Η πολυαναμενόμενη βιογραφική ταινία για τη Μέριλιν Μονρόε χαρακτηρίστηκε «σκληρή και σπαρακτική», καθώς οι θεατές παραδέχτηκαν ότι την έκλεισαν μετά από 20 λεπτά.
Η ταινία Blonde του Netflix, με πρωταγωνίστρια την Ana de Armas στον ρόλο του αείμνηστου icon του Χόλιγουντ, χαρακτηρίστηκε από τους θεατές «μη παρακολουθήσιμη», καθώς διαφώνησαν με το περιεχόμενό της.
Ενώ οι θαυμαστές βρίσκονται σε αναβρασμό για την απεικόνιση της Μονρόε σε αυτή την ταινία, δεν είναι η μόνη βιογραφική ταινία που έχει πέσει στο κενό τα τελευταία χρόνια, με αρκετές άλλες ταινίες υψηλού προϋπολογισμού για είδωλα της κινηματογραφικής και της μουσικής βιομηχανίας να έχουν αποδοκιμαστεί από κριτικούς και κοινό.
Παρακάτω ακολουθούν μερικές από τις βιογραφικές ταινίες με την πιο κακή υποδοχή των τελευταίων ετών...
Grace of Monaco, 2014
Αφού κυκλοφόρησε το τρέιλερ της βιογραφικής ταινίας της Γκρέις Κέλι, Grace of Monaco, το 2014, ορισμένες πτυχές της ταινίας προκάλεσαν επικρίσεις - ιδίως ο γάμος της με τον πρίγκιπα Ρενιέ Γ'.
Το είδωλο του Χόλιγουντ, το οποίο υποδύθηκε η Νικόλ Κίντμαν, εγκατέλειψε την καριέρα της ως ηθοποιός για να παντρευτεί τον Μονεγάσκο πρίγκιπα, με τον οποίο απέκτησε δύο παιδιά: τον Αλβέρτο και την Καρολίνα.
Η ταινία «Γκρέις του Μονακό» βρίσκει την πρώην ηθοποιό σε ένα σταυροδρόμι μετά από έξι χρόνια ζωής ως royal.
Ωστόσο, μετά την κυκλοφορία του τρέιλερ της ταινίας, η βασιλική οικογένεια του Μονακό αντέδρασε σε αυτό που χαρακτήρισε «φάρσα».
Σε μια οργισμένη δήλωση, η οικογένεια δήλωσε ότι ήθελε να πάρει αποστάσεις από τη βιογραφική ταινία, η οποία, όπως είπε, ήταν «εντελώς φανταστική» και βασίστηκε σε ανακριβείς πληροφορίες.
Απαντώντας στις επικρίσεις της βασιλικής οικογένειας, αλλά και των κριτικών, η Νικόλ Κίντμαν δήλωσε στο Good Morning Britain: «Οι περισσότερες ταινίες που κάνω προκαλούν αναστάτωση. Δεν νομίζω ότι έχω κάνει ποτέ ταινία που να μην έχει προκαλέσει κάποιου είδους αντιπαράθεση».
Nina, 2016
Αφού η ηθοποιός του Avatar, Ζόι Σαλντάνα, πήρε τον ρόλο της θρυλικής τραγουδίστριας Νίνα Σιμόν σε μια ταινία του 2016 για τη ζωή της, η παραγωγή σύντομα ταλαιπωρήθηκε από κατηγορίες για διακρίσεις με βάση το χρώμα.
Η Σιμόν ήταν μια Αφροαμερικανίδα τραγουδίστρια της τζαζ με ιδιαίτερη φωνή και ακτιβίστρια των πολιτικών δικαιωμάτων που πάλεψε με τον ρατσισμό καθ' όλη τη διάρκεια της καριέρας της, και πολλοί θεώρησαν προβληματικό το ότι η Δομινικανή / Πουερτορικανή Σαλντάνα είχε επιλεγεί για να την υποδυθεί.
Η ταινία κατηγορήθηκε ότι προωθούσε το «blackface», καθώς το δέρμα της Σαλντάνα ήταν σκουρόχρωμο και φορούσε προσθετική μύτη προκειμένου να υποδυθεί την τραγουδίστρια.
Κατά την κυκλοφορία της ταινίας οι απόγονοι της τραγουδίστριας, συμπεριλαμβανομένης της κόρης της Simone Kelly, άσκησαν έντονη κριτική στην επιλογή του casting.
Αν και υπερασπίστηκε τον ρόλο της εκείνη την εποχή, η Σαλντάνα ζήτησε τελικά συγγνώμη για τον ρόλο της Σιμόν το 2020. «Νόμιζα τότε ότι είχα την άδεια επειδή ήμουν μαύρη γυναίκα, και είμαι. Αλλά είναι η Νίνα. Και η Νίνα είχε μια ζωή και ένα ταξίδι που πρέπει να τιμηθεί με κάθε λεπτομέρεια... Της άξιζε κάτι καλύτερο» παραδέχθηκε.
Diana, 2013
Η ιστορία της πριγκίπισσας Νταϊάνα έχει αναπαρασταθεί σε διάφορες τηλεοπτικές και κινηματογραφικές μεταφορές με την πάροδο των ετών, όπως στην ταινία The Crown του Netflix και στην ταινία Spencer του 2021.
Ενώ όλες οι διασκευές μπορεί να υπόκεινται σε κριτική, ήταν η ταινία Diana του 2013, με πρωταγωνίστρια τη Ναόμι Γουότς στον ρόλο της εκλιπούσας πριγκίπισσας της Ουαλίας, που έμεινε στην Ιστορία για όλους τους λάθος λόγους.
Επικεντρώθηκε στη σχέση της Νταϊάνα με τον καρδιοχειρουργό δρα Hasnat Khan (τον οποίο υποδύεται ο Naveen Andrews) μετά τη διάλυση του γάμου της με τον τότε πρίγκιπα Κάρολο.
Καθώς η ταινία έκανε πρεμιέρα και απέσπασε άθλιες κριτικές από τους Βρετανούς κριτικούς σε όλους τους τομείς, η Γουάτς αποχώρησε ακόμη και από συνέντευξη με τον Σάιμον Μάγιο του BBC, με αποτέλεσμα να πει ότι ήταν «αμυντική».
Οι κριτικοί χαρακτήρισαν τη βιογραφική ταινία «υπέροχα απαίσια» και «αμήχανα ενοχλητική, αποτρόπαια και παρεμβατική».
Απαντώντας στην κριτική, ο σκηνοθέτης της ταινίας Oliver Hirschbiegel δήλωσε ότι οι κριτικές ήταν «καταστροφικές», αλλά επέμεινε ότι η κακή υποδοχή του έργου του από το Ηνωμένο Βασίλειο οφειλόταν σε ανεπίλυτο «τραύμα» σχετικά με το πώς πέθανε η πριγκίπισσα της Ουαλίας.
Bohemian Rhapsody, 2018
Ο Ράμι Μάλεκ κέρδισε Όσκαρ για την ερμηνεία του αγαπημένου τραγουδιστή της ροκ και frontman των Queen, Φρέντι Μέρκιουρι, στη βιογραφική ταινία της ζωής του, αλλά αυτό δεν εμπόδισε τους κριτικούς και τους θεατές να βρουν σοβαρά ελαττώματα στην ταινία.
Μεταξύ των επικρίσεων της ταινίας ήταν η απεικόνιση της σεξουαλικότητας του Μέρκιουρι, δείχνοντας αρχικά την εννιάχρονη σχέση του με την αρραβωνιαστικιά του Mary Austin πριν αρχίσει να βγαίνει με τον κομμωτή Jim Hutton, μέχρι να πεθάνει το 1991 μετά από προσβολή από AIDS.
Αν και η ταινία κάνει να φαίνεται ότι η σεξουαλικότητα του Μέρκιουρι έκανε στροφή 180 μοιρών μεταξύ αυτών των σχέσεων, παρέλειψε να σημειώσει ότι είχε σχέσεις με άνδρες κατά τη διάρκεια της σχέσης του με την Austin, και στη συνέχεια κατηγορήθηκε για «straightwashing».
Καθώς οι επικρίσεις για την απεικόνιση της ρευστής σεξουαλικότητας του Μέρκιουρι πληθαίνουν, ο ίδιος ο Malek έβαλε στο στόχαστρο τον τρόπο με τον οποίο η ταινία αντιμετώπισε το θέμα.
Μιλώντας στο USA Today, δήλωσε: «Ήταν κάτι για το οποίο πίεσα, για να είμαι ειλικρινής, όσο το δυνατόν περισσότερο, και το έθεσα επανειλημμένα υπόψη των παραγωγών και των σκηνοθετών και όλων όσοι άκουγαν. Αν εξαρτιόταν από εμένα, θα μου άρεσε πολύ να είχα ενσωματώσει περισσότερα».
Η θεωρία των πάντων, 2015
Μια άλλη ταινία που σάρωσε κατά τη διάρκεια της περιόδου των βραβείων εν μέσω αντιδράσεων ήταν η απεικόνιση της ζωής του διάσημου φυσικού Στίβεν Χόκινγκ το 2017.
Η ταινία, στην οποία πρωταγωνιστούσε ο Έντι Ρέντμεϊν ως Hawking, κατέγραφε τη σχέση του με την πρώτη του σύζυγο Jane (Felicity Jones), τη διάγνωσή του με τη νόσο του κινητικού νευρώνα σε ηλικία 21 ετών και την πρωτοποριακή θεωρία του για τις μαύρες τρύπες, η οποία του χάρισε διεθνή αναγνώριση.
Ωστόσο, παρόλο που ο Ρέντμεϊν κέρδισε Όσκαρ για την ερμηνεία του φυσικού, η επιλογή του αμφισβητήθηκε, καθώς ένας υγιής ηθοποιός υποδύεται έναν ανάπηρο άνθρωπο.
Η δημοσιογράφος και ακτιβίστρια για την αναπηρία Φράνσις Ράιαν έγραψε στην εφημερίδα The Guardian ότι η επιλογή του κάστινγκ έμοιαζε με «cripping up» (το «cripping up» είναι όταν ένας ηθοποιός χωρίς αναπηρία αναλαμβάνει τον ρόλο ενός χαρακτήρα με αναπηρία και η απεικόνισή του συχνά περιλαμβάνει τη μίμηση των φυσικών χαρακτηριστικών μιας συγκεκριμένης αναπηρίας ή ιατρικής πάθησης).
Συγκεκριμένα είπε: «Για πολλά άτομα με αναπηρία στο κοινό, αυτό σημαίνει να βλέπουν ένα άλλο άτομο να προσποιείται την ταυτότητά τους».
The Fifth Estate, 2013
Ενώ ο Τζούλιαν Ασάνζ ζητούσε άσυλο στην πρεσβεία του Ισημερινού στο Λονδίνο, χρησιμοποίησε τον ελεύθερο χρόνο του για να γράψει μια 10σέλιδη επιστολή στον ηθοποιό του Χόλιγουντ Μπένεντικτ Κάμπερμπατς, ο οποίος μόλις είχε αναλάβει τον ρόλο του ιδρυτή των Wikileaks, σε μια νέα βιογραφική ταινία.
Το περιεχόμενο της επιστολής παρακαλούσε τον Κάμπερμπατς να αποσυρθεί από την ταινία, την οποία ο Ασάνζ θεωρούσε «τοξική» και τροφοδοτούμενη από ανθρώπους που είχαν «βεντέτα» εναντίον του.
Η επιστολή προειδοποιούσε τον Κάμπερμπατς: «Θα χρησιμοποιηθείς, ως μισθωμένο όπλο, για να πάρεις την εμφάνιση της αλήθειας με σκοπό να τη δολοφονήσεις. Για να με παρουσιάσετε ως κάποιον ηθικά συμβιβασμένο και να με τοποθετήσετε σε μια παραποιημένη ιστορία. Για να δημιουργήσετε ένα έργο, όχι μυθοπλασίας, αλλά εξευτελισμένης αλήθειας».
Σύμφωνα με τον ηθοποιό, η επιστολή τον προβλημάτισε και παραλίγο να τον οδηγήσει στο να εγκαταλείψει εντελώς την ταινία - αλλά τελικά παρέμεινε στον ρόλο του και η ταινία κυκλοφόρησε.
Όπως ήταν αναμενόμενο, ο Ασάνζ και οι υποστηρικτές του είχαν πολλά να πουν όταν κυκλοφόρησε το The Fifth Estate, χαρακτηρίζοντάς το «μαζική προπαγανδιστική επίθεση» εναντίον του ίδιου και του προσωπικού του Wikileaks.