Ο Λεωνίδας Κακούρης μιλάει στο iefimerida.gr για τη δραματική σειρά εποχής «Το Ναυάγιο», τα δύσκολα γυρίσματα, την επιστροφή του στο Εθνικό και τη θεατρική συνεργασία με τον γιο του.
Ευγενικός, περιγραφικός με ωραία φωνή ο Λεωνίδας Κακούρης μιλάει με ενθουσιασμό τόσο για το ρόλο του «καπετάν- Στελή», στη δραματική σειρά «Το Ναυάγιο» -προβάλλεται από Κυριακή μέχρι Τετάρτη στις 22.50 στο Mega όσο και για την παράσταση «Βασιλιάς Ληρ» που θα ανέβει στο Εθνικό.
Το πρόγραμμα του ιδιαίτερο φορτωμένο κι ξεκλέβοντας λίγο χρόνο από τη μελέτη του «Βασιλιά Ληρ» ο Λεωνίδας Κακούρης μίλησε στο iefimerida.gr για τα απαιτητικά γυρίσματα στο «Ναυάγιο», μοιράστηκε τις σκέψεις του να μείνει εκτός τηλεόρασης μέχρι που ο ρόλος του «Στελή» έφτασε στα χέρια του και θυμάται την θεατρική του συνύπαρξη με τον γιο του, Βαγγέλη.
Ο Λεωνίδας Κακούρης για το «Ναυάγιο»
Τι σας έκανε να απαντήσετε θετικά στη πρόταση για «Το Ναυάγιο»;
Αρχικά το βιβλίο, είχα ακούσει ότι είναι πολύ καλό, το διάβασα στις διακοπές μου κι πραγματικά είναι μια ιστορία που σε βάζει σε έναν κόσμο που δεν θέλεις να βγεις. Το κλείνεις κι ανυπομονείς να το ανοίξεις πάλι -είναι μεγάλη αρετή αυτή για ένα βιβλίο.
Στη συνέχεια ο κύριος Καραγιάννης, ο οποίος με έπεισε τελικά να κάνω τηλεόραση. Δεν σας κρύβω πως σκεφτόμουν την κούραση που θα τραβήξω κι έλεγα πώς ίσως πρέπει να μαζευτώ. Μου πρότεινε τον «καπετάν- Στελή» και όταν έφτασαν στα χέρια μου τα πρώτα σενάρια της σειράς και άρχισα να διαβάζω το ρόλο συμπάθησα αυτόν τον άνθρωπο. Για να φτιάξω τον «Στελή» μου ήρθαν στο μυαλό μνήμες από Κρητικούς που πάνω σε αυτούς βασίστηκα. Οι Κρητικοί είναι πολύ ιδιαίτεροι άνθρωποι – όσο άγριοι μπορεί να φαίνονται άλλο τόσο είναι παιδιά με την καλή έννοια, δηλαδή έχουν μια παιδικότητα.
Διαβάζοντας τον συγκεκριμένο χαρακτήρα ένιωθα πως δεν έχω ξανά παίξει ρόλο σαν του «Στελή» . Δεν είναι τόσο «μεγάλος» ρόλος, τουλάχιστον στην αρχή, καθώς δεν θα μπορούσα λόγω θεατρικών υποχρεώσεων, και βλέποντας πόσο καλά δομημένες είναι οι υπόλοιπες ιστορίες, συν οι επιπλέον ιστορίες που έχουν γραφτεί από το βιβλίο -για να γίνει μια σειρά θέλει να ανοιχτούν τα κλαριά- άρχισα να ανυπομονώ να κάνω γυρίσματα. Εκεί που ήμουν κάπως διστακτικός στην αρχή, τελικά γύρισε διαφορετικά».
Περιγράψτε μου λίγο τον χαρακτήρα του «καπετάν- Στελή».
Είναι πολύ περήφανος, εύφλεκτος δηλαδή αρπάζει φωτιές αμέσως κι αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά οι δικοί του άνθρωποι. Ίδιος χαρακτήρας είναι κι η κόρη του - εξίσου δυναμική κι εύφλεκτη. Και οι δύο δεν τα κρατάνε μέσα τους, εκτονώνονται, κι αυτό είναι πολύ καλό γιατί δεν αφήνουν απόνερα στο ψυχισμό τους -πάνω απ’ όλα είναι «καθαροί» άνθρωποι.
Πώς ήταν τα πρώτα γυρίσματα;
Ξεκινήσαμε με ορμή κι μάλιστα τα πρώτα γυρίσματα ήταν τη περίοδο του μεγάλου καύσωνα όπου έπρεπε να φοράμε μάλλινα ρούχα κι όπως καταλαβαίνεται αυτός ο ενθουσιασμός εξαφανίστηκε. Ήταν ένας αγώνας αντοχής για όλους τους συναδέρφους και τους τεχνικούς που παίρνουν μέρος στο «Ναυάγιο». Τον Αύγουστο που κάναμε τα γυρίσματα πάνω σε πλοίο έπιανες τη λαμαρίνα και ήταν στο κόκκινο -καιγόσουν.
Πρόκειται για μια σειρά εξαιρετικά απαιτητική κι φαντάζομαι πώς για κάποιους συναδέρφους τα γυρίσματα ήταν πρωτόγνωρα. Το να κάνεις γύρισμα με κάμερες που κινούνται πάνω κι κάτω από το νερό, με δύτες, με ταχύπλοα που δημιουργούν τα κύματα και με ένα ολόκληρο επιτελείο ανθρώπων- όπως η πυροσβεστική – που έπρεπε να υπάρχουν για να γίνει η δουλειά μας με ασφάλεια είναι πραγματικά κάτι πρωτόγνωρο ακόμα και για τη χώρα μας -δεν έχει ξανά συμβεί με άλλη ελληνική σειρά.
Γενικότερα, «Το Ναυάγιο» έχει απαιτητικά γυρίσματα, αλλά όλοι αυτοί οι κόποι ανταμείβονται αν το αποτέλεσμα καταφέρει να σε ικανοποιήσει. Αρχικά να ικανοποιήσει τους δημιουργούς/ συντελεστές της σειράς κι μετά αυτή η προσπάθεια να περάσει στον κόσμο.
Εκτός από τις δυσκολίες των γυρισμάτων υπάρχουν και οι δυσκολίες των ρόλων που έχεις να αντιμετωπίσεις ως ηθοποιός. Ο «Στελής» θα περάσει κάτι πολύ δύσκολο στη ζωή του.
Δηλαδή θα υπάρξει κάποια ανατροπή;
Φυσικά, θα υπάρξει μια μεγάλη ανατροπή. Το ναυάγιο είναι ένα κομβικό σημείο στην ιστορία, δεν γίνεται αμέσως. Όπως είδατε γνωρίζουμε τους ήρωες, βλέπουμε πώς συνδέονται και καταλήγουν να ανέβουν στο «Φοίνιξ». Κάποιοι άτυχοι που δεν πρόλαβαν να ανέβουν γίνονται τυχεροί, κάποιοι θέλησαν να αλλάξουν τη μοίρα τους τελικά τους επιφύλασσε ένα άλλο παιχνίδι, ο κάθε ήρωας - υπάρχουν πολλές ιστορίες -έχει κάτι διαφορετικό. Ο «Στελής» θα δει εκείνη την ώρα ότι το κακό έρχεται -δηλαδή σαν ναυτικός με την εμπειρία που κουβαλάει είδε πως τα πράγματα δεν έγιναν σωστά την ώρα που έφευγε το πλοίο – έγιναν πολλά λάθη.
Ο ίδιος θα νιώσει τύψεις;
Εννοείται! Αυτό που θα συμβεί στον «Στελή» δεν αντέχεται για έναν γονιό. Οι τύψεις δεν αντέχονται. Ο «Στελής» αγωνίστηκε, πάλεψε με όλες του τις δυνάμεις -εγώ δεν θα του καταλόγιζα τίποτα. Το μόνο που θα μπορούσε να κάνει ήταν να πέσει στη θάλασσα -δεν θα μπορούσε να κάνει απολύτως τίποτα άλλο. Έκανε ότι είναι ανθρωπίνως δυνατόν.
Πρόκειται για σειρά λαθών. Συνήθως οι μεγάλες τραγωδίες γίνονται από μια σειρά μικρών- μικρών λαθών τα οποία με τα χρόνια παγιώνονται. Κι έρχεται εκείνη η στιγμή που όλο αυτό το πληρώνουμε- δυστυχώς, συνήθως, το πληρώνουν οι άνθρωποι που δεν φταίνε. Αν κοιτάξετε το ναυάγιο και το δυστύχημα στα Τέμπη θα δείτε όλα τα μικρά λαθάκια που περνάνε κι παγιώνονται, γίνονται νοοτροπία σε βάθος χρόνου μέχρι που έρχεται η καταστροφή. Έτσι συνέβη και στο «Ναυάγιο».
Σας αρέσουν λίγο παραπάνω οι αληθινές ιστορίες, τα έργα εποχής;
Τυχαίνει- δεν έχω προτίμηση. Αυτή τη σεζόν οι περισσότερες ελληνικές σειρές είναι εποχής οπότε βάση στατιστικής το πιθανότερο ήταν να παίξω σε σειρά εποχής. Δεν είναι όμως αυτό που παίζει ρόλο στην κρίση μου- κάθε άλλο.
Μετά το τέλος της σειράς «Άγριες Μέλισσες» που κατάφεραν να ανοίξουν το δρόμος της μυθοπλασίας ξανά στην τηλεόραση είχατε το άγχος για το επόμενο σας βήμα;
Η αλήθεια είναι πως άνοιξε με έναν τρόπο ο δρόμος που μέχρι τότε ήταν κλειστός. Δεν ήταν εύκολο- είχαμε περάσει μια περίοδο μεγάλης ανυδρίας.
Όχι, δεν είχα τέτοιο άγχος. Το δικό μου άγχος είναι στους επόμενους ρόλους, κι πιστέψτε με δεν είναι εύκολο, να δω μέσα από τον τρόπο που μελετάω τον καινούργιο ρόλο να αποτινάξω τον παλιό. Δηλαδή, μπορεί κάποιος να πάρει ένα ρόλο κι να τον φτιάξει όπως πάνω – κάτω ήταν ο Δούκας. Μετά ήρθε ο «Θέμης» όπου θα μπορούσα να είχα φέρει τον «Δούκα» ελαφρώς παραλλαγμένο που φυσικά θα περνούσε και μια χαρά θα ήταν, αλλά για μένα δεν θα είχε ενδιαφέρον. Θα ήταν σαν να ξανά πήγαινα την ίδια διαδρομή από την ανάποδη -δεν θα άλλαζα τοπία. Προτίμησα να κόψω σε έναν παράδρομο κι να ανακαλύψω τον «Θέμη» προσπαθώντας να μην θυμίζει σε τίποτα τον «Δούκα».
Τώρα στο «Ναυάγιο» το πρώτο μου μέλημα ήταν να βρω ποιος είναι ο «Στελής». Για μένα πάντα είναι σημαντικό να ξεχωρίσω τον νέο μου ήρωα από τον προηγούμενο που αφήνω.
Φέτος το χειμώνα θα παίξετε στο Εθνικό. Θα μου πείτε για τη παράσταση και πώς νιώθετε που ως απόφοιτος Εθνικού επιστρέφεται στο «σπίτι» σας;
Θα παίξω στη παράσταση «Βασιλιάς Ληρ» σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά, με ένα επιτελείο αξιόλογων ηθοποιών και με μια ενδιαφέρουσα πρόταση. Ο λόγος του «Βασιλιά Ληρ» αποδίδεται όπως πρέπει με σεβασμό σε ένα κλασικό έργο, η σκηνοθετική ματιά δεν είναι κλασική -θα έχει μια ισχυρή ταυτότητα η παράσταση.
Τώρα που είμαι στο Εθνικό ζω μια παράλληλη ιστορία, καθώς περπατάω πάλι σε αυτούς τους διαδρόμους που μπαινόβγαινα ως νεαρός οπότε το μυαλό κάνει πίσω γυρίσματα.. Μου έρχονται πολλές εικόνες!
Λεωνίδας Κακούρης: Η προσωπική ζωή και η θεατρική συνύπαρξη με το γιο του
Δεν προβάλλεται καθόλου τη προσωπική σας ζωή. Αλήθεια πώς περνάτε τον ελεύθερο χρόνο σας;
Όταν οι κάμερες είναι ανοιχτές εγώ δουλεύω, μετά που κλείνουν συνεχίζω κανονικά τη ζωή μου. Θα κάνω τη πλάκα μου, θα περάσω το χρόνο μου με τους ανθρώπους μου. Ξέρετε εμείς οι ηθοποιοί τρέχουμε πάρα πολύ. Προσπαθούμε να προλάβουμε το τρένο που είναι δίπλα μας και να το ανεβούμε, αλλά ταυτόχρονα να νιώσουμε τη διαδρομή. Η υποκριτική είναι μια ιδιαίτερη ασχολία γιατί σου απασχολεί το μυαλό όλη την ημέρα -τουλάχιστον το διάστημα που ψάχνεις να βρεις τις αλήθειες για ένα έργο ή τις λεπτομέρειες για ένα ρόλο.
Την περσινή σεζόν συνεργαστήκατε θεατρικά με το γιο σας, Βαγγέλη στη θεατρική παράσταση «Η μελωδία της Ευτυχίας», ο οποίος υποδυόταν τον «Κερτ». Ποια ήταν τα συναισθήματα σας που μοιραζόσασταν τη σκηνή με το παιδί σας;
Ήταν πολύ τρυφερό, τον καμάρωνα και μπήκε με ενθουσιασμό από τη πρώτη ημέρα που ξεκίνησαν οι πρόβες μέχρι την τελευταία παράσταση. Του άρεσε πάρα πολύ όλη η διαδικασία. Όλα τα παιδιά έδειξαν έναν φοβερό επαγγελματισμό κι μάλιστα οι πρόβες ήταν ιδιαίτερα απαιτητικές καθώς έπρεπε να συνδυάσουν χορό, τραγούδι, λόγο -ήταν πολύ δύσκολο. Με το που έμπαινα στο θέατρο με το γιο μου εκείνος μου έλεγε «γεια μπαμπά» και τον έβλεπα πάλι όταν τελειώναμε που μου έλεγε πάλι «γεια μπαμπά». Στην τελευταία παράσταση όλα τα παιδιά έκλαιγαν από την υπόκλιση -ήταν πολύ συγκινητικές στιγμές. Για τα παιδιά είτε ακολουθήσουν το δρόμο του θεάτρου, είτε όχι όλο αυτό που έζησαν είναι μεγάλη προίκα.
Μέσα από τους ρόλους σας έχετε ανακαλύψει πράγματα για τον εαυτό σας;
Βέβαια! Όταν καταπιάνεσαι με κείμενα, τα οποία μπορεί να δείχνουν παράταιρα για την εποχή μας, όμως έχουν απήχηση, είναι σαν να ξεμακραίνεις από μια εικόνα μπερδεμένη που είναι η πραγματικότητα μας. Όταν έχουμε να διαχειριστούμε τόσες πληροφορίες, τρέξιμο, οικογένεια, ειδήσεις με δολοφονίες, πλημμύρες πρέπει να κάνουμε λίγο πίσω να δούμε γενικότερα την εικόνα. Αυτό σε απομονώνει λίγο σε βάζει σε έναν κόσμο είτε να ζουμάρεις, είτε να ανοίξεις το κάδρο να δεις τι είναι, να το αποκωδικοποιήσεις και να το λύσεις. Γιατί πολλές φορές κάποια πράγματα μάς φαίνονται τρομερά δύσκολα κι προσπαθούμε να τα εξειδικεύσουμε. Ο χώρος της υποκριτικής μάς δίνει τη δυνατότητα να απομακρυνθούμε για λίγο και να ξαναδούμε τον κόσμο κι μέσα στον κόσμο ξανά βλέπουμε κι εμάς με μια άλλη ματιά