Θεατρικές πρεμιέρες λιγο πριν τις γιορτές με τους προβολείς απόψε σε τρεις σημαντικούς ηθοποιούς που κάνουν ντεμπούτο με το «Underground» του Κουστουρίτσα στο θέατρο Ακροπόλ.
Πρεμιέρα για την Αφροδίτη Λιάντου και τον Διονύση Παπανδρέου δύο από τους ηθοποιούς που ξεχώρισαν μέσα από τη «Γη της ελιάς», την Λένα Ουζουνίδου που υποδύεται την Μαρίνα Νίνου, το θρίλερ «Doctor», αλλά και για το θεατρικό έργο της Δήμητρας Παπαδοπούλου.
Στην Αθήνα και η σπουδαία Τίλντα Σουίντον για performance στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση.
Οι θεατρικές πρεμιέρες των ημερών
Μπορεί ένα κοστούμι να δημιουργήσει μια νέα τελετουργία;
Η βραβευμένη με Όσκαρ Tilda Swinton και ο ιστορικός μόδας Olivier Saillard για πρώτη φορά στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, 11 με 16 Δεκεμβρίου, με μια τελετουργική περφόρμανς, με πρωταγωνιστές τα κοστούμια από τις εμβληματικές ταινίες του Παζολίνι: από τις «Χίλιες και μία νύχτες» ώς το «Σαλό, 120 μέρες στα Σόδομα».
Τελετουργικό ντεφιλέ και, μαζί, ένας απόλυτα ιδιοσυγκρασιακός φόρος τιμής στον μεγάλο αντικομφορμιστή κινηματογραφιστή, ποιητή και ακτιβιστή Πιερ Πάολο Παζολίνι που δολοφονήθηκε βάναυσα στα 53 του χρόνια, το 1975, είναι η πρωτότυπη παράσταση-ζωντανή εγκατάσταση που εμπνεύστηκαν ο επιμελητής μόδας Olivier Saillard και η Βρετανίδα οσκαρική ηθοποιός Tilda Swinton, σταθεροί καλλιτεχνικοί συνεργάτες εδώ και χρόνια. Η υψηλή μόδα συναντά την υψηλή τέχνη έχοντας ως καμβά το ανδρόγυνο σώμα της Τίλντα Σουίντον, που πάνω του παρελαύνει και εγγράφεται ως γεγονός μια συλλογή με περισσότερα από τριάντα κοστούμια και αντικείμενα που σχεδίαζε τις δεκαετίες του 1960 και του 1970 ο Danilo Donati και ετοίμαζε το ατελιέ Farani για τις ταινίες του Ιταλού σκηνοθέτη.
Κοστούμια και αντικείμενα που είναι από μόνα τους έργα τέχνης: από το βιβλικό, εμπνευσμένο από τα καφτάνια των Βεδουίνων και βαμμένο σμαραγδί –σαν από πίνακα του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου– κοστούμι του Ηρώδη στο «Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο» του 1964 έως το χειροποίητο απ’ άκρη σ’ άκρη και διακοσμημένο με φτερά και όστρακα κοστούμι και στέμμα που φορούσε ως Ιοκάστη η Silvana Mangano στον «Οιδίποδα Τύραννο» του 1967 και από εκεί στα ρούχα και τα αντικείμενα του εξωτικού «Χίλιες και μία νύχτες» (1974) και του σαρωτικού «Σαλό, 120 μέρες στα Σόδομα» (1975).
Μόνο που εδώ η ίδια η Σουίντον, σαν μια σιωπηλή κούκλα βιτρίνας, φορά ένα ένα τα κοστούμια, για να τα δουν όλοι. Αιχμαλωτισμένη στο ύφασμα, δεν ερμηνεύει τους ρόλους των ηθοποιών εκείνων που τα πρωτοφόρεσαν. Αντιθέτως, ο ρόλος της είναι ακριβώς η απουσία ρόλου, αναδεικνύοντας ένα ορφανό πλέον κοστούμι, αποκομμένο από το σώμα, από τους ηθοποιούς, από τις ταινίες. Ικανό να συγκινήσει, έτσι όπως εμφανίζεται απαστράπτον μέσα στην ιερατική μοναξιά του. Οι θέσεις για την περφόρμανς 11-16 Δεκεμβρίου έχουν εξαντληθεί
Η εμβληματική ταινία «Underground» του Εμίρ Κουστουρίτσα, βραβευμένη με Χρυσό Φοίνικα (1995) ανεβαίνει στη σκηνή του Θεάτρου Ακροπόλ, σε διασκευή και σκηνοθεσία Νικίτα Μιλιβόγεβιτς, με πρωταγωνιστές τους Βασίλη Χαραλαμπόπουλο, Γιάννη Τσορτέκη και Αλεξάνδρα Αϊδίνη.
Το «Underground» αφηγείται την επική ιστορία δύο φίλων, του Μπλάκι και του Μάρκο, με φόντο την πολιτική αναταραχή και τον πόλεμο στην πρώην Γιουγκοσλαβία. Υπό την νέα διασκευή και τη σκηνοθετική καθοδήγηση του Σέρβου σκηνοθέτη Νικίτα Μιλιβόγεβιτς, αναδεικνύεται η ουσία του αριστουργήματος του Κοβάσεβιτς, εμπλουτίζοντάς το παράλληλα με νέες προοπτικές.
Με μια δυναμική θεατρική προσέγγιση, το «Underground» μεταφέρει το κοινό σε έναν κόσμο σουρεαλισμού, σκοτεινού χιούμορ και ειλικρινούς συγκίνησης. Δίπλα στον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο, τον Γιάννη Τσορτέκη και την Αλεξάνδρα Αϊδίνη συμπράττουν επί σκηνής ένας πολυμελής θίασος και μία ζωντανή ορχήστρα, υπό τους ήχους των γνώριμων, δυναμικών, βαλκανικών μουσικών στοιχείων σε σύνθεση του Goran Bregovic, καθώς και των πρωτότυπων μουσικών συνθέσεων του Άγγελου Τριανταφύλλου.
Πρωταγωνιστούν: Βασίλης Χαραλαμπόπουλος, Γιάννης Τσορτέκης, Αλεξάνδρα Αϊδίνη, Γιώργος Μακρής, Κωνσταντίνος Πλεμμένος, Αλέξανδρος Βιδαλάκης, Εμμανουήλ Κοντός, Νίκος Παπαδομιχελάκης, Νίκος Τσιμάρας, Χριστίνα Κυπραίου, Νικολίτσα Ντρίζη, Νίκος Μυλωνόπουλος, Στράτος Νταλαμάγκος, Φίλιππος Πατσούρης, Αγνή Μοίρα
Συμμετέχει ζωντανή ορχήστρα επί σκηνής: Μενέλαος Μωραΐτης - Τούμπα, Σπύρος Νίκας - Σαξόφωνο, Κώστας Σαπούνης - Τρομπέτα, Βασίλης Παναγιωτόπουλος - Τρομπόνι, Περικλής Κατσώτης - Κρουστά
Μετά το «Θέλω να σου κρατάω το χέρι» ο Τάσος Ιορδανίδης συστήνει στο θέατρο Άλφα-Ληναίος-Φωτίου, ένα νέο έργο με τίτλο «Φακντ-απ». Τη σκηνοθεσία υπογράφει η Θάλεια Ματίκα, σε μία απόπειρα «συνομιλίας» με εφήβους όλων των ηλικιών.
Στη σκηνή, δύο νέοι ταλαντούχοι ηθοποιοί: Αφροδίτη Λιάντου και Διονύσης Παπανδρέου. Κατάλληλο για 12 ετών και πάνω…
Σκηνικός χώρος: μια κλινική αντιμετώπισης ψυχικών νοσημάτων κάπου στο δυτικό κόσμο. Ρόλοι: δύο εκπρόσωποι της γενιάς Ζ, ένα κορίτσι κι ένα αγόρι. Εκείνος είχε όνειρο να γίνει σκηνοθέτης. Εκείνη τραγουδίστρια. Τελικά, η ζωή τα έφερε έτσι και είναι «φακντ απ».
Από την άλλη «η ζωή είναι ωραία», όπως έχει πει κι ο Ρομπέρτο Μπενίνι. Δύο νέοι που προσπαθούν να ακουστούν σε έναν κόσμο που δεν τους ακούει. Στην προσπάθεια τους θα φτιάξουν μία δική τους πραγματικότητα. Για το τώρα και για το μετά. Για να γιατρέψουν αυτά που τους πονάνε.
Ψάχνουν έναν κοινό κώδικα. Εκείνος πιο αποφασισμένος. Εκείνη, επιφυλακτική. Ή μήπως συμβαίνει το αντίστροφο; Αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα και οι κραυγές τους παλεύουν να δημιουργήσουν το νόημα της νέας ζωής που προσπαθούν να φτιάξουν.
Το καθηλωτικό θρίλερ του Robert Icke «Doctor» που ύμνησαν οι Times, ο Guardian, ο Telegraph και οι Financial Times και έσπασε τα ταμεία στο West End του Λονδίνου, μάς συστήνει τη φετινή θεατρική σεζόν η Κατερίνα Ευαγγελάτου, από τις 8 Δεκέμβριου στο Αμφι-Θέατρο, σε μια παραγωγή του Πολιτιστικού Οργανισμού «Λυκόφως».
Ένα ιδιοφυές νοητικό πείραμα για τα αδιέξοδα της πολιτικής ταυτοτήτων (identity politics), που προκαλεί τα όρια της αντίληψης ακόμη και των ίδιων των θεατών. Ένα παγκόσμιο θεατρικό φαινόμενο που μέσα σε τρία χρόνια καθήλωσε τα σημαντικότερα θέατρα του κόσμου.
Όταν μία έφηβη μεταφέρεται σε κρίσιμη κατάσταση στο Ινστιτούτο Elizabeth μετά από μια αυτοσχέδια έκτρωση, η Καθηγήτρια Ρουθ Γουλφ (Στεφανία Γουλιώτη) αρνείται την είσοδο ενός ιερέα (Νίκος Χατζόπουλος) στο θάλαμο του κοριτσιού, διότι δεν διαθέτει επαρκείς πληροφορίες για τις θρησκευτικές πεποιθήσεις της ασθενούς. Γύρω από αυτήν την απόφαση, ξεσπά ένα σκάνδαλο που σύντομα λαμβάνει ανεξέλεγκτες διαστάσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Οι διαστρεβλώσεις κάθε είδους διαδέχονται η μία την άλλη, αναδεικνύοντας την περιπλοκότητα της κατάστασης. Όλοι έχουν γνώμη. Kαι την εκφράζουν με πάθος μέσα σε αυτήν τη δίνη που νομοτελειακά βυθίζει μαζί της όποιον βρεθεί στο επίκεντρό της. Η πορεία προς την αποκαθήλωση φαντάζει μη αναστρέψιμη.
Στο ρόλο της Καθηγήτριας Ρουθ Γουλφ η Στεφανία Γουλιώτη. Ιερέας ο Νίκος Χατζόπουλος. Τον εξαιρετικό θίασο συμπληρώνουν οι Αμαλία Νίνου, Κίττυ Παϊταζόγλου, Μαριάννα Δημητρίου, Ζωή Ρηγοπούλου, Aurora Marion, Λευτέρης Πολυχρόνης, Νίκη Σερέτη, Σταύρος Καλλιγάς, Αλίκη Ανδρειωμένου.
Bella Figura στο θέατρο Σταθμός. Μετά τις Φυλές της Νίνα Ρέιν, το Όπως πάει το ποτάμι του Μάρτιν Σέρμαν, τη Χώρα που ποτέ δεν πεθαίνεις της Ορνέλα Βόρπσι και το Χάπι του Έντα Γουόλς – όλα σε πανελλήνια πρεμιέρα – το Θέατρο Σταθμός παρουσιάζει για πρώτη φορά στην Ελλάδα το έργο της Yasmina Reza Bella Figura («Art», o Θεός της Σφαγής) σε μετάφραση του Γιώργου Αρχιμανδρίτη. Στο νέο έργο της Γιασμίνα Ρεζά η δράση
εκτυλίσσεται στον ανοιχτό αέρα έξω από ένα εξοχικό εστιατόριο.
Όλα συμβαίνουν μέσα σε μία-μιάμιση ώρα. Ένας άντρας και μια γυναίκα διαπληκτίζονται μέσα σ’ ένα πάρκινγκ. Ο Μπορίς προσπαθεί να πείσει την ερωμένη του, Αντρεά, ανύπαντρη μητέρα και τεχνικό σε φαρμακευτική εταιρεία, να βγει από το αμάξι. Έχει κάνει πριν από λίγο το λάθος να της αποκαλύψει ότι το εστιατόριο που την πήγε, του το συνέστησε η ίδια η σύζυγός του. Τα πράγματα δε θα αργήσουν να γίνουν χειρότερα.
Ενώ ο Μπορίς δε βλέπει την ώρα να τελειώσει η βραδιά, ένα ακόμα ζευγάρι κάνει την εμφάνισή του στη σκηνή: ο Ερίκ και η παιδική φίλη της γυναίκας του, Φρανσουάζ, συνοδευόμενοι από τη μητέρα του Ερίκ, την Υβόν, που γιορτάζει τα γενέθλιά της. Ένα πολύπλοκο, αστείο και σκληρό παιχνίδι εξουσίας θα ξεκινήσει προς όλους και για όλα και κανείς δεν πρόκειται να βγει αλώβητος απ’ αυτό. Ανατόμος της ανθρώπινης ψυχής, η Γιασμίνα Ρεζά υφαίνει αριστοτεχνικά ένα σύγχρονο έργο για τις ανθρώπινες σχέσεις, τα υπαρξιακά αδιέξοδα, το πέρασμα του χρόνου, την κοινωνική υποκρισία, τη ματαιοδοξία και τη ματαιότητα. «Ποτέ δε διηγήθηκα ιστορίες στα έργα
μου», τονίζει σε σημείωμά της για το έργο η συγγραφέας. «Έτσι μην εκπλαγείτε που ισχύει το ίδιο κι εδώ. Εκτός κι αν θεωρείτε τον αβέβαιο και απρόβλεπτο ιστό της ζωής μια ιστορία από μόνο του».
Το έργο, που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά από τον Τόμας Οστερμάγιερ στη Σάουμπίνε το 2015 αποσπώντας διθυραμβικές κριτικές, σκηνοθετεί ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Θεάτρου Σταθμός Μάνος Καρατζογιάννης σε παραγωγή της Τεχνηχώρος (Παίκτες, Ο τυχαίος Θάνατος ενός αναρχικού).
Ερμηνεύουν: Υβόννη Μαλτέζου, Φαίη Ξυλά, Παναγιώτης Μπουγιούρης, Ραφίκα Σαουίς και Χρήστος Κοντογεώργης
«Ο Γλάρος» του Άντον Τσέχωφ στο Θέατρο Προσκήνιο, από 15 Δεκεμβρίου, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά.
Το γνωστό έργο του Ρώσου συγγραφέα, σαν μια αναρώτηση γύρω από τη θεατρική λειτουργία, την αναπαράσταση και τις μεθόδους της. Ο χορός των ανθρώπων του Τσέχωφ, γύρω από μια λίμνη, αναρωτιέται για την τέχνη, το μέλλον, αναπολεί τους ματαιωμένους έρωτες και συνθέτει μια κραυγή του ανθρώπου για ζωή, λίγο πριν βουλιάξει.
Τα εμβληματικά πρόσωπα του Ρώσου δραματουργού "εγκλωβισμένα" σε μια σκηνή θεάτρου δοκιμάζουν να σπάσουν τα όρια της ζωής και της τέχνης, να αντισταθούν στο τέλμα, να βρουν νέες φόρμες θεάτρου και επικοινωνίας.
Η πληγή του καλλιτέχνη συνδέεται, στην παράσταση, με το ανεκπλήρωτο της ανθρώπινης ύπαρξης, που παλεύει να βρει έναν τρόπο να ανήκει και να ακολουθήσει έναν προορισμό. Τι απ’ ολα είναι θέατρο και πως παρεισφρέει η ζωή μέσα σ’ αυτό;
Με παλιούς γνώριμους από την περσινή του ενασχόληση με τον Τσέχωφ και τον «Θείο Βάνια» (Θεοδώρα Τζήμου, Μανώλης Μαυροματάκης, Φιντέλ Ταλαμπούκας, Μαρία Φιλίνη - σε μετάφραση της Ξένιας Καλογεροπούλου) και νέους προσκεκλημένους (Αινείας Τσαμάτης, Δήμητρα Βλαγκοπούλου, Δρόσος Σκώτης, Γιώργος Ζυγούρης, Νατάσα Εξηνταβελώνη), η έρευνα γύρω από το έργο του μεγάλου Ρώσου δραματουργού συνεχίζεται. Η σκηνοθεσία ανοίγει τη σκηνική δράση σε όλους τους πιθανούς χώρους και αναρωτιέται, σε μια αποθήκη θεάτρου, πώς και αν μπορεί να γεννηθεί ένα “νέο” θέατρο.
To VAULT Theatre Plus παρουσιάζει στο Θέατρο Έν Άθήναις την παράσταση «Η Τουρκομερίτισσα» (βασισμένη στη ζωή της Μαρίκας Νίνου), σε κείμενο - σκηνοθεσία Δημήτρη Καρατζιά, με την Ελένη Ουζουνίδου στον ομώνυμο ρόλο. Από την Παρασκευή 08 Δεκεμβρίου, κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 21:00, για περιορισμένες παραστάσεις. Η Τουρκομερίτισσα διακρίθηκε σε δύο Πανελλήνιους διαγωνισμούς.
Η Μαρίκα Νίνου και ο Τζίμης Μάρκου συναντιούνται ξανά στην θρυλική ταβέρνα «Τζίμης ο Χονδρός» και μαζί ξεδιπλώνουν την μυθιστορηματική ζωή της Τουρκομερίτισσας που έγραψε ιστορία στο ελληνικό τραγούδι. Η σκηνή μετατρέπεται σε ταβέρνα και οι θεατές σε θαμώνες και μάρτυρες των σημαντικότερων γεγονότων και των άγνωστων πτυχών της τραγικής ζωής της τραγουδίστριας.
Όλα αυτά με φόντο μια Ελλάδα που προσπαθεί να γιατρέψει τις πληγές της από τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο και την Μικρασιατική καταστροφή. Πριν την διαλύσει ο δεύτερος παγκόσμιος, με την κατοχή, το λοιμό, τον εθνικό διχασμό, τον εμφύλιο. Μια Ελλάδα όμως που ποτέ δεν σταματά να διασκεδάζει. Και να τραγουδάει. Γιατί η ζωή της Νίνου είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την πορεία του λαϊκού τραγουδιού, με την νυχτερινή ζωή της Αθήνας, το ρεμπέτικο και τα τραγούδια με τα οποία διασκεδάζουμε μέχρι και σήμερα.
Η Μαρίκα Νίνου, έζησε μια σύντομη αλλά ταραχώδη ζωή. Ερωτεύτηκε πολύ, αγάπησε πολύ, πόνεσε πολύ. Ήταν μια γυναίκα ξεχωριστή, που η ζωή την σμίλεψε. Ένα μοναδικό κράμα εκρηκτικής προσωπικότητας και τρομερής ευαισθησίας. Κι άφησε πίσω της μια κληρονομιά που αξίζει να αναγνωριστεί και να την μάθουν οι νεότερες γενιές.
Μια γλυκόπικρη παράσταση που αποτελεί φόρο τιμής στους πρόσφυγες της Μικρασιατικής καταστροφής και ειδικότερα στην Αρμένισσα τραγουδίστρια Ευαγγελία Αταμιάν, που ξεριζώθηκε από την πατρίδα της στην Μικρά Ασία, μεγάλωσε στην προσφυγούπολη της Κοκκινιάς, ξαναβαφτίστηκε Μαρίκα Νίνου και δοξάστηκε όσο καμία άλλη στην εποχή της.
Ο φίλος μου ο Ντοστογιέφσκι, της Δήμητρας Παπαδοπούλου, από Τετάρτη 13 Δεκεμβρίου, στο θέατρο Άλφα , σε σκηνοθεσία Κώστα Γάκη
Τι κοινό θα μπορούσε να συνδέει έναν «Νεοέλληνα» με τον κορυφαίο μυθιστορηματογράφο Φ. Ντοστογιέφσκι; Η θεατρική διασκευή της Δήμητρας Παπαδοπούλου αποπειράται να δώσει εξηγήσεις για την ιδιότυπη αυτή συσχέτιση…
Ο ήρωας της παράστασης, είναι ο άνθρωπος της διπλανής μας πόρτας. Η καλοπληρωμένη δουλειά του, το καλό σπίτι και το ακριβό αυτοκίνητο είναι τα προϊόντα της ευημερίας και οι προϋποθέσεις της αναγνώρισης του ως «επιτυχημένου» μέλους της κοινωνίας μας. Οι μετανάστες και οι κακόφημες γειτονιές πλήττουν την αισθητική του ενώ απαραίτητο αξεσουάρ-επιβεβαίωση της ανδρικής του ταυτότητας η Εύα, μια αιθέρια ύπαρξη. Όλα αυτά προ κρίσης…
Χειρότερο εφιάλτη δεν θα μπορούσε να ζήσει ο ήρωας μας. Θύμα της οικονομικής κρίσης ζει, πλέον, σε ένα υπόγειο στον Αγ. Παντελεήμονα χωρίς δουλειά και χωρίς τη συνοδεία του μέχρι πρότινος «status» του, με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Μοναδική του συντροφιά, τα τεράστια χρέη του και ένα βιβλίο που έπεσε τυχαία στα χέρια του. «Το όνειρο ενός γελοίου». Διαβάζοντας το συνειδητοποίει πόσο μάταιη και αδιέξοδη ήταν η ζωή του και πόσο «γελοίος», μπορεί να θεωρείται όποιος στηρίζει την ευτυχία του στα υλικά αγαθά και τις εφήμερες απολαύσεις. Ακόμα, την οδύνη που μπορεί να νιώσει κάποιος, όταν έρχεται αντιμέτωπος με τη «γελοιότητα» που κάποτε όριζε ως «ευτυχία». Ένας τέτοιος άνθρωπος καλείται είτε να επαναπροσδιορίσει τη ζωή του, είτε να παραιτηθεί από αυτή. Ακόμα και να της δώσει οριστικό τέρμα…
Ένα ερώτημα τον βασανίζει όσο τον παρακολουθούμε επί σκηνής και συμπάσχουμε με το δράμα του. «Να ζει κανείς ή να μη ζει;». Την απάντηση τελικά τη βρίσκει μόνος του με τη βοήθεια του πολύτιμου φίλου του Ντοστογιέφσκι. Τελικά οι μετανάστες δεν φαντάζουν τόσο αποκρουστικοί, οι πλατείες αποκτούν χρώμα και η ζωή νόημα, αφού η ανιδιοτελής αγάπη λειτουργεί ως αντίδοτο για όλες τις απώλειες.
«Το Κορίτσι με τα σπίρτα», μεταφορά του κλασικού παραμυθιού στη σύγχρονη εποχή σε μια multimedia παράσταση για ενήλικες, παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία της Violet Louise, από τις 15 Δεκεμβρίου στο Θησείον, ένα Θέατρο για τις Τέχνες, για 15 μόνο παραστάσεις.
Η Violet Louise, αντλεί έμπνευση από το παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν και με τη χρήση ήχων, μουσικής και εικόνας μας μεταφέρει στην Αθήνα του σήμερα, όπου ζει το Κορίτσι με τα σπίρτα. Η μικρή αγωνίζεται να επιβιώσει, μόνη, χωρίς βοήθεια, κάτω από το άγρυπνο βλέμμα της μεγαλούπολης. Πλησιάζει η Πρωτοχρονιά και λίγο πριν την αλλαγή του χρόνου δέχεται μία αναπάντεχη πρόταση που της δίνει την ευκαιρία να εκπληρώσει κάθε της επιθυμία και να αλλάξει για πάντα τη ζωή του. Αλλά με ένα πολύ ακριβό τίμημα: Να πάψει να ονειρεύεται!
Στην αθέατη πλευρά του κοινωνικού περιθωρίου, κατοικούν άνθρωποι φαντάσματα, άνθρωποι αόρατοι που ζουν σε εναν ασφυκτικό κλοιό και από τον οποίο δεν υπάρχει έξοδος διαφυγής. Αυτό πιστεύουμε όλοι εμείς που ανήκουμε στην άλλη πλευρά της κανονικότητας.
Ο Άντερσεν όμως μέσα από την ιστορία του για το μικρό Κορίτσι με τα σπίρτα, αποκαλύπτει κάτι μαγικό : Όπου δεν υπάρχει διέξοδος, μοναδικό καταφύγιο για τον άνθρωπο είναι η ελευθερία του μυαλού του. Το τέλος του μικρής που δεν είχε πουλήσει ούτε ένα σπίρτο όλη την ημέρα είναι αναπόφευκτο στο παραμύθι του.
Η αδερφή μου, του Σταύρου Ζουμπουλάκη, σκηνοθεσία Περικλής Μουστάκης, στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.
«Όποιος έχει αγόγγυστα σκατοσκουπίσει άρρωστο είναι μείζων όλων των τιτάνων της θεολογίας. Γνώρισα στη ζωή μου σπουδαίους ανθρώπους, συγγραφείς, φιλοσόφους, επιστήμονες, ορισμένοι – οι λιγότεροι – μου έγιναν συμπαθείς, περνάω καλά στη συντροφιά τους. Ξέρω να αξιολογώ τα έργα τους και να τα τιμώ όταν αξίζουν, η ηθική όμως εκτίμησή μου πηγαίνει μόνο, αποκλειστικά και μόνο, σε όσους στάθηκαν δίπλα σε βαριά και ανίατα άρρωστους και τους φρόντισαν δίχως κανένα γογγυσμό, με αγάπη και αφοσίωση».
Μέσα από την επιληψία της αδερφής του, που σφράγισε τη ζωή της και, με έναν άλλο τρόπο, και τη δική του, ο Σταύρος Ζουμπουλάκης, θέλησε να μας μιλήσει για την αρρώστια, τον πόνο, τη χαρά, την πίστη και πάνω από όλα για την καλοσύνη και την αγάπη. Ένα κείμενο τελικά παρηγορητικό. Παίζουν: Δώρα Στυλιανέση & Άλκης Ζούπας. Για 6 παραστάσεις, 18,19,26/12 και 2,15,16/1/24
Ο συγγραφέας & μεταφραστής Γιώργος -Ίκαρος Μπαμπασάκης και ο σκηνοθέτης Πέρης Μιχαηλίδης παρουσιάζουν στο Θέατρο Φούρνος το έργο του Gilbert Adair «The Dreamers» (Οι Ονειροπόλοι), από τη Δευτέρα 18 Δεκεμβρίου και για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων.
Πρόκειται για ένα έργο περί πολιτικής, ερωτισμού, πάθους για τον κινηματογράφο, με ανατρεπτικό χιούμορ, τοποθετημένο στην έκρηξη του γαλλικού Μάη του ᾽68.
Παρίσι, Μάης του ᾽68. Ένας Αμερικάνος φοιτητής ο Μάθιου περνάει το μεγαλύτερο μέρος από τον ελεύθερο χρόνο του παρακολουθώντας ταινίες στην Ταινιοθήκη της Γαλλίας. Εκεί θα γνωρίσει δύο αδέρφια, τον Τεό και την Ιζαμπέλ, και θα ξεκινήσει μαζί τους ένα περιπετειώδες παιχνίδι υπαρξιακών και σινεφίλ αναζητήσεων, ενώ παράλληλα συμμετέχουν στην εξέγερση του Μάη του ’68.
Όπως και στην ταινία του Bernardo Bertolucci «The Dreamers», που βασίστηκε στο βιβλίο του Gilbert Adair, παρακολουθούμε το παρασκήνιο του επαναστατικού κινήματος του Μάη που επικεντρώνεται στη δράση των ηρώων να επιδίδονται σε αναπαραστάσεις σκηνών από τις αγαπημένες τους ταινίες, καθώς και στις ερωτικές τους αναζητήσεις.
Η παράσταση είναι οδοιπορικό στο Παρίσι του ’68 με έντονες σινεφίλ αναφορές αλλά και μουσικές της εποχής που ερμηνεύονται ζωντανά στη σκηνή. Παρακολουθεί σαν κάμερα - στυλό την κοινωνικοπολιτική αναταραχή της εξέγερσης του Μάη μέσα από το βλέμμα των ηρώων του έργου και είναι αφιερωμένη στη nouvelle vague των Ζαν - Λυκ Γκοντάρ και Φρανσουά Τρυφώ, στον έρωτα, στα χαμένα όνειρα, στα θεωρητικά κείμενα και τα συνθήματα του Μάη του ᾽68, αλλά και σε όλο τον κόσμο που αναζητά σήμερα κοινωνική δικαιοσύνη. Ερμηνεύουν οι ηθοποιοί : Μπάμπης Αθανασόπουλος, Βιβή Λέκκα, Δημήτρης Δημάκης. Στο βίντεο παίζει ο Γιώργος - Ίκαρος Μπαμπασάκης