Για τον Γιώργο Παπανδρέου και όσους ανέμεναν να αναλάβει μια «ιστορική πρωτοβουλία» στο ΚΙΝΑΛ, τα πράγματα πήραν τη συνηθισμένη κατάληξη: ακόμη μια φορά, «άνθρακες ο θησαυρός».
Είναι αλήθεια ότι μετά την αναγκαστική αποχώρηση της Φώφης Γεννηματά, ένα από τα πιο δημοφιλή σενάρια που κυκλοφόρησαν είχαν ως πρωταγωνιστή τον Γιώργο. Κυρίως από φίλους και συνεργάτες και γενικά ανθρώπους που συνεχίζουν να πιστεύουν στο «θαύμα των Παπανδρέου». Δηλαδή, ότι το όνομα Παπανδρέου έχει ακόμη τη δυνατότητα να οδηγήσει ξανά στη «Γη της Επαγγελίας», να αναστήσει το ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ. Δυστυχώς για τους ίδιους, φαίνεται πως ο μόνος που πλέον έχει συνειδητοποιήσει ότι θαύματα δεν γίνονται ήταν ο Γιώργος. Αρα, η κατάληξη ήταν προδιαγεγραμμένη.
Τι σκέφτηκε ο Γιώργος για να (μην) πάρει τη μεγάλη απόφαση; Κατ' αρχήν, τα αυτονόητα... Οτι για να γίνεις αρχηγός, πρέπει να βάλεις υποψηφιότητα και στη συνέχεια να βρεθούν κάποιοι να σε ψηφίσουν. Υστερα, στο μέτρημα, οι δικοί σου να είναι περισσότεροι από τους άλλους. Ηταν όλα αυτά δεδομένα ή ο Γ. Παπανδρέου κινδύνευε να χάσει κι αυτή τη μάχη από τον Ανδρουλάκη και τον Λοβέρδο;
Υπάρχει όμως και μια άλλη εξήγηση, αυτή που προτιμά ο ίδιος και την ανέπτυξε στους φίλους του, αμέσως μετά την επιστροφή του την Τετάρτη στην Αθήνα. Ο Γιώργος βλέπει την κούρσα ηγεσίας στο ΚΙΝΑΛ σαν μια «μάχη μηχανισμών». «Είχαμε τους ''γεννηματικούς'', τώρα πέσαμε στους ''ανδρουλακικούς'' και τους ''λοβερδικούς''. Ολοι αυτοί κρατούν μικρή και περιθωριοποιημένη την παράταξη», είναι η εκτίμηση που προβάλλει στους συνομιλητές του.
Αν όμως τα πράγματα διαμορφώνονται τόσο καταθλιπτικά, το εύλογο ερώτημα που προκύπτει είναι γιατί δεν αναλαμβάνει ο ίδιος μια πρωτοβουλία, με στόχο να ξανακάνει την παράταξη μεγάλη; Γιατί αρκείται στη βουλευτική έδρα, στις ομιλίες στα πέρατα του κόσμου και στις «νουθεσίες προς ναυτιλομένους» από διάφορα, μάλλον ασήμαντα «φόρουμ» επί της γης;
Mια κυνική απάντηση είναι η εκδοχή της αυτογνωσίας. Ο Γιώργος το θέλει, αλλά καταλαβαίνει ότι δεν το μπορεί. Εχει συνειδητοποιήσει ο ίδιος σε μεγαλύτερο βαθμό απ' ό,τι οι «οπαδοί» του, ότι η ελληνική κοινωνία και το πολιτικό σύστημα έχουν αλλάξει. Οτι η εποχή των «δυναστειών» και ο «μύθος των Παπανδρέου», μόνο σαν ανάμνηση και γραφικότητα έχουν θέση στη νέα εποχή.
Αλλωστε, ο Γ. Παπανδρέου την ευκαιρία που του προσέφερε η Ιστορία την πήρε. Και την έχασε. Η κοινωνία τον προίκισε με μια αδιαφιλονίκητη εκλογική δύναμη, στις εκλογές του 2009, ουσιαστικά παρέδωσε την τύχη της στα χέρια του με στόχο την απεμπλοκή από τη χρεοκοπία, και αυτός τι έκανε; Την έσπρωξε, έτσι χωρίς σχέδιο και απροστάτευτη, στα Μνημόνια και το ΔΝΤ. Και μόλις δυο χρόνια μετά την ιστορική ευκαιρία, παρέδωσε τη σκυτάλη στη ΝΔ του Αντ. Σαμαρά και το ΠΑΣΟΚ στον Ευ. Βενιζέλο. Ακόμη και οι πιο καλόπιστοι φίλοι του δυσκολεύονται να εξηγήσουν, πρώτον, τι σκεφτόταν ο Γιώργος όταν ανέλαβε πρωθυπουργός στην πιο δύσκολη συγκυρία για τη χώρα, και, δεύτερον, γιατί ξαφνικά τα παρέδωσε όλα. Πάντως, όποια εκδοχή και αν ισχύει, το έργο δεν το λες και επιτυχία…
Ομως εκτός από την κυνική ερμηνεία για την άρνηση του Γιώργου, υπάρχει και μια άλλη, ακόμη πιο κυνική. «Ο Γιώργος, ακόμη και τώρα, νιώθει ένας ''πρίγκιπας''», υποστηρίζει ένας από τους παλιότερους συνεργάτες του. «Και οι πρίγκιπες δεν κατεβαίνουν στις εκλογές. Νιώθουν ''παράκλητοι'' και θέλουν να τους καλέσουν οι άλλοι για να τους ''σώσουν''».
Παρότι σκληρή η ερμηνεία και αρκετά «ψυχολογική», μπορεί να μην απέχει από την αλήθεια. Συνυπολογίζοντας ότι τα τελευταία 24ωρα διακινήθηκε ένα «πριγκιπικό» σενάριο. Ευτυχώς όχι από τον ίδιο, αλλά από αρκετούς «θρησκόληπτους» του παπανδρεϊσμού. Τι έλεγε περίπου αυτό το σενάριο; Οτι ο Γιώργος θα κατέβαινε μόνο αν όλοι οι άλλοι απέσυραν τις υποψηφιότητές τους και του ανέθεταν την αποστολή «να σώσει το ΚΙΝΑΛ». Κάτι σαν μια επανάληψη της ιστορίας του «δαχτυλιδιού» που πήρε από τον Κ. Σημίτη το 2003.
Ενα στοιχείο αξίζει να σημειωθεί: Ευτυχώς που το απέρριψε, χωρίς πολλά-πολλά, ο ίδιος ο πρωταγωνιστής. Γιατί, αν προχωρούσε, υπήρχε βάσιμος κίνδυνος να μην γλιτώσουμε τα «θερμά επεισόδια», σε ένα κόμμα που δεν θέλει και πολύ να μετατραπεί σε «Φαρ Ουέστ».