Ρίχνουν αυλαία μέσα στον μήνα ή στις πρώτες ημέρες του Μαρτίου πετυχημένες παραστάσεις που αξίζει να αναζητήσουμε.
«Πρεπει να αρχισουμε πρόβες για το καλοκαίρι» μου είπε πρόσφατα ο Αργύρης Ξάφης (που ετοιμάζεται για Επίδαυρο) ολοκληρώνοντας την sold out παράστασή του «Το πιο όμορφο σώμα που έχει βρεθεί ποτέ σε αυτό το μέρος».
Last call για επτά δυνατές παραστάσεις
Ο Μιχάλης Πανάδης, με μία φρέσκια σκηνοθετική του ματιά, παρουσίασε για πρώτη φορά στην Ελλάδα το JOHN της βραβευμένης με Πούλιτζερ Annie Baker στο θέατρο Δίπυλον.
Ένα παράδοξο έργο με στοιχεία μεταφυσικού θρίλερ και υπαρξιακής κωμωδίας που εξερευνά την ανθρώπινη ευαλωτότητα με ευαισθησία και διηθητικότητα. Με συμμάχους του την Κόρα Καρβούνη, τον Χρήστο Κοντογεώργη, τη Γιούλη Τσαγκαράκη και την Καλλιόπη Παναγιωτίδου, ο Μιχάλης Πανάδης δημιούργησε έναν διαφορετικό και ιδιαίτερο κόσμο που αγκαλιάστηκε με θέρμη από κοινό και κριτικούς.
Μετά από μία σεζόν με απλόχερες δόσεις γέλιου, έκπληξης και αγωνίας, το JOHN ολοκληρώνει τον κύκλο του την Κυριακή 23 Φεβρουαρίου.
Ένα μικρό πανδοχείο με “βούληση”. Μια πρόσχαρη ξενοδόχος και η τυφλή φίλη της με το σκοτεινό παρελθόν. Ένα ζευγάρι που αντιμετωπίζει προβλήματα στη σχέση του και παλεύει να μείνει μαζί, ενώ κάνει tour σε μνημεία πολέμου.
Στο Θέατρο Τόπος Αλλού ολοκληρώνονται με επιτυχία, την Κυριακή 23 Φεβρουαρίου, όπως ήταν προγραμματισμένο, οι παραστάσεις του έργου «Gogol: Η Αβάσταχτη ελαφρότητα μιας μύτης».
Το έργο αποτελεί ένα θέαμα, που δεν το έγραψε ο Νικολάι Γκόγκολ. Είναι ωστόσο ένα θέμα, που το έργο και η ευφυία του επικρατούν και δεσπόζουν από την αρχή μέχρι το τέλος. Mια ευρηματική σύνθεση εμπνευσμένη από τα πιο χαρακτηριστικά και αγαπημένα έργα του σπουδαίου Ρώσου συγγραφέα και συγκεκριμένα από το «Ο Επιθεωρητής», «Η Μύτη», «Τα Παντρολογήματα» κυρίως, αλλά ψήγματα και από τα άλλα κείμενα του, κυρίως τα λογοτεχνικά βρίσκονται διάσπαρτα σε όλο το κείμενο, στις καταστάσεις και στις σχέσεις των προσώπων.
Η σκηνοθετική προσέγγιση του Νίκου Καμτσή έχει ως κεντρικό άξονα τη ανελέητη σατιρική διάθεση του Γκόγκολ, ο οποίος με βιτριολικό χιούμορ, καυτηριάζει τα κακώς κείμενα της εποχής του, που παραμένουν διαχρονικά και επίκαιρα. Παίζουν: Δημήτρης Φραγκιόγλου, Αντώνης Καλομοιράκης, Λαμπρινή Θάνου, Βίκη Αθανασίου, Μαρίνα Κοσμά, Βασίλης Χρηστίδης, Κωνσταντίνος Χατζούδης.
Μετά από δύο καταιγιστικές sold out σεζόν με διθυραμβικές κριτικές, θεατρικά βραβεία, συνεχείς παρατάσεις και την καθολική αποθέωση του κοινού, η παράσταση “Το πιο όμορφο σώμα που έχει βρεθεί ποτέ σε αυτό το μέρος” ολοκληρώνει τον κύκλο του στο Θέατρο Θησείον την Κυριακή 2 Μαρτίου.
Μια τελευταία ευκαιρία να απολαύσει κάποιος τον Αργύρη Ξάφη να δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας στον καταιγιστικό μονόλογο του του Ζουζέπ Μαρία Μιρό, ένα μείγμα του θεάτρου του σύγχρονου πολιτικού ρεαλισμού και του θεάτρου του συμβόλου. Υπό τη διαυγή σκηνοθετική οδηγία της Ζωής Ξανθοπούλου ο Αργύρης Ξάφης μας παραδίδει - με ακατάβλητη ενέργεια και δονούσα εσωτερικότητα- μια από τις πιο πολυεπίπεδες, μεστές και συναρπαστικές ερμηνείες των τελευταίων χρόνων και πραγματοποιεί ένα παραστασιακό επίτευγμα που γράφει τη δική του πλέον ιστορία στο ελληνικό θέατρο.
Ο Αργύρης Ξάφης πρωταγωνιστεί στον μονόλογο του Ζουζέπ Μαρία Μιρό ερμηνεύοντας και αποκαλύπτοντας όλους τους εμπλεκόμενους χαρακτήρες γύρω από το νεκρό σώμα ενός έφηβου αγοριού.
Τελευταίες τέσσερις παραστάσεις για το έργο του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη «Λύκαινες», σε σκηνοθεσία Νικαίτης Κοντούρη, που ολοκληρώνει τον κύκλο του στο Θέατρο Εμπορικόν, την Τρίτη 25 Φεβρουαρίου.
Στη σκηνή: Ράνια Οικονομίδου, Αγλαΐα Παππά, Βίκυ Βολιώτη, Νικολέττα Καρρά, Ισιδώρα Δωροπούλου.
Η ιστορία αφορά 5 γυναίκες. Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι είναι μία συνηθισμένη ιστορία, αλλά δεν είναι. Είναι μία ιστορία διεκδικήσεων; Όχι καθόλου. Επανάστασης τότε; Ούτε. Είναι απλώς μία ιστορία που συνδυάζει χιούμορ και σασπένς και πραγματεύεται ανθρώπινες σχέσεις και καταστάσεις. Όλα «κινούνται» μέσα σε ένα διαμέρισμα. Κοντά μας. Στα όρια της πόλης.
Ολοκληρώνονται την Κυριακή 2 Μαρτίου στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, οι παραστάσεις του βραβευμένου έργου «Εκτός Ύλης reloaded» του Κώστα Λεϊμονή, σε σκηνοθεσία της Κωνσταντίνας Νικολαΐδη, με τον Γεράσιμο Σκιαδαρέση στο ρόλο του Υπουργού.
Ένας βουλευτής, που έχει διατελέσει για χρόνια και Υπουργός ελληνικών Κυβερνήσεων, αποφασίζει να παραιτηθεί από το αξίωμά του και να εγκαταλείψει μια για πάντα την πολιτική ζωή της χώρας. Έτσι, ετοιμάζεται να εκφωνήσει τον τελευταίο του λόγο στη Βουλή, τη νύχτα της ψήφου εμπιστοσύνης προς την κυβέρνηση. Έναν λόγο, που όμοιός του δεν έχει διαβαστεί ποτέ στην αίθουσα του Κοινοβουλίου. Αφού έχει αναλογιστεί τις πράξεις και κυρίως τις παραλείψεις του σε οικογενειακό και επαγγελματικό επίπεδο, εξομολογείται και παράλληλα απολογείται ενώπιον ενός λαού που τον πίστεψε, με την ελπίδα ότι –έστω και την τελευταία στιγμή–θα προλάβει να γίνει σύμμαχος της αλήθειας και υποστηρικτής μιας μεγάλης συγγνώμης, που έπρεπε να έχει ειπωθεί καιρό πριν.
Έως 25 Φεβρουαρίου θα παρουσιάζεται στη Θεατρική Σκηνή Αντώνη Αντωνίου το νέο θεατρικό έργο της Μιχαέλας Αντωνίου Μαθήματα οικιακής οικονομίας σε σκηνοθεσία Θανάση Χαλκιά που παίζεται ήδη κάθε Δευτέρα και Τρίτη. Παίζουν: Μιχαέλα Αντωνίου, Ινώ Μενεγάκη
Φέτος τον χειμώνα η Ειρήνη και η Δανάη παραδίδουν Μαθήματα οικιακής οικονομίας. Δύο γυναίκες, μία μητέρα και η κόρη της, αναμοχλεύουν το παρελθόν προσπαθώντας να βρουν τις αιτίες που οδήγησαν στο αινιγματικό παρόν. Στήνουν πάνω στη σκηνή την ιστορία τους, μια ιστορία τριών διαφορετικών γενεών γυναικών που ξεκινά στις αρχές του εικοστού αιώνα και φτάνει μέχρι το σήμερα.
Μια οικογενειακή ιστορία, από αυτές που εκτυλίσσονται κεκλεισμένων των θυρών και που τις γνωρίζουν λίγοι, εκτός κι αν τύχει να φτάσουν να γίνουν πρωτοσέλιδα. Μπορούν να διορθωθούν τα λάθη που διαπράξαμε; Μπορούν να αρθούν τα αδιέξοδα;
Το Περιμένοντας τον Γκοντό, στο Θέατρο Πόρτα, μπαίνει στον τελευταίο μήνα παραστάσεων, μετά από μία επιτυχημένη σεζόν, κατά την οποία απέσπασε διθυραμβικές κριτικές από τον Τύπο και ενθουσιώδη σχόλια από το κοινό. Tο έργο του Ιρλανδού Νομπελίστα Σαμιουελ Μπέκετ είναι ένα έργο που το θαυμαστό ισοζύγιο φόρμας και περιεχομένου το καθιστά ένα ρηξικέλευθο αριστούργημα τόσο άχρονο όσο και σύγχρονο, τόσο συγκεκριμένο όσο και αφηρημένο, τόσο σαφές όσο και αινιγματικό. Ίσως μόνο με τα αριστουργήματα του αρχαίου δράματος μπορεί να συγκριθεί. Είναι λες και πρόκειται για ένα σχεδόν μυστικιστικό
Ο Θωμάς Μοσχόπουλος αναδεικνύει το τραγικωμικό σύμπαν του Σάμιουελ Μπέκετ, καταθέτοντας μία σκηνοθεσία που ακολουθεί πιστά τις οδηγίες του συγγραφέα, σε μία ανάγνωση ακριβείας που ακουμπά όσο ποτέ στις μέρες μας με την σύμπραξη παλιών και νέων συνεργατών.