Πόση πικρία, στα όρια του θυμού μπορεί να νιώσει κάποιος μετά από 2,47 ώρες στην πλατφόρμα του Netflix, βλέποντας την βιογραφική ταινία για την Μέριλιν Μονρόε «Blonde»; Η ταινία που χαρακτήρισαν οι New York Times «νεκροφιλική« είναι ένας μεταθανάτιος «βιασμός» του ειδώλου.
Τελικά πρέπει να είναι πολύ εύκολο, γρήγορο, στανταράκι για κάποιους σκηνοθέτες να κάνουν βιογραφικές ταινίες για σταρ που υπήρξαν μύθοι, που άλλαξαν την εικόνα της βιομηχανίας τους. που διψάμε διαρκώς για νέες εικόνες τους. Το σκεφτόμουν για την περίπτωση του φιλμ «Ελβις», τώρα όμως, βλέποντας το «Βlonde» στο Netflix βεβαιώθηκα. Είναι εύκολο, σίγουρη η επιτυχία να δείξεις με τα ένστικτα του ηδονοβλεψία την λαμπερή ζωή και την ερωτική απήχηση των ειδώλων, να κάνεις αφελή ψυχολογικά άλματα και υποθέσεις.
Εστιάζουν οι σκηνοθέτες στο πρόσωπο, στο σώμα, αναπαράγουν ως τέλειες μηχανές εικόνες και συνθήκες από φωτογραφίες ή ταινίες. Εστω στην περίπτωση του Πρίσλεϊ, η ταινία είχε το όνομά του. Όμως η Μέριλιν, για τον σκηνοθέτη Αντριου Ντόμινικ είναι απλά η ξανθιά. Το σκεύος ηδονής, φράση που ακούγεται να της αποδίδεται στην ταινία με την ίδια την Μέριλιν να ξεκαρδίζεται στα γέλια.
Η Μέριλιν Μονροέ μιλά με τα αγέννητα μωρά της
Θα πρέπει ο σκηνοθέτης να αισθάνθηκε ότι πάνω στον μύθο της Μέριλιν Μονρόε -όπως σίγουρα πολλοί άλλοι έκαναν πάνω στο σώμα της- μπορεί να πειραματιστεί, να ασελγήσει καλλιτεχνικά, να κάνει πειράματα με την επικάλυψη της τέχνης. Το πέρασμα από το ασπρόμαυρο στο έγχρωμο φιλμ, για παράδειγμα, μια τεχνική άψογη, που φέρνει μόνο πόντους εντυπωσιασμού. Η Μέριλιν Μονρόε σαν άψυχη κούκλα που μιλά με το αγέννητο μωρό της, δεν λέει πεινάω αλλά «το μωρό πεινάει θέλει να φάει», αποκαλεί daddy τους συντρόφους της, δεν έχει καμία συναίσθηση της δύναμης της, της εξουσίας της.
Η κάμερα κάτω από τη φούστα της Μέριλιν Μονρόε
Ο Ντόμινικ ενδιαφέρεται κυρίως να βάλει την κάμερά του κάτω από την φούστα της Μέριλιν, να ταξιδέψει στο γυμνό στήθος της με κάθε ευκαιρία. Ακόμα και μέσα στο αιδοίο, στον κόλπο της μπαίνει η κάμερα την ώρα των εκτρώσεων. Το λευκό εσώρουχό της φαίνεται την ώρα που στέκει με το φόρεμα πάνω από τον αγωγό με τον αέρα -ποτέ δεν έγινε αυτό, φάνηκαν μόνο τα πόδια της στην ταινία «Επτά χρόνια φαγούρα». Κυκλοφορεί στο σπίτι με παντελόνι και χωρίς μπλούζα ή στηθόδεσμο γιατί αυτό εξυπηρετεί τον μύθο του σκηνοθέτη. Οι ρώγες της Μέριλιν με κάθε ευκαιρία στο πλάνο.
Δεν είναι ούτε η Μέριλιν, ούτε η Νόρμα Τζιν, είναι ότι θέλουν τα media, ότι θέλει ο κινηματογράφος, ότι θέλει ο σκηνοθέτης. Είναι αστείο να σκεφτείς πώς μια τόσο άβουλη, άτολμη, δειλή, ατάλαντη γυναίκα -όπως παρουσιάζεται- που βιάστηκε, έγινε όργανο του σεξ, πληρώθηκε ελάχιστα χρήματα σε αντίθεση με άλλες σταρ, ξυλοκοπήθηκε και εκβιάστηκε από συντρόφους, έγινε τόσο μεγάλη σταρ. Λες και είναι μια πλαστική κούκλα που ξεφουσκώνει και μπαίνει σε μια γωνία μέχρι την επόμενη χρήση. Ολόκληρα κομμάτια της ζωής της διαγράφονται σε αυτές τις σχεδόν τρεις ώρες.
Η διάσωση και ανάδυση της ντε Αρμας
Είναι εξοργιστικό, να σκιαγραφεί κανείς έτσι την Μέριλιν Μονρόε, διαγράφοντας τους αγώνες και το ταλέντο, τους μηχανισμούς επιβίωσης που σίγουρα διέθετε, αλλιώς η Νόρμα Τζιν δεν θα γινόταν η Μέριλιν. Για ποιο λόγο δεν κλείνεις την οθόνη πριν το τέλος της ταινίας; Για χάρη της Ανα ντε Αρμας, δύναμη της υποκριτικής φύσης, ένα αριστούργημα. Η ερμηνεία της, το πρόσωπό της, η δυνατότητα να επιστρατεύσει κάθε πόρο του δέρματος για να υποδυθεί αυτό που της ζητήθηκε είναι θαυμαστά. Αυτήν χειροκροτούσαν όρθιοι επί 15 λεπτά στη Βενετία. Ένα πλάσμα που όμοιο είχαμε χρόνια να δούμε. Αν σκεφθείς δε πώς μέσα σε αυτή την χαοτική κακοποιητική σχεδόν κακόβουλη ταινία κατόρθωσε να αναδυθεί η ίδια ακέραιη, ατόφια, συνειδητοποιείς πραγματικά τι σπουδαίο ταλέντο έχει.
Ο νευρωτικός Μίλερ, ο σεξομανής Κένεντι
Ακόμα και ο Αρθουρ Μίλερ κονταίνει δίπλα στην Μέριλιλν της ταινίας. Ακόμα και ο έρωτάς του για αυτήν είναι μια φάρσα, ήταν η Μάγδα που έβλεπε σε αυτήν. Ο Έιντριαν Μπρόντι ερμηνεύει έναν νευρωτικό, άβουλο, άχρωμο, εγκλωβισμένο σε στερεότυπα Μίλερ. Aς μην μιλήσουμε για τον ηγέτη του ελεύθερου κόσμου, τον Τζον Κένεντι, που ξαπλωμένος στο κρεβάτι, μιλώντας στο τηλέφωνο, έχοντας μόλις κάνει σεξ με άλλες γυναίκες σπρώχνει το κεφάλι της Μέριλιν για να του κάνει στοματικό έρωτα, όσο βλέπει μια ταινία επιστημονικής φαντασίας στην τηλεόραση και στη συνέχεια της χιμάει με μια κίνηση που παραπέμπει σε βιασμό.
Από το μίξερ της ταινίας, αυτό που βγαίνει τελικά είναι η πηκτή αίσθηση μιας επιπόλαιας γυναίκας που πέθανε νωρίς έχοντας πουλήσει το σώμα της, το σαρκίο της έναντι ασήμαντης αμοιβής σε όσους βρέθηκαν στο πέρασμά της. Μια γυναίκα που συνομιλούσε με τα μωρά που δεν γενήθηκαν εξαιτίας εκτρώσεων ή αποβολών (εξωφρενικό το βάρος που ρίχνει στις γυναίκες που επιλέγουν την έκτρωση, κυρίως στο σημερινό τοπίο για το θέμα στις ΗΠΑ). Στο βάθος, μια αντιφεμινιστική ανάγνωση. Οχι η δική μας Μέριλιν.