Είδαμε τη σειρά «Δόλιος έρωτας» στο Netflix με έναν τριαντάρη τυχοδιώκτη που ερωτεύεται μια κομψή πλούσια 60άρα, στο κοσμοπολίτικο Ποζιτάνο. Γιατί πυκνώνουν οι ρομαντικές κομεντί στην πλατφόρμα που βασίζονται στη διαφορά ηλικίας μεγαλύτερων γυναικών με νεαρούς άνδρες;
Μέσα σε ένα εξάμηνο έχουν παρουσιαστεί στο Netflix δύο νέες ταινίες και μια viral σειρά που βασίζονται στη μεγάλη -άνω των τριάντα χρόνων- διαφορά ηλικίας, με νεαρούς άνδρες να πολιορκούν και να ερωτεύονται γυναίκες γύρω στα εξήντα.
Στο «Οικογενειακό Ζήτημα», τη ρομαντική κομεντί του Ρίτσαρντ Λα Γκράβενιζ, ο 36χρονος Ζακ Έφρον εμφανίζεται ως ένας απαιτητικός σταρ του σινεμά που ερωτεύεται την κατά πολύ μεγαλύτερή του μητέρα της βοηθού του, ρόλο τον οποίο υποδύεται η 58χρονη Νικόλ Κίντμαν.
Το ίδιο μοτίβο της ερωτικής ιστορίας με μεγάλη ηλικιακή διαφορά είναι ο πυρήνας και στη rom-com «Μοναχικός Πλανήτης», σε σκηνοθεσία της Σουζάνα Γκραντ και παραγωγή της Λίζα Τσέισιν, που προστέθηκε την προηγούμενη εβδομάδα στο Netflix, με την 57χρονη Λόρα Ντερν να παίζει μια μοναχική συγγραφέα που επισκέπτεται ένα upper-class ησυχαστήριο για συγγραφείς στο Μαρόκο, για να ξαναβρεί τη χαμένη της έμπνευση στην ησυχία και την απομόνωση, αλλά εκεί γνωρίζει έναν νεαρό άνδρα -τον 34χρονο Λίαμ Χέμσγουορθ- που θα την ερωτευθεί κεραυνοβόλα και θα ζήσουν «έναν μεθυστικό έρωτα που θα αλλάξει τη ζωή της».
Τέλος, στον «Δόλιο έρωτα» (Deceitful Love ή Inganno), μια καλογυρισμένη ιταλική μίνι σειρά σε σκηνοθεσία του Pappi Corsicato, η οποία σαρώνει στο Netflix, έχοντας μάλιστα σκαρφαλώσει στην πρώτη θέση του ελληνικού top 10 με τις πιο δημοφιλείς σειρές της πλατφόρμας αυτή τη στιγμή, ένας νεαρός απατεώνας ερωτεύεται το κατά 30 χρόνια μεγαλύτερο θύμα του, μια ευκατάστατη ιδιοκτήτρια ονειρεμένου ξενοδοχείου στο Ποζιτάνο. Ο 30χρονος ζιγκολό Ελία (Τζιάκομο Τζιανότι) κυκλώνει απειλητικά την 60χρονη Γκαμπριέλα (Μόνικα Γκουεριτόρ), γίνεται εραστής της αποσπώντας της τεράστια οικονομικά ποσά για αμφίβολες επενδύσεις, αναγκάζοντας τον συνομήλικο γιο εκείνης να κινηθεί νομικά εναντίον του. Η σειρά αυτή, ενώ ξεκινά απειλητικά με την ατμόσφαιρα ενός ψυχολογικού θρίλερ, υιοθετώντας αγωνιώδη πλάνα, σκηνοθεσία, ύφος, υποβλητική μουσική ενός σύγχρονου crime fiction, με τον οπλισμένο κρυφά, σέξι ζιγκολό να εισβάλλει όλο και πιο βαθιά στους κόλπους μιας πλούσιας αλλά δυσλειτουργικής οικογένειας, καταλήγει ένα δακρύβρεχτο rom-com με woke happy end, από αυτά τα κιτς όπου όλοι όσοι πριν λίγο σφάζονταν με αιμοβόρες ίντριγκες, ανταλλάσσοντας ρατσιστικές, καχύποπτες, κακόβουλες και δολοφονικές ατάκες, μαζεύονται σε μια ειδυλλιακή βεράντα και τρώνε περιχαρείς τάρτα μήλου, ανταλλάσσοντας συμπεριληπτικά χαμόγελα, τρυφερούς ακκισμούς και φιλοφρονήσεις αγάπης.
Ο «Δόλιος έρωτας» δεν είναι παρ' όλα αυτά μια rom-com για πέταμα, παρότι σε ξεγελά τάζοντάς σου νουάρ ατμόσφαιρα σε ωραίο ιταλικό φόντο, από αυτά που θα αγαπούσε πολύ η Πατρίτσια Χάισμιθ, δημιουργός του «Ταλαντούχου κυρίου Ρίπλεϊ» και της «Καταδίωξης στη Βενετία», τα οποία γυρίστηκαν στην Ιταλία. Μέχρι ο σκηνοθέτης να γυρίσει τον διακόπτη από crime fiction σε ρομαντική κομεντί με woke ατζέντα κατά του ηλιακού ρατσισμού, όλα κυλάνε ρολόι. Τα πλάνα είναι κοφτά, οι ανάσες ψυχρές, τα μυστικά και τα ψέματα καλά δοσμένα, οι συμπτώσεις όχι και τόσο τυχαίες, τα κίνητρα σωστά εξηγημένα. Ο Ιταλός Τζιάκομο Τζιανότι παίζει άψογα τον αδίστακτο υποκριτή που πουλάει έρωτα στην ευκολόπιστη και μοναχική Γκαμπριέλα, η οποία παθιάζεται τόσο μαζί του, που τελικά του συγχωρεί τα πάντα. Η εξυπνάδα και τα αντανακλαστικά της δραστήριας επιχειρηματία τής επιτρέπουν να τσακώσει στα πράσα τον Ελία και να αποκαλύψει τα ψεύδη του. Εκείνος, πάλι, προσπαθεί να της χρυσώνει το χάπι δόλια, αλλά η νεαρή σέξι -έγκυος με το παιδί του- σύντροφός του, που είναι κι αυτή στο κόλπο, εμφανίζεται από το πουθενά βάζοντας σε κίνδυνο την επιχείρηση ερωτικής εξαπάτησης που έχει εξυφάνει ο αδίστακτος ζιγκολό.
Τα τρία παιδιά της Γκαμπριέλα αντιδρούν το καθένα με διαφορετικό τρόπο. Ο μεγάλος γιος, δικηγόρος και διαχειριστής των οικονομικών και νομικών της υποθέσεων, δυσπιστεί και αγωνίζεται να ξεσκεπάσει τη δολιότητα του επιτήδειου εραστή της μητέρας του. Η κόρη της Γκαμπριέλα, μια ελαφρόμυαλη influencer εθισμένη στις πλαστικές επεμβάσεις και στην υπερέκθεση στα κοινωνικά δίκτυα, αδιαφορεί για το «σκανδαλώδες» love story της μητέρας της, βοηθώντας τη μάλιστα να βρει το ιδανικό haute couture νυφικό.
Ο μικρός γιος, πάλι, ένα 17χρονο bisexual αγόρι με ρευστή σεξουαλικότητα, που, όπως δηλώνει, κάποια στιγμή χαρακτηριστικά «επιλέγει ερωτικά ανθρώπους και όχι φύλα», ερωτεύεται τον νεαρό εραστή της μητέρας του, ο οποίος όχι μόνο δεν τον αποθαρρύνει, αλλά κάνει τα πάντα για να ρίξει λάδι στη φωτιά του πάθους του.
Σε αυτό το περιβάλλον, η Γκαμπριέλα αντιμετωπίζει το πάθος της για τον Ελία, αλλά ταυτόχρονα και τους φόβους αλλά και τις επιθέσεις της οικογένειάς της, των φίλων και του κοινωνικού της περίγυρου. Διχασμένη, μία υποκύπτει στον επικίνδυνο εραστή παρότι βλέπει καθαρά πως την εκμεταλλεύεται εξόφθαλμα και μία του παραδίδεται όλο και πιο πολύ, άνευ όρων, χάνοντας τεράστια οικονομικά ποσά και μπλέκοντας σε αμήχανα σκηνικά που την ταπεινώνουν. Μέσα σε όλα αυτά, η νεαρή ερωμένη του Ελία τη μαρκάρει στενά, ενώ η μητέρα του νεαρού ζιγκολό την προειδοποιεί για το πόσο αδίστακτος άνθρωπος είναι ο γιος της.
Οι καλές ερμηνείες, η σωστή σκηνοθεσία του έμπειρου Pappi Corsicato, τα ωραία και κοσμοπολίτικα σκηνικά, η υποβλητική μουσική, το μαγευτικό άκρως κινηματογραφικό location του Ποζιτάνο και της Νάπολης, δίνουν στη σειρά αξία που το σενάριο της στερεί, προσγειώνοντας τον θεατή προς χάριν της woke culture στο σκηνικό μιας rom-com.
Είναι, άραγε, τυχαίο ότι το Netflix, προπύργιο του σύγχρονου δικαιωματισμού και της woke culture, μετά τις παραγωγές υπέρ του κινήματος #BlackLivesMatter, του #MeToo, της Νο Gender κουλτούρας και της LGBTQ κοινότητας, στρέφεται τώρα και κατά του ηλικιακού ρατσισμού, παρουσιάζοντας γυναίκες γύρω στα εξήντα που γίνονται αντικείμενα πόθου από πολύ ωραίους άνδρες γύρω στα τριάντα; Ενδεχομένως ναι, ενδεχομένως και όχι. Όπως κι αν έχει, όταν το δικαίωμα στην άμβλωση δεν είναι παντού εξασφαλισμένο για όλες τις γυναίκες εν έτει 2024, κάθε τι που υπογραμμίζει μαχητικά τα γυναικεία δικαιώματα, είτε αυτά αφορούν την κοινωνική και οικονομική ισότητα, είτε το δικαίωμα αυτοδιάθεσης, είναι θεμιτά ακόμα κι αν συνάδουν με μια woke ατζέντα που πολλές φορές γίνεται υπερβολική, στραγγαλίζοντας τις τέχνες και λογοκρίνοντας ενίοτε με μια κάπως τραβηγμένη πολιτική ορθότητα τον δημόσιο λόγο. Σε μια Αμερική διχασμένη μεταξύ φιλελευθερισμού και ενός συνωμοσιολογικού νεο-σκοταδισμού, όπου μια 59χρονη φιλελεύθερη γυναίκα διεκδικεί την προεδρία από τον Ντόναλντ Τραμπ, ενδεχομένως μια lifestyle καμπάνια υπέρ του δικαιώματος μιας γυναίκας να είναι ερωτεύσιμη σε κάθε ηλικία και να επιλέγει όποιον εραστή επιθυμεί ανεξάρτητα από το φύλο, την ηλικία ή την οικονομική του κατάσταση, να είναι απολύτως χρήσιμη και κατανοητή. Τώρα, όσον αφορά το ευρωπαϊκό έδαφος, αυτά τα έχει λύσει προ πολλού, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, η μαγκιά του Μακρόν όταν κοιτάζει λιώνοντας την κατά 25 χρόνια μεγαλύτερή του Μπριζίτ.
- ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΙΔΗΣΕΙΣ
- Είδαμε το «Δις Εξαμαρτείν», την ευφυή σειρά, στο Νο 1 του Netflix -Ανατροπές, καταιγιστική πλοκή, εντυπωσιακά σκηνικά
- Διαβάσαμε το μυθιστόρημα Poor Things και είδαμε την ταινία του Λάνθιμου -Οι διαφορές τους, τι ήταν καλύτερο
- Είδαμε την πολύκροτη ταινία Saltburn που έχει ξεσηκώσει ύμνους και θύελλες -Ο Ρίπλεϊ του 21ού αιώνα έχει ταξικό μίσος