Η CITRONNE Gallery υποδέχεται το καλοκαίρι στον Πόρο με μία ομαδική έκθεση έντεκα εικαστικών και τίτλο «Επαναλήψεις».
Οι καλλιτέχνες ακολουθούν μια ιδιωτική προσέγγιση, ο καθένας με την δική του ταυτότητα, την δική του μεθοδολογία, το δικό του οπτικό λεξικό. Χρησιμοποιούν ποικιλόμορφα μέσα και υλικά. Συχνά, κοινό χαρακτηριστικό στην διαδικασία και την τεχνική των καλλιτεχνών της έκθεσης είναι η αναφορά στην χειρωνακτική εργασία, με μία υποβόσκουσα κοινωνική και πολιτική διάσταση.
Έντεκα εικαστικοί συγκροτούν την συγκεκριμένη θεματική και συνδιαλέγονται γύρω απο το κοινό στοιχείο της επανάληψης. Έντεκα εικαστικοί - Νίκος Αλεξίου, Beppe Caturegli, Αλέκος Κυραρίνης, Χριστίνα Μήτρεντσε, Μυρτώ Ξανθοπούλου, Μαρία Οικονομόπουλου, Νίνα Παπακωνσταντίνου, Νίκος Ποδιάς, Έφη Σπύρου, Θάλεια Χιώτη, Πάνος Χαραλάμπους - συγκροτούν μία θεματική και συνδιαλέγονται γύρω απο το κοινό στοιχείο της επανάληψης στο έργο τους.
Οι καλλιτέχνες και τα έργα που θα δούμε στη γκαλερί Citronne
Η έκθεση εγκαινιάστηκε στον Πόρο και όπως κάθε καλοκαίρι σηματοδοτείται με αυτό τον τρόπο και η έναρξη της σεζόν για το νησί. Παράλληλα με την έκθεση στην CITRONNE Gallery, στο Αρχαιολογικό Μουσείο του Πόρου εγκαινιάζεται η ατομική έκθεση του Αλέκου Κυραρίνη «Ἐπὶ τύμβῳ», την οποία οργανώνει και συνεπιμελείται η CITRONNE Gallery.
Ο Νίκος Αλεξίου παρουσιάζει σε μία εκδοχή σημερινή, την εικαστική του εκτίμηση σε ό, τι αφορά την διάρθρωση και την μορφή του γνωστού δαπέδου της Μονής των Ιβήρων. Πρόκειται στην ουσία για μια οπτική αναδόμηση η οποία διατηρεί την ρυθμική σύσταση του δαπέδου, αλλά ανανεώνει ολοκληρωτικά το μέτρο της αισθητικής σε μια νέα εικόνα. Η Black Curtain, το δεύτερο έργο, έχει διάρθρωση και δυναμική δομή ως «πλέξη» ενός βασικού μοτίβου. Η σταθερή και δεδομένη χειρωνακτική συμπεριφορά δημιουργεί ένα λεπταίσθητο αποτέλεσμα, στα όρια μιας προσωπικής «προσευχής».
Ο Νίκος Ποδιάς συμμετέχει με τρία έργα εικαστικά θεωρήματα –επικλήσεις- σε αυτό που ονομάζεται επιμονή και μετασχηματίζεται σε θάρρος. Ο καλλιτέχνης για ακόμη μία φορά επιλέγει την λιτότητα στη σύσταση των έργων του. Σχοινοβατεί επιλέγοντας την ελάχιστη εικονοποίηση και την μέγιστη αφιέρωση σε έναν εσωτερικό κανόνα. Έργα όπως το «Fragment» ή το «Net» αποτελούν μία διαδικασία ανασύστασης της σύγχρονης δημιουργίας με πολύ απλούς όρους.
Το χαρτί είναι το υλικό το οποίο επεξεργάζεται η Χριστίνα Μήτρεντσε. Χρησιμοποιεί μεταποιημένες σελίδες περιοδικών κεντήματος και εξώφυλλα βιβλίων και επικεντρώνεται στα τυπωμένα μοτίβα τους. Διπλώνει επαναληπτικά το χαρτί και τις σελίδες με τον ίδιο ρυθμό ακολουθώντας μοτίβα που διέπουν όλο το γλυπτό. Η εικόνα ενός γλυπτού λειτουργεί ως εύρημα από την αποκατάσταση της εγνωσμένης μορφής ενός βιβλίου. Πρόκειται για μια γλυπτική θεαματική η οποία βαδίζει στην καθαρή γραφή μίας εννοιολογικής τέχνης.
Η επαναλαμβανόμενη γραφή, η επαναλαμβανόμενη φράση είναι κεντρικό στοιχείο στην δουλειά της Μυρτώς Ξανθοπούλου. Οι λέξεις και οι χειρονομίες που επαναλαμβάνονται απαιτούν χρόνο, και κόπο. Η επανάληψη λειτουργεί σαν καταγραφή αυτού του χρόνου. Τα έργα έτσι αποκτούν μια χρονική διάσταση, υπερβαίνουν την κυριολεξία και την υλικότητά τους, γίνονται σχεδιαγράμματα διαλογισμών. Η επανάληψη είναι μέθοδος δουλειάς αλλά και «στρατηγική» ύπαρξης, κατανόησης, και αποδοχής, του καθημερινού, του αβάσταχτου, του βαρετού.
Η Νίνα Παπακωνσταντίνου παραθέτει γνωστά λογοτεχνικά έργα ως πυκνογραμμένες δυσανάγνωστες σελίδες. Το κείμενο εξαφανίζεται, γίνεται εικόνα και ρυθμός. Η γραφή, η αντιγραφή και η αποτύπωση, ως εικαστική πρακτική, δημιουργούν τα επαναληπτικά μοτίβα.
Η Θάλεια Χιώτη έχει και αυτή ως αφετηρία το βιβλίο. Από τις αποκολλημένες σελίδες αναδημιουργεί πλέγματα, νήματα και υφάνσεις, από την επανάληψη των οποίων προκύπτει μια κωδικοποιημένη πληροφορία.
Μια άλλη προσέγγιση εκθέτει η Μαρία Οικονομοπούλου η οποία κεντά πάνω σε ύφασμα. Οι παρατιθέμενες τακτικές σειρές από γυναικείες παλάμες παραπέμπουν αυτομάτως στην χειρομαντεία αλλά και, συνειρμικά, στην κίνηση του χεριού που δημιουργεί. Με αφετηρία την φωτογραφία, συνθέτει φυτικές επαναλήψεις, άνθη και φύλλα, σε επαναλαμβανόμενες παραλλαγές σε σχήμα Όμικρον, δηλαδή μια ανθοφορούσα διακοσμημένη έλλειψη.
Η Έφη Σπύρου επίσης δημιουργεί μοτίβα που θυμίζουν κεντήματα, έστω και αν το χρηστικό υλικό της είναι βιομηχανικό. Πρόκειται για ένα πλέγμα δομών και συστημάτων, το οποίο αντανακλά και κοινωνικές εμπειρίες, όπως και οικολογικούς προβληματισμούς.
Στις 11 εικαστικές παρεμβάσεις περιλαμβάνονται τα γλυπτά του Αλέκου Κυραρίνη και του Beppe Caturegli.
Ο Αλέκος Κυραρίνης επεξεργάζεται το μάρμαρο. Αντλεί από φυτικά στοιχεία, η επανάληψη των οποίων δημιουργεί ρυθμικά μοτίβα. Τα έργα αυτά, λεπτεπίλεπτα ως προς την σχολαστική τους επεξεργασία, παραπέμπουν στα λιθανάγλυφα της Τήνου, αλλά και στα δαντελωτά κεντήματα της παραδοσιακής χειροτεχνίας του νησιού. Αντιθέτως, ο Beppe Caturegli, με χρηστικό υλικό τον πηλό, δημιουργεί αρχετυπικούς κόσμους. Επεξεργάζεται αφαιρετικά τον χρόνο ως κύκλο, δηλαδή ένα σχήμα χωρίς αρχή ή τέλος.
Τέλος, ο Πάνος Χαραλάμπους στο έργο του από την ενότητα Tobacco Archive ζωγραφίζει επαναλαμβανόμενους αριθμούς και γράμματα - λογαριασμούς, ημερομηνίες και ονόματα πάνω σε επιφάνεια φτιαγμένη από αλλεπάλληλες στρώσεις φύλων καπνού. Στο βίντεο “Η κλέφτρα καρακάξα”, αποτυπώνει τον εαυτό του σε μια επανάληψη, μια συστηματική και σταθερή ρουτίνα φροντίδας, η οποία οδηγεί στην εξημέρωση και την ταύτιση. Η καρακάξα, πτηνό κατ’εξοχήν μη κατοικίδιο, μετατρέπεται σε προέκταση του καλλιτέχνη.
