Η Μελία Κράιλινγκ,μετά τη λήξη της απεργίας στο Χόλιγουντ, μιλάει στο iefimerida.gr για τα τη ζωή της στο Λος Άντζελες, την απόφαση της να παίξει στη σειρά «Οι Πανθέοι», για τη συνεργασία της με τον Jeremy Irons, τη συμμετοχή της στο «Emily in Paris», εξηγεί γιατί δεν εκθέτει τη προσωπική της ζωή και απαντάει για τις κριτικές που γράφονται.
Η Μελία Κράιλινγκ έγινε ευρύτερα γνωστή ως «Sofia Sideris» στη σειρά «Emily in Paris» που προβάλλεται στο Netflix, ενώ φέτος πρωταγωνιστεί στη δραματική σειρά «Οι Πανθέοι» στον ΣΚΑΙ.
Λίγο μετά τη λήξη της πολύμηνης απεργίας στο Χόλιγουντ η ηθοποιός μιλάει στο iefimerida.gr για όσα διεκδίκησε το αμερικάνικο σωματείο, για την απόφαση της να πρωταγωνιστήσει σε ελληνική καθημερινή σειρά, αποκαλύπτει τα αγαπημένα της στέκια, εξηγεί γιατί δεν εκθέτει τη προσωπική της ζωή και καταρρίπτει κάθε κλισέ, όπως «επειδή είμαστε μικρή χώρα πρέπει να έχουμε και μικρά όνειρα».
Η Μέλια Κράιλινγκ για τα παιδικά της χρόνια
Γεννημένη στη Γενεύη και μεγαλωμένη στην Αθήνα. Πώς ήταν τα παιδικά σας χρόνια; Ποια ανάμνηση σας έρχεται έντονα στο μυαλό;
Τα παιδικά μου χρόνια ήταν γεμάτα χαρές και λύπες, όλα σε μεγάλη ένταση και με συχνές εναλλαγές. Μου έλειπε πολύ ο πατέρας μου, ο οποίος ζούσε σε άλλα μέρη και δεν περνούσα χρόνο μαζί του παρά μόνο λίγες μέρες κάθε δυο-τρία χρόνια. Η μητέρα μου έκανε υπεράνθρωπες προσπάθειες να καλύψει το κενό, και με πολλούς τρόπους το κατάφερνε, ευτυχώς.
Στο σπίτι μας ήταν συχνά οι φίλοι της που με πρόσεχαν όλοι σαν δικό τους παιδί και καθώς ήταν όλοι τους πολύ νέοι ήταν και γεμάτοι φρέσκα όνειρα, τα οποία μου μετέδιδαν. Είχα κοντά τον παππού και τη γιαγιά μου που ήταν δάσκαλοι και μου έλεγαν παλιές ιστορίες τους, τη θεία μου που έχει φοβερό χιούμορ, το νονό μου που είναι πραγματικά σαν 2ος μπαμπάς μου.
Όλοι βοηθούσαν στην ανατροφή μου και είμαι ευγνώμων και σ´ αυτούς αλλά και στη μητέρα μου που με περικύκλωσε με τόση τρυφερότητα και ζεστασιά. Θυμάμαι έντονα τα μαθήματα χορού γιατί ήταν το μόνο που διεκδίκησα πολύ για τον εαυτό μου ως παιδί. Σε όλα τα άλλα ήμουν διαλλακτική και εύκολη αλλά αυτό δεν το διαπραγματευόμουν. Στην αίθουσα χορού ηρεμούσα, μούδιαζαν οι σκέψεις μου και όλα τα συναισθήματα εκφράζονταν μέσα από αυτό.
Φοιτήσατε σε αγγλικό σχολείο. Πώς ήσασταν ως μαθήτρια; Πώς ήταν τα εφηβικά σας χρόνια; Φρόνιμη, ζωηρή υπάκουη;
Συνήθως ήμουν υπερβολικά φρόνιμη και υπάκουη, πολύ καλή μαθήτρια σε όλα εκτός από τη φυσική. Πήγαινα σχολείο κανονικά, και όταν μπήκα στην εφηβεία έδωσα εξετάσεις για το φυτώριο της Κρατικής Σχολής Ορχηστρικής Τέχνης, οπότε τα απογεύματα έως το βράδυ ήμουν εκεί για να παρακολουθώ μαθήματα σύγχρονου χορού παράλληλα.
Από τη σχολή χορού στην υποκριτική. Θα αλλάζατε κάτι στη διαδρομή σας; Μεταξύ χορού και θεάτρου ποια παραμένει η μεγάλη σας αγάπη;
Δε θα άλλαζα τίποτα, όχι. Ήταν πολύ σημαντική αυτή η διαδρομή για να δω πόσο θέλω και πόσο αντέχω να ακολουθήσω κάτι. Και ήταν πολύ σημαντικό για μένα να το κάνω εκτός Ελλάδας, εκεί που δεν ήξερα κανέναν για να δοκιμαστώ. Ψαχνόμουν πολύ με την υποκριτική, ήθελα να δω αν μπορείς να εξερευνάς αλήθειες -όσο οξύμωρο κι αν είναι- με την ίδια εντιμότητα που μου έβγαζε ο χορός. Τότε ένας φίλος μου πρότεινε να δω τις ταινίες του Κασσαβέτη, και κάπως όλο καταστάλαξε μέσα μου. Είδα μια προσέγγιση που αναγνώριζα ενστικτωδώς, οι ηθοποιοί και η σκηνοθεσία παίζανε με βλέμματα και κίνηση στο χώρο, χωρίς να νταντεύουν το θεατή, ήταν απολαυστικό αλλά όχι εύκολο. Έμοιαζε κάπως με το είδος χορού που είχα θελήσει να ακολουθήσω έως τότε. Έτσι νομίζω πως τον χορό τον διάλεξα, και η υποκριτική με βρήκε. Δεν έχει ακριβώς να κάνει με το ποιο από τα δύο αγαπώ.
Έχετε ζήσει στο Λονδίνο, το Λος Άντζελες, στη Νέα Υόρκη, την Αθήνα. Αλήθεια που προτιμάτε να ζείτε;
Στη Νέα Υόρκη δε πρόλαβα να μετακομίσω, έφτασαν μόνο τα πράγματά μου! Δε νομίζω ότι θα μπορέσω ποτέ να πάρω απόφαση που προτιμώ να ζω ‘για πάντα’. Αυτή τη στιγμή εδώ θέλω να είμαι, μου είχε λείψει τρομερά.
Πώς ήταν η ζωή σας στο Λος Άντζελες και γιατί αποφασίσατε να μετακομίσετε στη Νέα Υόρκη;
Ήταν πολύ ωραία στο Λος Αντζελες και περνούσα πολύ καλά, ήταν λίγο σα να είσαι σε μόνιμες διακοπές με το ηλιόλουστο τοπίο, τις μεγάλες παραλίες, τα γυαλισμένα αυτοκίνητα και τους πανέμορφους ανθρώπους. Όμως κάποια στιγμή με κούρασε κι αυτό. Αισθάνθηκα πολύ μακριά από τη πραγματικότητα, έπρεπε να βγω λίγο απ’ όλο αυτό το ροζ συννεφάκι. Έσπασε κι από μόνο του δηλαδή, με τις έντονες αντιδράσεις στα χρόνια του Τραμπ, τις πορείες κατά του ρατσισμού, τον κόβιντ… Όλα θόλωσαν λίγο και ξαφνικά άδειασα κι εγώ. Ήθελα να πάω κάπου που η χρήση της πόλης και η έκφραση της κοινωνίας να συμβαδίζουν.
Η Αθήνα και η Νέα Υόρκη μοιάζουν λίγο σ’αυτό. Οπότε ίσως και γι’ αυτό να μη βιάστηκα να φύγω από την Αθήνα όταν είχα έρθει για διακοπές τα περασμένα Χριστούγεννα και άρχισα να επεξεργάζομαι το ενδεχόμενο να μείνω.
Η ηθοποιός μιλάει για τον Jeremy Irons και το «Emily in Paris»
Έχετε παίξει σε μεγάλες παραγωγές μεταξύ άλλων στις σειρές «The Borgias», «Emily in Paris». Υπήρξαν δυσκολίες στη διαδρομή σας; Τι θυμάστε έντονα από τις συγκεκριμένες σειρές που έχετε παίξει με πασίγνωστους ηθοποιούς;
Φυσικά και υπήρχαν δυσκολίες, πολλές. Όχι μόνο επειδή είναι μεγάλες παραγωγές, αλλά επειδή είναι χιλιάδες αυτοί που θέλουν να συμμετάσχουν. Άρα κάνεις άπειρες ακροάσεις και δέχεσαι άλλες τόσες απορρίψεις. Πρέπει κάπως να μη σε βασανίζει αυτό αλλά να το χρησιμοποιείς για να σε ωθεί κι άλλο. Όπως κάνουν οι αθλητές φαντάζομαι όταν δε βγαίνουν πρώτοι αλλά συμμετέχουν στον επόμενο αγώνα. Χρειάζεται μια άλλου τύπου ψυχική δύναμη. Σε γενικές γραμμές καταφέρνω να παίρνω λίγη απόσταση από κάποια τυχόν δυσκολία ώστε να θυμηθώ πόσο τυχερή είμαι που η προσπάθειά μου βρίσκει κάπου αντίκρισμα.
Πώς ήταν η συνεργασία με τον Jeremy Irons; Τι έχετε να θυμάστε από τον ηθοποιό;
Ήταν υπέροχος, ήσυχος, γεμάτος καλές συμβουλές για τεχνικά θέματα στο γύρισμα που δεν τα γνώριζα τότε και μας ωθούσε όλους να δουλεύουμε σκληρά και να δώσουμε ότι καλύτερο έχουμε. Κάπου εκεί συνειδητοποίησα ότι η έμπνευση δεν είναι ουρανοκατέβατη, είναι κάτι που μπορείς καθημερινά να τη δημιουργείς και να την πολλαπλασιάζεις με τη διάθεση και την πρόθεση που έχεις για αυτό που κάνεις. Στους Βοργίες έπαιζε και ο καταπληκτικός Προμηθέας Αλειφερόπουλος.
Πώς είναι να παίζει σε μια από τις πιο δημοφιλείς σειρές του Netflix το «Emily in Paris»; Κάποια ιστορία από τα backstage;
Είναι πολύ ωραία αν και δεν συνειδητοποιείς μέχρι αργότερα το πόσο μεγάλο είναι το κοινό της. Εγώ τουλάχιστον μετά το κατάλαβα. Οπότε στα γυρίσματα ήμουν πολύ χαλαρή και πέρασα τέλεια με τα κορίτσια εκεί. Ήταν πολύ ωραίο να μπαίνω σε μια δουλειά που επιβραβεύει και στηρίζει τη γυναίκα δίχως ενοχές και απολογισμούς. Πάντα θα θυμάμαι το πρώτο δοκιμαστικό για τα ρούχα. Εκτός του ότι ήταν ένα τεράστιο δωμάτιο γεμάτο με εκατοντάδες ρούχα και αξεσουάρ, ήταν τρομερή άσκηση στο να αποφασίσω ποια είναι αυτή η κοπέλα που θα παίξω από τον τρόπο που διαλέγει να παρουσιάζεται στον κόσμο. Από έξω προς τα μέσα δηλαδή, με πολύ παιχνίδι και δημιουργικότητα.
Θα σε δούμε σε επόμενο κύκλο; Μπορείς να μας πεις αν θα συνεχιστεί η σχέση των κοριτσιών;
Αυτό δεν μπορώ να το απαντήσω.
Πολλοί Έλληνες ηθοποιοί έχουν προσπαθήσει να κάνουν διεθνή καριέρα,ωστόσο σε συνεντεύξεις τους έχουν αναφέρει πως λόγω της γλώσσας δεν έχουν καταφέρει να κλείσουν «μεγάλους» ρόλους. Σε εσάς έπαιξε σημαντικό ρόλο η γλώσσα, ήταν θέμα τύχης;
Προφανώς παίζει μεγάλο ρόλο η γλώσσα. Όμως ακόμη και αν δεν ήμουν δίγλωσση, πιστεύω ότι δε πρέπει να προσπαθώ να τελειοποιήσω την αγγλική προφορά αλλά να τελειοποιήσω τη δική μου μοναδικότητα στην αγγλική γλώσσα.
Όπως κάνω όταν καλούμαι για ένα ρόλο να μιλήσω σε άλλες γλώσσες που δε τις μιλάω καλά (ή και καθόλου), και με άλλες προφορές. Μπορείς να χτίσεις έναν χαρακτήρα με μια προφορά, με μια ιδιαιτερότητα, και να το κάνει πολύ ενδιαφέρον. Αυτά όσον αφορά εμένα. Για τους άλλους δεν ξέρω και δε θα κρίνω εγώ τι και πώς πορεύονται. Όλοι μας χαράζουμε μια διαφορετική πορεία, ευτυχώς δηλαδή γιατί όλοι έχουμε κάτι διαφορετικό να προσφέρουμε.
Ο ρόλος στους Πανθέους και το γλυκό τηλεφώνημα της Κάτιας Δανδουλάκη
Πώς αποφασίσατε να παίξετε στη σειρά «Οι Πανθέοι»;
Ήταν μια πολύ ωραία πρόταση με υπέροχους συντελεστές, με βάση ένα εξαιρετικό μυθιστόρημα που συνάμα μου έδινε μια αίσθηση ασφάλειας ότι γνωρίζω εξ’ αρχής πώς θα εξελιχθεί η ιστορία αι οι χαρακτήρες. Ήταν επίσης από τις ελάχιστες φορές στην Ελλάδα που δεν είπαν όχι όταν ανέφερα τα αμερικανικά συμβόλαια βάσει των οποίων θα έπρεπε να συνεργαστούμε λόγω του ότι ανήκω στο αμερικανικό σωματείο.
Το πιο σημαντικό όμως ήταν και η πρώτη φορά που βρήκα έναν ρόλο κάπως μαλακό, ήσυχο και τρυφερό και ήθελα πολύ να το δοκιμάσω.
Τι σας δυσκόλεψε περισσότερο στη σειρά; Αλήθεια, έχετε συμβουλευτεί την κυρία Δανδουλάκη για το ρόλο της «Μάρμως» και ποια συμβουλή κρατάτε;
Στη σειρά με δυσκολεύει περισσότερο η έλλειψη χρόνου, αλλά από αυτό μαθαίνω κιόλας πολλά πράγματα για τον εαυτό μου, τα ελαττώματα και τις δυνάμεις μου. Φυσικά κι έχω συμβουλευτεί τη κα Δανδουλάκη, ήθελα πολύ να ακούσω τι πιστεύει για το ρόλο της Μάρμως αφού δεν υπάρχουν δυστυχώς τα παλιά αρχεία. Μου είπε πόσο διαφορετική είναι η σημερινή μας προσέγγιση στο μυθιστόρημα σε σχέση με την προηγούμενη. Το βράδυ της πρεμιέρας με πήρε τηλέφωνο αμέσως μετά την προβολή, μιλήσαμε ώρα και ήταν τόσο τρυφερή και γλυκιά με αυτά που μου έλεγε που δάκρυζα. Είναι υπέροχη, γεμάτη δύναμη και μόνο τυχερή νιώθω.
Η Μελία βρέθηκε ποτέ ανάμεσα σε δύο άντρες, όπως η τηλεοπτική «Μάρμω»;
Όχι. Με αυτόν τον τρόπο της μεγάλης αγάπης και για τους δύο, όχι. Δε μου έχει τύχει, ευτυχώς. Εδώ η μία μεγάλη αγάπη σε καταναλώνει, σκεφτείτε να είναι δυο ταυτόχρονα!
Μεταξύ μιας δυνατής αγάπης και ενός θυελλώδη έρωτα τι θα επιλέγατε;
Θέλω το πρώτο να εξελιχθεί από το δεύτερο.
Έχοντας δουλέψει σε μεγάλες ξένες παραγωγές πώς είναι η εμπειρία σας με τα γυρίσματα σε ελληνική παραγωγή; Ποιες διαφορές εντοπίζεται;
Είναι πολλές οι διαφορές που νομίζω ότι πηγάζουν από την κουλτούρα. Στην Ελλάδα είμαστε περήφανοι για το θέατρο, στην Αμερική για τον κινηματογράφο. Είναι εντελώς διαφορετικές προσεγγίσεις σε όλα, από την οργάνωση, τη σκηνοθεσία, την προώθηση, το κοινό, και φυσικά το παίξιμο. Το μέρος που έχει καλύτερη ισορροπία μεταξύ των δυο, είναι η Αγγλία κατά τη γνώμη μου επειδή και στα δύο δίνουν μεγάλη έμφαση.
Μελία Κράλινγκ: «Από μικρή δεν ήθελα να ξέρει κανείς τίποτα για εμένα...»
Έχετε κρατήσει τη προσωπική σας ζωή μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Είναι η δική σας στάση να προστατεύετε τη ζωή σας όταν οι κάμερες σβήνουν;
Έχω μεγάλη φοβία στο να χαθεί ο έλεγχος της ιδιωτικότητάς μου. Πάντα την είχα όμως,δεν ξεκίνησε από τη δουλειά μου αυτό. Από πολύ μικρή δεν ήθελα να ξέρει κανείς τίποτα για εμένα αν δεν είχα αποφασίσει εγώ η ίδια να το μοιραστώ. Όμως αυτό δε σημαίνει ότι είμαι κλειστή, κάθε άλλο. Είμαι αρκετά κοινωνική και μιλάω πολύ έως και υπερβολικά ανοιχτά στους κοντινούς μου ανθρώπους. Για τη δουλειά μου όμως, και ειδικά τώρα με την υπερέκθεση στα σόσιαλ μίντια, θεωρώ πιο σημαντική από ποτέ την ισορροπία μεταξύ της ιδιωτικότητας και του να είμαι προσβάσιμη στο κοινό, γιατί πώς θα διαλέξουν να δουν μια δουλειά μου αν δε με ξέρουν μεν, αλλά και πώς θα με πιστέψουν στους ρόλους μου αν γνωρίζουν τα πάντα για μένα, δε; Είναι λίγο σχοινοβασία όλο αυτό.
Να πω επίσης πως ναι, είναι η φύση της δουλειάς τέτοια που είναι δεδομένο ότι θα είσαι στο κέντρο της προσοχής κάποιες φορές. Αλλά για κάποιο λόγο οι άνθρωποι ξεχνούν ότι συνεχίζεις να είσαι κανονικός άνθρωπος, με συναισθήματα, προβλήματα, ανησυχίες, τραύματα που δεν είναι για δημόσια κατανάλωση. Και αφού δημιουργούμε κι εμείς οι ίδιοι την ψευδαίσθηση της οικειότητας μέσω των σόσιαλς, βρισκόμαστε πολλές φορές στο έλεος μιας κάπως άσχετης προς τη δουλειά μας κριτικής. Άρα, ναι, τα σκέφτομαι αυτά πολύ, χρειάζεται μέτρο.
Που σας αρέσει να πηγαίνετε στην Αθήνα; Αγαπημένα σας μέρη;
Μου αρέσει πάρα πολύ να πηγαίνω βόλτα στου Φιλοπάππου και στο Ρέμα Χαλανδρίου. Αγαπημένο καφέ είναι το Εν Φλύα στο Χαλάνδρι που είναι ήσυχα καθισμένο στην άκρη της ρεματιάς. Επίσης λατρεύω το Half Note, ενώ δεν είμαι ειδική λάτρης της τζαζ, περνάω πάντα όμορφα εκεί.
Η μητέρα σας είναι δημοσιογράφος, αλήθεια φλερτάρατε ποτέ με την ιδέα να ασχοληθείτε με τη δημοσιογραφία ή ποτέ δεν σας κέντρισε το ενδιαφέρον;
Ποτέ δεν σκέφτηκα να ακολουθήσω το ίδιο επάγγελμα αν και γράφω πολύ, θαυμάζω αυτό που έκανε και επίσης η δημοσιογραφία είναι κάτι που με απασχολεί και με ενδιαφέρει ως πολίτη. Νομίζω ότι η δημοσιογραφία αναγκαστικά έχει αλλάξει πολύ λόγω της υπερπληροφόρησης που έχουμε όλοι από το διαδίκτυο, και πρέπει κάπως να αναθεωρηθεί το πως ακριβώς γίνεται και ποιοι είναι οι καινούργιοι κανόνες, γιατί αυτή τη στιγμή υπάρχει μια σύγχυση. Ο δημοσιογράφος πρέπει να ξαναγίνει αναγκαίος και ακέραιος σε έναν κόσμο που όλοι μας νομίζουμε ότι τα ξέρουμε όλα επειδή παίρνουμε την πληροφορία πιο άμεσα και χωρίς επεξεργασία από ποτέ. Όμως ζούμε και σε μια εποχή που τα deep fakes είναι παντού, άρα πραγματικά το ελπίζω να υπάρξει ξανά εμπιστοσύνη μεταξύ του πολίτη και του δημοσιογράφου αλλιώς η ενημέρωσή μας θα είναι συνέχεια αμφιλεγόμενη. Αυτή η εμπιστοσύνη και η αμεροληψία πρέπει να ξαναχτιστεί κάπως.
Έχοντας ζήσει στο εξωτερικό τι είναι αυτό που δεν σας αρέσει στην ελληνική νοοτροπία; Έχετε δυσκολευτεί με κάποια πράγματα της καθημερινότητας σας;
Με δυσκολεύει η αντίληψη που αισθάνομαι πως υπάρχει, ότι επειδή είμαστε μικρή χώρα πρέπει να έχουμε και μικρά όνειρα καθώς και ο φόβος που υπάρχει για την αποτυχία. Το να προσπαθείς και να αποτυγχάνεις δε θα έπρεπε να είναι αφορμή για κοροϊδία και κουτσομπολιό, αλλά να κερδίζει το χειροκρότημα και τα εύσημα. Υπάρχει κάτι πιο θαρραλέο από το να προσπαθείς, ειδικά σε ένα μέρος που δεν διαθέτει τα μέσα να σε στηρίξει; Ας χειροκροτήσουμε περισσότερο τις αποτυχίες αυτών που προσπαθούν, γιατί η αποτυχία τους είναι μόνο το πρώτο βήμα, το επόμενο, αν έχουν ενθάρρυνση, θα είναι η επιτυχία. Και η επιτυχία απλώνεται.
Μελία Κράιλινγκ: «Στην Ελλάδα δεν έχω καταλάβει ποιοι ειδικεύονται στη τηλεοπτική κριτική...»
Διαβάζατε τις κριτικές που γράφονται για εσάς; Επηρεάζεστε;
Στην Αμερική και στην Αγγλία γνωρίζω ποια έντυπα και ποιοι ειδικοί γράφουν κριτικές για τηλεόραση, θετικές ή αρνητικές, που αξίζει να τις λάβω υπόψιν. Εδώ δεν είμαι σίγουρη ότι έχω καταλάβει ακόμα ποιοι ειδικεύονται στη τηλεοπτική κριτική. Συχνά είναι δυο αράδες, χωρίς αξιόλογη ανάλυση ή επιχειρήματά ούτε για τα θετικά ούτε για τα αρνητικά, και κάποιες είναι και ανυπόγραφες. Ακόμα πιο συχνά είδα ότι γράφονται μετά το πρώτο κιόλας επεισόδιο, πριν προλάβουν καλά καλά να δούνε μια εξέλιξη.
Για το θέατρο και το σινεμά αυτό είναι λογικό, για την τηλεόραση όμως είναι λίγο ανούσιο, δε βλέπω συχνά την πρόθεση εποικοδομητικής κριτικής. Και είναι κρίμα όταν τόσοι άνθρωποι και τόσες παραγωγές κάνουν μια τεράστια προσπάθεια για να ανέβει επίπεδο η δουλειά.
Είστε ικανοποιημένη με την απόφαση που πάρθηκε και έφερε το τέλος της απεργίας των ηθοποιών στο Χόλιγουντ;
Πάρα πολύ. Εδώ και καιρό ξέραμε ότι θα γίνει ένα μπαμ στη βιομηχανία γιατί μας διέφυγε εντελώς η τεχνολογία. Δε μπορούσε κανείς στην αρχή να προβλέψει τη δύναμη που θα είχαν οι ψηφιακές πλατφόρμες στο να ταξιδεύει η δουλειά μας ανά τον κόσμο, στιγμιαία. Μας διέφυγε λοιπόν τότε αυτό, και τώρα έπρεπε και να διορθώσουμε αλλά και να προβλέψουμε το επόμενο μεγάλο πρόβλημα που είναι η τεχνητή νοημοσύνη.
Είδα πριν λίγες μέρες το παράδειγμα προς αποφυγήν με τη διαφήμιση που «έπαιζε» η Σκάρλετ Γιόχανσον. Η οποία όμως δεν ήταν όντως αυτή, ήταν το όνομα και η φωνή της κλεμμένη χωρίς τη συγκατάθεσή της, για να πουλήσουν ένα προϊόν. Πρέπει λοιπόν να υπάρχουν κανονισμοί στα σωματεία και τα στούντιο, εφόσον δεν υπάρχει ακόμα νομοθεσία. Αλλιώς και δε θα ξέρουμε τι είναι αληθινό και θα εξαλειφθεί το επάγγελμά μας.