Υπάρχουν κάποιες φράσεις που λέγονται συχνά στα παιδιά οι οποίες μπορεί να υποδηλώνουν συναισθηματική παραμέληση, παρόλο που φαίνονται αθώες.
Σε άρθρο της η συγγραφέας Eliza Hartley που έχει αφοσιωθεί στο να στηρίζει τους ανθρώπους να ανακαλύψουν τη δύναμη της προσωπικής εξέλιξης, αναφέρει μερικές από αυτές που οι περισσότεροι έχουν ακούσει ως παιδιά και τονίζει πως η κατανόηση αυτών των προτύπων από το παρελθόν αποτελεί το πρώτο βήμα για να αναπτυχθούν πιο σωστές σχέσεις.
«Σταμάτα να κλαις, δεν είναι σημαντικό»
Σύμφωνα με τη συγγραφέα πρόκειται για μία φράση που καταπιέζει τα συναισθήματα ενός παιδιού και του στέλνει το μήνυμα ότι αυτά δεν έχουν αξία. Αυτό με τη σειρά του δημιουργεί δυσκολίες στη μετέπειτα έκφραση συναισθημάτων. Η πιο σωστή αντιμετώπιση είναι η παρηγοριά και η φράση που πρέπει να χρησιμοποιηθεί είναι η εξής: «Βλέπω ότι είσαι αναστατωμένη και είναι εντάξει να νιώθεις έτσι».
«Επειδή το λέω εγώ»
«Σε ένα υποστηρικτικό περιβάλλον, οι ερωτήσεις ενθαρρύνονται, δεν απορρίπτονται. Είναι απολύτως εντάξει να θέτουμε όρια στα παιδιά, αλλά θα πρέπει να συνοδεύονται από μια λογική εξήγηση - όχι απλώς ένα “επειδή το είπα εγώ”», τονίζει η Hartley και σημειώνει ότι μία τέτοια αντιμετώπιση μπορεί να απαιτεί περισσότερη υπομονή, αλλά συμβάλλει σημαντικά στην οικοδόμηση εμπιστοσύνης και υγιούς επικοινωνίας.
«Είσαι ακριβώς σαν τον/την…»
Οι συγκρίσεις εγκλωβίζουν τα παιδιά και υπονοούν ότι είναι προορισμένα να είναι σαν κάποιον άλλον και όχι ο εαυτός τους. Στην περίπτωση δε που η σύγκριση γίνεται με κάποιον που έχει αρνητική φήμη στην οικογένεια, αυτό έχει ακόμα μεγαλύτερο αντίκτυπο. «Οι υποστηρικτικές οικογένειες αναγνωρίζουν και γιορτάζουν τη μοναδικότητα κάθε μέλους. Καταλαβαίνουν ότι κάθε παιδί είναι μοναδικό και πρέπει να του επιτρέπεται να εξελιχθεί σε αυτόνομη προσωπικότητα», τονίζει η Hartley.
«Μην είσαι τόσο ευαίσθητος/η»
Η φράση αυτή υποβαθμίζει τη συναισθηματική ευαισθησία του παιδιού, παρουσιάζοντάς την ως αδυναμία αντί για δύναμη που προάγει την ενσυναίσθηση. «Σε ένα υποστηρικτικό οικογενειακό περιβάλλον, η ευαισθησία πρέπει να καλλιεργείται και να γίνεται σεβαστή, όχι να χλευάζεται ή να υποβαθμίζεται», αναφέρει η συγγραφέας.
«Θα έπρεπε να μοιάζεις περισσότερο με τον αδερφό σου»
«Είτε πρόκειται για ακαδημαϊκά επιτεύγματα, αθλητικές ικανότητες, είτε ακόμα και κοινωνικές δεξιότητες, αυτή η φράση μπορεί να είναι αρκετά επιζήμια. Μπορεί να σπείρει σπόρους αντιπαλότητας και δυσαρέσκειας, για να μην αναφέρουμε το πλήγμα στην αυτοεκτίμηση του παιδιού», αναφέρει η Hartley και σημειώνει ότι «κάθε παιδί πρέπει να εκτιμάται για τα ατομικά του δυνατά σημεία και τις προσπάθειές του, αντί να συγκρίνεται με τα αδέλφια του».
«Κάνω τα πάντα για εσάς, και έτσι μου το ανταποδίδετε;»
Πρόκειται για μία φράση που μπορεί να πληγώσει πολύ τα παιδιά. «Υπονοεί ότι το παιδί οφείλει κάτι σε αντάλλαγμα για τη βασική φροντίδα που παρέχεται από τους γονείς. Υποβιβάζει τη σχέση γονέα-παιδιού σε μια συναλλαγή, όπου η αγάπη και η φροντίδα αναμένεται να ανταποδίδονται με συγκεκριμένους τρόπους», σημειώνει η Hartley.
«Πάντα προκαλείς προβλήματα»
Αυτή η φράση χαρακτηρίζει το παιδί ως προβληματικό ή δύσκολο, δημιουργώντας μια αρνητική εικόνα για τον εαυτό του που μπορεί να είναι δύσκολο να ξεπεράσει. «Αντί να βάζει ταμπέλες, μια υποστηρικτική οικογένεια επιδιώκει να κατανοήσει τη βασική αιτία της συμπεριφοράς και την αντιμετωπίζει με ενσυναίσθηση και υπομονή. Εστιάζουν στη συμπεριφορά, όχι στο παιδί», επισημαίνει η Hartley.