφέρω στο προσωπικό για να τον αναγνωρίσουν, ειδικά επειδή ήμουν πολύ καταβεβλημένη για να σκεφτώ καθαρά.
Θα παρότρυνα οπωσδήποτε και άλλους να βγάλουν φωτογραφίες όπως έκανα εγώ. Όταν είσαι τόσο πανικόβλητος, το μυαλό σου αδειάζει, αλλά η φωτογραφία βοήθησε να φρεσκαριστεί η μνήμη μου και μπορούσε εύκολα να διανεμηθεί μεταξύ εκείνων που βοηθούσαν στην αναζήτηση.
Ήμασταν χωρισμένοι για περίπου 10 λεπτά, αλλά έμοιαζε με πολύ περισσότερο . Όταν τον παραλάβαμε, ο Quinn έκλαιγε με λυγμούς αλλά ήταν ασφαλής και κρατήθηκε από πάνω μου για το υπόλοιπο της ημέρας».