«Έκανα λάθος και με Καραμανλή και με Μητσοτάκη». Αυτά ήταν τα λόγια του Μίκη Θεοδωράκη το μακρινό 1998, όπως αναφέρει τότε σε άρθρο του στα «Νέα» ο αρθρογράφος Κώστας Ρεσβάνης, παραθέτοντας τις κουβέντες που είχαν ανταλλάξει πριν από 23 χρόνια.
«Φθάνω σ' ένα οριακό σημείο το 1964, όπου παρ' ότι είμαι πολιτικός, δεν είμαι κομματικός. Ο κόσμος με βλέπει σαν ένα σύμβολο της Αριστεράς, της προοδευτικής δράσης. Όταν μου γίνεται η πρόταση να γίνω βουλευτής της ΕΔΑ, το συζητώ με την οικογένειά μου, λένε όχι. Το συζητώ με τον Γρηγόρη Μπιθικώτση, που ήταν ο σύμβουλός μου και πολύ φίλος μου, και μου λέει όχι "γιατί θα χάσεις αυτό το αγνό που έχεις"… Πιστεύω ότι εάν δεν ανακατευόμουν στην ΕΔΑ θα ήταν καλύτερα. Και για την Ελλάδα και για εμένα τότε. Ήταν λάθος», έλεγε τότε ο Μίκης Θεοδωράκης, ο οποίος έφυγε σήμερα από τη ζωή σε ηλικία 96 ετών στο σπίτι του, στου Φιλοπάππου.
Και συνεχίζει: «Μοιραίος άνθρωπος για μένα στάθηκε ο Μητσοτάκης. Ήταν τον Ιανουάριο του 1973, που βρισκόμουν στο Λονδίνο. Εκεί θα έδινα συνέντευξη Τύπου για ένα βιβλίο μου, είχαν έλθει δημοσιογράφοι από παντού. Εκείνη την εποχή όλοι παρακολουθούσαμε τι έκανε ο Καραμανλής στο Παρίσι. Πιστεύαμε, λοιπόν, ότι ο Καραμανλής θα διχάσει το Στρατό και θα πέσει "από μέσα" η χούντα. Ο Μητσοτάκης επέμενε: Να πεις κάτι εσύ για τον Καραμανλή. Θα το σκεφτώ, του λέω, γιατί αυτό που μου ζητάς είναι πολύ βαρύ. Ρωτώ τον πιανίστα μου, τον Διδίλη. Μου λέει, μην το κάνεις ποτέ, γιατί θα καταστραφείς. Εσύ είσαι ίνδαλμα… Ναι, του λέω, αλλά εάν ο Καραμανλής πραγματικά ενεργοποιηθεί και πέσει η χούντα; Μου λέει: Ναι, θα πέσει η χούντα, αλλά εσύ τι θα κάνεις; Μπορεί να πέσει η χούντα, αλλά εμένα με ενδιαφέρει να πας εσύ καλά. Ωστόσο, εγώ βγήκα και μίλησα για τον Καραμανλή.
»Νομίζω ότι για μένα τον ίδιο ήταν πολύ μεγάλο λάθος. Και το πλήρωσα. Διότι από τη μια στιγμή στην άλλη άλλαξαν όλα. Σε κάθε πόλη συντεταγμένες ομάδες αριστερών και ιδιαίτερα αριστεριστών με έβριζαν δημόσια, πετούσαν προκηρύξεις, βάζοντας όλους σε υπόνοιες.
Και τα πράγματα δεν σταματούν εδώ. Σαν συνέχεια της προηγούμενης στάσης μου έρχεται η χρέωση του "Καραμανλής ή τανκς". Και δικαίως ήθελα να ήμουν συνεπής. Δεν πολιτικάντιζα. Δεν διέψευσα τον εαυτό μου. Αλλά καταλαβαίνεις αυτό τι μου στοίχισε. Ο κόσμος θεώρησε ότι είμαι αποστάτης, προδότης του μεγαλύτερου ιδανικού. Αυτό, λοιπόν, για εμένα ήταν το πιο μεγάλο λάθος.
Εγώ, ωστόσο, δεν συνεργάστηκα με τον Καραμανλή, ούτε υπουργός του έγινα ούτε τίποτα, ακόμα και με τον Μητσοτάκη που έγινα υπουργός δεν το έκανα για να πάρω οφίτσια κ.λπ., είχα τότε μια άλλη ιδέα και αυτό ήταν λάθος. Ναι, και με τον Μητσοτάκη ήταν επίσης λάθος.
Αλλά είχα την ιδέα πως από τη μια θα χτυπιόταν αυτή η τυφλή τρομοκρατία που έφτασε μέχρι την πόρτα μου κι από την άλλη πίστευα ότι θα αναγκαζόταν ο Παπανδρέου να πετάξει το σάπιο κομμάτι του ΠΑΣΟΚ. Θα ήταν μια κυκλωτική κίνηση, ώστε να επικρατούσε το υγιές ΠΑΣΟΚ που το θεωρούσα εντελώς συγγενικό μου, αλλά ήταν κι αυτό λάθος.
Παρ' όλες αυτές τις κινήσεις που έκανα προς τη Δεξιά, νόμιζα πως θα μείνω στο απυρόβλητο ως ένας άνθρωπος που έχει αποδείξει ότι είναι Έλληνας και βάζει την Ελλάδα πάνω απ' όλα, ανεξάρτητα αν κάνει ορισμένες επιλογές κομματικές. Αλλά στο τέλος αυτό μου στοίχισε πάρα πολύ. Και στοίχισε ίσως και στον κόσμο το δικό μου. Αυτά είναι τα σοβαρότερα, νομίζω, λάθη, τα οποία έκανα και τα οποία καλώς πληρώνω τώρα».