«Ο φίλος μου, ο εχθρός», επιγράφει το δημοσίευμά της η Süddeutsche Zeitung, αναφερόμενη στη βοήθεια που προσφέρει η Ελλάδα στην Τουρκία μετά τον μεγάλο καταστροφικό σεισμό.
«Όταν πετούν στρατιωτικά αεροσκάφη στο Αιγαίο, συνήθως επιβαίνουν σε αυτά πιλότοι μαχητικοί κι όχι πυροσβέστες ή γεωλόγοι. Η Αθήνα και η Άγκυρα ερίζουν εδώ και καιρό για την Ανατολική Μεσόγειο, τις γεωτρήσεις, τους πρόσφυγες. Το τελευταίο διάστημα, πρωτίστως ο Τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν ενέτεινε την κόντρα μέχρι του σημείου να εξαπολύσει απειλές περί εισβολής σε ελληνικά νησιά που βρίσκονται κοντά στις ακτές της Τουρκίας.
Κι όμως, οι Έλληνες είναι πάντα έτοιμοι να βοηθήσουν είτε σε σεισμούς, όπως εκείνος την τελευταία φορά τον Οκτώβριο του 2020 στη Σμύρνη με τους σχεδόν 120 νεκρούς, είτε σε δυστυχήματα σε ορυχεία, όπως εκείνο πριν από τέσσερις μήνες στη Βορειοδυτική Τουρκία», σημειώνει η εφημερίδα του Μονάχου.
Και συνεχίζει: «Πέρα από την πολιτική ρητορική, και οι δύο λαοί αισθάνονται πολύ πιο στενά συνδεδεμένοι απ' ό,τι δείχνουν τα φαινόμενα. Πολλοί Έλληνες έχουν οικογενειακές ρίζες στη Μικρά Ασία και ονόματα πόλεων όπως το Γκαζιαντέπ και το Καχραμανμάρας -επίκεντρο του ισχυρού σεισμού της Δευτέρας- είναι γνωστά σε πολλούς Έλληνες.
Αλλά περισσότερο ακόμη από την Ιστορία συνδέει η καθημερινότητα. Όπως τα Τουρκόπουλα, έτσι και τα Ελληνόπουλα μαθαίνουν στο σχολείο πώς να συμπεριφέρονται όταν τρέμει η γη από κάτω από τα πόδια τους... «Κάθε σεισμός ήταν ένα μάθημα για τη χώρα μας», λέει ο δημοσιογράφος Τάσος Τέλλογλου. (...) Οδήγησε σε αυστηρούς οικοδομικούς κανονισμούς, σε πρόληψη», λέει.
Αυτά υπάρχουν και στην Τουρκία, αλλά δεν τηρούνται πάντα εκεί. Και η βοήθεια είναι αμοιβαία. Μετά τους καταστροφικούς σεισμούς που έπληξαν την περιοχή κοντά στην Κωνσταντινούπολη και την Αθήνα το 1999, οι δύο πλευρές βοήθησαν η μία την άλλη. Αυτό οδήγησε και σε μια πολιτική αποκλιμάκωση. Γινόταν λόγος για τη «διπλωματία των σεισμών». Κάτι που δεν θα έβλαπτε ούτε τώρα», σημειώνει η γερμανική εφημερίδα.