Όταν η Αννα Γουίντουρ μπήκε για πρώτη φορά στη Vogue, η τότε εκδότρια Γκρέις Μιραμπέλα τη ρώτησε τι δουλειά ήθελε. «Τη δική σου», απάντησε η Άννα Γουίντουρ.
Ένα νέο βιβλίο της Νίνα-Σοφία Μοράλες, με τίτλο «Glossy: The Inside Story of Vogue», περιγράφει πώς είναι η ζωή στη βιομηχανία της μόδας και πιο συγκεκριμένα πώς είναι η ζωή στη Vogue, και -μεταξύ άλλων- περιγράφει άγνωστα περιστατικά με πρωταγωνίστρια την ισχυρή κυρία της μόδας.
Σε ένα απόσπασμα του βιβλίου, που φέρνει στη δημοσιότητα η Daily Mail, η Νίνα-Σοφία Μοράλες γράφει: «Το 2006, ήμουν σε μια προβολή της ταινίας "Ο διάβολος φορούσε Prada" με μία φίλη που ήταν ανώτερο στέλεχος της βρετανικής Vogue. Στην ταινία, όπως είναι γνωστό, η Μέριλ Στριπ υποδύεται την τρομακτική Μιράντα Πρίστλεϊ, την εκδότρια ενός διάσημου περιοδικού μόδας».
Ακολουθούν αποσπάσματα του βιβλίου:
Η προκάτοχος της Άννα Γουίντουρ έμαθε για την απόλυσή της από την τηλεόραση
«Τότε, ήταν ευρέως αποδεκτό πως επρόκειτο για το πορτρέτο της εκδότριας της Vogue, Άννα Γουίντουρ. Ρώτησα τη φίλη μου τι σκεφτόταν για την ταινία. "Ήταν υποτιμητική", είπε. Η Γουίντουρ, φημισμένη για το αδύνατο κορμί της και την άψογη σιωπή της, είναι ικανή να προκαλεί φόβο και γοητεία, ακόμη και εάν δεν έχεις ιδιαίτερη αίσθηση της μόδας. Ιδιαίτερα φιλόδοξη, μετακόμισε στη Νέα Υόρκη το 1975 και αφού πέρασε από διάφορα περιοδικά, ορίστηκε εκδότρια της Vogue.
Η προκάτοχός της, Γκρέις Μιραμπέλα, η οποία ήταν πάνω από 35 χρόνια στην εταιρεία, τα 17 ως αρχισυντάκτρια, έμαθε για την απόλυσή της από την τηλεόραση.
Μπορείτε να πείτε ό,τι θέλετε για την Άννα Γουίντουρ -και φυσικά υπάρχουν πολλοί που θα ήθελαν να το κάνουν- αλλά δεν μπορείτε να αρνηθείτε την ισχύ της. Βρίσκεται στο τιμόνι της αμερικανικής Vogue από το 1988 και πλέον κάθεται στην κορυφή της βιομηχανίας μόδας αξίας 2,4 τρισεκατομμυρίων δολαρίων.
Ωστόσο, η Γουίντουρ δεν είναι η μακροβιότερη εκδότρια της αμερικανικής Vogue. Η τιμή αυτή ανήκει στη διάσημη Έντνα Γούλμαν Τσέις, που κυριάρχησε από το 1914 έως το 1952 και η οποία, όταν της είπαν πως ένα από τα στελέχη της είχε επιχειρήσει να αυτοκτονήσει πηδώντας στο μετρό, είπε: "Εμείς στη Vogue δεν πέφτουμε κάτω από τα τρένα του μετρό, αγαπητέ μου. Αν χρειαστεί να το κάνουμε, παίρνουμε υπνωτικά χάπια".
Η πρώτη δουλειά της Άννα Γουίντουρ ήταν στο Harpers & Queen, όπου θεωρήθηκε "αδιάφορη και γελοία". Όταν ανέλαβε τη βρετανική Vogue (γνωστή ως Brogue), η συνάδελφός της -αργότερα αντίπαλος- Λιζ Τιλμπέρις είπε ότι η συμπεριφορά του αφεντικού της ήταν τόσο "δυσάρεστη που άρχισε να παθαίνει κρίσεις άσθματος"».
Πώς γεννήθηκε το περιοδικό Vogue
«Όπως πολλές από τις καλύτερες ιδέες, το περιοδικό γεννήθηκε σε ένα απλό δωμάτιο. Αν και σε αυτή την περίπτωση ήταν ένα μεγάλο και πλούσια διακοσμημένο δωμάτιο σε ένα αρχοντικό της Νέας Υόρκης, που ανήκε σε έναν αριστοκράτη, τρελό με τις εκδόσεις, λάτρη του παλιού χρήματος, με το όνομα Άρθουρ Τουρνούρ. Η κόρη του πήρε το όνομα Vogue και το περιοδικό ήταν ο τρόπος του να την εισάγει στην υπεροπτική αστική τάξη της Νέας Υόρκης».
«Τότε (όπως και τώρα), η Vogue αναφερόταν στην υψηλή κοινωνία, τους χορούς και τα γκαλά και μια ζωή που οι περισσότεροι από εμάς δεν μπορούσαμε να φανταστούμε, αλλά προφανώς ήταν κάτι για το οποίο ο κόσμος τρελαινόταν να διαβάζει. Ο Τουρνούρ δημιούργησε ένα κομψό περιοδικό για την αναπτυσσόμενη μεσαία τάξη των ΗΠΑ που ήθελε να ρίξει μια ματιά σε έναν κόσμο μακριά από αυτούς, ενώ οι πλούσιοι το αγόραζαν για να δουν τι έκαναν οι φίλοι τους.
Να σημειωθεί ότι η βρετανική έκδοση βοήθησε στη διάσωση της αμερικανικής Vogue μετά το κραχ της Γουόλ Στριτ το 1929, όταν η αγορά έχασε 14 δισεκατομμύρια δολάρια σε μία ημέρα και οι υπάλληλοι σε ξενοδοχεία στις οικονομικές περιοχές ρωτούσαν τους επισκέπτες τους εάν ήθελαν δωμάτια για ύπνο ή για να πηδήξουν».
Τι γίνεται με τη γαλλική έκδοση της Vogue;
«Η Αμερικανίδα Τζόαν Τζουλιέτ Μπακ γεννήθηκε σε μια ζωή γεμάτη προνόμια, αρκετά πλούσια για να προσληφθεί με έναν μικρό μισθό προτού γίνει εκδότρια της γαλλικής Vogue (Frogue) από το 1994 έως το 2001.
Κόρη ενός παραγωγού του Χόλιγουντ, η Μπακ μεγάλωσε μέσα στα πλούτη και την πολυτέλεια στα περίχωρα του Παρισιού, όπου η Λορίν Μπακόλ και ο Πίτερ Ο’ Τουλ ήταν καλεσμένοι σε δείπνα, ενώ η καλύτερή της φίλη ήταν η Αντζέλικα Χιούστον.
Είχε σχέση με τον Ντόναλντ Σάδερλαντ, ενώ ο Λέοναρντ Κοέν της είχε ζητήσει να φύγει μαζί του. Μεταξύ των καλύτερων φίλων της ήταν οι Τζάκι Κένεντι, Ιβ Σεν Λοράν και Καρλ Λάγκερφελντ. Αλλά το προσωπικό είχε υποψιαστεί πως ήταν κατάσκοπος της Άννα Γουίντουρ και της μιλούσε στα αγγλικά και όχι στα γαλλικά, αν και τα μιλούσε άπταιστα. Όταν έφυγε, δόθηκε εντολή να μπει σε μια κλινική αποκατάστασης, διαφορετικά δεν θα λάμβανε την αποζημίωση. Ήταν απολύτως νηφάλια, αλλά συμφώνησε καθώς χρειαζόταν τα χρήματα για να φροντίσει τον ηλικιωμένο πατέρα της».
Το βιβλίο αναφέρεται και στη νέα ψηφιακή εποχή της βρετανικής Vogue και στον εκδότη της, Ένινφουλ:
«Το ερώτημα τώρα είναι: μπορεί ένα πολυτελές περιοδικό σαν αυτό να έχει μέλλον σε μια ψηφιακή εποχή; Σύμφωνα με τον νέο εκδότη Έντουαρντ Ένινφουλ, τον πρώτο μαύρο, γκέι, άνδρα εκδότη της βρετανικής Vogue, το έδαφος έχει αλλάξει: είναι πιο πολιτικό και πολύ πιο διαφορετικό».