Ο ΣΥΡΙΖΑ πάλι στα… χαρακώματα! Λυσσάει και καλλιεργεί κλίμα έντασης και σύγκρουσης, εμπνέει και παρακινεί κουκουλοφόρους, μολότοφ-βολιστές και «αλληλέγγυους» μπαχαλάκηδες όχι επειδή, όπως διατείνεται, κόπτεται για τα «ανθρώπινα δικαιώματα» του πολυδολοφόνου Κουφοντίνα και την εφαρμογή τάχατες του «κράτους δικαίου»…
Αλλά επειδή ποντάρει και σπεκουλάρει (ματαίως, μάλλον…) ότι ο θάνατός του θα γενικεύσει τις «δυναμικές αντιδράσεις», θα καεί η Αθήνα, θα προκληθεί μια ακόμη (σκηνοθετημένη…) κρίση να βλάψει την κυβέρνηση… Το παίζει «θεσμικός παράγοντας», εγγυητής (κατά τη γνώμη του…) του κράτους δικαίου και της δημοκρατίας! Σαχλαμάρες και παιδαριώδεις ψευδεπίγραφοι ισχυρισμοί. Που αμφιβάλλουμε αν πείθουν κανέναν, πλην ίσως των παλαιολιθικών ρεβανσιστών, των «ταγμένων» στην «ένοπλη επανάσταση»…
Στο μπάχαλο και τη βαβούρα αποβλέπει. Σε αυτή τη συγκυρία, το τελευταίο που νοιάζεται είναι η ζωή του Κουφοντίνα -για να μην πούμε ότι κατά βάθος τον συμφέρει ο θάνατός του. Η Αριστερά πάντα πορευόταν και απέβλεπε στην κοινωνική αποδοχή, στηριζόμενη στους «ήρωές» της. Κατά κανόνα νεκρούς… Όπως θα γίνει ο Κουφοντίνας (έτσι νομίζει τουλάχιστον ο ΣΥΡΙΖΑ) αν επιμείνει τελικά να αυτοκτονήσει. Αλλά κι αν δεν πεθάνει, πάλι… χρήσιμος θα είναι, ο «ήρωας» που λύγισε την «κυβέρνηση της Δεξιάς».
Καμώνεται τώρα ο «συστημικός» ΣΥΡΙΖΑ ότι δεν συμφωνεί (όπως παλιά, έστω άρρητα…) με την τρομοκρατία και τη «17Ν», κι ας πήγαιναν τότε σημερινά στελέχη του μάρτυρες υπεράσπισης στη δίκη των τρομοκρατών δολοφόνων... Κι ας εκμεταλλευόταν σιωπηρά και παρασκηνιακά (το λιγότερο και πιο ήπιο που μπορεί να πει κανείς…) ως αντιπολίτευση τα απομεινάρια της οργανωμένης τρομοκρατίας, στις πλατείες και τη «Μαρφίν»…
Δεν έκανε καμιά κίνηση αποτίναξης των φανατικών ακροαριστερών ρεβανσιστών στελεχών του, παρά τη μετεκλογική υποκρισία του (άντε, αυταπάτη του…) ότι θέλει να γίνει ο φορέας της προοδευτικής Αριστεράς. Ακόμη κι αν θέλει ο Τσίπρας (;), δεν τον αφήνουν οι κολλημένοι ιδεοληπτικοί τουπαμάρος…
Σοκ, υποτίθεται, από την αδιανόητη δήλωση Δρίτσα ότι «η 17Ν δεν τρομοκράτησε κανέναν», και όλα τα θύματά της προέρχονταν από τη Δεξιά…, άρα σιγά τη ζημιά! Τέτοια αναίσχυντη «άποψη» κι εμάς μας… ενοχλεί η αγοραία χυδαιότητα του Πολάκη! Ούτε αυτόν δεν αποδοκιμάζει -πόσω μάλλον να διαγράψει. Και ο κ. Δρίτσας δεν εκφράζει μόνο τον εαυτό του.
Κι αν δεχθούμε ότι ο συγκεκριμένος, υπό το βάρος της πάγκοινης κατακραυγής «τα μάζεψε» αργότερα, επικαλούμενος «λάθος διατύπωση, λόγω πίεσης του χρόνου(;)…», τα άλλα «στελέχια», που κατά καιρούς με δηλώσεις τους κανάκευαν προκλητικά δολοφόνους αλλά και επικίνδυνους συνεχιστές τους με τις μολότοφ και τα τσεκούρια, γιατί δεν ανακάλεσαν, δεν μετάνιωσαν ποτέ;
Ξεχνάμε τον ίδιο τον κ. Τσίπρα, που ως πρωθυπουργός, μέσα στη Βουλή (2017) δήλωνε άνετος «και τι κακό έχουν οι μολότοφ; Εξαρτάται από το ποια μεριά είσαι όταν… πέφτουν!». Και ο ίδιος δεν ήταν πάλι όταν τον Νοέμβριο του ’19, αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης πλέον, «εξηγούσε» (μετά από επεισόδια) «ε, αν κάποιος κρατά μια μολότοφ, θα τη ρίξει…»;
Ξεχνάμε τον… ημιμεσήλικα κ. Βούτση, που διαμαρτυρόταν εντονότατα στη Βουλή (από τα έδρανα, πλέον -μετά τις εκλογές του ’19) και κατηγορούσε τον υπουργό Χρυσοχοΐδη για «αστυνομοκρατία», επειδή τα ΜΑΤ διέλυσαν δυναμικά μια διαδήλωση με μολότοφ, πέτρες και στειλιάρια που παρά λίγο να εισβάλει στη Βουλή, με το… επιχείρημα «χτυπήσατε τα παιδιά για μια πέτρα και μία μολότοφ!»;
Ξεχνάμε τον κ. Φίλη, που διαμαρτυρόμενος για τα δημοσιεύματα και τις ανακοινώσεις της ΝΔ, έγινε έξω φρενών, φωνάζοντας «ε, όχι και τρομοκράτης κάποιος νέος που… έτυχε να πετάξει μια μολότοφ!» που... όλως τυχαίως «μπουρλότιασε» έναν αστυνομικό.
Ξεχνάμε τον κ. Κυρίτση (ευτυχώς, χάθηκε αυτός από το προσκήνιο…), βουλευτή και εκπρόσωπο… σε κάτι, που είχε «διαβεβαιώσει» την κοινωνία πως «δεν υπάρχουν στην Ελλάδα νεκροί από μολότοφ!», αναγκάζοντας ακόμη και τον κ. Φίλη να του… θυμίσει τη «Μαρφίν»;
Ξεχνάμε τον κ. Μάκη Μπαλαούρα, που βουλευτής ων, είχε εκφράσει την… κοινωνικο-πολιτική θεωρία ότι «οργανώσεις σαν τη ''17Ν'' είχαν ένα… ιδεώδες, έστω εσφαλμένο (άντε…) υπέρ του ανθρώπου, μιαν αντίληψη… καλής κοινωνίας όπου οι κακοί έπρεπε να τιμωρηθούν…»!
Ποντάρει… πάση δυνάμει ο ΣΥΡΙΖΑ στην αναμπουμπούλα και την κοινωνική αναταραχή (δεν ξέρει άλλου είδους αντιπολίτευση), κι ας καμώνεται πονηρά τον «θεσμικό».
Αλλά η… χαρά και το χούι δεν τον αφήνουν να κρυφτεί…