Ενα αγόρι, ένας έφηβος γιος που μοιάζει χαμένος, που δίνει μάχη με τους εσωτερικούς του δαίμονες, στο Παρίσι, σε μια σύγχρονη μητρόπολη που οι ρυθμοί είναι ραγδαίοι. Η ζωή του στο θεατρικό κείμενο του σπουδαίου Φλοριάν Ζελλέρ ήρθε στο Θέατρο του Νέου Κόσμου σε μια παράσταση που αφήνει τον θεατή για μέρες μουδιασμένο και «ξεβολεμένο».
Ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος έχει ρίξει ένα σχοινί και το τεντώνει τα τελευταία δύο χρόνια, με ένα εσωτερικό ρυθμό και μια εμμονή που αφήνει το ίχνος αυτού του σχοινιού ανεξίτηλο στο θέατρο και κυρίως στο κοινό. Η αρχή έγινε με το «Ποιος σκότωσε τον σκύλο τα μεσάνυχτα» και τώρα έρχεται ο γιος, του κορυφαίου σύγχρονου θεατρικού συγγραφέα Φλοριάν Ζελλέρ να ανοίξει αυτό το ίχνος πάνω στο θέμα ψυχικής ασθένειας, της κατάθλιψης και του βάρους τους που σκεπάζει τα νέα παιδιά σε μια εποχή που το Instagram επιβάλλει το αψεγάδιαστο, την αυτοκρατορία της ευτυχίας και της επιτυχίας. Ο Νικολά, ο έφηβος ήρωας του Γιου είναι ένα όμορφο, δυνατό αγόρι, ένας μικρός ήλιος όπως τον αποκαλούσε η μητέρα του όταν ήταν μικρός, που όμως ταράζεται, νιώθει να ακυρώνεται, εκμηδενίζεται, χάνει την ταυτότητα και την διάθεση να δει την ζωή του στο μέλλον.
Ο πατέρας καταλύεται, ο γιος βυθίζεται
Ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος, με μια ψυχραιμία σχεδόν κυνική στην αρχή του έργου, φέρνει στη σκηνή τον Νικολά, τους χωρισμένους γονείς του, τη νέα σύζυγο του πατέρα του. Αυτό που τελικά εξελίσσεται για δύο ώρες είναι η πορεία του Νικολά και η σχέση του αγοριού με τον επιτυχημένο πατέρα του, μια αφήγηση δύο ανδρών ουσιαστικά και αυτής της αδιάρρηκτης σχέσης με την πατρική φιγούρα και τις προσδοκίες του πατρός για τον υιό. Η μάνα (Δέσποινα Κούρτη) είναι η μόνη φιγούρα από το πρώτο λεπτό μοιάζει να σπαράζει – ίσως λόγω κούρασης, λόγω απόγνωσης, λόγω και της ζήλιας για τη νέα ζωή του άνδρα της που την εγκατέλειψε για μια άλλη.
Ο πατέρας (Λάζαρος Γεωργακόπουλος) μοιάζει να αναλαμβάνει την ευθύνη του γιου επειδή πρέπει. Kάπως διστακτικά, του δίνεται ολοκληρωτικά μεν αλλά και με μια απόσταση. Η νέα σύζυγος Αννα Καλαϊτζίδου, στην αρχή διστακτική, αντιδρά στην ιδέα να ζήσει ο γιος μαζί τους όμως στην πορεία του έργου εξελίσσεται στον μοναδικό χαρακτήρα με συνέπεια και σταθερότητα, γίνεται η άγκυρα στις σχέσεις πατέρα και γιου, η σταθερή αναφορά (ανακουφιστικά ίσως) για γιο και πατέρα.
Ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος με μαθηματική αριστοτεχνική ακρίβεια οδηγεί τη σκηνική δράση από την κούραση της αρχής, την ψυχρή διεκπεραίωση των καθηκόντων, τη ανάληψη ευθύνης του πατέρα, σε μια δαιδαλώδη, σπηλαιώδη κατάσταση όπου ο πατέρας καταλύεται όσο ο γιος βυθίζεται. Ο ίδιος ο πατέρας ακυρώνεται καθώς αδυνατεί να υπάρξει η πατρική φιγούρα που πρέπει – καταδιωκόμενος και ο ίδιος από τον απόντα πατέρα του, τρέμοντας ότι θα γίνει ίδιος με αυτόν. (Και είναι τραγικός, ο πατέρας που στερήθηκε, στο τέλος ουσιαστικά του στερεί τον γιο...). Ο γιος που ερμηνεύει μοναδικά ο Δημήτρης Κίτσος -χωρίς να εκμαιεύσει το παραμικρό με μεθόδους υπερβολής ή εύκολης συγκίνησης, ελίσσεται μεταξύ κατάθλιψης, βουβής απόγνωσης, ξεσπασμάτων χαράς, απόλυτα χειριστικός, έχει τον έλεγχο παρά τους εσωτερικούς του δαίμονες. Ξεγελάει, λέει ψέμματα με απίστευτη φυσικότητα, την ίδια ώρα που προχωρά γοργά προς αυτό που έχει αποφασίσει ότι είναι το αξίωμά του: τι νόημα έχει η ζωή; Ποιος ο λόγος να ζεις;
Ο θρίαμβος του Λάζαρου Γεωργακόπουλου
Ο «Γιος» του Ζελλέρ αποτελεί έναν μικρό θρίαμβο για τον Λάζαρο Γεωργακόπουλο. Αυτό τον σπουδαίο, άοκνο ηθοποιό του ελληνικού θεάτρου που ως πατέρας, υποκριτικά, ψυχικά, σωματικά καθηλώνει: από την πρώτη στιγμή του επιτυχημένου επαγγελματικά φιλόδοξου Γάλλου με τη νέα οικογένεια ως το τέλος της συντριβής του, της απώλειας, της διάψευσης κάθε προσδοκίας. Της διπλής του αποκαθήλωσης: ως γιος και τώρα ως πατέρας. Οταν χορεύει με τον γιο του, όταν παλεύει μαζί του στο πάτωμα, όταν τον καθησυχάζει στην ψυχιατρική κλινική. Και πάλι, η υπέροχη υπόθεση του να φτάνεις στο πιο σπαρακτικό τόνο χωρίς επιτήδευση, χωρίς υπερβολή, με ένα μέτρημα διαρκές. Δεν εκβιάζει το παραμικρό, είναι ένας δωρικός πατέρας σε απόγνωση και σε θρήνο.
Στην παράσταση, από κάποιο σημείο και μετά, οι «αντιστάσεις» των θεατών υποχωρούν. Κανείς δεν βιάζεται να σκουπίσει τα δάκρυα, δεν το κρύβει πλέον, τα αφήνει να τρέξουν στα μάγουλα απορροφημένος από τη δράση στη σκηνή. Ενα έργο που σε κάνει να νιώσεις τρωτός και μαζί όμως πιο ανθρώπινος, πιο τρυφερός. Μια παράσταση που θα φέρεις θραύσματά της μέσα της για μέρες. Ισως και εβδομάδες. Κυρίως αυτή την τελευταία σκηνή τον τελευταίο «διάλογο» πατέρα και γιου.