«Νομίζω, πως για πρώτη φορά στη ζωή μας ή ίσως και στη ζωή γενικότερα στο βάθος της ιστορίας μας, ζούμε με τον κορωνοϊό μια κατάσταση απόλυτης ισότητας» υπογραμμίζει ο συγγραφέας Νίκος Μιχαλόπουλος.
Ο Νίκος Μιχαλόπουλος γράφει για τις νέες συνθήκες με τι οποίες έχουμε έρθει αντιμέτωποι λόγω του κορωνοϊού. «Ο κίνδυνος κοινός για όλους, ο φόβος κοινός για όλους, οι προοπτικές άγνωστες για όλους.
Τα σύνορα κλειστά, τα χέρια της επιστημονικής κοινότητας προς το παρόν ψηλά, η ζωή μας απόλυτα σε καραντίνα, με το εμπόριό μας ανύπαρκτο, τις δουλειές μας σε αναμονή, τις επαφές μας σε απομόνωση. Εμείς μακριά από τους μεγάλους γονείς μας, εκείνοι μακριά από τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους. Μακριά από τους φίλους μας, τους συγγενείς μας, τους συναδέλφους μας, τους συνανθρώπους μας στον δρόμο και σε κάθε σημείο συνάντησης. Έχεις ή δεν έχεις λεφτά, δεν μπορείς να αγοράσεις το φάρμακο, γιατί δεν υπάρχει, δεν μπορείς να ταξιδέψεις, φεύγοντας μακριά, γιατί δεν μπορείς και γιατί δεν υπάρχει ασφαλές μέρος, δεν μπορείς να προστατευτείς περισσότερο ή λιγότερο, γιατί δεν υπάρχει κάτι που μπορείς να κάνεις διαφορετικά από τον άλλον.
Χρειαζόμαστε όλοι το ίδιο εμβόλιο, έχουμε ανάγκη όλοι τους ίδιους κουρασμένους γιατρούς και νοσοκόμους μας, βασιζόμαστε όλοι στις, ελπίζουμε, αντάξιες των περιστάσεων αποφάσεις των ηγετών μας.
Με τον κορωνοϊό βιώνουμε μια πρωτόγνωρη ισότητα απέναντι σε έναν κοινό εχθρό
Βιώνουμε μια πρωτόγνωρη ισότητα απέναντι σε έναν κοινό εχθρό, που λες και ήρθε να μας διδάξει, πως είναι πολύ περισσότερα αυτά που μας ενώνουν από αυτά που μας χωρίζουν. Οι μεταξύ μας πόλεμοι προς το παρόν φαίνεται να παγώνουν, γιατί ξαφνικά δεν έχουν νόημα, αν ο νικητής στο τέλος δεν καταφέρνει να ζήσει.
Οι Εκκλησίες για κάθε θρησκεία, κάθε αίρεση κάθε είδους πίστη έκλεισαν τις πόρτες τους και μας άφησαν, πολύ σωστά αυτή τη στιγμή, μόνους με τον Θεό μας, που για όλους πια φαντάζει παντοδύναμος και για πρώτη ίσως φορά σαν να είναι το ίδιο πρόσωπο, πέρα από τα ονόματα που εμείς του δώσαμε. Του ζητάμε όλοι το ίδιο πράγμα και εκείνος απαντάει σε όλους μας με τον ίδιο τρόπο, οδηγώντας μας στον πυρήνα μας, εκεί που βρίσκεται η πηγή δύναμης του καθενός.
Πιστεύω ακράδαντα, πως μπορούμε να ξεπεράσουμε και αυτή την κρίση, την πρώτη ίσως τόσο απόλυτα παγκοσμιοποιημένη και ελπίζω όλοι, όταν θα έχουμε αφήσει πίσω μας τις δύσκολες μέρες, να βγούμε πιο σοφοί από αυτή και να μην ξεχάσουμε, πόσο κοντά ήρθαμε, αν και μας χωρίζουν χιλιάδες χιλιόμετρα με όσους βρίσκονται σε άλλες γωνιές του πλανήτη ή απλά οι τοίχοι των σπιτιών μας με όσους βρίσκονται στο ίδιο κτίριο με μας και πως το κανάλι επικοινωνίας μας αυτές τις σύγχρονες αχαρτογράφητες εποχές δεν είναι το διαδίκτυο ή τουλάχιστον δεν είναι μόνο αυτό, αλλά η πραγματική αγάπη και το ουσιαστικό ενδιαφέρον του ενός για τον άλλον, μια και ο καθένας μας πια βλέπει στον άλλον τον εαυτό του, πέρα από το χρώμα του, τον σωματότυπό του, τις σωματικές του δυνατότητες, την ιστορία του, την οικονομική του κατάσταση, το μορφωτικό του επίπεδο, τον σεξουαλικό του προσανατολισμό, τη γλώσσα του, τον Θεό του.
Μήπως θα μπορούσαμε να δούμε τα «δώρα» του κορωνοϊού
Οι επιστήμονες λένε, πως το ανθρώπινο DNA είναι κατά 99,9% κοινό σε όλους τους ανθρώπους κι όμως επιτρέψαμε σε αυτό το 0.01% να δημιουργήσει όλες αυτές τις διαφορές μεταξύ μας και τις κατατάξεις, που μας απομακρύνουν.
Μήπως τελικά θα μπορούσαμε να δούμε και τα δώρα που μια τέτοια κατάσταση φέρνει για μας, πέρα από την αυτονόητη καταστροφή και να επενδύσουμε σε αυτά; Κανένας αντίπαλος δεν νικιέται απόλυτα, παρά μόνο όταν καταφέρεις να χρησιμοποιήσεις τα όπλα του προς όφελός σου. Και προς το παρόν ο εχθρός μας αυτός, για δικό του κακό, κατάφερε να μας ενώσει, διανοητικά, συναισθηματικά, ρεαλιστικά.
Πόσες φορές άραγε βγήκαμε στα μπαλκόνια μας να χειροκροτήσουμε αυτούς που το αξίζουν, όχι τους προβεβλημένους και τους γνωστούς, αλλά τους αφανείς και τους άξιους; Γιατί λοιπόν να μη συνεχίσουμε να το κάνουμε και μετά τη φουρτούνα, λέγοντας «ευχαριστώ» σε όσους το αξίζουν, επιτρέποντας στον καθένα από μας να αναδείξει ό,τι θετικό έχει να δώσει, πάνω στο οποίο όλοι μας μαζί θα πατήσουμε, για να ανέβουμε άλλο ένα σκαλοπάτι προς την κορυφή, που όλοι αναζητάμε και που πάντα, άσχετα από το πόσο ψηλά ή χαμηλά στέκεται ο καθένας στη ζωή του, βρίσκεται πάντα μέσα μας και αξίζει να την κατακτήσουμε, στηριζόμενοι στις αξίες μας, στα όνειρά μας, στις υπερβάσεις μας και στο καλό που ο κάθε ένας από μας κρύβει μέσα του;».
Το νέο βιβλίο του Νίκου Μιχαλόπουλου «To πολύχρωμο παιδί» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΑΓΚΥΡΑ.
Πόσο διαφορετικός ήταν απ’ όλους αυτούς ή πόσο ίδιος ήταν τελικά μ’ αυτούς; Στο σώμα του τους έκλεινε όλους. Στηριζόταν σε μαύρα πόδια, δούλευε με κίτρινα χέρια, ανέπνεε σε κόκκινο σώμα, μιλούσε και γελούσε με το λευκό του πρόσωπο. Τώρα ήταν όλοι μαζί, ο ένας δίπλα στον άλλο. Ένας πολύχρωμος ανάμεσα σε μονόχρωμους ανθρώπους, που όμως είχαν τα χρώματά του. Τελικά δεν ήταν και τόσο διαφορετικός, αλλά κι αν ήταν, σίγουρα αυτό δεν ήταν τόσο κακό! Ποιος μπορεί άλλωστε να αρνηθεί ότι ο κόσμος μας είναι πιο όμορφος όταν μπορεί να είναι φτιαγμένος με πολλά χρώματα; Μια ιστορία που μιλά για τον σεβασμό απέναντι στη διαφορετικότητα, την αξία της ειρήνης και της φιλίας, καθώς και για την ανάγκη να μάθουμε όλοι να αντιμετωπίζουμε τους φόβους μας.
