Είναι αδύνατον, ακόμα και για τον πλέον περιστασιακό και αδιάφορο αναγνώστη της επικαιρότητας, να μην έχει συναντήσει τις τελευταίες ημέρες το επιχείρημα πως «η δημοκρατία δεν πρέπει να εκδικείται».
Έχει γίνει πλέον σύνθημα -κάτι δηλαδή το οποίο επαναλαμβάνεται περίπου ως ξόρκι, χωρίς να εξετάζεται το περιεχόμενό του- στα χείλη των δύο κύριων ομάδων που υποστηρίζουν την ικανοποίηση των αιτημάτων του πολυισοβίτη απεργού πείνας: των υποστηρικτών της εγκληματικής δράσης του Κουφοντίνα, αλλά και των «δικαιωματιστών» που εξανίστανται με αυτό που οι ίδιοι θεωρούν ως παραβίαση των δικαιωμάτων του.
Η συμπαράταξη υποστηρικτών της τρομοκρατίας, που δεν αναγνωρίζουν το δικαίωμα των θυμάτων της στην ανθρώπινη ζωή και υπερευαίσθητων περί την προστασία των δικαιωμάτων δικαιωματιστών αποτελεί ένα σημείο των καιρών, σύμπτωμα μόνο της τάσης να σχηματίζονται ευκαιριακές συμμαχίες ανάμεσα σε ετερόκλιτα στοιχεία της κοινωνίας. Ασχολίαστη επίσης θα μείνει η βεβαιότητα με την οποία εκστομίζονται βαρύγδουπες φράσεις και σκαρώνονται λογύδρια από ερασιτέχνες νομικούς και ρέκτες της διοργάνωσης διαδηλώσεων συμπαράστασης. Η παρούσα στήλη έχει εξάλλου το μειονέκτημα της έλλειψης αυτοπεποίθησης για την απόλυτη αλήθεια των λεγομένων της.
Έχοντας αυτά υπόψη, ας επαναλάβουμε κι εμείς το αυτονόητο: η δημοκρατία δεν εκδικείται. Αυτό όμως δε συμβαίνει γιατί η δημοκρατία αμύνεται πολιτικά τους πολέμιούς της, με άλλα μέσα πλην της εκδίκησης. Συμβαίνει κατά βάση γιατί η δημοκρατία δεν έχει σε τίποτα να κάνει με αυτή την υπόθεση. Ο Δ. Κουφοντίνας καταδικάστηκε σε 11 φορές ισόβια όχι για τις εξτρεμιστικές του πολιτικές πεποιθήσεις, αλλά για ανθρωποκτονίες που διέπραξε με τρόπο προμελετημένο και στο πλαίσιο μιας τρομοκρατικής οργάνωσης. Δικάστηκε όχι από τη δημοκρατία, την ολιγαρχία ή την πολιτεία, για να αναφέρουμε μερικές μόνο από τις εκφάνσεις της αριστοτελικής διάκρισης των πολιτευμάτων, αλλά από το κράτος δικαίου. Και καταδικάστηκε για τις πράξεις του, όχι για τις ανατρεπτικές και συγχυσμένες ιδέες του που τον οδήγησαν σε αυτές. Ο Δ. Κουφοντίνας συνεπώς είναι -εδώ και χρόνια- αντιμέτωπος με το κράτος δικαίου, το οποίο του επιφύλαξε μια δίκαιη δίκη με βάση νόμους γενικούς, που ίσχυαν πριν το χρόνο της τέλεσης των πράξεών του και δεν τους φτιάξαμε ειδικά για αυτόν.
Εξίσου γενικές είναι και οι ρυθμίσεις που επέβαλαν τη μεταγωγή του από την Κασσαβέτεια μαζί με άλλους 6 κρατουμένους, όπως και τη μεταγωγή περισσότερων των 1000 βαρυποινιτών από τον Κορυδαλλό τον τελευταίο χρόνο. Κατά της εξειδίκευσης στην περίπτωσή του των γενικών ρυθμίσεων του νόμου θα μπορούσε να έχει υποβάλει αναφορά αρχικά στο Συμβούλιο της φυλακής και έπειτα να προσφύγει στο Δικαστήριο εκτέλεσης ποινών. Όμως δεν το πράττει και έτσι, χωρίς το κράτος δικαίου να βρίσκεται σε αδιέξοδο (αυτό είναι κάτι που έχει κοινό με τη δημοκρατία), βρίσκεται σε αδιέξοδο ο ίδιος ο Δ. Κουφοντίνας.
Οι αποφάσεις του ΕΔΔΑ που συγκροτούν μια σταθερή νομολογία επί των θεμάτων της αναγκαστικής σίτισης και της απεργίας πείνας είναι ξεκάθαρες: ο απεργός πείνας δε ζητά τον θάνατό του αλλά την ικανοποίηση των αιτημάτων του και για αυτό το λόγο η αναγκαστική σίτιση είναι επιτρεπτή με βάση την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου. Εξίσου όμως θα λέγαμε πως δε ζητά τον θάνατό του και το κράτος δικαίου όταν του υποδεικνύει πως ο μόνος τρόπος εξέτασης των αιτημάτων του είναι ο νομικός.
Ξέρω πως μπορεί να απογοητεύω με τα νομικά μου δικαιωματιστές και λάτρεις της παρόξυνσης των πολιτικών παθών αλλά τα πράγματα είναι αρκετά πιο τεχνικά και ξηρά από όσο νομίζουν: Ο Δ. Κουφοντίνας δε βρίσκεται αντιμέτωπος με τη δημοκρατία αλλά με τον νόμο, έναν νόμο που δε σεβάστηκε αφαιρώντας ανθρώπινες ζωές αλλά ούτε και καταδέχεται να κάνει χρήση του για την εξέταση του αιτήματός του. Και κάτι τελευταίο: γνωρίζουμε όλοι -νομικοί και μη- πολύ καλά ότι μία είναι η υπέρτατη αξία και κατάκτηση για τον παγκόσμιο νομικό πολιτισμό: η ίδια η ανθρώπινη ζωή. Για αυτό απευχόμαστε τον θάνατο του Δ. Κουφοντίνα, που θα είναι μια αληθινά δυσάρεστη εξέλιξη. Αυτοί όμως που τον έσυραν σε μια τέτοια διακινδύνευση της ζωής του οφείλουν να μάθουν πως τον Δ. Κουφοντίνα σίγουρα δεν τον εκδικείται η δημοκρατία, όπως επίσης δεν τον εκδικείται και το κράτος δικαίου: τον κακομεταχειρίζονται όμως οι ίδιοι διακινδυνεύοντας τη ζωή του για να κάνουν ίσως μια ακόμα παράσταση «επαναστατικής» εκτροπής. Και πώς μπορεί να χαρακτηρίσει κανείς αυτούς που χρησιμοποιούν ως μέσο την ανθρώπινη ζωή, ακόμα κι αν αυτή είναι του πλέον ειδεχθούς εγκληματία;