Ο Albert Van Limbergen ξεκίνησε με ποδήλατο στις 28 Ιουνίου από το σπίτι του λίγο έξω από τη Λιέγη του Βελγίου αναζητώντας ένα κρουασάν.
Αλλά, αντί να πάει στη γωνία σε ένα τοπικό κατάστημα, βρισκόταν καθ' οδόν προς τη νότια Γαλλία. Δύο εβδομάδες αργότερα, στις 12 Ιουλίου, έφτασε στον προορισμό του: το Boulangerie Roy Le Capitole, το ταπεινό αρτοποιείο του Frédéric Roy, έναν δρόμο πίσω από τη Μεσόγειο Θάλασσα στη Νίκαια.
Ο Albert έφτασε το απόγευμα και καταχειροκροτήθηκε από ένα μικρό πλήθος, μεταξύ των οποίων ο Frédéric και η σύζυγός του Katia. Ήταν ακόμα ντυμένος με τον ποδηλατικό εξοπλισμό που είχε φορέσει στο τελευταίο σκέλος του ταξιδιού του: ένα κόκκινο καπέλο, ένα κίτρινο πουκάμισο πόλο και ένα μαύρο ποδηλατικό σορτσάκι - τα χρώματα της βελγικής σημαίας.
Και δεν περίμενε πολύ ώστε να δοκιμάσει αυτό για το οποίο είχε διανύσει με το ποδήλατο περισσότερα από 1.400 χιλιόμετρα σε δύο χώρες: ένα από τα κρουασάν με την υπογραφή του Frédéric, το οποίο φτιάχνεται με λεβάντα που καλλιεργείται σε ένα ευρύ ασβεστολιθικό οροπέδιο ψηλά στην ενδοχώρα της Κυανής Ακτής.
Θαυμάζοντας την αμυδρή βιολετί απόχρωση (το μόνο που απομένει όταν ένα στρώμα από έντονο χρώμα τροφίμων ψηθεί στον φούρνο), ο Albert δάγκωσε την αφράτη κρούστα και μέσα στα φτερωτά στρώματα βουτυράτης ζύμης στο εσωτερικό της, παρατηρώντας τη λεπτή αλλά ξεχωριστή γεύση βοτάνων - αποτέλεσμα του νερού με λεβάντα που ζυμώνεται στο μείγμα της ζύμης πριν από το ψήσιμο.
Ο Frédéric είπε ότι ο φούρνος του είναι ο μόνος που γνωρίζει να πουλάει μια τέτοια αρωματισμένη viennoiserie - ο γαλλικός όρος για την ομάδα γλυκών αρτοσκευασμάτων όπως τα κρουασάν, τα pains au chocolat και τα pains aux raisins.
Και όταν ο Albert, αλλάζοντας τα τηλεοπτικά κανάλια στο σπίτι του μια μέρα, έπεσε πάνω σε ένα τμήμα των ειδήσεων για έναν φούρναρη της Νίκαιας και τα κρουασάν του με λεβάντα, ο σπόρος για την περιπέτειά του με τους δύο τροχούς είχε σπαρθεί.
Για κάποιον που παραδέχεται ότι λατρεύει τα πάντα για τη λεβάντα, «από τη μυρωδιά μέχρι τη γεύση και τα πεδία με το μπλε, το πράσινο και το βιολετί», ο Albert δεν ήθελε και πολύ να ξεσηκωθεί.
«Καθώς παρακολουθούσα την ιστορία, συνειδητοποίησα ότι είχα βρει έναν λόγο για να πάω στη Γαλλία», δήλωσε τηλεφωνικά στο CNN Travel, προσθέτοντας: «Γιατί αν δεν έχω έναν στόχο ή έναν λόγο να ταξιδέψω, δεν ξέρω πώς να το κάνω».
Δεν ήταν η πρώτη φορά που ο συνταξιούχος επαγγελματίας του τομέα των μεταφορών βασίζει τα ταξίδια του γύρω από το αγαπημένο του φυτό. «Αν είχα λίγες μέρες ρεπό από τη δουλειά, μερικές φορές πήγαινα στο Ardèche της Γαλλίας για να φάω παγωτό λεβάντα στο Vallon-Pont-d'Arc», λέει.
Ούτε ήταν η πρώτη φορά που έκανε μεγάλες αποστάσεις με το ποδήλατο για ευχαρίστηση. Προηγουμένως είχε φτάσει στο Περπινιάν, προς τα ισπανικά σύνορα στη δυτική μεσογειακή ακτή της Γαλλίας. Ήταν, ωστόσο, η πρώτη φορά που ξεκινούσε για να αναζητήσει νέες γευστικές εμπειρίες λεβάντας με το ποδήλατο.
Η διαδρομή μέχρι τα περιβόητα κρουασάν
Στην Κυανή Ακτή, ο Frédéric άκουσε για πρώτη φορά για τον Albert στις αρχές του 2021, όταν ένας από τους φίλους του Albert, κατά το ήμισυ αστειευόμενος, έστειλε ένα χειρόγραφο γράμμα στον αρτοποιό.
«Αν στα τέλη Ιουνίου δείτε τον Albert να φτάνει με το ποδήλατό του, αυτός θα είναι ο στόχος, ο στόχος του ταξιδιού του (που επιτεύχθηκε)», έγραψε.
Λίγο αργότερα, μια άλλη ομάδα Βέλγων φίλων που έκαναν διακοπές στο παραθαλάσσιο θέρετρο επισκέφθηκε τον φούρνο και έδωσε τον αριθμό τηλεφώνου του Albert. Σύντομα οι δυο τους μίλησαν για πρώτη φορά και καταστρώθηκε ένα σχέδιο για τον Ιούνιο του ίδιου έτους.
«Υπήρχαν μερικά πράγματα που μείναν στη μέση», εξηγεί ο Albert - συγκεκριμένα λόγω των ταξιδιωτικών περιορισμών εξαιτίας της πανδημίας. «Αλλά όλα αυτά λειτούργησαν ως κίνητρο για να ξεκινήσουμε όσο το δυνατόν νωρίτερα το 2022». Τελικά, έναν χρόνο αργότερα, ήταν έτοιμος να αναχωρήσει.
Τρεις φίλοι είχαν προσφερθεί εθελοντικά να προσέχουν τα αγαπημένα του ζώα -μια φάρμα γεμάτη άλογα, γάτες, σκύλους και ψάρια- όσο εκείνος έλειπε. Κουβαλώντας ελάχιστα περισσότερα από έναν υπνόσακο, μια σκηνή, μια αλλαξιά ρούχα, εργαλεία για τις επισκευές του ποδηλάτου και 7 λίτρα νερού -και φορώντας σαγιονάρες, τα υποδήματα της επιλογής του- άρχισε να κάνει πετάλι.
Η διαδρομή που σχεδίασε τον οδήγησε δίπλα από τις βελγικές πόλεις Ciney και Dinant, περνώντας στη Γαλλία κοντά στο Charleville-Mézières. Πέρασε νότια από τους αμπελώνες της Βουργουνδίας μέχρι τη Λιόν και στη συνέχεια ακολούθησε τον ποταμό Ροδανό μέχρι τη Βαλάνς, όπου ετοιμάστηκε να αντιμετωπίσει την κορυφή 1.180 μέτρων του ορεινού περάσματος Col de Cabre.
Μόλις το διέσχισε, τα τοπία της βόρειας Προβηγκίας, σε χρώμα λεβάντας, ήταν η ανταμοιβή του. Πιο κοντά στη Νίκαια, έπρεπε να διασχίσει τα κόκκινα φαράγγια του Εθνικού Πάρκου Mercantour, προτού τελικά βγει στην Promenade des Anglais και να δει τη διάσημη Baie des Anges της πόλης για να συνοδεύσει τα τελευταία χιλιόμετρα.
«Σχεδίασα προσεκτικά μια διαδρομή κατά μήκος μικρότερων αγροτικών δρόμων, για να αποφύγω όσο το δυνατόν περισσότερο τους αυτοκινητόδρομους, τους πολυσύχναστους περιφερειακούς δρόμους και τα αυτοκίνητα», λέει ο Albert. Έκανε κατά μέσο όρο 12 ώρες (συμπεριλαμβανομένων των στάσεων) και 100 χιλιόμετρα την ημέρα.
«Σταματούσα για ένα plat du jour (ημερήσια σπεσιαλιτέ) για μεσημεριανό γεύμα και το βράδυ πήγαινα σε ένα κάμπινγκ», λέει. Υπήρξαν μόνο λίγες ώρες κακοκαιρίας σε όλη τη διάρκεια των δύο εβδομάδων.
Διατηρούσε καθημερινή επαφή με τον Frédéric, στέλνοντας φωτογραφίες και μοιραζόμενος το σημείο στο οποίο βρισκόταν.
«Ο Frédéric με ακολουθούσε», λέει ο Albert. «Ήξερε πότε σταματούσα σε ένα εστιατόριο, για μια μπύρα, σε ένα κάμπινγκ, ακόμη και στην άκρη του δρόμου. Απλώς δεν μπορούσε να με δει πραγματικά».
Ο Frédéric κρατούσε τους σχεδόν 10.000 ακολούθους του στο Twitter ενήμερους για την πρόοδο του Albert, δημοσιεύοντας τις φωτογραφίες του και συχνά έναν χάρτη της διαδρομής της ημέρας.
Το απόγευμα που έφτασε τελικά ο Albert, ο Frédéric ήταν έτοιμος να γιορτάσει με τοπική μπύρα και κόκκινα, κίτρινα και μαύρα μπαλόνια - και, φυσικά, ένα πιάτο φρέσκα κρουασάν λεβάντας.
«Συζητήσαμε για λίγες ώρες για τη λεβάντα, τη φύση και τη ζωή γενικότερα», λέει ο Frédéric, μιλώντας τηλεφωνικά στο CNN Travel. «Επέστρεψε την επόμενη μέρα και μιλήσαμε για λίγες ώρες ακόμη».
Ο σταυροφόρος των κρουασάν
Ο Frédéric άρχισε να φτιάχνει κρουασάν λεβάντας πριν από δυόμισι χρόνια, προσθέτοντάς τα σε μια αντισυμβατική σειρά που περιλαμβάνει κρουασάν με γεύση βατόμουρο, φιστίκι, σοκολάτα-μπάνανα και φουντούκι, τα οποία πωλούνται παράλληλα με την πιο κλασική ποικιλία viennoiseries.
Καθώς η Γαλλία παλεύει με τους ισχυρισμούς ότι έως και το 80% των κρουασάν που πωλούνται σήμερα σε όλη τη χώρα είναι έτοιμα, μαζικής παραγωγής, μαγειρεμένα από κατεψυγμένα προϊόντα, ο Frédéric αναδεικνύεται ως ο σταυροφόρος του κρουασάν της χώρας, μια φιγούρα που υπερασπίζεται το παραδοσιακό, σπιτικό κρουασάν που είναι τόσο αναπόσπαστο μέρος της γαστρονομικής κληρονομιάς της. Είναι πολύ ταιριαστό για κάποιον του οποίου το επώνυμο είναι ομώνυμο του «roi» - της γαλλικής λέξης για τον βασιλιά.
Αφιέρωσε μεγάλο μέρος των τελευταίων πέντε ετών στο να υποβάλει αίτηση στους πολιτικούς της χώρας για μια ετικέτα croissant de tradition française (παραδοσιακό γαλλικό κρουασάν), παρόμοια με αυτήν που υπάρχει ήδη για την μπαγκέτα.
«Ορισμένοι αρτοποιοί δεν έχουν φτιάξει ποτέ στη ζωή τους κρουασάν», λέει. «Θέλω απλώς οι άνθρωποι να γνωρίζουν τι αγοράζουν».
Στο Boulangerie Roy Le Capitole, αυτό είναι ένα κρουασάν που χρειάστηκε τρεις ημέρες για να φτιαχτεί χρησιμοποιώντας μόνο τα καλύτερα ποιοτικά υλικά, συμπεριλαμβανομένου του 100% αγνού γαλλικού ανάλατου βουτύρου.
Μπορεί να φτιάξει έως και 1.200 κρουασάν pur beurre (100% βούτυρο) την ημέρα, ανάλογα με την εποχή του χρόνου. Εκτός από τα φρεσκοψημένα κρουασάν που παραδίδει στο θρυλικό Hotel Negresco της Νίκαιας -το παραθαλάσσιο ξενοδοχείο πέντε αστέρων που υποδέχεται πολιτικούς, βασιλείς και διασημότητες- για πρωινό κάθε πρωί, συνήθως εξαντλούνται μέχρι το μεσημέρι. Τα Σαββατοκύριακα δεν είναι ασυνήθιστο η ουρά έξω από τον φούρνο του να φτάνει μέχρι τη γωνία του δρόμου.
Χώρος για βελτίωση
Όσο για τον Άλμπερτ, πέρασε δύο ημέρες στα αξιοθέατα της Νίκαιας πριν ξεκινήσει το μακρύ ταξίδι της επιστροφής στο Βέλγιο. Αυτή τη φορά, όμως, έπρεπε να διανύσει μόνο τα περίπου 70 χιλιόμετρα από τη Νίκαια μέχρι το μικρό χωριό Puget-Théniers στην ενδοχώρα, όπου ένας φίλος είχε έρθει να παραλάβει αυτόν και το ποδήλατό του.
Και πώς του φάνηκαν τα κρουασάν λεβάντας του Frédéric; Άξιζαν το ταξίδι των δύο εβδομάδων;
«Ήταν καλά, αλλά νομίζω ότι θα μπορούσαν να βελτιωθούν ακόμη περισσότερο», λέει. «Στο Βέλγιο, βάζουμε συχνά κρέμα ζαχαροπλαστικής στα κρουασάν. Λεβάντα και κρέμα ζαχαροπλαστικής, αυτό θα ήταν υπέροχο».