Όλα τα θαύματα κρατάνε τρεις μέρες, αλλά το φαινόμενο Κασσελάκη αντέχει ήδη ένα μήνα: η κοινή γνώμη το παρακολουθεί με βουλιμία και ο ΣΥΡΙΖΑ τον έκανε αρχηγό.
Ποιος θα πίστευε ότι μια ελληνική κοινωνία τόσο συντηρητική με τους gay και μια Αριστερά τόσο εγκλωβισμένη στα νεο-κομμουνιστικά αντανακλαστικά θα παραδίδονταν στη γοητεία Κασσελάκη. Όποιος υποτιμά το φαινόμενο, είτε ερμηνεύει με παλιές νόρμες είτε παραγνωρίζει το γεγονός ότι η κοινωνία μας αλλάζει, ραγδαία. Μένει να δούμε προς ποια κατεύθυνση.
Μετά τη σαρωτική επικράτηση Κασσελάκη, απορώ τι νόημα έχουν πλέον οι οδυρμοί των συντρόφων («σήμερα πέθανε ο ΣΥΡΙΖΑ»). Ή οι προειδοποιήσεις αριστερών αρθρογράφων για τον «θάνατο της ιδεολογίας», τη μεταπολιτική ή τη «συριζαϊκή ιδιομορφία», οι οποίες δεν ερμηνεύουν το φαινόμενο, απλώς το ξορκίζουν.
Το τέλος του ΣΥΡΙΖΑ, όπως τον ξέραμε, έμοιαζε προδιαγεγραμμένο και το κόμμα δεν μπορούσε να διασωθεί ως είχε. Επομένως, δεν ήθελε και πολύ για να το κατακτήσει κάποιος με επικοινωνιακό ταλέντο, τόλμη και ιδιότυπο θράσος.
Η Έφη Αχτσιόγλου, η οποία προσέγγισε την κούρσα διαδοχής με τα εργαλεία του παλιού ΣΥΡΙΖΑ [ξύλινος λόγος, παρωχημένα τσιτάτα, «γκρίζοι» υποστηρικτές] βγήκε νοκ άουτ γιατί αποτελούσε μέρος του προβλήματος, δεν ήταν η λύση.
Από την άποψη αυτή, οι πρώτοι που δεν δικαιούνται να διαμαρτύρονται είναι οι της εσωκομματικής αντιπολίτευσης. Κατανοητή η πικρία τους, επειδή μεταμορφώθηκαν σε πολιτικούς του παρελθόντος και σε ζημιογόνο προίκα, από έναν «περαστικό». Όπως εύστοχα έγραψε κάποιος στα social, ο Κασσελάκης έκανε, σε είκοσι μέρες, πιο διάσημο τον σκύλο του Φάρλι από τον Φίλη. Αλλά όλοι αυτοί μαζί οι ινστρούκτορες δεν είχαν πάρει είδηση, τόσα χρόνια, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είχε αλωθεί ιδεολογικά και όδευε προς την εκλογική του κατάρρευση. Όσο κινδυνολογούσαν, περιγράφοντας τον Κασσελάκη ως… φελλό και ιλουστρασιόν, τόσο τον ενίσχυαν. Τον κατήγγειλαν για ποταπή χρήση της εικόνας, αλλά οι ίδιοι δεν είχαν κανένα πολιτικό σχέδιο να αντιπαραβάλουν. Θύμιζαν, φυσιογνωμικά και ιδεολογικά, όσα έφεραν τον ΣΥΡΙΖΑ στο 17%.
Μένει τώρα να δούμε πώς θα συμβιώσουν όλοι αυτοί με έναν πολιτικό αρχηγό που έχει προτεραιότητα τον Τάιλερ και το γυμναστήριο, όχι τα κείμενα του Μαρξ. Έναν ηγέτη που θα μεταφέρει την πολιτική αντιπαράθεση από τη Βουλή στα 30 δεύτερα του TikTok. Το πιο βίαιο «ξαράχνιασμα» του ΣΥΡΙΖΑ αρχίζει τώρα. Η συνέχεια θα δείξει αν θα εξελιχθεί σε πραγματικό πολιτικό εγχείρημα ή αν θα καταλήξει μια ακόμη πολιτική χίμαιρα που θα διαψευστεί.
Ήδη, η συμπόρευση του Κασσελάκη με γνωστούς και αμφιλεγόμενους καρεκλοκένταυρους της Κουμουνδούρου δεν είναι ελκυστική για ένα κεντρώο κοινό που απεχθάνεται την τοξικότητα και το σκοτεινό παρασκήνιο.
Βεβαίως, αυτά είναι προβλήματα συντρόφων, που εμείς απλώς λατρεύουμε να παρακολουθούμε. Τη συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων πολιτών δεν την ενδιαφέρει αν ο Στέφανος Κασσελάκης θα παραμείνει ένας όμορφος νέος που κάνει ωραία βιντεάκια στα κοινωνικά δίκτυα. Ούτε αν ο Τάιλερ έχει κάτι να προσφέρει στον τόπο μας. Ούτε αν ο Κασσελάκης θα τολμήσει να πάρει το σκαλπ του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά πώς θα δράσει πολιτικά ο πρόεδρος του δεύτερου μεγαλύτερου κόμματος της χώρας και εν δυνάμει πρωθυπουργός.
Οι περισσότεροι θαυμάζουν το γεγονός ότι ήρθε με χρήματα, θράσος και επικοινωνιακή τεχνογνωσία και έφερε τα πάνω κάτω. Από το American dream στο Greek dream ένα ΤikTok δρόμος. Τους ελκύει η ιδέα ότι ένας άγνωστος έσπασε την επετηρίδα και δεν προέρχεται από κομματικούς σωλήνες και τζάκια. Θα ήθελαν να δουν τον Κασσελάκη να ζορίζει τον Ανδρουλάκη και να στριμώχνει τον Μητσοτάκη. Αλλά δεν αρκούνται στα παλιά υλικά, αυτά που έφεραν τον ΣΥΡΙΖΑ στο 17%, δηλαδή απουσία σχεδίου, ιδεοληπτική ατζέντα και προσωπολατρεία. Σύντομα θα ζητούν περισσότερα, όσο τα προβλήματα ζορίζουν. Και τότε θα φανεί αν ο Κασσελάκης γνωρίζει τη φράση μεγάλου πολιτικού: «Επιτυχία είναι να προχωράς από αποτυχία σε αποτυχία χωρίς ποτέ να χάνεις τον ενθουσιασμό σου».