Η ερωτική ζωή του Σαλβαντόρ Νταλί, ήταν γεμάτη πάθη, όργια και αμφιλεγόμενες σχέσεις. Είχε ερωτευθεί παθιασμένα τη Ρωσίδα, Έλενα Ιβάνοβνα Ντιακόνοβα, γνωστή ως Γκαλά. Οι δυο τους στην αρχή είχαν ένα ερωτικό ειδύλλιο, όμως υπήρχε ένα πρόβλημα: η Γκαλά ήταν παντρεμένη με τον καλύτερο φίλο του Νταλί, τον συγγραφέα και ποιητή Πολ Ελυάρ.
Η Γκαλά ήταν δέκα χρόνια μεγαλύτερη από τον Νταλί, ωστόσο αυτό δεν τον εμπόδισε από το να την κλέψει μέσα από τα χέρια του φίλου του. Το πιο παράξενο ήταν ότι τον Ελυάρ δεν φάνηκε να τον πειράζει και ιδιαίτερα, καθώς παρέμεινε στενός φίλος του Νταλί και της Γκαλά, και μετά.
Η Γκαλά υπήρξε η μούσα του και στις αρχές της δεκαετίας του ‘30, ο Σαλβαντόρ Νταλί άρχισε να υπογράφει τους πίνακές του με τα ονόματα και των δύο, καθώς όπως έλεγε «κυρίως με το αίμα σου, Γκαλά, βάφω τους πίνακές μου».
«Στιλβώνω την Γκαλά ώστε να λάμψει, να είναι όσο ευτυχέστερη γίνεται, και νοιάζομαι για αυτήν, περισσότερο από όσο νοιάζομαι για τον εαυτό μου, καθώς χωρίς αυτήν όλα θα τελείωναν» έγραφε ο Νταλί.
Λέγεται πως η Γκαλά, είχε μια ισχυρή σεξουαλική ορμή και σε όλη της τη ζωή είχε πολλές εξωσυζυγικές υποθέσεις (μεταξύ αυτών με τον πρώην σύζυγό της Πολ Ελυάρ), τις οποίες ενθάρρυνε ο Σαλβαντόρ Νταλί, δεδομένου ότι ήταν οπαδός του κανδαυλισμού.
Ο φόβος του Σαλβαντόρ Νταλί για τα γυναικεία γεννητικά όργανα
Επίσης, ο Σαλβαδόρ Νταλί, ισχυριζόταν ότι ήταν παρθένος μέχρι να τη γνωρίσει και εντελώς ανίκανος, καθώς φοβόταν την ανατομία των γυναικών και συγκεκριμένα, τα γυναικεία γεννητικά όργανα. Σύμφωνα με την αυτοβιογραφία του, οι «ιδιαιτερότητες» του, ξεκίνησαν από όταν ήταν παιδί. Ο πατέρας του είχε αφήσει ανοιχτό ένα βιβλίο με εικόνες από γεννητικά όργανα, που είχαν προσβληθεί από σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα. Ο μικρός Σαλβαντόρ έτυχε να δει τις εικόνες με τα παραμορφωμένα όργανα και δεν τις ξέχασε ποτέ.
Όμως, τίποτα δεν διαρκεί για πάντα. Στα τέλη της δεκαετίας του '60, η σχέση τους άρχισε να εξασθενεί και στο υπόλοιπο της ζωής τους, απλά σιγόκαιγαν τα κομμάτια του παλιού τους πάθους.
Το 1968 ο ζωγράφος αγόρασε στην Γκαλά, ένα κάστρο στο Púbol της Girona και συμφώνησαν ότι ο Σαλβαντόρ Νταλί, δεν θα μπορούσε να πάει εκεί χωρίς να πάρει προηγουμένως την άδειά της. Η Γκαλά, πέρασε μεγάλο μέρος του χρόνου της εκεί συντροφιά με νέους άντρες, για τους οποίους ξόδεψε μια περιουσία. Με τη σειρά του ο Νταλί, είχε τη συντροφιά ελκυστικών νεαρών γυναικών, αν και δεν ήθελε τίποτα από αυτές, εκτός από την ομορφιά τους. Μία από τις σχέσεις του που έχουν μείνει στην ιστορία, είναι αυτή με την τραγουδίστρια Αμάντα Ληρ. Λέγεται ότι ο Σαλβαντόρ Νταλί, διοργάνωνε εβδομαδιαία όργια, αν και σύμφωνα με όλες τις μαρτυρίες, ο ίδιος ο καλλιτέχνης δεν συμμετείχε σε αυτά, παρά μόνο παρακολουθούσε.
Ο θάνατος της Γκαλά σκόρπισε θλίψη στον Νταλί
Το 1980, σε ηλικία 76 ετών, ο Σαλβαντόρ Νταλί, αναγκάστηκε να αποσυρθεί λόγω παράλυσης. Η κινητική διαταραχή τον άφησε ανίκανο να κρατάει πινέλο και καθώς η κατάστασή του επιδεινώθηκε, έγινε λιγότερο ανεκτικός στις συνεχιζόμενες σχέσεις της Γκαλά. Η Γκαλά χρησιμοποιούσε επίσης το εισόδημα από την τέχνη του Σαλβαντόρ Νταλί, για να γεμίσει χρήματα και δώρα τους εραστές της, οι οποίοι ήταν κυρίως νεαροί άντρες καλλιτέχνες. Μια μέρα, ο διάσημος ζωγράφος, δεν άντεξε άλλο. Χτύπησε τόσο πολύ την Γκαλά, που έσπασε δύο πλευρά της. Για να τον ηρεμήσει, η Γκαλά του έδωσε μεγάλες δόσεις Valium και άλλα ηρεμιστικά, που τον έκαναν να πέσει σε λήθαργο. Στη συνέχεια φέρεται να του έδωσε «άγνωστες ποσότητες ενός ή περισσότερων τύπων αμφεταμίνης», που προκάλεσαν «μη αναστρέψιμη νευρική βλάβη».
Η Γκαλά, πέθανε στο Port Lligat της Ισπανίας, στις 10 Ιουνίου 1982, μετά από σοβαρή περίπτωση γρίπης. Θάφτηκε στο Púbol της Ισπανίας, στον τόπο όπου ο άνδρας της, της είχε κάνει δώρο ένα κάστρο. Την περίοδο του θανάτου της, είχε σχέση με έναν 22χρονο ηθοποιό, τον Τζεφ Φένχολτ, για τον οποίο άφησε τον Σαλβαντόρ Νταλί. Αλλά όταν πέθανε η Γκαλά, η ζωή του Νταλί, έγινε βαρετή. Σταμάτησε να τρώει, γρατζούνιζε το πρόσωπό του, φώναζε και έκλαιγε συνεχώς. Πέθανε μετά από επτά χρόνια, στις 23 Ιανουαρίου 1989. Το ζευγάρι ήταν μαζί για 53 χρόνια.
Φέτος, βγήκε για πρώτη φορά στο σφυρί, το δίπτυχο με τίτλο «Ζευγάρι με Κεφάλια Γεμάτα Σύννεφα». Το έργο του Σαλβαντόρ Νταλί, απεικονίζει τον φημισμένο Ισπανό ζωγράφο και τη μούσα και σύζυγό του Γκαλά.
Η σχέση του Σαλβαντόρ Νταλί με τον Αδόλφο Χίτλερ και τον Φράνκο
Ο Σαλβαντόρ Νταλί έχει συχνά χαρακτηριστεί ως υποστηρικτής του φασιστικού καθεστώτος του Φράνκο στην Ισπανία. Οι πολιτικές του απόψεις ήταν άλλωστε και η αιτία της διαμάχης του με πολλά από τα μέλη του υπερρεαλιστικού κινήματος. Στη διάρκεια του Ισπανικού εμφυλίου πολέμου, αρνήθηκε να κάνει αντίσταση ή να επιλέξει στρατόπεδο. Συνδέθηκε ωστόσο περισσότερο με το καθεστώς του Φράνκο, ιδιαίτερα κατά την επιστροφή του από την Αμερική στην Ισπανία, μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Κάποιες δημόσιες τοποθετήσεις του Σαλβαντόρ Νταλί παρείχαν στήριξη στο φασιστικό καθεστώς, ενώ παράλληλα αναφερόταν με θετικό τρόπο στο πρόσωπο του Φράνκο.
Εκτός όμως από τον Ισπανό δικτάτορα, την προσοχή του Σαλβαντόρ Νταλί, είχε κερδίσει και ο Αδόλφος Χίτλερ, με τον οποίο είχε ένα «βίτσιο». Ισχυριζόταν ότι ο Ναζί δικτάτορας τον «άναβε» και ότι τον ονειρευόταν με τον ίδιο τρόπο που οι άντρες ονειρεύονται τις γυναίκες.
Λέγεται πως ο Σαλβαντόρ Νταλί, περιέγραψε κάποτε την εμμονή του με τον Χίτλερ στο συγγραφέα André Parinaud ως μια παράξενη ομοερωτική φαντασίωση:
«Ονειρευόμουν συχνά τον Χίτλερ ως γυναίκα. Η σάρκα του, την οποία είχα φανταστεί πιο λευκή από λευκή, με σαγήνευε… Δεν υπήρχε κανένας λόγος να σταματήσω να το λέω και για μένα ο Χίτλερ ενσάρκωνε την τέλεια εικόνα του μεγάλου μαζοχιστή, που θα εξαπολύσει έναν παγκόσμιο πόλεμο αποκλειστικά για την απόλαυση του να χάσει και να ταφεί κάτω από τα ερείπια μιας αυτοκρατορίας».
Ο Σαλβαντόρ Νταλί πολλές φορές έλεγε διάφορα για να σοκάρει και να προκαλεί «ντόρο», ωστόσο ο ίδιος δεν φαινόταν να έχει ιδιαίτερο πρόβλημα με όσα έκανε ο Χίτλερ στη Γερμανία. Ουδέποτε πάντως είχε εκφράσει επισήμως τα πολιτικά του πιστεύω, αφήνοντας ερωτηματικά ως προς τις πεποιθήσεις του.
Eίναι γνωστό ότι στον Καταλανό καλλιτέχνη άρεσαν οι προκλήσεις. Το ενδιαφέρον του για τον Χίτλερ , ο οποίος είχε επίσης μια ιδιαίτερη ερωτική ζωή,,προκάλεσε τριβές με τους υπόλοιπους σουρεαλιστές, οι οποίοι έφτασαν στο σημείο να τον κατηγορήσουν ότι έτρεφε συμπάθεια για τον Γερμανό δικτάτορα. Ο κορυφαίος σουρεαλιστής Αντρέ Μπρετόν κατηγόρησε τον Νταλί, ότι υπερασπίστηκε το «νέο» και «παράλογο» στο «φαινόμενο του Χίτλερ», αλλά ο Σαλβαντόρ Νταλί απέρριψε γρήγορα αυτόν τον ισχυρισμό, λέγοντας, «Δεν είμαι Χιτλερικός, ούτε έχω αυτή την πρόθεση».
Το 1934, ο Σαλβαντόρ Νταλί υποβλήθηκε σε «δίκη» και διεγράφη από το υπερρεαλιστικό κίνημα λόγω των πολιτικών θέσεων του. Σε αυτό, ο Νταλί απάντησε πως «Η διαφορά μεταξύ σουρεαλιστών και εμένα είναι, ότι εγώ είμαι σουρεαλιστής».
Ο πίνακας του Σαλβαντόρ Νταλί, «Το Αίνιγμα του Χίτλερ»
Τον Χίτλερ μάλιστα, ο Σαλβαντόρ Νταλί, τον απεικόνιζε σε πολλούς πίνακες του με έμμεσο ή άμεσο τρόπο. Ένα παράδειγμα είναι το «Αίνιγμα του Χίτλερ», ο οποίος είναι ένας από τους πιο αμφιλεγόμενους ίσως πίνακες του.
Σε αυτόν, ο καλλιτέχνης έχει ζωγραφίσει ένα τεράστιο πιάτο με μία μικροσκοπική φωτογραφία του δικτάτορα, ένα τεράστιο μαύρο τηλέφωνο και όλα αυτά σε ένα ζοφερό περιβάλλον. Άλλοι ισχυρίζονται ότι ο καλλιτέχνης μιλά για την ρητορική ικανότητα του Χίτλερ και τη ζοφερότητα του επερχόμενου πολέμου, άλλοι ότι αυτός ο πίνακας αποτελεί έναν έμμεσο τρόπο να υμνήσει τον δικτάτορα.
Παρόλα αυτά, η πολυσχιδής και ιδιόρρυθμη προσωπικότητα του Σαλβαντόρ Νταλί, θα ήταν πολύ δύσκολο να ταυτιστεί με μία συγκεκριμένη πολιτική στάση. Εξάλλου, ο εκκεντρικός καλλιτέχνης με το χαρακτηριστικό μουστάκι, χρησιμοποίησε το στοιχείο της πρόκλησης και του σκανδάλου σε όλη τη διάρκεια της ζωής του, τόσο δημόσια, όσο και μέσα από τα έργα του. Ο ίδιος είχε δηλώσει ότι δεν έχει πολιτική θέση. Είναι αναρχικός, αλλά και μοναρχικός, και τα δύο όμως σε μεταφυσικό επίπεδο και όχι σε πολιτικό.