Η Όντρεϊ Χέπμπορν κατά τη διάρκεια της λαμπρής καριέρας της πρωταγωνίστησε σε μια σειρά από ρόλους σε ταινίες, που έχουν αφήσει ιστορία, όπως οι «Breakfast at Tiffany's», «My Fair Lady» και «Roman Holiday». Αρνήθηκε όμως να παίξει τον ρόλο της Αννας Φρανκ.
Πίσω από τον λόγο που δεν το έκανε αυτό, κρύβεται μια θλιβερή ιστορία. Κάτι που δεν είναι ευρέως γνωστό για την ηθοποιό, είναι πως μεγάλωσε στην Ολλανδία, όταν αυτή βρισκόταν υπό την κατοχή των Γερμανών. Η ίδια σπανίως μιλούσε για αυτή την περίοδο της ζωής της. Ζούσε σε ένα κελάρι εξαιτίας των βομβαρδισμών, υπό τραγικές συνθήκες, ενώ οι Γερμανοί σκότωσαν τον θείο και τον ξάδερφό της, ενώ ο αδερφός της, πέρασε κάποιο διάστημα σε γερμανικό στρατόπεδο εργασίας.
Η Όντρει Χέπμπορν μεγάλωσε σε μια αριστοκρατική ολλανδική οικογένεια και εργάστηκε στη μάχη κατά των Ναζί υπό τις οδηγίες της Ολλανδικής Αντίστασης,
κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Μέχρι το 1944, είχε εξελιχθεί σε μία πολύ καλή μπαλαρίνα. Μυστικά χόρευε σε συγκεντρώσεις για να μαζέψει χρήματα για την ολλανδική αντίσταση. Αργότερα δήλωσε πως «το καλύτερο κοινό που είχα ποτέ δεν έκανε τον παραμικρό ήχο στο τέλος της παράστασής μου»
Αυτές οι αναμνήσεις δεν την άφησαν ποτέ και όπως αποκαλύφθηκε σε ένα βιβλίο του Robert Matzen με τον τίτλο «Dutch Girl: Audrey Hepburn and II World War» - διαμόρφωσε μέρος του χαρακτήρα της και τη σημάδεψε για ολόκληρη τη ζωή της.
Το 1991 η Οντρεϊ Χέπμπορν είπε: «Έχω αναμνήσεις. Περισσότερες από μία φορές βρέθηκα στο σταθμό βλέποντας τρένα γεμάτα Εβραίους που μεταφέρονταν, βλέποντας όλα αυτά τα πρόσωπα από την κορυφή του βαγονιού. Θυμάμαι πολύ έντονα, ένα μικρό αγόρι να στέκεται με τους γονείς του στην αποβάθρα, πολύ χλωμό, πολύ ξανθό, να φορά ένα παλτό πολύ μεγάλο για εκείνο, και μπήκε στο τρένο. Ήμουν ένα παιδί που παρατηρούσε ένα παιδί».
Οντρεϊ Χέπμπορν και Αννα Φρανκ, δυο «αδελφές ψυχές»
Από την πρώτη στιγμή που η διάσημη ηθοποιός διάβασε το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ, θα στοιχειωνόταν από την ιστορία του μικρού κοριτσιού - που την ονόμασε «αδελφή ψυχή της» για το υπόλοιπο της ζωής της…
«Δεν ήξερα τι θα διάβαζα», είπε η Όντρει Χέπμπορν. «Δεν ήμουν ποτέ ξανά το ίδιο». Για πρώτη φορά, άκουσε τυχαία για την Άννα Φρανκ, το 1946. Ήταν μοιραίο ότι ζούσε στο Άμστερνταμ κάτω από το διαμέρισμα ενός υπαλλήλου σε εκδοτικό οίκο που εργαζόταν σε αυτό το «περίεργο, σύντομο βιβλίο, μιας μικρής Εβραίας κοπέλας».
Αμέσως, η Όντρει Χέπμπορν είδε κάποιες ομοιότητες. «Είχα ακριβώς την ίδια ηλικία με την Άννα Φρανκ. Ήμαστε και οι δύο δέκα ετών όταν ξέσπασε ο πόλεμος και δεκαπέντε όταν έλαβε τέλος. Μου δόθηκε το βιβλίο στα Ολλανδικά, το 1946 από έναν φίλο – και με καταρράκωσε. Το κάνει σε πολλούς ανθρώπους όταν το διαβάζουν για πρώτη φορά αλλά εγώ δεν το διάβαζα ως βιβλίο, αλλά σαν τυπωμένες σελίδες. Αυτή ήταν η ζωή μου. Δεν γνώριζα τι επρόκειτο να διαβάσω. Ποτέ δεν ήμουν η ίδια ξανά, με επηρέασε πολύ βαθιά».
«Είδαμε αντίποινα. Είδαμε νέους άντρες να τοποθετούνται μπροστά σε έναν τοίχο και να πυροβολούνται και έκλειναν το δρόμο και μετά τον άνοιγαν και μπορούσες να περάσεις και πάλι. Αν διαβάσεις το ημερολόγιο, σημείωσα ένα κομμάτι όπου γράφει "Πέντε όμηροι εκτελέστηκαν σήμερα". Ήταν η μέρα που εκτέλεσαν τον θείο μου. Και στα λόγια αυτού του παιδιού διάβαζα αυτό που ήταν μέσα μου και ακόμη είναι εκεί. Ήταν μια κάθαρση για μένα. Αυτό το παιδί, το κλειδωμένο σε τέσσερις τοίχους, έγραψε μια πλήρη περιγραφή όσων έζησα και ένιωσα».
Εκείνη η εποχή δεν αποτελείτο μονάχα από μελανά σημεία και μπόρεσε να χαρεί και κομμάτι από την παιδική της ηλικία. Φτιάχνοντας και πάλι παραλληλισμούς με την Άννα Φρανκ η Όντρεϊ Χέπμπορν είπε: «Αυτό το πνεύμα επιβίωσης είναι τόσο δυνατό στα λόγια της Άννας Φρανκ. Σε μια στιγμή γράφει "Έχω πέσει σε μεγάλη κατάθλιψη". Την επόμενη πως θα ήθελε να καβαλήσει ένα ποδήλατο. Είναι σίγουρα σύμβολο του παιδιού σε πολύ δύσκολες περιστάσεις, που είναι αυτό στο οποίο αφιερώνω όλο μου το χρόνο. Υπερβαίνει το θάνατό της». «Έτρεχαν πλημμύρα τα δάκρυα», είπε ο θρύλος του Χόλιγουντ για την πρώτη αυτή συνάντηση με το γράψιμο της Άννας Φρανκ.
Όταν άκουσε για την κυκλοφορία του ημερολογίου της Άννας Φρανκ, η καρδιά της Όντρεϊ Χέπμπορν χτύπησε σαν τρελή. Η Όντρει και η Άννα ήταν δύο μελαχρινά κορίτσια από την Ολλανδία που είχαν γεννηθεί σε άλλες χώρες.
Είχαν μόλις κάτι λιγότερο από έξι εβδομάδες διαφορά στην ηλικία. Η Όντρεϊ Χέπμπορν γεννήθηκε στις 4 Μαΐου 1929 και η Αννα Φρανκ, στις 12 Ιουνίου 1929. Η Αννα Φρανκ είχε γνωρίσει και σχολιάσει τις εκτελέσεις στην περιοχή Goirle της Ολλανδίας, όταν έγραψε για αυτές, από τα δωμάτια στα οποία κρυβόταν.
Η Άννα Φρανκ έγραψε την τελευταία της καταχώρηση την 1η Αυγούστου 1944 και τρεις ημέρες αργότερα η Γκεστάπο ανακάλυψε τους Φρανκ. Και οι οκτώ στάλθηκαν στο Άουσβιτς, με την Άννα και τη Μάργκοτ να μετακινούνται στο Μπέργκεν-Μπέλσεν. Μόνο ο Ότο Φρανκ, ο πατέρας της Αννας, έζησε ως στο τέλος του πολέμου.
Γιατί η Όντρεϊ Χέμπορν αρνήθηκε να παίξει την Αννα Φρανκ
Το 1958, ο σκηνοθέτης Τζορτζ Στίβενς θα προσέφερε στην Όντρεϊ Χέπμπορν τον ρόλο της Άννας Φρανκ στην κινηματογραφική εκδοχή της ιστορίας της, από την Twentieth Century Fox. Η Όντρεϊ Χέπμπορν ήταν, από τότε, μια από τις πιο περιζήτητες ηθοποιούς στο Χόλιγουντ. «Καταστράφηκα ξανά από αυτό που είπα ότι δεν μπορούσα να το αντιμετωπίσω», εξήγησε, αγωνιζόμενη να εκφράσει τα συναισθήματά της με λόγια, όταν ήρθε αντιμέτωπη και πάλι με όλο αυτό. «Είναι λίγο σαν να είχε συμβεί στην αδερφή μου. Δεν μπορούσα να παίξω τη ζωή της αδερφής μου. Είναι πολύ κοντά, και κατά κάποιον τρόπο, ήταν η αδελφή ψυχή μου».
Η Όντρεϊ Χέπμπορν συμφώνησε να συναντήσει τον πάτερα της Άννας Φρανκ, Ότο Φρανκ και τη δεύτερη σύζυγό του, Elfriede, στην Ελβετία. Ήταν αυτός που είχε πάρει το ημερολόγιο όταν αυτός ανακαλύφθηκε και ήταν αυτός που δούλεψε με τον πόνο του για να φτάσει σε ένα μέρος όπου μπορούσε να δει ότι το έργο της κόρης του, θα μπορούσε να βοηθήσει σημαντικά τον κόσμο.
Αυτός ο όμορφος, έντονος άντρας, τον οποίο η Όντρεϊ Χέπμπορν περιέγραψε ως «καθαρισμένο από τη φωτιά», την κοίταξε στα μάτια και ρώτησε - στην πραγματικότητα ικέτευσε- να συμφωνήσει να υποδυθεί την κόρη του σε μια ταινία. Μετά από αυτό που περιέγραψε ως «την πιο υπέροχη μέρα» και μια επίσκεψη που διήρκεσε από το μεσημέρι ως το βράδυ, έπρεπε να του πει ένα ειλικρινές και εγκάρδιο «Δεν μπορώ».