Η μικροσκοπική πόλη Whangamοmona στο Βόρειο Νησί της Νέας Ζηλανδίας διατηρεί κάποιες αρκετά... εκκεντρικές παραδόσεις και συνήθειες.
Σε ένα σχεδόν ερημωμένο κομμάτι της εθνικής οδού που διασχίζει το Βόρειο Νησί βρίσκεται η πόλη Whangamοmona, η μόνη αυτοανακηρυγμένη «δημοκρατία» της Νέας Ζηλανδίας, με τα δικά της σύνορα και το δικό της διαβατήριο.
Νωρίτερα φέτος, πραγματοποίησε τις διετείς προεδρικές «εκλογές» της, όπου οι ντόπιοι συμμετείχαν σε διάφορες δραστηριότητες, όπως κούρσες με πρόβατα και άλλα αθλήματα και «αθλήματα».
Η εκκεντρική δημοκρατία
Οι «εκλογές» είναι ανοιχτές για όλους και στους προηγούμενους νικητές περιλαμβάνονται... μια κατσίκα και ένα κανίς. Στον νικητή απονέμεται μια προεδρική αλυσίδα φτιαγμένη από καπάκια μπουκαλιών μπύρας και χαυλιόδοντες αγριογούρουνου.
Ο πρόεδρος της δημοκρατίας, ονόματι John Herlihy κατέχει το ρόλο αυτό εδώ και οκτώ χρόνια. Λέει ότι τα παιδιά του, τα εγγόνια του και οι φίλοι του τον ώθησαν σε αυτό και είναι κάτι που «τον κρατά απασχολημένο».
Το Whangamοmona διαθέτει λίγα κτίρια, μεταξύ των οποίων μια παμπ, ένα κατάστημα με είδη τέχνης και χειροτεχνίας και ένα μικρό σχολείο. Αλλά υπάρχουν και κάποιες διαφαινόμενες προκλήσεις καθώς η ελαφρώς εκκεντρική πόλη βλέπει να συρρέει σε αυτήν ένας αυξανόμενος αριθμός τουριστών.
«Πόσους επισκέπτες μπορούμε να διαχειριστούμε;», αναρωτιέται μιλώντας στην Guardian ο Herlihy.
Δημοκρατία από το 1989
Το ταξίδι της Whangamοmona για να γίνει δημοκρατία ξεκίνησε το 1989, όταν μια διαδικασία μεταρρύθμισης της τοπικής αυτοδιοίκησης αναδιαμόρφωσε τα όρια των περιφερειακών και νομαρχιακών συμβουλίων. Οι μεταρρυθμίσεις σήμαιναν ότι η πόλη θα ανήκε στην περιοχή Manawatū-Whanganui και όχι στο Taranaki - και οι κάτοικοι δεν ήταν ευχαριστημένοι από αυτή την αλλαγή.
«Κάποιος είπε: "γιατί να μην σχηματίσουμε την δική μας αυτόνομη κοινότητα;" Και αυτό εξελίχθηκε στη δημιουργία μιας δημοκρατίας», λέει ο δήμαρχος της περιοχής του Στράτφορντ, Neil Volzke. Το Στράτφορντ απέχει περίπου μία ώρα, η πλησιέστερη μεγάλη πόλη στην Whangamοmona.
«Εξέλεξαν έναν πρόεδρο και αυτοανακηρύχθηκαν ως δημοκρατία. Πρόκειται για έναν... εμπαιγμό ολόκληρου του πολιτκού μας συστήματος. Αλλά την ίδια στιγμή "αιχμαλώτισε" τη φαντασία των ανθρώπων: να μια μικροσκοπική, αγροτική κοινότητα που κοροϊδεύει την πολιτική και πολιτειακή γραφειοκρατία», προσθέτει ο Volzke.
Οι κάτοικοι της δημοκρατίας εξακολουθούν να πληρώνουν τέλη στο περιφερειακό συμβούλιο του Stratford και τμήματα της περιβαλλοντικής διακυβέρνησής της υπάγονται στο συμβούλιο Manawatū-Whanganui. Η πόλη συγκεντρώνει έσοδα από την πώληση εμπορευμάτων καθώς και διαβατηρίων στους επισκέπτες για 5 NZ$ [περίπου 3 ευρώ].
«Αλλεργικοί» στο τηλέφωνο και τις επικοινωνίες
Σήμερα, η Whangamοmona και τα περίχωρά της φιλοξενούν περίπου 150 κατοίκους, αλλά είναι δύσκολο να υπάρξει ένας ακριβής αριθμός κατοίκων, καθώς ορισμένοι ντόπιοι αντιστέκονται στην απογραφή. Δεν υπάρχει κατάστημα για βασικές προμήθειες και η σύνδεση στο διαδίκτυο είναι σχεδόν ανύπαρκτη.
«Οι ντόπιοι προσπάθησαν να καταπολεμήσουν την εγκατάσταση κάλυψης κινητής τηλεφωνίας», λέει ο Volzke. Και προσθέτει:
«Κάποιοι από τους κατοίκους είναι αγρότες τεσσάρων, πέντε γενεών, άλλοι είναι εργολάβοι που κάνουν πράγματα όπως περιφράξεις. Άλλοι επιδιώκουν να ξεφύγουν από το σύστημα και την εξουσία και έρχονται εδώ επειδή μπορούν να ζήσουν εκτός δικτύου σε εναλλακτικούς τρόπους ζωής», λέει.
«Είναι η παλιά Νέα Ζηλανδία»
Ο τουρισμός έχει δημιουργήσει μια... κάποια ένταση στην πόλη μεταξύ της ανάγκης για χρήματα για να διατηρηθεί ο τόπος ζωντανός και της διατήρησης του ανεξάρτητου τρόπου ζωής τους.
Ο Herlihy λέει ότι υπάρχει ένα... δεδομένο cult status στο όλο μέρος, ειδικά με τους διεθνείς επισκέπτες.
«Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού είναι αδύνατο να βρεις τραπέζι στο ξενοδοχείο», συνοψίζει.
Η Vicki Pratt είναι ιδιοκτήτρια του ξενοδοχείου εδώ και 11 χρόνια. Η Pratt λέει ότι το ξενοδοχείο είναι «εμβληματικό» και «ζεστό» και σημειώνει ότι ποτέ δεν υπήρξε καβγάς στο μπαρ. Πρόσφατα, το ξενοδοχείο απέκτησε κάλυψη κινητής τηλεφωνίας, αλλά εξακολουθεί να είναι ως επί το πλείστον χωρίς wifi.
«Πριν, όλοι έπρεπε να μιλάνε μεταξύ τους, όπως τον παλιό καιρό. Αν ήταν στο χέρι μου, θα μπλόκαρα όλο το ίντερνετ σε αυτή την περιοχή προκειμένου να συναναστρέφονται μεταξύ τους οι θαμώνες», σημειώνει εμφατικά η ίδια και επισημαίνει:
«Εδώ είναι η παλιά Νέα Ζηλανδία. Αν κάποιος "μείνει" με το ΙΧ του την άκρη του δρόμου, θα τον βοηθήσουν, αν κάποιος πεθάνει, η κοινότητα θα κουρέψει τα πρόβατά του».
Χρειάζεται ένα συγκεκριμένο είδος ανθρώπου που ζει εδώ, συμφωνεί η ιδιοκτήτρια τοπικών ειδών τέχνης και χειροτεχνίας Tracey Haskell.
«Οι άνθρωποι είναι πάντα ευπρόσδεκτοι, αλλά πρέπει να δείξεις ότι έχεις κάτι να προσφέρεις στην κοινότητα», τονίζει η Χάσκελ και καταλήγει με νόημα:
«Είναι μια πολύ σφιχτοδεμένη κοινότητα, αν και με κάποιους παράξενους και διαφορετικούς τρόπους. Αλλά αυτό το μέρος αντιπροσωπεύει την ελευθερία να κάνω ό,τι θέλω».