Ενα δίλημμα σοβαρό για τους ανθρώπους του θεάτρου εκφράζει ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, αναφορικά με το αν πρέπει ή όχι να σταματούν οι παραστάσεις εν μέσω πανδημίας. Μάλιστα παραπέμπει και στην περίπτωση του βομβαρδισμένου Λονδίνου το 1940.
Καθώς σήμερα πληθαίνουν οι ανακοινώσεις για την αναστολή λειτουργίας μεγάλων θεάτρων και φορέων (η Στέγη, το Θέατρο του Νέου Κόσμου, οι περισσότερες της Λυρικής) ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης των συνεχών θεατρικών sold out αναρωτιέται: συνεχίζοντας τις παραστάσεις, φυλάμε Θερμοπύλες της ζωής και της ελπίδας, ως καλλιτέχνες; Ή φερόμαστε ανεύθυνα ως πολίτες;
«Μέσα σ' αυτήν την πρωτοφανή κατάσταση, με κεντρική κατεύθυνση το "μη συναθροίζεστε”, αλλά χωρίς ακόμα συγκεκριμένη ρύθμιση ή οδηγία για τα θεάματα, πολλά θέατρα, όσα αντέχουν, συνεχίζουμε τις παραστάσεις μας» γράφει ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης. «Και οι λόγοι, πιστέψτε με, δεν είναι αμιγώς οικονομικοί: στους ανθρώπους του θεάτρου υπάρχει μια αίσθηση αντοχής στις δυσκολίες, προσφοράς, αυτή που κρατούσε τα θέατρα ανοιχτά στο βομβαρδιζόμενο Λονδίνο του του 1940, ή την ορχήστρα να παίζει στον βυθιζόμενο Τιτανικό. Το θέατρο είναι συνυφασμένο με τη ζωή, οπότε οι άνθρωποί του την περιφρουρούμε όσο μπορούμε. (Κι αυτές τις μέρες, μπροστά στους λιγοστούς, τολμηρούς θεατές, κάνουμε και μερικές από τις πιο ωραίες παραστάσεις μας.)
Είναι όμως σωστό;
Στο Λονδίνο τότε, είχε νόημα ελπίδας, το δόγμα ήταν “η ζωή συνεχίζεται κανονικά”. Εμείς όμως, παραμένοντας ανοικτοί, δίνουμε την ευκαιρία στους ανθρώπους -έστω και λιγοστούς, έστω και λαμβάνοντας όλα τα μέτρα- να συναθροιστούν. Κι αν δεν υπάρξει κεντρική οδηγία, που είτε να διατυπώνει ρητά ότι τα θέατρα είναι χαμηλού ρίσκου για τον γενικό πληθυσμό -οπότε καλώς συνεχίζουμε, είτε ότι θα ήταν ασφαλέστερο να κλείσουν, τα θέατρα θα μείνουν ανοικτά, για όσο αντέξει το καθένα. Το να κλείσεις είναι μια δύσκολη απόφαση, κανείς δεν θέλει να την πάρει.
Οπότε, το ερώτημα είναι: συνεχίζοντας τις παραστάσεις, φυλάμε Θερμοπύλες της ζωής και της ελπίδας, ως καλλιτέχνες; Ή φερόμαστε ανεύθυνα ως πολίτες;»