Όσα αξίζει να κάνετε στην πλατεία Συντάγματος από προτάσεις για θεατρικές παραστάσεις, επίσκεψη σε μουσεία και αξιοθέατα, και οι καλύτερες διευθύνσεις για φαγητό και ποτό. Μια βόλτα στην Αθήνα πάντα έχει κάτι νέο να σου δώσει.
Στην καρδιά της Αθήνας, στην πλατεία Συντάγματος, χτυπάει δυνατά η καρδιά μιας πόλης με έντονους ρυθμούς όπου ο επισκέπτης έχει την αίσθηση ότι δεν κοιμάται ποτέ.
Τα σημαντικά αξιοθέατα, που κουβαλούν την ιστορία της χώρας μας, βρίσκονται σε απόσταση αναπνοής από τα σύγχρονα καφέ, ζαχαροπλαστεία και η πόλη έχει καταφέρει να αποκτήσει τη μοναδική της ταυτότητα.
Τα μαγαζάκια με τα λουλούδια, στον δρόμο προς τη Βουλή, μεγάλα εμπορικά κέντρα, πολυκαταστήματα, μαγαζιά για όλες τις ώρες της ημέρας και επώνυμοι οίκοι μόδας συνυπάρχουν αρμονικά, διαμορφώνοντας την ταυτότητα της σύγχρονης πόλης.
Ακόμα και όσοι ζουν στο κέντρο της Αθήνας, αν κάποια στιγμή αποφασίσουν να δουν τη πόλη με τα μάτια του επισκέπτη, θα είναι εντελώς διαφορετική. Μια βόλτα στον Εθνικό Κήπο, μια στάση για να δείτε την αλλαγή Φρουράς, επίσκεψη σε μουσεία, επιλογές για θέατρο και φαγητό είναι μόνο μερικά που μπορείτε να απολαύσετε ανακαλύπτοντας ξανά την πλατεία Συντάγματος.
Αξιοθέατα στην πλατεία Συντάγματος
Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη για αλλαγή Φρουράς
Το Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη είναι από τα σημαντικότερα αξιοθέατα, στο Σύνταγμα, προσελκύοντας όχι μόνο τους επισκέπτες, αλλά και τους κατοίκους της πόλης. Ειδικότερα, την ώρα που γίνεται η αλλαγή Φρουράς και ακολουθείται όλη η επιβλητική διαδικασία, είναι ένα θέαμα που μας πλημμυρίζει συναισθήματα.
Μάλιστα, τις Κυριακές, το πρωί, γίνεται το επίσημο τελετουργικό συγκεντρώνοντας πλήθος κόσμου. Είτε καθημερινές είτε το κυριακάτικο πρωινό, μια στάση να δείτε την αλλαγή Φρουράς είναι ό,τι καλύτερο - μην παραλείψετε να βγάλετε και την κλασική φωτογραφία με τα περιστέρια.
Βόλτα στον Εθνικό Κήπο
Μια όαση πρασίνου, σε ένα πανέμορφο χώρο που θυμίζει αγγλική εξοχή, θα βρει το κοινό στο κέντρο της Αθήνας φτάνοντας στον Εθνικό Κήπο, που θεωρείται το πιο πετυχημένο έργο της βασίλισσας Αμαλίας. Πρόκειται για έναν ιστορικό κήπο με πολύ πράσινο, ιδανικό για να κάνετε βόλτα ξεφεύγοντας, έστω και λίγο, από τους πολύβουους ρυθμούς της πόλης, να αθληθείτε, να διασχίσετε τα πολλά μονοπάτια, ενώ πλέον υπάρχει ανακαινισμένη η παιδική χαρά για να παίξουν τα παιδιά.
Ο Εθνικός Κήπος ανοίγει με την ανατολή του ηλίου και κλείνει με τη δύση.
Επίσκεψη στο Νομισματικό μουσείο
Το Νομισματικό μουσείο, πάνω στη Πανεπιστημίου στον αριθμό 12, είναι από τα παλαιότερα κρατικά μουσεία της Αθήνας, που θεσμοθετήθηκε το 1834 -την ίδια χρονιά με το Αρχαιολογικό. Να αναφέρουμε ότι η ιστορία του Μουσείου συνδέθηκε άμεσα με την ιστορία του νεοελληνικού κράτους, τις κοινωνικές συνθήκες και τις πολιτιστικές κατευθύνσεις της κάθε εποχής.
Το μουσείο, μεταξύ άλλων, διαθέτει 500.000 προσκτήματα -κυρίως νομίσματα, αλλά και μετάλλια, μολυβδόβουλλα, σφραγιδολίθους, σταθμία, οβελούς και τάλαντα- που χρονολογούνται από τον 14ο αιώνα π.Χ. έως σήμερα, σημαντικές συλλογές των βυζαντινών και μεσαιωνικών νομισμάτων, που χρονολογούνται από τον 6ο έως τον 15ο αιώνα, ενώ η περίοδος από τον 15ο έως τον 20ο αιώνα καλύπτεται από νομίσματα των περισσοτέρων κρατών του νεώτερου και σύγχρονου κόσμου. Μεγάλη έμφαση έχει δοθεί στα νομίσματα που κυκλοφόρησαν στον ελλαδικό χώρο αυτούς τους αιώνες, όπως κοπές της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, νομίσματα ευρωπαϊκών κρατών και αυτοκρατοριών, καθώς και κέρματα και χαρτονομίσματα του νέου ελληνικού κράτους.
Προτάσεις για θέατρο
«Ο κύκλος των χαμένων ποιητών», για δεύτερη σεζόν, θέατρο Βρετάνια – Τί μάς είπαν οι συντελεστές
Η κινηματογραφική ταινία, «Ο κύκλος των χαμένων ποιητών», έχει μεταφερθεί στη θεατρική σκηνή, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Ασπιώτη, με ένα αξιόλογο cast ηθοποιών.
Η υπόθεση του έργου
Δεκαετία του ’60, ο αντισυμβατικός καθηγητής λογοτεχνίας Τζον Κήτινγκ, έρχεται να διδάξει στο συντηρητικό ιδιωτικό λύκειο Γουέλτον, όπου οι μαθητές μεγαλώνουν υπακούοντας στις αυστηρές, θεμελιώδεις αρχές του σχολείου: «Παράδοση! Τιμή! Πειθαρχία! Υπεροχή!». Ο κ. Κήτινγκ, με βασικό εργαλείο του την ποίηση, θα τους μάθει σταδιακά πώς να αγνοούν τις προκαταλήψεις, τις συνήθειες και τις επιρροές τις οποίες μας επιβάλλουν οι γονείς, οι παραδόσεις και η κοινωνία μας, πώς να έχουν τη δική τους οπτική στα πράγματα και πώς να επιτρέψουν στην πραγματική τους φύση να μιλήσει.
Ο αντισυμβατικός αλλά ουσιαστικός τρόπος διδασκαλίας του, θα καταφέρει να εμπνεύσει τον καθένα από τους νεαρούς μαθητές οι οποίοι, κάνοντας την προσωπική τους επανάσταση, θα ακολουθήσουν την κλίση τους, ενάντια στο κατεστημένο.
Γιατί αξίζει να δείτε τη παράσταση: Το έργο έχει μεταφερθεί πολύ εύστοχα, από τον σινεμά στη θεατρική σκηνή, με μια ενδιαφέρουσα μετάφραση από την Νικολέτα Κοτσαηλίδου, ενώ ο σκηνοθέτης έχει καταφέρει να αξιοποιήσει πολύ έξυπνα τόσο τους ηθοποιούς όσο και όλο το σκηνικό του δημιουργώντας μια μοναδική ατμόσφαιρα.
Ο Άκης Σακελλαρίου, σε άλλη μια εξαιρετική ερμηνεία που αν και έχει να αναμετρηθεί με τον Ρόμπι Γουίλιαμς, ο οποίος υποδύθηκε μοναδικά τον καθηγητή Κήτινγκ, έχει καταφέρει να μπει στο κοστούμι δημιουργώντας το δικό του ήρωα χωρίς μιμήσεις. Στα πλεονεκτήματα της παράστασης είναι η χημεία των νέων ηθοποιών με τον κύριο Σακελλαρίου, η μουσική επένδυση που διαμορφώνει πιο έντονα την ατμόσφαιρα και όλο το αποτέλεσμα αφήνει στο θεατό ένα γλυκόπικρη γεύση.
Οι συντελεστές μάς μιλούν για τη παράσταση
Έχοντας δει τη παράσταση είχα μια εποικοδομητική συζήτηση με τον σκηνοθέτη και κάποιους από τους νέους ηθοποιούς.
Γιατί επέλεξε ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης να σκηνoθετήσει το συγκεκριμένο έργο; «Θεωρώ ότι είναι ένα εγχειρίδιο για το πως θα έπρεπε να είναι η εκπαίδευση στα σχολεία. Οι διδαχές του Κήτινγκ, η προτροπή στους μαθητές να βρουν τη «δική τους φωνή», η αγάπη και η ανάγκη για την μάθηση και όχι για την επιτυχία των βαθμών, η βεβαιότητα του ότι ο άνθρωπος στην πορεία της ζωής του είναι ευτυχισμένος μόνο όταν του αρέσει αυτό που κάνει, είναι πράγματα τα οποία θα ήθελα να τα φωνάξω στον κόσμο. Αν αυτή η παράσταση λειτουργεί σαν αφορμή, αυτή είναι η δίκη μου «κραυγή», «ο δικός μου στίχος» απαντάει στο iefimerida.gr
Τι θα κρατήσει από το έργο και ποιο σημείο τον σε ζόρισε λίγο παραπάνω; «Ήταν μια ωραία συνεργασία, μια δημιουργική σύμπραξη με 13 ηθοποιούς και πολλούς συντελεστές συμμάχους. Κρατάω την όλη εμπειρία παρά τις οποίες δυσκολίες που έχουν να κάνουν κυρίως με την διαχείριση των χρόνων στους οποίους είμαστε αναγκασμένοι να δουλεύουμε, λόγω συνθηκών και έλλειψης πρακτικού ενδιαφέροντος από την πολιτεία για το θέατρο. Επίσης κρατώ και για μένα τις διδαχές του Κήτινγκ. Αν προσέξει κανείς αυτά που λέει, αν προσπαθήσει να τα ακολουθήσει, μπορεί να εξελιχθεί ως καλλιτέχνης και ως άνθρωπος».
Τι έμαθαν οι νεαροί ηθοποιοί μέσα από τους ρόλους τους και τί θα κρατήσουν; «Νομίζω αυτό που έχει μείνει περισσότερο απ' όλα είναι το πόσο φροντιστικός είναι αυτός ο χαρακτήρας με τους γύρω του. Ότι θέλει όλοι να συμμετέχουν, να περνάνε όλοι καλά, να μην νιώθει κάποιος στην απέξω. Και θα έλεγα ότι αυτό το πράγμα το έχουμε βρεί και ως θίασος μέσα απο το έργο, που για εμένα είναι υπέροχο. Τα λατρεύω αυτά τα παιδιά και η παρέα που κάνουμε στο καμαρίνι θα μου λείψει πολύ με τις καλές και τις κακές μας μέρες. Οπότε θα ήθελα πολύ να κρατήσω όσο περισσότερο μπορώ αυτή την σύνδεση που έχω με τον καθένα ξεχωριστά» αναφέρει ο Αλέξανδρος Τωμαδάκης.
«Ο μαθητής που υποδύομαι, ο Τζορτζ Πιτς, είναι ένας καλοπροαίρετος, σε στιγμές αφελής έφηβος, που αγαπάει να παίζει μουσική κρυφά, δυστυχώς μπλοκάρει όταν πιεστεί και αισθανθεί πως πρέπει να επιβεβαιώσει τις προσδοκίες των άλλων. Μια υπενθύμιση που ήρθε μέσα από αυτόν τον ρόλο είναι πως, πολλές φορές, οι άνθρωποι που φαίνονται κλειστοί, άτολμοι και αφελείς πιθανώς να έχουν έναν εαυτό που ακόμα δεν έχουν το θάρρος να αποκαλύψουν και χρειάζονται λίγη παραπάνω παρότρυνση και χρόνο. Το σπουδαίο έργο - έχει πάρα πολύ υλικό για να κρατήσεις και να επεξεργαστείς. Το πάθος που έχουμε όλοι οι άνθρωποι, η ζωή που συχνά αφήνουμε να περνάει μέσα σε συνήθειες και πράγματα που έχουμε μάθει ως κανονικά και δεδομένα, χωρίς να διερωτόμαστε αν μας ταιριάζουν ή μας βοηθούν, η αιρετική σκέψη, αλλά και η κρίση και η γνώση των συνεπειών που πρέπει να συνοδεύει τις πράξεις και τις αποφάσεις μας είναι μόνο ένα μικρό μέρος του υλικού αυτού» αναφέρει ο Στέφανος Παπατρέχας.
«Ο χαρακτήρας του Ρίτσαρντ Κάμερον με έβαλε στη διαδικασία να αναμετρηθώ με ένα παιδί που ενυπάρχει μέσα στο φόβο, που η οικογένεια και το σχολείο του έχουν εμφυσήσει, ως κανονικότητα και ως το μόνο δρόμο για να πάει μπροστά. Αν κάτι μπορώ να πω ότι μου έμαθε, αυτό είναι η αναμέτρηση και το μούδιασμα απέναντι στο άγνωστο, στο μη γνώριμο, που εξέχει από τους κανόνες . Από το έργο θα κρατήσω, την ορμή των παιδιών, που θέλοντας να ξεφύγουν από το συντηρητικό περιβάλλον ξαναφτιάχνουν τον κύκλο» σχολιάζει ο Τάσος Τυρογαλάς.
«Ότι η αλήθεια είναι σαν μια κουβέρτα που αφήνει πάντα τα πόδια σου ξεσκέπαστα. Τράβηξε την, τέντωσε την, δε θα είναι ποτέ αρκετή. Κοπάνησε την, τίναξε την, δεν θα καλύψει ποτέ κανένα μας. Από τη στιγμή που γεννιόμαστε μέχρι και τη στιγμή που πεθαίνουμε, μόλις που θα σκεπάζει το κεφάλι μας, καθώς θα θρηνούμε και θα ουρλιάζουμε και θα κραυγάζουμε, προσπαθώντας να καταλάβουμε» απαντάει ο Πάνος Ζυγούρος.
Γιατί αυτή η παράσταση μάς αφορά το 2024; «Αυτή την ερώτηση την είχα και εγώ στο μυαλό μου στην αρχή των παραστάσεων. Την έχω για όλες τις παραστάσεις βασικά και σπάνια βρίσκω την απάντηση. Αυτή την φορά όμως την πήρα απο τον κόσμο και τα μηνύματα που μου στέλνουν. Νιώθω πως είναι μια ιδιαίτερη παράσταση που αφορά όλες τις ηλικίες, ακούγεται κλισέ αλλά είναι. Απο τους τότε εικοσάριδες και τριαντάριδες που είδαν την ταινία και τώρα είναι πενήντα και εξήντα μέχρι και τους εικοσάριδες του σήμερα κάπως του αφορά. Νομίζω - και αυτό προέρχεται απο τα υπέροχα αυτά μηνύματα που έχω λάβει – πως το να κηνυγάς τα όνειρα σου και να πηγαίνεις κόντρα στην συνθήκες που σε εμποδίζουν και σε πνίγουν είναι μια υπενθύμιση που την χρειαζόμαστε όλοι.
Θα ήθελα πολύ να ρωτήσω αυτούς που είδαν τότε την ταινία - και έχουν έρθει και στην παράσταση - αν τώρα τριάντα σχεδόν χρόνια μετά κάνανε αύτο που ήθελαν και πήγαν ένα βήμα παραπέρα» απαντάει ο Αλέξανδρος Τωμαδάκης.
«Το έργο και η παράσταση καταπιάνονται με θέματα που δεν θα παύσουν να μας απασχολούν. Δεν είναι τυχαίο που η ταινία είχε και εξακολουθεί να έχει τεράστια απήχηση. Εμείς ανεβάζουμε το έργο αυτό σήμερα βάζοντας όλοι τη δική μας κατάθεση, τους δικούς μας προβληματισμούς και αγωνίες πάνω στα όσα αγγίζει το κείμενο. Αυτός είναι, θεωρώ, και ο λόγος που πολλοί θεατές φεύγουν συγκινημένοι, αλλά και αισιόδοξοι από το θέατρο μετά την παράσταση. Είναι σίγουρα μια δουλειά που έχει γίνει με πολύ νοιάξιμο, προσοχή και ευαισθησία από τον Κωνσταντίνο Ασπιώτη που είναι ο σκηνοθέτης μας, μέχρι τους συντελεστές, τους ηθοποιούς και όλους όσοι συνέβαλαν στο τελικό αποτέλεσμα. Πρόκειται για μια καταπληκτική ιστορία, δοσμένη κατά τη γνώμη μου με τον καλύτερο τρόπο, που διαθέτει όλα όσα απαιτεί κανείς από μια θεατρική παράσταση: σπουδαίο κείμενο, σκηνοθεσία με όραμα και έμπνευση, ωραίες ερμηνείες και εικόνες και σκέψεις που θα τον συντροφεύουν φεύγοντας από το θέατρο» λέει ο Στέφανος Παπατρέχας
«Η σύσταση του κύκλου, δηλαδή του τόπου της ελευθερίας για τα παιδιά, αποτελεί για μένατην πιο συγκινητική δράση των παιδιών. Πόσο πιο επίκαιρη η επιθυμία μας να φτιάξουμε και σήμερα παρόμοιους ‘κύκλους’’ που θα μας οδηγήσουν προς την ελευθερία.
Επίσης, η παράσταση ανοίγει και το διάλογο περί του τρόπου διδασκαλίας, τους όρους και τις προϋποθέσεις της εκπαιδευτικής διαδικασίας, βάζοντας το ερώτημα: ποιος τους θέτει και τι σκοπό θέλει να πετύχει;» σχολιάζει ο Τάσος Τυρογαλάς.
«Ένα από τα πράγματα που αγγίζουν το σημερινό θεατή στην παράσταση μας είναι η δύναμη που έχουν οι μαθητές να δράσουν απέναντι σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που δεν τους ικανοποιεί. Και ότι αυτό τους εξελίσσει, τον καθένα ξεχωριστά. Εκεί δημιουργείται βέβαια μια ενδιαφέρουσα σύγκρουση ανάμεσα στους μαθητές και το (ιδιωτικό -μην ξεχνιόμαστε-) σχολείο τους, που αρνείται πεισματικά να τους αφήσει να πειραματιστούν» λέει ο Πάνος Ζυγούρος.
«Φιλουμένα Μαρτουράνο» στο Δημήτρης Χορν
Η παράσταση «Φιλουμένα Μαρτουράνο», σε σκηνοθεσία Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου, ανεβαίνει για δεύτερη σεζόν στο θέατρο «Δημήτρης Χορν», με τους Ηλία Μελέτη και Μαρία Ναυπλιώτου στους πρωταγωνιστικούς ρόλους.
Το θεατρικό έργο μεταφέρει το κοινό στις φωτοχογειτονιές της Νάπολης, είναι από τα πιο κλασικά του παγκοσμίου ρεπερτορίου, γραμμένο ρομαντικά, αλλά ταυτόχρονα με έντονα κωμικά στοιχεία, περνώντας το πιο αισιόδοξο μήνυμα: η αγάπη όλα τα μπορεί.
Υπόθεση
Η Φιλουμένα Μαρτουράνο είναι η γυναίκα που δεν κλαίει ποτέ. Τα δάκρυά της έχουν στεγνώσει από τις στενοχώριες και τις λύπες. Στις φτωχογειτονιές της Νάπολης, ο ευκατάστατος όμορφος έμπορος Ντομένικο Σοριάνο τη συναντά σ’ έναν οίκο ανοχής να παλεύει για τη ζωή τη δική της και των ανθρώπων που αγαπά. Σταδιακά γίνεται ερωμένη του. Ύστερα, μάλιστα, από είκοσι χρόνια συμβίωσης, ο Σοριάνο ετοιμάζεται να παντρευτεί μια πολύ νεότερή του γυναίκα. Η Φιλουμένα τότε ξεσπά και χρησιμοποιεί τα κρυφά μεγάλα της όπλα.
Γιατί αξίζει να δείτε τη παράσταση: Ένα έργο διαχρονικό, δοσμένο με τρυφερότητα και ωμή αλήθεια δίνοντας ώθηση στο να ξεδιπλωθούν οι χαρακτήρες των ηρώων, να παλέψουν μεταξύ τους φτάνοντας στη προσωπική τους νίκη.
«Καθαρή» προσεγμένη σκηνοθεσία, σκηνογραφία που σε μεταφέρει στο πλούσιο αρχοντικό του Ναπολιτάνου εμπόρου και ερμηνείες αρκετά ενδιαφέρουσες. Ωστόσο, ο χαρακτήρας του Ηλία Μελέτη, που αν και κόντρα στην εποχή του καταφέρνει να αφήσει όλα τα εμπόδια, είναι απόλυτα δομημένος, με ροή και μια «φυσικότητα» που σε κρατάει από κάθε του λέξη.
Πλατεία Συντάγματος: Στάσεις για φαγητό και ποτό
Στο Granello για ναπολιτάνικη πίτσα
Από τη πρώτη στιγμή που άνοιξε το ιταλικό εστιατόριο Granello μπήκε στη λίστα για τη νοστιμότερη ναπολιτάνικη πίτσα και μέχρι σήμερα έχει καταφέρει να «κρατήσει» το κοινό του, ενώ στον κατάλογο θα βρείτε κι άλλες επιλογές-μεταξύ άλλων ζυμαρικά φούρνου, ορεκτικά και σαλάτες.
Σίγουρα πρέπει να δοκιμάσετε την best seller πίτσα, με το ζυμάρι να ανοίγεται με μαεστρία μέσα στην κουζίνα, και η πρώτη ύλη να κάνει τη διαφορά. Δοκιμάστε την πίτσα Bianca, τη Verona με πεκορίνο, ρόκα και προσούτο, αλλά και την κλασική Margarita.
Στο «Granello» μπορείτε να καθίσετε στα τραπεζάκια του μαγαζιού να απολαύσετε το φαγητό σας ή να το πάρετε take- away.
Περικλέους 18, Αθήνα
Στο Athenee για γεύμα ή ποτό μετά το θέατρο
Το «Athenee» φέρει μια αύρα κοσμοπολίτικη, από άλλη εποχή, παντρεύοντας μοναδικά το παρελθόν του ζαχαροπλαστείου με τη σύγχρονη πραγματικότητα. Ένα από τα ωραιότερα μέρη, για κάθε ώρα της ημέρας, προκειμένου να κάνετε μια στάση για καφέ, να απολαύσετε το μεσημεριανό γεύμα, να πιείτε μια ζεστή σοκολάτα, να απολαύσετε ένα γλυκό πριν τη θεατρική παράσταση ή να πάτε μετά για ποτό.
Στις επιλογές του brunch θα βρείτε προτάσεις τόσο σε αυγά, πολύ νόστιμη είναι και η ομελέτα με τα ασπράδια, για πιο υγιεινή επιλογή, όσο και σε burger και αλμυρά κρουασάν. Να σημειώσουμε πως το μενού επιμελείται, εδώ και πολλά χρόνια ο Νίκος Σκλήρας, και από τα best seller πιάτα είναι το liinguine με γαρίδες, σάλτσα βασιλικού και μοσχολέμονο και το λαβράκι crispy skin σε rissotto αρωματισμένο με λεμονόχορτο και μυρωδικά
Στη λίστα των ποτών θα βρείτε signatures επιλογές, ευφάνταστα cocktails για όλα τα γούστα που μπορείτε να τα συνδυάσετε με κάποιο finger food ή sushi.
Στο «Milk & Cookies» για λαχταριστό μπισκότο μπουγάτσας
Στη βιτρίνα του μαγαζιού θα βρείτε ποικιλία αμερικάνικων μπισκότων, δηλαδή cookies, σε διάφορες γεύσεις, με γέμιση και πιο πρωτοποριακά. Πριν φτάσετε να δείτε τη βιτρίνα θα σας οδηγήσει στο μικρό, στενόμακρο μαγαζάκι, πάνω στη Περικλέους, η μυρωδιά από τα φρεσκοψημένα μπισκότα που ψήνονται καθημερινά.
Στα best seller είναι το cookies με γέμιση μπουγάτσα, γίνεται γρήγορα ανάρπαστο, ενώ αξίζει να δοκιμάσετε με λευκή σοκολάτα και το σοκολατένιο.