Τους προβληματισμούς του για το πώς θα αντιμετωπίσει την έξαρση του κορωνοϊού η Μεγάλη Βρετανία, δίνει ένας γιατρός, ρίχνοντας ευθύνες στον Μπόρις Τζόνσον για την στάση και τα λιγοστά μέτρα που έχει πάρει μέχρι τώρα.
Ο ανώτερος σύμβουλος σε ένα κορυφαίο νοσοκομείο για αναπνευστικά προβλήματα της Μεγάλης Βρετανίας, χωρίς να αποκαλύψει το όνομά του, εκφράζει τους φόβους του για το πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα στην Αγγλία εάν δεν ληφθούν άμεσα μέτρα, μιλώντας στον Observer.
Τι γράφει για την κορωνοϊό και το Εθνικό Σύστημα Υγείας της Μεγάλης Βρετανίας
Το προσωπικό του Εθνικού Συστήματος Υγείας της Αγγλίας θέτει τα ίδια ερωτήματα όπως και όλοι μας σχετικά με τον κορωνοϊό. Πόσο θανάσιμος είναι; Πώς μπορούμε να προστατευτούμε; Είναι σωστή η τακτική της κυβέρνησης; Και πως θα αντιμετωπίσει η υγειονομική υπηρεσία όταν – κάτι που θα συμβεί – τον μεγάλο αριθμό των ανθρώπων που θα αρρωστήσουν σοβαρά; Αυτά τα ερωτήματα είναι ακόμη πιο πιεστικά για εμάς γιατί μέσα σε δύο εβδομάδες, θα είμαστε μέρος της πρώτης γραμμής σε μια απειλή που δεν έχουμε ξαναδεί.
Ανησυχώ γιατί τα κρεβάτια στα νοσοκομεία μας είναι ήδη 98% πλήρη. Είμαστε γεμάτοι «κοινωνικούς ασθενείς» - ανθρώπους ιατρικά ικανούς να πάρουν εξιτήριο αλλά δεν υπάρχει χώρος σε ένα κέντρο φροντίδας γι’ αυτούς. Άρα πού θα πάνε όλοι οι άνθρωποι που θα χρειαστούν άμεσα φροντίδα από τον κορωνοϊό;
Απέχουμε μόλις δύο εβδομάδες από το να βρεθούμε στην ίδια κατάσταση με την Ιταλία, με τεράστιους αριθμούς ανθρώπων να αναμένεται να βρεθούν στα νοσοκομεία. Ωστόσο, δεν διαθέτουμε αρκετό προστατευτικό εξοπλισμό, όπως μάσκες και γυαλιά. Και το Εθνικό Σύστημα Υγείας δεν έχει αρκετό προσωπικό. Πρέπει να παζαρέψουμε με την διοίκηση για μια ελάχιστη αύξηση των αμοιβών για τους γιατρούς που επιθυμούν να εργαστούν επιπλέον βάρδιες και παράλληλα να εκτεθούν σε κίνδυνο.
«Δεν έχουμε κρεβάτια, προσωπικό και εξοπλισμό»
Δεν έχουμε αρκετούς χώρους απομόνωσης, που είναι ζωτικής σημασίας. Οι μονάδες εντατικής θεραπείας θα είναι ο πιο πολύτιμος πόρος του NHS, αλλά οι δικές μας είναι σχεδόν πάντα γεμάτες. Μας έχουν πει για σχέδια αύξησης των ΜΕΘ. Ωστόσο, χρειάζεται μια ειδικά εκπαιδευμένη νοσοκόμα για κάθε κρεβάτι εντατικής. Από που θα προέλθει το επιπλέον προσωπικό;
Πολύ λίγα κρεβάτια, προσωπικό και εξοπλισμό. Ανησυχώ πως το Εθνικό Σύστημα Υγείας είναι ελάχιστα εξοπλισμένο για να χειριστεί τον κορωνοϊό. Όταν ο Μπόρις Τζόνσον μιλάει για το θαυμάσιο NHS μας και το πόσο καλά προετοιμασμένο είναι, όλα αυτά είναι βλακείες. Είτε δεν έχει κανένα στοιχεία είτε προσπαθεί να καθησυχάσει ψευδώς τους ανθρώπους. Το Εθνικό Σύστημα Υγείας έχει χτυπηθεί πολύ σκληρά και στο παρελθόν. Αλλά συνήθως οι κρίσεις ήταν για ένα περιορισμένο χρονικό διάστημα. Με τον κορωνοϊό όλα θα πέσουν μαζί.
Οι επιδράσεις του κορωνοϊού μπορεί να ποικίλουν από μια ήπια ασθένεια που μοιάζει με γρίπη σε σοβαρή πνευμονία και στους δύο πνεύμονες, που σημαίνει ότι δεν παρέχουν πλέον οξυγόνο για το σώμα, έτσι τα όργανα αρχίζουν να καταρρέουν – νεφρά, εγκέφαλος, καρδιά. Πολλοί άνθρωποι πεθαίνουν από σύνδρομο οξείας αναπνευστικής δυσχέρειας. Το να πεθαίνει παλεύοντας να αναπνεύσεις, είναι ένας τρομακτικός τρόπος για να φύγει κάποιος. Είναι πολύ δύσκολο τόσο για τους ασθενείς, όσο και για την οικογένειά τους και το ιατρικό προσωπικό. Οι συγγενείς δεν θα είναι σε θέση να αποχαιρετήσουν τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Στην Ιταλία, οι γιατροί και οι νοσηλευτές βιντεοσκοπούν τους ανθρώπους που θέλουν να αποχαιρετίσουν τους συγγενείς τους. Κι όταν το προσωπικό θέλει να κλάψει, δεν μπορεί να αγκαλιάσει ο ένας τον άλλον λόγω του κινδύνου μόλυνσης.
Είμαι έκπληκτος που άργησε τόσο η κυβέρνηση και το NHS να προετοιμαστεί για την αντιμετώπιση της κρίσης. Πρέπει να «ελευθερώσουμε» τους γιατρούς και το προσωπικό προκειμένου να προετοιμαστούν για αυτό που έρχεται. Θα πρέπει να ακυρωθούν τα εξωτερικά ιατρεία. Σύντομα, το NHS θα βρεθεί αντιμέτωπο με έναν τεράστιο αριθμό ατόμων με κορωνοϊό. Πρέπει λοιπόν, να διασφαλίσουμε επειγόντως ότι όλοι οι γιατροί θα εκπαιδευτούν για να είναι σε θέση να κάνουν την αρχική αξιολόγηση και την θεραπεία σε όσους έχουν τον ιό. Αλλιώς, οι ειδικοί θα έρθουν αντιμέτωποι με υπερβολική εργασία και άγχος. Για να μην αναφέρουμε ότι πολλοί από εμάς μπορεί να κινδυνεύσουμε να μολυνθούμε, να αρρωστήσουμε ή ακόμη και να πεθάνουμε, εξανεμίζοντας περαιτέρω το εργατικό δυναμικό.
Χρειαζόμαστε γιατρούς και ειδικούς που να πάνε στα νοσοκομεία και να προσδιορίσουν πού μπορούν να δημιουργηθούν έξτρα θέσεις ενττατικής. Ποιες χειρουργικές αίθουσες, δωμάτια αναισθησίας και ζώνες ανάνηψης μπορούν να χρησιμοποιηθούν. Και τι σημαίνει αυτό για τους ασθενείς που είναι έρχονται στα νοσοκομεία με καρκίνο, σοβαρούς τραυματισμούς ή καρδιακές παθήσεις; Τι γίνεται με αυτούς;
Μπορεί να είμαστε τυχεροί. Φοβάμαι όμως και περιμένω πως θα καταλήξουμε στην ίδια κατάσταση με το Ιράν και την Ιταλία όπου οι υπηρεσίες Υγείας δίνουν μάχη για να αντιμετωπίσουν την κατάσταση. Τα νοσοκομεία έχουν γεμίσει, δεν μπορούν να διαχειριστούν την κατάσταση. Αν συμβεί αυτό εδώ, οι γιατροί θα πρέπει να αποφασίσουν ποιον να σώσουν και ποιον όχι: ένας 80χρονος ή κάποιος στην ηλικία των 30 ή των 40; Αυτός είναι αδύνατες αποφάσεις.
Θα καταλήξουμε σαν την Ιταλία ή το Ιράν
Ο κορωνοϊός έχει προκαλέσει χάος στην βόρεια Ιταλία, το πλουσιότερο τμήμα της χώρας. Η υγειονομική υπηρεσία εκεί – μία από τις καλύτερες στον κόσμο – δεν ήταν σε θέση να θεραπεύσει όλους όσους χρειάζονται φροντίδα. Κάποιοι, ιδιαίτερα οι ηλικιωμένοι, έχουν αφεθεί να πεθάνουν. Οι γιατροί και οι νοσηλευτές κλαίνε επειδή δεν μπορούν να κάνουν την δουλειά για την οποία έχουν εκπαιδευτεί να κάνουν, λόγω της τεράστιας κλίμακας της κρίσης. Αισθάνονται αβοήθητοι.
Ανησυχώ για πολλά πράγματα, ειδικά για την ικανότητά μας να φροντίζουμε όλους αυτούς τους ανθρώπους που θα χρειαστούν θεραπεία, όχι μόνο προσπαθώντας να σώσουμε την ζωή τους αλλά και εξασφαλίζοντας αξιοπρέπεια για όσους πεθαίνουν. Ανησυχώ διότι το προσωπικό θα εργάζεται πολλές ώρες, με πολύ λίγους πόρους, και θα καταλήξει κουρασμένο, άρρωστο και διαλυμένο. Και ανησυχώ πως πολλοί θα πεθάνουν – αρκετοί αναπόφευκτα. Είμαι τρομαγμένος και φοβισμένος πως αυτό μπορεί να συμβεί. Πρέπει τώρα να λάβουμε δραστικά μέτρα και να κάνουμε ότι μπορούμε για να μην συμβεί το ίδιο όπως στην Ιταλία και το Ιράν.