Οταν ανέβηκε το 2019 στο Παρίσι το «Μια ιστορία αγάπης» του enfant terrible Alexis Michalik, για την ερωτική σχέση δυο γυναικών η Figaro έγραφε «Ο Michalik μας αφήνει άφωνους με ένα θεατρικό έργο που γεννιέται από έναν έρωτα που πεθαίνει». Η παράσταση ανεβαίνει τώρα στο θέατρο Ανεσις και η Βίκυ Βολιώτη μας αποκωδικοποιεί τα μυστικά της.
Με τη γαλλική κοινωνία να βράζει και να διχάζεται σε τηλεοπτικά πάνελ, σε παρέες φίλων, σε καφέ, ο Alexis Michalik – γιος μεταναστών, Πολωνού και Βρεττανής, που γεννήθηκε και μεγάλωσε στο 16ο arrondissement στο Παρίσι- το νέο enfant terrible του γαλλικού θεάτρου, άρπαξε την ευκαιρία να γράψει ένα έργο αιχμηρό που ήρθε με τόλμη να μπει στη μεγάλη συζήτηση που είχε ανοίξει από τον ίδιο τον Εμανουέλ Μακρόν: το δικαίωμα όλων των γυναικών να έχουν ελεύθερη πρόσβαση στην υποβοηθούμενη αναπαραγωγή και όχι μόνο των παντρεμένων γυναικών ή των γυναικών που ήταν σε σχέση σταθερή με τον σύντροφό τους για τουλάχιστον δύο χρόνια. Ετσι, δυο γυναίκες ομοφυλόφιλες, ή μια γυναίκα που ήθελε να γίνει μόνη μητέρα, δεν είχε τη δυνατότητα πρόσβασης σε μια τράπεζα σπέρματος και εκκίνησης μιας διαδικασίας εξωσωματικής. Και αυτό σε μια χώρα όπως η Γαλλία, πρωτοπόρα στην προάσπιση των δικαιωμάτων.
Το μεγάλο αυτό debate, με έναν λοξό τρόπο ερέθισε τον Michalik, που το φθινόπωρο του 2019 ανέβασε στο La Scala του Παρισιού το θεατρικό έργο «Μια ιστορία αγάπης» και μέσα σε μία νύχτα έγινε η παράσταση που όλοι ήθελαν να δουν, που προτάθηκε για τέσσερα βραβεία Molière και πήρε τελικά αυτό της καλύτερης σκηνοθεσίας. Η υπόθεση απλή και συνάμα τολμηρή για το ευρύ κοινό και για το ακροδεξιό ακροατήριο της Γαλλίας που κρατά σε εγρήγορση η Μαρί Λεπέν και ο Ερίκ Ζεμούρ. Η Κάτια είναι ομοφυλόφιλη, η Ζιστίν αμφιφυλόφιλη. Κάνουν σχέση, ζουν ευτυχισμένες, η Ζιστίν θέλει παιδί, η Κάτια είναι επιφυλακτική. Με ένα παιχνίδι της τύχης η Κάτια μένει έγκυος, άλλα η Ζιστίν την εγκαταλείπει λίγο πριν γεννήσει ερωτευμένη με ένα άνδρα ξανά. Η συνέχεια έχει ξεχωριστό ενδιαφέρον (αλλά δεν θα την αποκαλύψουμε εδώ για χάρη του σασπένς που δεν πρέπει να χάσει ο θεατής).
Αυτό το θεατρικό έργο, που διέκοψε την πορεία του στο Παρίσι εξαιτίας της πανδημίας αλλά έχει πλέον επιστρέψει και εξακολουθεί να παρουσιάζεται με sold out, μεταφέρεται και στην Αθήνα και δη στο θέατρο Ανεσις, σε σκηνοθεσία Σίμου Κακάλα (παίζει στο έργο τον συγγραφέα αδελφό της Κάτιας) και με πρωταγωνίστριες την Βίκυ Βολιώτη και την Ευδοκία Ρουμελίωτη. Ενα έργο που όπως εξηγεί στο iefimerida η Βίκυ Βολιώτη, στην βάση του περιγράφει μια σημερινή ανθρώπινη σχέση. Και όμως, η τόλμη του είναι μεγάλη.
Αναλογιστείτε ότι μόλις τα τελευταία χρόνια ο ομοφυλοφιλικός έρωτας και το δικαίωμα σε μια ουσιαστική σε βάθος σχέση, η δημιουργία οικογένειας από ομόφυλα ζευγάρια έχει αρχίσει να γίνεται θέμα ταινιών ή σίριαλ. Και πάλι όμως συνήθως παρακολουθούμε την ιστορία μίας σχέσης, που συχνά μοιάζει με αγώνα, δυο ανδρών. Το «Μια ιστορία αγάπης» φέρνει στη σκηνή δυο γυναίκες, μια αφήγηση που δεν έχουμε συνηθίσει να είναι η κεντρική. Στην Ελλάδα, η Ευδοκία Ρουμελιώτη και η Βίκυ Βολιώτη, με θαυμαστό, βαθύ, ανεπιτήδευτο, ουσιαστικό τρόπο την αφηγούνται στη σκηνή του Ανεσις.
«Η Ζυστίν είναι άνθρωπος πιο αδύναμος σε σχέση με τα δύσκολα συμβάντα της ζωής, προσπαθεί συχνά να αποδράσει, αρχικά από τον εαυτό της και το ενδεχόμενο μιας κοινωνικής κατακραυγής. Φαίνεται ότι ο κοινωνικός περίγυρος είναι για αυτήν πιο ισχυρός από τις επιθυμίες της. Η Ζυστίν είναι η αμφιφυλόφιλη του ζευγαριού. Η Κάτια είναι ένας άνθρωπος πιο στέρεος σε σχέση με αυτά που επιθυμεί, είναι περισσότερο διεκδικητική και συγκροτημένη», μας εξηγεί η Βίκυ Βολιώτη η οποία υποδύεται την Κάτια. Η γνωστή πρωταγωνίστρια είναι ενθουσιασμένη που καταπιάνεται με ένα έργο του λεγόμενου ψυχολογικού θεάτρου, από αυτά που απαιτούν συχνά να βουτήξεις βαθιά στο βίωμα πριν ερμηνεύσεις τον ρόλο.
«Είχε να μου συμβεί πολλά χρόνια να διαβάζω ένα έργο και να μη θέλω να τελειώσει, να γελάω και να κλαίω ταυτόχρονα» λέει στο iefimerida. «Είναι αφάνταστα συγκινητικό, τρυφερό και ταυτόχρονα είναι ένα έργο που τολμάει να μιλήσει με απλή γλώσσα και χωρίς να τοποθετεί στο περιθώριο -όπως έχουμε συνηθίσει- τον έρωτα δυο γυναικών. Βλέπουμε τι σημαίνει για δυο γυναίκες να έχουν σχέση, να επιθυμούν να αποκτήσουν οικογένεια. Αυτή τη στιγμή, αυτό το έργο είναι ότι πιο επίκαιρο μπορεί να ανεβάσει κάποιος».
Χωρίς να θέλουμε να κάνουμε σπόιλερ, σημειώνουμε ότι ενώ το έργο ξεκινά από την αρχή της γνωριμίας της Κάτιας με την Ζιστίν φτάνει χρόνια μετά τον χωρισμό, όταν η κόρη που έχει γεννήσει η Κάτια είναι πια σχεδόν έφηβη (την ερμηνεύει η Στεφανία Ζώρα). Και είναι αυτή που λέει την φράση που περισσότερο ξεχωρίζει από την παράσταση η Βίκυ Βολιώτη «ακόμα και τα πάντα στον κόσμο που μπορεί να αγαπήσει ένας άνθρωπος χαθούν, εγώ θα συνεχίσω να αγαπώ». Και μάλιστα το λέει ένα τόσο νέο κορίτσι. Όπως έγραψε η γαλλική εφημερίδα.
«Με έναν περίεργο τρόπο, ενώ είναι τολμηρό το έργο, είναι και αφάνταστα κοντινό σε όλους μας. Η τομή που κάνει στη σχέση αυτών των γυναικών αποκαλύπτει αυτό που ξέρουμε ουσιαστικά για όλους μας: ότι οι άνθρωποι τις ίδιες επιθυμίες, ανάγκες, όνειρα έχουμε, με τον ίδιο τρόπο αντιμετωπίζουμε τις σχέσεις. Τελικά είτε ομοφυλόφιλες είναι είτε ετεροφυλόφιλες ο παρανομαστής είναι ο ίδιος. Εγώ διαβάζοντάς το έργο, είδα τις δικές μου σχέσεις. Μου φώτισε ακόμα περισσότερο τι σημαίνει ειλικρινής σχέση, να μιλάς ανοιχτά για όλα χωρίς να χρειαστεί να έρθεις σε αντιπαράθεση. Θεωρούμε δεδομένες τις οικογενειακές σχέσεις και σταματάμε να σκεφτόμαστε τις επιθυμίες των γονιών μας, των παιδιών μας, των αδελφών μας», υπογραμμίζει η Βίκυ Βολιώτη.
Info
Διανομή:
Βίκυ
Βολιώτη
Ευδοκία
Ρουμελιώτη
Σίμος
Κακάλας
Κατερίνα
Λυπηρίδου
Στεφανία
Ζώρα
Ταυτότητα
παράστασης:
Κείμενο: Alexis
Michalik
Μετάφραση: Αντώνης
Γαλέος
Σκηνοθεσία: Σίμος
Κακάλας
Ενδυματολόγος: Κλαίρ
Μπρέισγουελ
Σκηνογράφος: Έλλη
Εμπεδοκλη
Φωτισμοί-Φωτογραφίες: Karol
Jarek
Θέατρο Ανεσις, Κηφισίας 14, Αθήνα. Πέμπτη ως και Κυριακή