Δύο πρώην και ένας νυν έδωσαν μια πνοή και μια ζωντάνια σε ένα νυσταλέο και στατικό πολιτικό σκηνικό.
Οι δύο πρώην, ο Αντώνης Σαμαράς και ο Ευάγγελος Βενιζέλος, έστειλαν μηνύματα με πολλαπλούς αποδέκτες. Όμως ο κύριος στόχος ήταν η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός. Ο νυν, ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Δένδιας, αξιοποίησε τη χρυσή ευκαιρία που του έδωσε ο «θέλω να γίνω ο Ελληνας Ζεμούρ όταν μεγαλώσω» Κ. Μπογδάνος, για να επιβεβαιώσει τον διακριτό ρόλο που θέλει να έχει στη Νέα Δημοκρατία. Αυτό που λέγαμε παλιά «δελφίνος».
Τα τρία «διαβήματα», προφανώς, είναι ανόμοια. Εχουν όμως ένα κοινό χαρακτηριστικό: λειτουργούν ως πρόδρομα σημάδια για κρυμμένες τάσεις και διεργασίες στο πολιτικό τοπίο, που μάλλον είναι θέμα χρόνου να εμφανιστούν και στην επιφάνεια.
Ο Αντώνης Σαμαράς, εδώ και καιρό, δείχνει να υποφέρει βλέποντας τη ΝΔ του Κ. Μητσοτάκη να γίνεται «Ποτάμι», σύμφωνα πάντα με τη δική του ανάγνωση. Εστειλε λοιπόν μηνύματα: πρώτον, ότι παραμένει «παρών» και, δεύτερον, ότι άτυπα αναλαμβάνει τον ρόλο του «θεματοφύλακα» της ιστορικής φυσιογνωμίας της παράταξης. Επόμενες πρωτοβουλίες και βήματα είναι δύσκολα, καθώς η κυριαρχία του Κ. Μητσοτάκη στο εσωτερικό της ΝΔ είναι αναμφισβήτητη. Άλλωστε ούτε ο ίδιος έχει καμιά διάθεση να εμπλακεί στην εσωκομματική «κουζίνα», ούτε η συγκυρία το επιτρέπει. «Τα βλέπω» λοιπόν, «πάσο» προς το παρόν, και «δικαίωμα» στο μέλλον για τον Αντ. Σαμαρά.
Πάμε στον Ευάγγελο Βενιζέλο. Δεν είναι λίγοι αυτοί που πιστεύουν ότι η δική του κριτική στην κυβέρνηση είναι η πιο επικίνδυνη και η πιο «επιδραστική». Ο Βενιζέλος διατηρεί προνομιακούς κώδικες επικοινωνίας με το πολιτικό ακροατήριο του Κέντρου. Τον εκτιμούν, τον σέβονται και πολλές φορές συντονίζονται με τον δικό του πολιτικό ορθολογισμό. Ομως και η κυριαρχία Μητσοτάκη στηρίζεται στην επιρροή του στο ίδιο πολιτικό ακροατήριο του Κέντρου. Αρα, η κριτική Βενιζέλου τού κάνει ζημιά. Ακόμη περισσότερο, γιατί δεν είναι μια κριτική από θέσεις αριστερισμού, αλλά από την πλευρά της κοινής λογικής. Με γλώσσα και ρητορική που αγγίζει τον σκληρό πυρήνα των κεντρώων ψηφοφόρων του Κ. Μητσοτάκη. Γι' αυτό λοιπόν και είναι διπλά επικίνδυνη.
Συνέντευξη Σαμαρά με πολλαπλά μηνύματα εφ’ όλης της ύλης
Τα τρία χτυπήματα του Ευάγγελου Βενιζέλου
Την ίδια στιγμή, ο Ευ. Βενιζέλος έχει έναν δεύτερο στόχο. Μια άτυπη σύγκριση με τους τέσσερις υποψηφίους για την ηγεσία του ΚΙΝΑΛ. Για να απολαμβάνει την ανωτερότητά του, παρότι παραμένει «εξόριστος στην κεντρική λεωφόρο» από το κόμμα του.
Κάτι άλλο που είναι σίγουρο ότι απολαμβάνει ο Ευ. Βενιζέλος είναι η προοπτική των εκλογών με την απλή αναλογική. Στα σχόλιά του για τις γερμανικές εκλογές, δεν αρκέστηκε να αμφισβητήσει απλώς το δίλημμα του Κ. Μητσοτάκη «αυτοδυναμία ή χάος». Ανέδειξε τα πλεονεκτήματα των κυβερνήσεων συνεργασίας έναντι των αυτοδύναμων κυβερνήσεων στη νέα εποχή των πολλαπλών προβλημάτων.
Βλέπει, λοιπόν, τον εαυτό του σαν μια εκδοχή του Όλαφ Σολτς αλά ελληνικά; Παίρνει έγκαιρα θέση στο σκηνικό ρευστότητας που είναι βέβαιο ότι θα δημιουργήσουν οι εκλογές με την απλή αναλογική; Προβλέπει ότι ακόμη και μετά την απλή αναλογική, στις δεύτερες εκλογές με το νέο εκλογικό σύστημα, ο Κ. Μητσοτάκης δεν θα πιάσει ποσοστά αυτοδυναμίας; Άρα θα χρειασθούν πρόθυμοι κυβερνητικοί συνεταίροι. Οι απαντήσεις δεν είναι εύκολες, πιθανά ακόμη και από τον ίδιο. Πάντως, ο Ευ. Βενιζέλος, παρότι είναι ένας πολιτικός που κινήθηκε χωρίς σχέδιο, αρκετές φορές στο παρελθόν, δεν επανέκαμψε στο προσκήνιο γιατί δεν είχε κάτι καλύτερο να κάνει. Μπορεί να μη διαθέτει πλήρες σχέδιο, αλλά είναι βέβαιο ότι κάτι έχει στο μυαλό του.
Για τον Νίκο Δένδια, τα πράγματα είναι αρκετά πιο καθαρά, άρα και πιο απλά. Τη μια φορά, με τον Τσαβούσογλου, τη δεύτερη με τον Μπογδάνο, αξιοποίησε τις κατάλληλες ευκαιρίες για να δημιουργήσει ηγετικό προφίλ. Στο επόμενο διάστημα, όταν και αν αρχίσει η κούρσα διαδοχής του Κ. Μητσοτάκη, η pole position είναι εξασφαλισμένη εκ των προτέρων.
Για να συμπεράνουμε: Οι σχεδόν ταυτόχρονες παρεμβάσεις των τριών κορυφαίων πολιτικών θέτουν τέλος στην ακινησία που επικρατεί στην πολιτική σκηνή τα τελευταία 2,5 χρόνια.
Ο Α. Σαμαράς και ο Ν. Δένδιας αποδεικνύουν ότι η ΝΔ παραμένει μια ευρεία παράταξη με διαφορετικές τάσεις, ιστορικές συνιστώσες και «σχολές». Άρα είναι αδύνατο να μετεξελιχθεί σε ένα Ι.Χ. κόμμα.
Ο Ευ. Βενιζέλος θίγει τον σκληρό πυρήνα της ηγεμονίας του Κ. Μητσοτάκη στο Κέντρο. Υπενθυμίζοντας ότι καμιά σχέση δεν είναι αιώνια και όλοι οι δεσμοί φθείρονται στη διάρκεια του χρόνου.
Ανεξάρτητα από τη διαφορετικότητά τους, και οι τρεις παρεμβάσεις προοιωνίζονται ένα πολιτικό σκηνικό πιο πλούσιο και πιο δυναμικό από το σκηνικό της τελευταίας διετίας. Και σίγουρα πιο ενδιαφέρον.