«Η Γερμανία και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα έχουν κάνει αρκετά προκειμένου να πείσουν τις αγορές ότι η ευρωζώνη θα επιβιώσει – προς το παρόν τουλάχιστον. Πολλές όμως οικονομίες της παραμένουν σε κρίσιμη κατάσταση. Ορισμένες έχουν κάνει ηρωικές προσπάθειες με ορατά αποτελέσματα», αλλά με εξίσου ορατές τις δυσμενείς συνέπειες των προσπαθειών τους, αναφέρει σχετικό δημοσίευμα της εφημερίδας Guardian.
«Μερικές από αυτές [τις συνέπειες] ήταν αναπόφευκτες, αλλά επιδεινώθηκαν ακόμη περισσότερο εξαιτίας ανθρώπινου σφάλματος και ειδικότερα των σφαλμάτων της γερμανικής πλευράς», προσθέτει ο αρθρογράφος Τίμοθι Γκάρτον Ας.
«Μπορώ να καταλάβω απόλυτα την αρχικά οργισμένη αντίδραση των Γερμανών ψηφοφόρων από τους οποίους ζητήθηκε να προστρέξουν τους Ευρωπαίους εταίρους τους, οι οποίοι υπήρξαν λιγότερο πειθαρχημένοι, εργατικοί και παραγωγικοί, με σκοπό τη διάσωση ενός κοινού νομίσματος που οι ίδιοι οι Γερμανοί ποτέ δεν ήθελαν. [...] Τα γεγονότα όμως επιμένουν! Και όταν αυτά αλλάζουν ή τουλάχιστον γίνονται πιο ξεκάθαρα, τότε οι πολιτικές οφείλουν να προσαρμόζονται αναλόγως. Καθήκον των πολιτικών σε μία καλώς λειτουργούσα φιλελεύθερη δημοκρατία είναι να αναγνωρίζουν αυτά τα γεγονότα κι έπειτα να τα εξηγούν στους ψηφοφόρους και όχι να τους παραπλανούν με ψεύτικες υποσχέσεις...», επισημαίνει το δημοσίευμα.
Τις δυσμενείς συνθήκες της προσαρμογής τις υφίσταται κυρίως η νότια περιφέρεια της Ευρώπης και όχι ο Ευρωπαϊκός πυρήνας. Ωστόσο, για το υφιστάμενο «χάλι» ευθύνονται και οι δύο:
«Κατηγορείστε τον ανήμπορο οφειλέτη του νότου, αλλά οφείλετε να κατηγορήσετε εξίσου και τον κοντόφθαλμο δανειστή» του βορρά – εν προκειμένω, τις γερμανικές τράπεζες. [...] Η Γερμανία έχει να χάσει περισσότερα από οποιαδήποτε άλλη χώρα στο ενδεχόμενο μιας κατάρρευσης της ευρωζώνης. Υπολογίζεται ότι η βαθμός έκθεσης των γερμανικών τραπεζών στα χρέη των Ελλήνων, των Ισπανών, των Πορτογάλων και των Ιρλανδών ανέρχεται σε 400 δισ. ευρώ. Οι ίδιοι οι οικονομικοί σύμβουλοι της γερμανικής κυβέρνησης εκτιμούσαν πέρυσι ότι οι μάξιμουμ ενδεχόμενες απώλειες των Γερμανών πιστωτών στην περίπτωση της διάλυσης της ευρωζώνης θα έφταναν τα 2.8 τρισ. ευρώ».
Είναι προς εθνικό συμφέρον της Γερμανίας να κάνει περισσότερα για να σώσει την ευρωζώνη. Όχι από ιδεαλισμό ούτε από συναισθηματισμό προς τους ευρωπαίους εταίρους:
«Όποιος κι αν είναι ο επόμενος καγκελάριος στις γενικές γερμανικές εκλογές τον ερχόμενο Σεπτέμβριο, υπό την αιγίδα οποιουδήποτε συνασπισμού, οφείλει να διασφαλίσει το μέλλον της ευρωζώνης με συνέπεια και ορθότητα... Πρόκειται, φυσικά, για καθαρή σύμπτωση το ότι η Γερμανία έρχεται αντιμέτωπη με αυτή την πρόκληση καθώς πλησιάζουμε την 100η Επέτειο του 1914. Αυτή, όμως, είναι μία σύμπτωση που αποκαλύπτει επίσης μία ιστορική ευκαιρία για εποικοδομητική ηγεσία από την κεντρική δύναμη της Γηραιάς Ηπείρου. Εμπρός Γερμανία, άδραξε αυτό που ο Φριτζ Στερν είχε αποκαλέσει κάποτε "δεύτερη ιστορική σου ευκαιρία" και χρησιμοποίησέ τη σωστά», καταλήγει το δημοσίευμα.