Η ιστορική απόφαση της Ελληνικής Δικαιοσύνης για την καταδίκη της Χρυσής Αυγής ως εγκληματικής οργάνωσης, χαρακτηρίστηκε από όλους σταθμός για τη μεταπολιτευτική Ελλάδα. Ξένα ΜΜΕ προσέθεταν ότι είναι η μεγαλύτερη δίκη φασιστών, μετά τη Δίκη της Νυρεμβέργης το 1945 για τους ηγέτες των ναζιστών.
Σύμφωνα με τη Διακήρυξη της Μόσχας το 1943, που είχαν συνυπογράψει οι Ρούσβελτ, Τσώρτσιλ και Στάλιν, τα άτομα που θα κρίνονταν υπεύθυνα για εγκλήματα πολέμου εν καιρώ συνθηκολόγησης θα έπρεπε να μεταφέρονται στις χώρες στις οποίες είχαν διαπραχθεί τα εγκλήματα και να δικάζονται σύμφωνα με τους νόμους του ενδιαφερόμενου κράτους.
Ετσι, με την ονομασία «Δίκη της Νυρεμβέργης» πραγματοποιήθηκε η δίκη των Γερμανών ναζιστών εγκληματιών πολέμου, που διενεργήθηκε από Διεθνές Στρατιωτικό Δικαστήριο, που συνεδρίασε στο Δικαστικό Μέγαρο της Νυρεμβέργης από τις 20 Νοεμβρίου 1945 μέχρι την 1η Οκτωβρίου 1946, με κατηγορούμενους 24 μέλη του Εθνικοσοσιαλιστικού Γερμανικού Εργατικού Κόμματος και οκτώ ναζιστικές οργανώσεις.
Πάντως, ορισμένοι ηγέτες είχαν εισηγηθεί τις συνοπτικές και άνευ δίκης εκτελέσεις των εγκληματιών πολέμου, ωστόσο οι Σύμμαχοι αποφάσισαν τελικά να συγκροτήσουν ένα διεθνές στρατιωτικό δικαστήριο, ώστε οι ενδεχόμενες καταδικαστικές αποφάσεις να κριθούν ευμενώς από την Ιστορία και επίσης να μη δοθεί η δυνατότητα στους Γερμανούς να ισχυριστούν ότι η ομολογία των εγκλημάτων πολέμου έγινε κατόπιν πιέσεων.
Το «ΒΗΜΑ» μετά την απόφαση του δικαστηρίου:
Δίκη της Νυρεμβέργης: Αρχισε τον Νοέμβριο του 1945
Η Δίκη της Νυρεμβέργης άρχισε επίσημα στις 20 Νοεμβρίου 1945, ενώ μόλις τον περασμένο Μάιο είχε γίνει η συνθηκολόγηση των γερμανικών Ενόπλων Δυνάμεων στο Βερολίνο με την υπογραφή του Γερμανού ανώτατου διοικητή των Ενόπλων Δυνάμεων, Βίλχελμ Κάιτελ.
Στις 18 Οκτωβρίου 1945 οι επικεφαλής εισαγγελείς του Διεθνούς Στρατιωτικού Δικαστηρίου είχαν ολοκληρώσει την απαγγελία του κατηγορητηρίου κατά των ηγετικών στελεχών του ναζιστικού καθεστώτος που σκόρπισε τον θάνατο σε εκατομμύρια ανθρώπους. Αυτό περιείχε εγκλήματα κατά της ειρήνης, εγκλήματα πολέμου, εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και συνωμοσία.
Η ιστορική απόφαση ανεγνώσθη την 1η Οκτωβρίου 1946, περίπου έναν χρόνο από τότε που είχε ξεκινήσει η δίκη. Η απόφαση ήταν καταδικαστική για τους 19 κατηγορούμενους, ενώ οι 12 εξ αυτών καταδικάστηκαν σε θάνατο και οι υπόλοιποι επτά σε φυλάκιση.
Δίκη της Νυρεμβέργης: Η απόφαση
Αναλυτικά οι αποφάσεις στη Δίκη της Νυρεμβέργης:
- 12 σε θάνατο (Μπόρμαν, Φρανκ, Φρικ, Γκέριγκ, Γιοντλ, Κάλτενμπρούνερ, Κάιτελ, Ρίμπεντροπ, Ρόζενμπεργκ, Ζάουκελ, Ινκβαρτ, Στράιχερ), εκ των οποίων οι 10 εκτελέστηκαν, ο Μάρτιν Μπόρμαν καταδικάστηκε ερήμην και ο Χέρμαν Γκέριγκ αυτοκτόνησε το βράδυ πριν την εκτέλεσή του
- 3 σε ισόβια (Φουνκς, Ες, Ρέντερ), εκ των οποίων 2 απελευθερώθηκαν μετά από 10 περίπου χρόνια λόγω προβλημάτων υγείας και πέθαναν λίγα χρόνια μετά, και ένας αυτοκτόνησε.
- 4 σε ποινές από 10 έως 20 χρόνια (Ντένιτς, Νόιρατ, Σίραχ, Σπέερ), εκ των οποίων 3 εξέτισαν όλη την ποινή τους και ένας (15 χρόνια) απελευθερώθηκε λόγω προβλημάτων υγείας και πέθανε δύο χρόνια μετά.
- 3 αθωώθηκαν
- 2 δεν δικάστηκαν, ένας λόγω ανήκεστης ζημιάς της υγείας του και ένας αυτοκτόνησε πριν από την έναρξη της Δίκης της Νυρεμβέργης
Οι θανατικές ποινές εκτελέσθηκαν σε ειδικά στημένη αγχόνη στις 16 Οκτωβρίου 1946.
To «BHMA» ανέφερε την επόμενη ημέρα από την εκτέλεση της θανατικής ποινής:
Κατηγορούμενες επίσης στη Δίκη της Νυρεμβέργης ήταν 6 εγκληματικές οργανώσεις, η ηγεσία του Ναζιστικού Κόμματος, τα Κλιμάκια Προστασίας Schutzstaffel (SS), η Υπηρεσία Ασφαλείας Sicherheitsdienst (SD), η Μυστική Κρατική Αστυνομία Geheime Staatspolizei (Gestapo), τα Τάγματα Εφόδου Sturmabteilung (SA) και η Ανώτατη Διοίκηση των Γερμανικών Ενόπλων Δυνάμεων (OKW).
Δίκη της Νυρεμβέργης: Προσπάθησαν να αποσείσουν τον εθνικοσοσιαλισμό
Κατά τη διάρκεια της Δίκης της Νυρεμβέργης έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον η προσπάθεια που κατέβαλλαν σχεδόν όλοι οι κατηγορούμενοι ναζιστές να αποσείσουν την ιδεολογία του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος, με στόχο να πετύχουν ελαφρύτερες ποινές. Οι περισσότεροι πάντως δεν τα κατάφεραν.
Ο Χέρμαν Γκέρινγκ, αρχηγός της γερμανικής Αεροπορίας και ουσιαστικά δεύτερος στην ιεραρχία του κόμματος, δηλώνει: «Προσχώρησα στο κόμμα ακριβώς γιατί ήταν επαναστατικό, όχι τόσο για το ιδεολογικό του περιεχόμενο. Όλη η συνωμοτική ιδέα ήταν παράλογη. Είχαμε εντολές να υπακούμε στο κράτος. Δεν ήμασταν μία ομάδα εγκληματιών που συναντιόταν στα δάση μέσα στο σκοτάδι για να σχεδιάσει μαζικές δολοφονίες. Οι πραγματικοί συνωμότες λείπουν: ο Χίμλερ, ο Μπόρμαν και ο Γκέμπελς».
Ο Καρλ Ντένιτς, αρχηγός του γερμανικού Ναυτικού και καγκελάριος μετά την αυτοκτονία του Aδόλφου Χίτλερ, έριξε το φταίξιμο στους πολιτικούς: «Οι πολιτικοί έφεραν τους ναζί στην εξουσία. Είναι αυτοί που επέφεραν όλα αυτά τα αηδιαστικά εγκλήματα και πρέπει τώρα εμείς να κάτσουμε στο εδώλιο μαζί τους και να μοιραστούμε το φταίξιμο».
Ο Βίλχελμ Φρικ, υπουργός Εσωτερικών του Γ΄ Ράιχ επικαλέστηκε τη δικηγορική του ιδιότητα: «Ο Χίτλερ δεν ήθελε να γίνουν τα πράγματα με τον δικό μου τρόπο. Εγώ ήθελα τα πράγματα να γίνουν με νόμιμα μέσα. Άλλωστε είμαι δικηγόρος».
Ο Βάλτερ Φουνκ, υπουργός Οικονομικών και αυτός που υπέγραψε για την «αριοποίηση» των εβραϊκών περιουσιών, κατηγορούσε τον εαυτό του που δεν είχε ακούσει τη γυναίκα του, η οποία «είπε καλύτερα να αφήναμε στην άκρη την όλη επιχείρηση του υπουργείου και να μετακομίζαμε σε ένα τριάρι διαμέρισμα».
Ο Ρούντολφ Ες, δεύτερος στην ιεραρχία του ναζιστικού κόμματος, μέχρι την ακατανόητη πτήση του στη Βρετανία και την αιχμαλωσία του, παραδέχθηκε ότι «είναι απλά ακατανόητο πως συνέβησαν όλα αυτά. Κάθε ιδιοφυΐα έχει τον δαίμονα μέσα της. Όλα είναι πολύ τραγικά».
Ο Άλφρεντ Γιοντλ, ανώτατος επιτελικός αξιωματικός, επικαλέστηκε το καθήκον του ως στρατιώτης: «Δεν είναι θέμα του στρατιώτη να κρίνει τον επικεφαλής του».
Ο Βίλχελμ Κάιτελ, ανώτατος διοικητής των Ενόπλων Δυνάμεων, έριξε, όπως αναμενόταν, όλο το φταίξιμο στον Χίτλερ: «Αυτός μας έδωσε τις εντολές. Έλεγε συνεχώς ότι όλα ήταν δική του ευθύνη»…