Η Βρετανίδα σχεδιάστρια Άννα Μπούλους έχει μια αποστολή. Να ανακυκλώσει τις χρησιμοποιημένες τσίχλες και να τις μετατρέψει σε χρήσιμα αντικείμενα, καθαρίζοντας ταυτόχρονα και τους δρόμους από τα απορρίμματα.
Πάνω από 14 δισεκατομμύρια λίες ξοδεύοντας κάθε χρόνο σε όλο τον κόσμο για την αγορά τσιχλών, αλλά οι περισσότερες από αυτές καταλήγουν σε κάποιο πεζοδρόμιο. Μάλιστα, οι τσίχλες είναι ο δεύτερος συνηθέστερος τύπος απορριμμάτων στους δρόμους μετά τις γόπες των τσιγάρων.
Αλλά η Άννα είχε μια ιδέα. Τι θα γινόταν αν το κολλώδες αυτό υλικό μπορούσε να ανακυκλωθεί και να μετατραπεί σε χρήσιμα αντικείμενα;
Πριν από καιρό η Άννα βρήκε ένα κομμάτι τσίχλας και ως σχεδιάστρια εξεπλάγη που δεν είχε γίνει καμία προσπάθεια για να ανακυκλωθεί. Εξετάζοντας τη χημεία της τσίχλας, ανακάλυψε πως το κύριο συστατικό της, η βάση της τσίχλας, είναι συνήθως ένα συνθετικό καουτσούκ, ένας τύπος πολυμερούς παρόμοιο με το πλαστικό.
«Ονομάζεται πολυισοβουτυλένιο» εξηγεί η Άννα, «το ίδιο πράγμα που βρίσκεται στο εσωτερικό των τροχών των ποδηλάτων». Λαμβάνεται από πετροχημικά προϊόντα, τα οποία εξευγενίζονται από ορυκτά καύσιμα όπως το αργό πετρέλαιο. Η Άννα συνειδητοποίησε πως η τσίχλα, ακόμη κι όταν έχει ήδη χρησιμοποιηθεί, είναι ένα ευπροσάρμοστο και δυνητικά χρήσιμο υλικό.
Συλλέγοντας τσίχλες
Αλλά πως θα πείσει τους ανθρώπους να δωρίσουνς τις τσίχλες τους – αντί να τις πετούν στο δρόμο;
Ως μέρος της στρατηγικής της, η Άννα δημιούργησε ροζ κάδους σε σχήμα φούσκας για τη συλλογή των χρησιμοποιημένων τσιχλών, που ονομάζονται Gumdrop. Ακόμη κι αυτοί οι κάδοι είναι κατασκευασμένοι από ανακυκλωμένες τσίχλες. Ένα μήνυμα δίπλα στους κάδους εξηγεί πως κάθε τσίχλα που συλλέγεται θα ανακυκλωθεί σε νέα αντικείμενα.
Μάλιστα, το Πανεπιστήμιο του Γουίντσεστερ ήταν ένα από τα πρώτα μέρη που υπέγραψαν για τη χρήση των συγκεκριμένων κάδων. Περίπου 8.000 άνθρωποι ζουν και εργάζονται στην πανεπιστημιούπολη και οι αρχές θέλουν να την διατηρήσουν καθαρή από τις τσίχλες.
Αλλά και το αεροδρόμιο του Χίθροου έκανε μια δοκιμή τριών μηνών, η οποία σύμφωνα με τα στοιχεία, οδήγησε σε «αισθητή βελτίωση» και μείωσε τις δαπάνες καθαρισμού κατά 6.000 λίρες.
Σε κάθε περίπτωση, οι κάδοι δε λύνουν ξαφνικά το πρόβλημα των απορριμμάτων τσίχλας, αλλά φαίνεται πως αρχίζουν να αλλάζουν τη συμπεριφορά των ανθρώπων.
Το λιώσιμο της τσίχλας
Μια άλλη πρόκληση για την Άννα ήταν να βρει βιομηχανικούς εταίρους πρόθυμους να ανακυκλώσουν τις παλιές τσίχλες – κάτι εντελώς νέο.
Τελικά, έπεισε ένα εργοστάσιο ανακύκλωσης, το οποίο παίρνει τους κάδους της και φιλτράρει τα ανεπιθύμητα υλικά, όπως το χαρτί και το περιτύλιγμα, προτού τα μετατρέψει σε κομμάτια και στη συνέχεια τα συνθέσει με άλλα ανακυκλωμένα πλαστικά πολυμερή.
Η αναλογία στο μίγμα ποικίλλει, αλλά η Άννα λέει ότι κάθε αντικείμενο που φτιάχνει περιέχει το λιγότερο 20% τσίχλες.
Η Άννα στη συνέχεια, δημιουργεί τα αντικείμενά της σε ένα εξειδικευμένο χυτήριο. Εδώ, το μίγμα που περιέχει την χρησιμοποιημένη τσίχλα τοποθετείται σε μηχανή χύτευσης με έγχυση. Θερμαίνεται και στη συνέχεια βγαίνει ως πάστα, η οποία μπορεί να διαμορφωθεί σε νέα αντικείμενα καθώς ψύχεται.
Μεταξύ των αντικειμένων αυτών, είναι γαλότσες (με τιμή 17,5 λιρών), γιο-γιο, μολύβια, κούπες καφέ και πολλά άλλα που μπορεί να κάνουν έστω και την ελάχιστη διαφορά, αν ο καθένας μας σκεφτεί έστω και για λίγο το περιβάλλον.