Δεν ξέρω αν είναι «με το δεξί» ή «με το αριστερό», αλλά με… κουτσό πόδι άνοιξε με το «καλημέρα» την περπατησιά του ο νέος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Στέφανος Κασσελάκης.
Στην προεκλογική του εκστρατεία περιστοιχιζόταν από τον σύντροφό του Τάιλερ, το σκυλάκι τους, ένα ανομοιογενές μείγμα οπαδών του (πότε πρόλαβαν;) που του φώναζαν «άλλαξέ τα όλα!», ένα σύνθημα γενικό και αόριστο, ανούσιου περιεχομένου στην πραγματικότητα και φθαρμένου πολιτικά. Το φώναζαν και στον Γιώργο Παπανδρέου όσο τον εξέλεξαν αρχηγό του ΠΑΣΟΚ, το διατράνωναν φανατικά στον Κώστα Καραμανλή όταν ανέλαβε αρχηγός της ΝΔ. Και είδαμε το αποτέλεσμα…
Αλλά προς τα πού, και κυρίως με ποιους γύρω του, με ποιο επιτελείο να «τα αλλάξει όλα»; Λέγαμε ότι ως «αλεξιπτωτιστής», που εκμεταλλεύθηκε την κατάθλιψη και την απελπισία όσων ψήφισαν τον (επί Τσίπρα) ΣΥΡΙΖΑ, στηρίχθηκε στο επικοινωνιακό του χάρισμα, την εντύπωση, την αοριστολογία και την κοινότοπη, γενικόλογη υποσχεσιολογία για «κάτι καλύτερο!», και άλωσε το κόμμα μέσα σε 27 μέρες. Και φανταζόμασταν, περιμέναμε λογικά, «μετά», την επόμενη μέρα να σηκώσει τα μανίκια, να περιστοιχιστεί από ειδικούς στα επιμέρους θέμα πολιτικούς και τεχνοκράτες, και… να αρχίσει να μαθαίνει τι σημαίνει κάνω πολιτική…
Κασσελάκης, ένα φαινόμενο που δεν πρέπει να υποτιμηθεί
Θέλουμε τον Κασσελάκη για να μην πλήξουμε ποτέ
Να ’μαστε, λοιπόν, στο μετά και την επόμενη μέρα. Και τα πρώτα δείγματα γραφής του κ. Κασσελάκη δεν είναι μόνο απογοητευτικά, αλλά προδιαγράφουν (αν δεν αλλάξουν πειστικά και αποφασιστικά) καταστροφικές εξελίξεις για το κόμμα που… απέκτησε.
Και απόλυτη δικαίωση της Σοφίας Γιαννακά, που με χαρίεσσα διάθεση σημείωνε ότι «Με τον Κασσελάκη δεν θα πλήξουμε!», κάτι που επαύξησε και ο Αλέξης Τσίπρας (που έχει και πείρα αλλά ίσως και… σχέδιο), πως δηλαδή «με την Αριστερά (με Κασσελάκη) δεν θα πλήξουμε…».
Στην πολιτική, οι πρώτες αποφάσεις και κινήσεις δείχνουν πολλά. Αποφασιστικότητα, επεξεργασμένο σχέδιο, όραμα, στόχους.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, με το «καλημέρα» στο Μαξίμου, εγκατέστησε τους συνεργάτες του που είχε προεπιλέξει, βάσει προσόντων και προϊστορίας, πολύ καιρό πριν καταλάβει την εξουσία για να στελεχώσει το «επιτελικό κράτος» που ήθελε. Άσχετα αν λόγω συγκυριών και απανωτών κρίσεων αυτό το «επιτελικό κράτος» χρεώθηκε λάθη. Ολιγωρίες, αστοχίες. Και, κυρίως, έφερε στη ΝΔ και εξωπαραταξιακά στελέχη, που έδωσαν πνοή και ελπίδες στο κόμμα.
Στην περίπτωση Κασσελάκη, οι πρώτες του κινήσεις (μετά τη συνάντησή του με τον κ. Τσίπρα -κάτι λέει αυτό, κρατήστε το…), ήταν να χρίσει πανηγυρικά τον κ. Πολάκη ως «αντ’ αυτού» ουσιαστικά στη Βουλή! Τυπικά, άφησε τον κ. Φάμελλο ως πρόεδρο της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ, να μιλάει στο Κοινοβούλιο ως «αρχηγός» (βλέπετε, χρειάζεται και κάποιος που πρέπει να ξέρει να μιλάει και όχι… μόνο να γαυγίζει!), αλλά… του έβαλε καπέλο τον «αψύ Σφακιανό», ως… υπερσυντονιστή της Κ.Ο., που θα ελέγχει και θα κατευθύνει και θα συντονίζει όλες τις επιτροπές της στη Βουλή! Κανονικός αντ’ αυτού, δηλαδή.
Και για… σιγουράντζα φύτεψε ως γραμματέα της Κ.Ο. τη «δική» του κ. Θεοδώρα Τζάκρη (Χριστός και Παναγία…), και διευθυντή του κόμματος στη Βουλή τον εξάδελφο Γιώργο Τσίπρα! Και, βέβαια, κράτησε τον Νίκο Παππά («13-0») στον κομβικό (και αμφιλεγόμενο) ρόλο του μυστικοσύμβουλου που είχε και επί Τσίπρα. Πάλι καλά, δηλαδή, που δεν τοποθέτησε (προσώρας…) τον σύντροφό του, Τάιλερ, θεσμικά δίπλα του (αφού μας εξομολογήθηκε ότι «θα τον βοηθήσει πολύ στο έργο του» (το πολιτικό;). Να έχουμε δηλαδή μια επί ΣΥΡΙΖΑ επανάληψη του φαινομένου… Δήμητρα Λιάνη!
Θα πείτε: ο αρχηγός θέλει να περιβάλλεται από «δικούς» του ανθρώπους, που τους έχει εμπιστοσύνη. Σύμφωνοι, αλλά… σημασία έχει και το πολιτικό παρελθόν και οι ικανότητες αυτών των ανθρώπων. Για… να τα «αλλάξει όλα», για το «νέο και καινούργιο» (σε δομές, ιδεολογία, πολιτικές, μεθόδους, τακτικές, συμπεριφορές), επέλεξε… κατεστραμμένα υλικά μιας πολυκατοικίας που κατέρρευσε ως κακοχτισμένη; Αυτούς που με τις συμπεριφορές και την πολιτεία τους έριχναν λάδι στην αδιέξοδη και καταστροφική, ως αποδείχθηκε, τοξικότητα, υπονόμευαν, έστω άθελα, την εξουσία Τσίπρα, που όμως είχε αποδειχθεί συγκολλητική του… εσωκομματικού σκορπιοχωριού ΣΥΡΙΖΑ; Ποιο το… νέο, ελπιδοφόρο, συνεγερτικό;
Βαριά τα σύννεφα στον ΣΥΡΙΖΑ και χαμηλό το βαρομετρικό. Η Έφη Αχτσιόγλου με αστεία, προσχηματική δικαιολογία («δεν έχω ενέργεια, μετά από δύο χρόνια αντιπολίτευσης…» -αν είχε εκλεγεί θα είχε;) αρνήθηκε όποια θέση ήθελε που της πρόσφερε ο Κασσελάκης. Ο Τσακαλώτος σχεδιάζει (αργά ή γρήγορα) την αποχώρησή του, ο Φίλης τον είπε «Πέπε Γκρίλο και Τραμπ», το ένα μετά το άλλο τα κομματικά στελέχη παραιτούνται της ιδιότητάς τους, στις (υπολειτουργούσες, πάντως) τοπικές επιτροπές επικρατεί κατήφεια πίσω από τα κλειστά παράθυρα.
Η… αυτοδιάψευση συνεχίζεται στον ΣΥΡΙΖΑ. Ποτέ δεν ήταν ενιαία ανθρωπολογική ομάδα με κλασικά αριστερά χαρακτηριστικά. Με… Καμμένους, Πολάκηδες, φιλοτρομοκράτες, νοσταλγούς του εμφυλίου και γονυπετείς ευχόμενους για… τον Γ' Γύρο. Τώρα η αυτοδιάψευση συνεχίζεται αναβαθμισμένη με σύγχυση και θολούρα.
Ο Τσίπρας, τουλάχιστον, κινούνταν μεν στον δικό του κόσμο (αν και κυρίως τον ενδιέφερε η παραμονή του στην εξουσία, πάση θυσία…), αλλά τον είχε σχεδιάσει και δομήσει κατά τις επιθυμίες και τους στόχους του.
Τούτος ο νιόφερτος μετεωρίτης που μας έπεσε, τι θέλει, τι πιστεύει, τι μπορεί;